«Εγώ δέ βάζω χρυσές υπογραφές. Μού φτάνει τό στυλουδάκι μου»!

  Η  προσφορά του στον τόπο ήταν τεράστια, παρά τά όποια πολιτικά κυρίως λάθη του, αφού ήταν περισσότερο στρατιωτικός καί δέν είχε μάθει νά λειτουργεί στό παρασκή­νιο. 

   Βεβαίως, όπως συμβαίνει σέ μεγάλες προσωπικότητες πού γράφουν ιστορία μαζί μέ τό λαό, υπάρχουν στις πολιτικές του επιλογές θέματα ανοιχτά ενώπιον τής ιστορίας.

(...) Έζησε λιτά, δέν κέρδισε τίποτα από τήν πολιτική καί πέθανε κυριολεκτικά στήν «ψάθα». Τελείωσε τόν επίγειο βίο του μετά από αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια, στις 26 ’Ιουλίου τού 1953· 

Τ' ΑΝΕΜΟΣΟΥΡΙΑ ([>η ἀνεμόσουρ(ις) υποκορ. -ιον > -ι].

Μια φορά τουλάχιστον στη διάρκεια του χειμώνα, στην Κρανιά Ελασσόνας, αποκλειόμασταν από τον έξω κόσμο για μέρες με το πολύ χιόνι που έκλεινε τις πόρτες, με τα ανεμοσούρια που συσσωρεύονταν σε μεγάλο ύψος μπροστά τους.

 Ένα πρωινό θυμάμαι πως ανοίξαμε την πόρτα και είδαμε έναν άσπρο τοίχο να φράζει την έξοδο. Τότε, με φτυάρια και άλλα εργαλεία, ανοίξαμε ένα τούνελ για να φτάσουμε ώς την αυλή που ήταν η ξυλαποθήκη, για να πάρουμε ξύλα για το τζάκι. 

H Bonegilla της Νιότης μας!

«Στους νεοαφιχθέντες δίνονταν κονκάρδες διαφορετικού χρώματος. 

Το χρώμα τους πρόδιδε τον προορισμό του καθενός. 

Το μπλε σήμαινε ότι στο λιμάνι τον νεομετανάστη περίμεναν συγγενείς ή φίλοι. 

Το ροζ σήμαινε προορισμός Νότια Αυστραλία, το μοβ Τασμανία.

 Το κίτρινο σήμαινε Μπονεγκίλα. Για τις ανύπαντρες γυναίκες οι αρχές είχαν επιλέξει λευκές κονκάρδες.