(...)Τά όπλα μας αρχίζουν απ’ τήν αγάπη καί κάθε τους αρίθμηση μέ τήν αγάπη κλείνει. Νους, ψυχή, σώμα στή δούλεψη τής αγάπης. Η πίστη τό κράτος της, η έκσταση λάμψη της κι ανάβρυσμα της. "Όλα της αγάπης.
’Επειδή amoris causa έγινε κι ο κόσμος, γίναμε κ’ εμείς νά τόν χαρούμε στόν Παράδεισο. Κ’ ή αγάπη ετούτη ή πολεμική φανέρωμα και δύναμη πένθους είναι γιά τό πέσιμό μας. Καί παραμάχαιρό της ο φρενήρης διαλογισμός του θανάτου.
’Εδώ η μάχη των μαχών.’Εκείνος πού θά ξεχάσει τό θάνατο βουλιάζει στή φθαρτική ματαιότητα, στή ματαίωση τής ζωής.
Κ’ έχει δικό του τό γκρεμό της μηδενικότητας.
Γιατί ό Θεός περιμένει τήν επίθεσή μας.
’Ερωτικό μεγαλείο της γοτθικής αιχμηρότητας.
Όποιος συναδράχνει τήν υπόσταση, έξω καί μέσα κόσμο, καί τή γυρίζει σέ πάλη μέ τό θάνατο μέσ’ άπ’ τό θάνατο,
ειν’ ο βαθύτατος Νικητής(...)
(Ν.Καρούζος, Επιστολή , περ.Σύνορο (1965), τευχ.35, σ.65)
Και για να συμβάλλουμε στην ‘’Καλή Πρωτοχρονιά’’ , ώστε από χιλιοειπωμένη ευχή να γίνει πράξη με γενναιότητα και τόλμη…
Ας τιμούμε όλους εκείνους που συντηρούν την φλόγα κρυμμένη στην στάχτη...ας ευγνωμονούμε όσους πότισαν το δέντρο την Ελευθερίας και της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας...ας διδασκόμαστε από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας...ας αποφεύγουμε την διχόνοια...και ας περιφρουρούμε το δύσκολο να αποκτηθεί αγαθό της ελευθερίας, ατομικής και συλλογικής, κι ας μην ξεχνούμε πως κερδίζεται κάθε μέρα και χρονιά από την αρχή, και ας συνεχίζουμε Υπεύθυνα και Ευγνώμονα ...δίνοντας το δικό μας ‘’παρών’’ για όλα τα έθνη του κόσμου.
Φέτος 200 χρόνια μετά το 1821...
(...) Θέλω να σταθώ στο αίτημα των ''συντηρητικών'' για ταυτότητα, που τροφοδοτεί έντονα τον... ακτιβισμό. Ποιο είναι το «εμείς» στο οποίο μπορούν να προσβλέπουν; Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας και Ελληνίδα την εποχή της αρνητικής παγκοσμιοποίησης; Ποιος είναι ο ιστορικός προσανατολισμός της κοινωνίας μας, μετά την κατάρρευση του ονείρου του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, του πλουτισμού και της περιφερειακής ηγεμονίας; Τα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί κανείς να τα αποφύγει. Μπορεί απλώς να δώσει εναλλακτικές απαντήσεις. Αν η κοινωνία μας δεν μπορεί να παράξει νέες σημασίες, ουτοπίες και ταυτότητες, τότε είναι υποχρεωμένη να καταναλώνει τις προηγούμενες.
Η γνώμη μου είναι ότι απέναντι στην ιστορική ελληνορθόδοξη ταυτότητα, στην οποία βρίσκουν καταφύγιο όσοι είδαν τις ταυτότητές τους να συντρίβονται στα χρόνια της ηγεμονίας του παγκοσμιοποιημένου Νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να αντιτάξουμε μια εθνική ταυτότητα φτιαγμένη από τα καλύτερα υλικά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ώστε να χτίσουμε την πιο δημοκρατική multilocal και οικολογικά βιώσιμη (για να ‘ναι πάντα όμορφη) κοινωνία μορφωμένων ανθρώπων.
