Τον είχε πιάσει όχι ακριβώς απελπισία αλλά το παράπονο τον Πέτρο, που, με έναν καλό του φίλο, έμοιαζαν σαν να μοιρολογούν πάνω από το άψυχο σώμα μιας χαμένης νεότητας.
Τους συνάντησα τυχαία στο καφενείο του Λάμπρου, απέναντι από το νηπιαγωγείο, εκεί, γύρω στις τέσσερις παρά, να αδικούν τους εαυτούς τους για τις δεκαετίες ενεργούς συμμετοχής στα κοινά, που, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ένιωθαν, ότι δεν τελεσφόρησαν, ότι τόσα χρόνια προσπαθειών δεν έχουν δικαιωθεί. Τσάμπα αγώνες.
Στη θέση του συνεπιβάτη η Catherine, την πήγαινα στο αγαπημένο της κατάστημα να αγοράσει οικολογικά βερνίκια για μια νέα παραγγελία του «σχεδία αρτ».
Στρίβω δεξιά στη Ζαχάρωφ και σταματάω στο φανάρι με τη Β. Σοφίας. Κάνει λίγο κρύο, αν και έχει ήλιο.
Τέτοιες
μέρες πριν από 58 χρόνια ετοιμαζόμουν
να φύγω για τη Γερμανία. Είχε προηγηθεί
ο αδερφός μου τρία χρόνια πριν,
''επιλεγμένος''
από τη γερμανική επιτροπή που προσλάμβανε
εργάτες για να δουλέψουν σε γερμανικά
εργοστάσια.
«Επιλεγμένος» σήμαινε νέος, δυνατός και εντελώς υγιής. Ο πατέρας μου, που θέλησε να τον ακολουθήσει ένα χρόνο αργότερα, απορρίφθηκε από την επιτροπή, επειδή «του έλειπε ένα δόντι και ήταν πολύ μεγάλος», είχε ξεπεράσει τα σαράντα.
Κι όμως, πήγε. Πώς τα κατάφερε ;
