Τρία ακαδημαϊκά εξάμηνα μετά,
επαναλειτουργούμε διά ζώσης. Γεμίζουμε και πάλι τον χώρο μας, παρά τον
υγειονομικό κίνδυνο.
Άλλη μια μετάβαση, που, ως τέτοια, απαιτεί εργασία,
ενδοψυχική και διαψυχική, και χρόνο.
Πολλές σκέψεις αναδύονται για όσα
πέρασαν και όμως είναι παρόντα – αν δεν αρνούμαστε, δεν αποποιούμαστε, δεν
διαψεύδουμε, δεν «σβήνουμε» τις πρόσφατες εμπειρίες μας, ή μέρος αυτών, στο
όνομα της αυταπάτης «προχωράμε μπροστά».
Η εξεύρεση των κατάλληλων πόρων και μέσων για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση
και η γρήγορη οργάνωσή της ήταν άθλος, μια τυπική περίπτωση εκδήλωσης της
ενόρμησης κατακυρίευσης, της πανάρχαιας τάσης του ανθρώπου να κυριαρχεί
βίαια επί του περιβάλλοντος, επί του αντι-κειμένου.
Ο κορωνοϊός και τα
περιοριστικά μέτρα ήταν οι εξωτερικοί πραγματικοί εχθροί που είχαμε να
καθυποτάξουμε, ακόμα περισσότερο γιατί ανακινούν και ενδοψυχικές απειλές
(φόβος του θανάτου, διωκτικά και καταθλιπτικά άγχη κ.ά.).
Οι διεργασίες της
μετουσίωσης ήταν έκδηλες: συστράτευση με σκοπό «ιερό», τη συνέχιση της
λειτουργίας του Πανεπιστημίου για το καλό της νέας γενιάς, της επιστήμης και της
κοινωνίας, με αγωνιστές που βρίσκονταν στην πλευρά των δυνάμεων της ζωής και
της δημιουργίας.
Το εγχείρημα πρόσφερε ναρκισσιστική απόλαυση, ιδίως όταν
πλέον τα ψηφιακά μέσα βιώθηκαν ως «παιχνιδάκι» και «πολύτιμη εμπειρία για
μελλοντική αξιοποίηση».
Η καταρρακωμένη από τον κορωνοϊό παντοδυναμία της
επιστήμης έβρισκε ένα ισχυρό δεκανίκι.
Τώρα, είναι ανάγκη να στρέψουμε την προσοχή μας, αποφεύγοντας τις βεβαιότητες
και τον δογματισμό, στα βιώματα της εξ αποστάσεως λειτουργίας, με την ελπίδα να
ανασύρουμε στο φως κάτι που προσεγγίζει την αλήθεια.
