Κοντάκιον
Ἦχος
πλ. β' Αὐτόμελον
«...Τὴν
ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον,καὶ
προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,τάφος
καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν·ὡς γὰρ
ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ
μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον...»
Για πρώτη φορά στην Ιστορία του κόσμου, γιορτάζεται ο θάνατος. Και αυτό συμβαίνει μέσα στο χριστιανισμό, γιατί, ακριβώς το θάνατο τον θεωρεί — όπως και είναι— μετάβαση στη ζωή, στην όντως ζωή, στην αληθινή ζωή.
Γι αυτό και ή εκκλησία μας, την ημέρα τής Κοίμησης τής Θεοτόκου πανηγυρίζει. Όποιος μπορεί να δει πιο πέρα από αυτό, τότε ανακαλύπτει πώς ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να υπάρχει μόνο για ένα «πέταγμα» από τη μήτρα στο στόμιο τού Άδη. Μόνο για ένα φαγοπότι , έναν οπορτουνισμό ή μια περιπέτεια.
Ή Μητέρα τής ζωής πήγε στη ζωή. «Κλίμαξ πρός ουρανόν ο τάφος γίνεται». Και μόνον αυτό το μήνυμα για το ανθρώπινο γένος αποτελεί το δυνατότερο μήνυμα τής Ιστορίας.
