«Μ’ αγάπη κι ευχαριστία»
ονομάτισαν τα ίδια τα παιδιά την
περιβαλλοντική εκδήλωση που διοργάνωσαν οι νεανικές κατηχητικές συντροφιές της
ενορίας μας, το Σάββατο 22.11.14 στον κατασκηνωτικό χώρο της Αρχιεπισκοπής μας,
στον Αυλώνα Αττικής.
Αγάπη
προς ό,τι ο Θεός μας χάρισε και μας περιβάλλει, ευχαριστία προς Εκείνον για όλα
τα δωρήματά Του, για το καταπράσινο και γαλαζοφορεμένο σπίτι μας, τη γη.
Η
εκδήλωση ήταν ταυτόχρονα ένα κάλεσμα προς όλα τα παιδιά της ενορίας μας για
γνωριμία με τις κατηχητικές μας συντροφιές, γι’ αυτό και όλη την βδομάδα οι
κατηχητές και οι κατηχήτριές μας έκαναν ανάλογη ενημέρωση σε σχολεία, δίνοντας
και το σχετικό μας έντυπο.
Ο
Αγαπημένος Ηλιάτορας Θεός μάς χάρισε μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα και έτσι
ξεκινήσαμε με το γνωστό παιχνίδι του δάσους, αφορμή να γνωρίσουμε την
κατασκήνωση και να «ζεσταθούμε» για ό,τι θα επακολουθούσε.
Οι
κατηχητές και οι κατηχήτριές μας χώρισαν τα παιδιά σε ομάδες δίνοντάς τους και
ένα όνομα-σύμβολο από τα όσα ο Θεός μάς χάρισε και ο σύγχρονος άνθρωπος μανικά
καταστρέφει (ωκεάνιοι, αέρινοι, ηλιοχαρείς...) με την υπόμνηση να γίνουν δική
μας ευθύνη αγάπης και προστασίας και ξεκίνησε ένα μεγάλο παιχνίδι 6 σταθμών, μέσα
από το οποίο τα παιδιά ευαισθητοποιήθηκαν στην περιβαλλοντική ματιά της
Εκκλησίας, με άξονα όχι το «εγώ» αλλά Τον Δημιουργό Θεό.
Το
μεσημέρι μάς πρόλαβε και όλοι μαζί γευματίσαμε στον μεγάλο χώρο της
τραπεζαρίας, δίνοντας κατόπιν ελεύθερο χρόνο στα παιδιά να χαρούν τα γήπεδα,
την φύση, τις εγκαταστάσεις.
Κατόπιν
μαζευτήκαμε και πάλι στον χώρο της τραπεζαρίας και έγινε μια όμορφη συζήτηση με
τον υπεύθυνο ιερέα νεότητας της ενορίας μας και τα παιδιά γύρω του, για το πως
θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά που παντού μας περιβάλλει και πως
αυτή θα πρέπει να αντιστοιχεί στην καρδιά.
Φεύγοντας,
είπαμε να πάρουμε μαζί μας κάτι από την φύση που ζήσαμε, όχι βέβαια κόβοντας ή
ξεριζώνοντας, αλλά δημιουργώντας τον μικρό δικό μας «κήπο», μια μικρή γλαστρούλα,
που τα παιδιά σε ανάλογο εργαστήριο διακόσμησαν, ονομάτισαν και κατόπιν φύτεψαν
με ό,τι η φύση μας σκορπά ευωδιαστά και απλόχερα (δυόσμο, μέντα, λουίζα,
θυμάρι, δεντρολίβανο, λεβάντα και τόσα άλλα). Είπαμε να πάρουμε αυτόν τον μικρό
«κήπο» μαζί μας, στο δωμάτιό μας, και μαζί την ευθύνη να τον αγαπήσουμε, να
μάθουμε λεπτομέρειες για το πως θα τον καλλιεργήσουμε, και έτσι κάπως
χειροπιαστά να καταλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη για τον μεγάλο μας κήπο,
την γη.
Ενθουσιασμένοι
αλλά και γοητευμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από το πράσινο στο γκρίζο,
υποσχόμενοι σε κάθε πράσινη ελπίδα να γινόμαστε κηπουροί...
Φωτογραφίες:Πεφάνης Ιωάννης
