Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Σιγοψιθύρισαν τα παιδιά στην μεγάλη Εκδήλωση-Αφιέρωμα των Νεανικών Κατηχητικών συντροφιών μας για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή, που έγινε την Κυριακή 27.3.16 στην κατάμεστη από γονείς και παιδιά αίθουσα εκδηλώσεων του 3^ου Δημοτικού Σχολείου.

Την Εκδήλωση άνοιξε ο υπεύθυνος ιερέας νεότητας της ενορίας μας που νοηματοδότησε τον τίτλο που τα παιδιά έδωσαν στην εκδήλωση. Ο Θεός είναι η πατρίδα μας, γιατί απ΄ Αυτόν ξεκινούμε, Αυτός είναι οι ρίζες και οι αναμνήσεις μας, απ΄ Αυτόν αρχίζουμε το ταξίδι της ζωής –πολλές φορές με απομακρύνσεις και αποσκτιρτήσεις, και γι’ Αυτόν δημιουργείται ο νόστος μας. Επιστροφή και πάλι σ’ Εκείνον, και ολοκλήρωσή μας. Είναι η πατρίδα μας γιατί είναι η Αρχή και το Τέλος μας.

Στην συνέχεια κάλεσε κοντά μας την κα. Σοφία Χατζή, δημοσιογράφο και παραγωγό ραδιοφώνου στον ρ/σ της Πειραϊκής Εκκλησίας, η οποία μας ταξίδεψε όλους με τρόπο αφηγηματικό στο Κολουέζι του Κογκό και την εκεί Ορθόδοξη Ιεραποστολή, μέσα από την προσωπική της εμπειρία και τα βιώματά της. Μας γνώρισε τον Μουτότο και την Κιλόκο, τους μικρούς ήρωες των παιδικών της βιβλίων - παιδιά της Ιεραποστολής. Μας έμαθε τις πρώτες μας λέξεις στα Σουαχίλι, μας γοήτευσε με το παράδειγμα θυσίας πολλών απλών ανθρώπων που επί δεκαετίες υπηρετούν την Ιεραποστολή. Μας βοήθησε να αισθανθούμε μια μεγάλη ευχαριστία προς τον Θεό για όλα τα μικρά και μεγάλα δωρήματά Του στη ζωή μας αλλά και να αισθανθούμε ευθύνη για τον κάθε ένα άνθρωπο που στερείται τα στοιχειώδη της ζωής.

Στο τέλος άλλαξαν οι ρόλοι και τα παιδιά έγιναν οι δημοσιογράφοι και η κα.Χατζή η ερωτώμενη. Τα παιδιά πήραν μία μικρή συνέντευξη με ερωτήσεις-προβληματισμούς τόσο για τα βιβλία της κας Χατζή «Μουτότο 1» και «Μουτότο 2», που είχανε σχολιάσει στις Κατηχητικές Συντροφιές, όσο και γι’ αυτά που αναφέρθηκαν στο αφηγηματικό της ταξίδι.

Κατόπιν τα παιδιά διάβασαν κείμενα που επεξεργάστηκαν ολόκληρη την εβδομάδα με αφορμή τα όσα συζητήθηκαν στις συντροφιές μας για την Ιεραποστολή, αλλά και απήγγειλαν ένα ποίημα για τον «Μαύρο Χριστό» που εκείνα έγραψαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΦΩΤΟΣΤΙΓΜΕΣ)

ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΟΥ Κ.Κ. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ (ΦΩΤΟΣΤΙΓΜΕΣ)

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΔΕΥΤΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ

ΚΥΡΙΕ ΚΥΡΙΕ ΕΠΙΒΛΕΨΟΝ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΔΟΣ 

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ

ΒΓΑΛΑΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΜΑΣ

Νεανικές Κατηχητικές Συντροφιές

               Σήμερα, Κυριακή της Απόκρεω , κατόπιν πρωτοβουλίας των παιδιών Γυμνασίου και Λυκείου των Νεανικών μας Κατηχητικών Συντροφιών, αποφασίσαμε όχι να καρναβαλίσουμε αλλά να τολμήσουμε να βγάλουμε τη μάσκα του Δυτικού πολιτισμού μας. Να τον γδύσουμε από το μασκάρεμα του εκσυγχρονισμένου, του αξιακού, του προοδευμένου και σεβαστικού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια αλλά και την δική μας ευθύνη. Γι’ αυτό και πήγαμε κοντά στους πρόσφυγες στον Πειραιά, στα δύο εκείνα σημεία του λιμανιού, όπου σε μικρούς κλειστούς χώρους στοιβάζονται εκατοντάδες πρόσφυγες.

