«Η
μοναδικότητα του δώρου έγκειται στην
ανάμιξη όλων των αρχών,
της
ελευθερίας και της υποχρέωσης, της
ανιδιοτέλειας με την
αντιωφελιμιστική
προοπτική που
αρνείται
δηλαδή ότι το ατομικό
συμφέρον
είναι πάνω απ’ όλα.
Ο
ατομικισμός
ανάγει
τα πάντα στο συμφέρον. Ο ολισμός ανάγει
τα πάντα σε μια μορφή
υποχρέωσης.
Οι
ηθικές
και
πολιτικές συνέπειες αυτής της δράσης
είναι αξιοσημείωτες: ούτε ατομικισμός
που οδηγεί στον ωφελιμισμό, που
περνά
από την φιλελευθερισμό και
οδηγεί
στην εκμετάλλευση του ανθρώπου, ούτε
ολισμός που οδηγεί στον
ολοκληρωτισμό
με καταπίεση και στέρηση της ελευθερίας
του ανθρώπου.
Από
τη σωστή
δόση
αυτών των υλικών προκύπτει μια θεώρηση
του κοινωνικού, της κοινωνικής δράσης,
πολυδιάστατη και πολύμορφη, που επιτρέπει
στον άνθρωπο να δρα σε αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον»
( Caillé, Alain. (2000).Anthropologie du don. Le tiers paradigme,Paris: Desclée de Brouwer, σελ.41,126).
