Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ' εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίαςi Ἦχος πλ. δ'
Την Κυριακή της Οσίας Μαρίας της Αιγύπτου, συναντάμε μια οδυνηρή «πρόκληση» μετάνοιας στη ζωή μας, αυτή που ενσωματώθηκε στην λειτουργική πράξη πριν από αιώνες, μέσα στη δίνη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Έτσι, μαζί με το Ευαγγέλιο για την 5η Κυριακή των νηστειών συνάπτεται κι η ιστορία ενός μοναχούii μια παραβολική διήγηση που συγκεκριμένα δεν διδάσκεται από τον Ιησού, αλλά έρχεται σε εμάς μέσα από το θησαυροφυλάκιο των Ασκητών Πατέρων της Ορθοδοξίας.
Είναι η ιστορία ενός μοναχού και ενός προσκυνητή στην έρημο. Όπως λέει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, τον έβδομον αιώνα, που το έγραψε, καταγράφει όσα άκουσε: «την ιερή ιστορία που έφτασε σε εμάς...».