            Τα παιδιά είχαν κινητοποιηθεί και μαζί με τον υπεύθυνο ιερέα νεότητας της ενορίας μας αλλά και αρκετούς άλλους εθελοντές ετοιμάσαμε πρόχειρο φαγητό, αγοράσαμε συσκευασμένα τρόφιμα μακράς διάρκειας, γλυκίσματα και φυσικά φάρμακα κυρίως για τα παιδιά.

            Κατεβαίνοντας στο λιμάνι συναντήσαμε μια μικρή κοπέλα, ήταν δεν ήταν 25 ετών μαζί με δυο μικρά παιδιά σε καρότσι. Με σκόρπιες λέξεις στην Αγγλική μας είπε: «δεν έχω που να πάω». Μια μοναξιά με διαστάσεις παγκόσμιες ήρθε να παγώσει τις καρδιές μας, στη συνειδητοποίηση ότι όχι μόνο η συγκεκριμένη κοπέλα αλλά χιλιάδες άλλοι άνθρωποι είναι παραπεταμένοι στη μέση μιας ερημιάς του κόσμου χωρίς παρόν και μέλλον μόνο μ’ ένα παρελθόν οδυνηρό. Της δώσαμε ρούχα και τρόφιμα. Έβαλε τα κλάματα! Μαζί μ’ εκείνη και τα δικά μας παιδιά... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, απλά δεν υπάρχουν. Όχι γιατί δεν έχουν έγγραφα αλλά γιατί δεν έχουν πια χώμα δικό τους να πατήσουν. Δεν έχουν πρόσβαση στη βασικότερη ανάγκη του ανθρώπου, ώστε ξυπνώντας την επόμενη μέρα να συνεχίσει να θέλει να ζήσει, στο όνειρο, στην επιθυμία, στους στόχους, στην προοπτική. Όσους δεν κατάφεραν να εξοντώσουν οι βόμβες και ο τετραετής εμφύλιος, τους δολοφονήσαμε ήδη στο μέλλον...

            Προχωρήσαμε και αντικρίσαμε πολλούς εθελοντές να βοηθούν. Ανθρώπους να έρχονται συνεχώς με γεμάτα τα αυτοκίνητά τους τρόφιμα και ρουχισμό. Εθελοντές γιατροί κάτω από άθλιες συνθήκες. Ήρωες από το «Χαμόγελο του παιδιού» σε κινητή μονάδα παιδιατρικής φροντίδας, αλλά και από πολλές άλλες Μ.Κ.Ο. Μια πρόχειρη τέντα και μια κοπέλα εθελόντρια απασχολούσε δεκάδες μικρά παιδιά με ζωγραφική και καλλιτεχνίες. Αμέσως είπαμε να βάλουμε και εμείς ένα χεράκι. Τρεις άντρες πλησίασαν τον ιερέα μας και του είπαν ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνουμε. «Γιατί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν είναι σαν τους Έλληνες;» τον ρώτησαν, παλεύοντας ρήματα και ουσιαστικά στα Αγγλικά.

            Πολλά παιδιά, τόσα πολλά μικρά παιδιά με σκοτωμένο μέλλον να κλωτσούν μια μπάλα στην προβλήτα του λιμανιού. Βαδίσαμε ανάμεσά τους. Αισθανθήκαμε την ανάγκη για εμετό, όχι από την δυσοσμία του κλειστού χώρου αλλά από την αποφορά του πτώματος του Θεού, δολοφονημένου ξανά και ξανά από εμάς τους χριστιανούς των προηγμένων δυτικών κοινωνιών, στο πρόσωπο κάθε ενός από τους ανθρώπους εκείνους.

            Ντραπήκαμε που είμαστε άνθρωποι, χαρήκαμε που είμαστε Έλληνες. Μια αγκαλιά η Ελλάδα αγάπης, να κουβαλά σχεδόν μόνη της, στις πλάτες της όλους αυτούς τους ανθρώπους. Παρακαταθήκη Χριστιανικού πολιτισμού κι ας μην το ξέρουμε οι περισσότεροι.

            Φεύγοντας ο ιερέας μας μάς είπε. «Θυμηθείτε το σημερινό Ευαγγέλιο της κρίσης. Δεν θα χρειαστεί τελικά καμία κόλαση για τον άνθρωπο. Την έχει κτίσει με πιο επιδέξιο τρόπο και μόνος του ήδη από τούτη τη γη.»

            «Ας στεκόμαστε στο μέσον της, αμφισβητώντας την» είπαμε, και πήραμε σκυφτοί τον δρόμο της επιστροφής...

Υ.Γ.: Φωτογραφίες δεν τραβήχτηκαν. Η ψηφιακή μνήμη δεν βάστηξε να χωρέσει ούτε μια τόση δα στιγμή... Θα ήταν ούτως ή άλλως ντροπή!  

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 9/3/16

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

7:00

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ 12/3/16

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

7:00

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ 13/3/16

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

7:00

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ 

ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

18:00

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 14/3/16

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

7:00

ΕΣΠΕΡΑΣ 18:00

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΑΛΛΩΝΩΝ κ.κ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΩΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Την Κυριακή 24 Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας στον Ιερό μας Ναό, στο κήρυγμά του, πήρε αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας. «Ανάβλεψον». Με αυτήν την προσταγή, είπε ο Σεβασμιώτατος, χαρίζει ο Κύριος το φως στον τυφλό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Του δίνει την δυνατότητα να «βλέπει». Σε ολόκληρη την Αγ. Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, γίνεται λόγος για την σημασία του «βλέπω». Όλες οι μεγάλες μορφές της Π.Δ. ήθελαν να δουν τον Θεό. «Εμφάνισόν μοι σεαυτόν», ζητά ο Μωϋσής από τον Θεό. Και ο Ησαΐας έγινε ο μεγαλοφωνότατος των προφητών αφού «είδε» την δόξα του Θεού. Αλλά και στην Κ.Δ. ο ευαγγελιστής Ιωάννης ομολογεί «ό εωράκαμεν…ό εθεασάμεθα…μαρτυρούμεν» (Α Ιωάν.α,1-2). «Ερχεσθε και ίδετε» (Ιωάν. α, 40) είναι η κλήση του Χριστού. Και μακαρίζει τους «καθαρούς τη καρδία» και τους υπόσχεται «ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε, 8).  Για τους Αγίους η έσχατη πλήρωση και το τέλος κάθε επίγειας ζωής και προσπάθειας είναι η θέα του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον». Η «θεοπτία» «όσον εφικτόν τοις νοεροίς όμμασι» (Συμεών Ν. Θεολόγος).
Το «βλέπω» πράγματι, είναι μια από τις σπουδαιότερες ανθρώπινες δυνατότητες.

1. Βλέποντας διακρίνουμε τον κόσμο, την τάξη και μεταβάλλεται το χάος σε δημιουργία. Βλέπω σημαίνει διακρίνω, γνωρίζω, μαθαίνω. Κάθε επιστήμη αρχίζει με την

«παρατήρηση» και καταλήγει με την «εποπτεία». Βλέποντας τοποθετούμεθα σωστά μέσα στον κόσμο.

2. Βλέπω σημαίνει ακόμη κοινωνώ, ενώνομαι με ό,τι βλέπω. Βλέποντας ξεπερνάμε την απομόνωση. Αρκεί να βλέπουμε με αγάπη. Γιατι αλλοιώς το χωρίς αγάπη βλέμμα

τραυματίζει και χωρίζει. Σε ένα κόσμο, που διασταυρώνονται τέτοια βλέμματα, ο άνθρωπος νοιώθει ανεπανόρθωτα μόνος. Το χωρίς αγάπη βλέμμα απομονώνει, παγώνει, νεκρώνει τις καρδιές.

3. Με ό,τι βλέπουμε οδηγούμεθα σε κάτι πιο πέρα και πιο πάνω απ” ο,τι βλέπουμε.

Βλέποντας ένα πρόσωπο καταλαβαίνουμε την φιλικότητα ή την εχθρότητα, την στοργή ή την ψυχρότητα, την θλίψη ή την χαρά. Βλέποντας δηλ. καταλαβαίνουμε περισσότερα από ό,τι βλέπουμε.  Έτσι με την όραση αναγόμαστε και στον Θεό. Και από τα κτίσματα οδηγούμεθα στον Κτίστη. Αρκεί να είναι καθαρός ο οφθαλμός της ψυχής. Να είμαστε «δεκτικοί φωτός» (Ιωάννης Δαμασκηνός). Αλλιώς μένουμε «τυφλοί τα τ” ώτα τον τε νουν τα τ” όμματα». Βέβαια και του πιστού το βλέμμα κάποτε κουράζεται, όταν πέφτει σ” αυτόν τον κόσμο με όλη την αταξία, την αδικία, την σύγχυση. Και διερωτώμεθα πού είναι ο Θεός;   Σε τέτοιες στιγμές ας κλείνουμε τα μάτια του σώματος. Και μπορεί να συμβεί και σε μας ό,τι έκανε σε ανάλογες στιγμές τον Αγ. Συμεών τον Ν. Θεολόγο να αναφωνήσει: «τη του προσώπου σου αχράντω αίγλη τα ασθενή μου περιήστραψας όμματα». Είθε και τα δικά μας μάτια,είπε καταλήγοντας ο Μητροπολίτης Κορωνείας, να τα καταυγάζει κάποτε αυτή η ακτινοβολία του προσώπου του Κυρίου, βγάζοντάς μας από το σκοτάδι της απογοητεύσεως.