Νεανικές
Κατηχητικές Συντροφιές
Σήμερα,
Κυριακή της Απόκρεω , κατόπιν πρωτοβουλίας των παιδιών Γυμνασίου και Λυκείου
των Νεανικών μας Κατηχητικών Συντροφιών, αποφασίσαμε όχι να καρναβαλίσουμε αλλά
να τολμήσουμε να βγάλουμε τη μάσκα του Δυτικού πολιτισμού μας. Να τον γδύσουμε
από το μασκάρεμα του εκσυγχρονισμένου, του αξιακού, του προοδευμένου και
σεβαστικού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια
αλλά και την δική μας ευθύνη. Γι’ αυτό και πήγαμε κοντά στους πρόσφυγες στον
Πειραιά, στα δύο εκείνα σημεία του λιμανιού, όπου σε μικρούς κλειστούς χώρους
στοιβάζονται εκατοντάδες πρόσφυγες.
Τα
παιδιά είχαν κινητοποιηθεί και μαζί με τον υπεύθυνο ιερέα νεότητας της ενορίας
μας αλλά και αρκετούς άλλους εθελοντές ετοιμάσαμε πρόχειρο φαγητό, αγοράσαμε
συσκευασμένα τρόφιμα μακράς διάρκειας, γλυκίσματα και φυσικά φάρμακα κυρίως για
τα παιδιά.
Κατεβαίνοντας
στο λιμάνι συναντήσαμε μια μικρή κοπέλα, ήταν δεν ήταν 25 ετών μαζί με δυο
μικρά παιδιά σε καρότσι. Με σκόρπιες λέξεις στην Αγγλική μας είπε: «δεν έχω που
να πάω». Μια μοναξιά με διαστάσεις παγκόσμιες ήρθε να παγώσει τις καρδιές μας,
στη συνειδητοποίηση ότι όχι μόνο η συγκεκριμένη κοπέλα αλλά χιλιάδες άλλοι
άνθρωποι είναι παραπεταμένοι στη μέση μιας ερημιάς του κόσμου χωρίς παρόν και
μέλλον μόνο μ’ ένα παρελθόν οδυνηρό. Της δώσαμε ρούχα και τρόφιμα. Έβαλε τα
κλάματα! Μαζί μ’ εκείνη και τα δικά μας παιδιά... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, απλά
δεν υπάρχουν. Όχι γιατί δεν έχουν έγγραφα αλλά γιατί δεν έχουν πια χώμα δικό
τους να πατήσουν. Δεν έχουν πρόσβαση στη βασικότερη ανάγκη του ανθρώπου, ώστε
ξυπνώντας την επόμενη μέρα να συνεχίσει να θέλει να ζήσει, στο όνειρο, στην
επιθυμία, στους στόχους, στην προοπτική. Όσους δεν κατάφεραν να εξοντώσουν οι
βόμβες και ο τετραετής εμφύλιος, τους δολοφονήσαμε ήδη στο μέλλον...
Προχωρήσαμε
και αντικρίσαμε πολλούς εθελοντές να βοηθούν. Ανθρώπους να έρχονται συνεχώς με
γεμάτα τα αυτοκίνητά τους τρόφιμα και ρουχισμό. Εθελοντές γιατροί κάτω από
άθλιες συνθήκες. Ήρωες από το «Χαμόγελο του παιδιού» σε κινητή μονάδα
παιδιατρικής φροντίδας, αλλά και από πολλές άλλες Μ.Κ.Ο. Μια πρόχειρη τέντα και
μια κοπέλα εθελόντρια απασχολούσε δεκάδες μικρά παιδιά με ζωγραφική και
καλλιτεχνίες. Αμέσως είπαμε να βάλουμε και εμείς ένα χεράκι. Τρεις άντρες
πλησίασαν τον ιερέα μας και του είπαν ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνουμε.
«Γιατί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν είναι σαν τους Έλληνες;» τον ρώτησαν,
παλεύοντας ρήματα και ουσιαστικά στα Αγγλικά.
Πολλά
παιδιά, τόσα πολλά μικρά παιδιά με σκοτωμένο μέλλον να κλωτσούν μια μπάλα στην
προβλήτα του λιμανιού. Βαδίσαμε ανάμεσά τους. Αισθανθήκαμε την ανάγκη για
εμετό, όχι από την δυσοσμία του κλειστού χώρου αλλά από την αποφορά του πτώματος
του Θεού, δολοφονημένου ξανά και ξανά από εμάς τους χριστιανούς των προηγμένων
δυτικών κοινωνιών, στο πρόσωπο κάθε ενός από τους ανθρώπους εκείνους.
Ντραπήκαμε
που είμαστε άνθρωποι, χαρήκαμε που είμαστε Έλληνες. Μια αγκαλιά η Ελλάδα
αγάπης, να κουβαλά σχεδόν μόνη της, στις πλάτες της όλους αυτούς τους
ανθρώπους. Παρακαταθήκη Χριστιανικού πολιτισμού κι ας μην το ξέρουμε οι
περισσότεροι.
Φεύγοντας
ο ιερέας μας μάς είπε. «Θυμηθείτε το σημερινό Ευαγγέλιο της κρίσης. Δεν θα
χρειαστεί τελικά καμία κόλαση για τον άνθρωπο. Την έχει κτίσει με πιο επιδέξιο
τρόπο και μόνος του ήδη από τούτη τη γη.»
«Ας
στεκόμαστε στο μέσον της, αμφισβητώντας την» είπαμε, και πήραμε σκυφτοί τον
δρόμο της επιστροφής...
Υ.Γ.: Φωτογραφίες δεν τραβήχτηκαν. Η
ψηφιακή μνήμη δεν βάστηξε να χωρέσει ούτε μια τόση δα στιγμή... Θα ήταν ούτως ή
άλλως ντροπή!