Το να είσαι, λοιπόν, Έλληνας και Ελληνίδα σήμερα, πρέπει να σημαίνει α) να ζεις στην πιο δημοκρατική χώρα, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, και αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν μπολιάσουμε το φθαρμένο αντιπροσωπευτικό σύστημα με θεσμούς άμεσης (δηλαδή αρχαιοελληνικής) δημοκρατίας, β) να ζεις σε μια από τις πρώτες χώρες που πραγματοποίησαν την οικολογική μετάβαση, χάρη στην αγάπη των κατοίκων της για ένα από τα ωραιότερα φυσικά περιβάλλοντα στον κόσμο, γ) να ζεις σε μια χώρα με μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες που βασίζονται στις δεξιότητες ενός προσοντούχου εργαζόμενου λαού και στα τοπικά δίκτυα συνεργασιών που παράγουν αγαθά και υπηρεσίες μεγάλης ποιότητας, δ) να είσαι μορφωμένος/η, γιατί στη χώρα που ονομάτισε όλες τις επιστήμες, η γνώση και η αγάπη για τα γράμματα κάνει τον άνθρωπο πλούσιο και τον πολίτη απρόσβλητο από την τυραννία, ε) να έχεις μέσα σου πολλές από τις ταυτότητες, που αυτό το χωνευτήρι του κόσμου κατάφερε να φέρει κοντά και να φτιάξει μια multilocal κοινωνία.
Έλληνας και Ελληνίδα δεν πρέπει να σημαίνει παντοτινή άμυνα απέναντι στους άλλους που δήθεν ενδιαφέρονται να αλλοιώσουν τις δήθεν αναλλοίωτες κοινότητές μας, αλλά παντοτινή ενεργητικότητα για να φτιάξουμε τις κοινότητές μας όπως τις θέλουμε.
Και κάτι τελευταίο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν: στην Εκκλησία οι άνθρωποι νιώθουν ίσοι. Είναι ο δικός τους χώρος όπου νιώθουν ανακουφισμένοι από τα ψυχολογικά βάρη της σύγκρισης. Ακόμα και αν η ισότητα αυτή μοιάζει να είναι μη χειραφετητική, μια ισότητα προς τα κάτω, σε κάθε περίπτωση είναι ισότητα. Και η ισότητα κάνει τα βάρη της ζωής πιο ελαφριά. Γιατί η δυστυχία υποφέρεται πιο εύκολα, όταν είμαστε όλοι/ες ίδιοι.
Όπως, λοιπόν, και στο ζήτημα της ταυτότητας, έτσι και στο ζήτημα της ισότητας, που είναι και αυτό ένα μείζον αίτημα των ‘’συντηρητικών’’ ανθρώπων, οι ‘’αριστεροί/ες’’ πρέπει να αναστοχαστούν.
Να κατανοήσουν ότι, όπως οι ‘’αριστεροί’’ επιζητούν την οικονομική ισότητα, έτσι και οι ‘’δεξιοί’’ επιζητούν την πνευματική ισότητα.
Δικαίως θα αναρωτηθείτε «γιατί δεν ζητούν τότε να μπορούν όλοι/ες να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, αντί να πηγαίνουν όλοι/ες στην Εκκλησία».
Η αλήθεια είναι ότι το αίτημα της πνευματικής ισότητας μέσω της απρόσκοπτης συμμετοχής στην Εκκλησία δεν αφορά τόσο αυτούς/ες στους οποίους το Πανεπιστήμιο εξασφάλισε ευκαιρίες πνευματικής ισότητας, αλλά αφορά τους υπόλοιπους/ες.
Έπειτα, η Επιστήμη δεν προσφέρει τόσο την ανακούφιση της μη σύγκρισης, όσο τα εφόδια που εξασφαλίζουν την ευνοϊκή έκβαση της σύγκρισης.
Μόνο μια βαθιά δημοκρατική κοινωνία με περιορισμένες ανισότητες θα μπορούσε να προσφέρει την ανακούφιση που προσφέρει σε συντηρητικούς ανθρώπους η «Θεία Κοινωνία». Άλλωστε, μια τέτοια κοινωνία θα ήταν Θεία(...).
(Πηγή: Δημήτρης Παπανικολόπουλος (2020), ‘’ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ’’ , στο : ΑΠΟΤΥΠΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ , τοπικά ιθ , επιμ. ΠΟΛΑ ΚΑΠΟΛΑ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΟΥΖΕΛΗΣ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΣ, Eταιρεία Mελέτης των Eπιστημών του Aνθρώπου, Αθήνα, σελ.415-6)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου