ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

                                           

   Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β' Αὐτόμελον 

«...Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον,καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν·ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον...»

Για πρώτη φορά στην Ιστορία του κόσμου, γιορτάζεται ο θάνατος. Και αυτό συμβαίνει μέσα στο χριστιανισμό, γιατί, ακριβώς το θάνατο τον θεωρεί — όπως και είναι— μετάβαση στη ζωή, στην όντως ζωή, στην αληθινή ζωή.

Γι αυτό και ή εκκλησία μας, την ημέρα τής Κοίμησης τής Θεοτόκου πανηγυρίζει. Όποιος μπορεί να δει πιο πέρα από αυτό, τότε ανακαλύπτει πώς ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να υπάρχει μόνο για ένα «πέταγμα» από τη μήτρα στο στόμιο τού Άδη. Μόνο για ένα φαγοπότι , έναν οπορτουνισμό ή μια περιπέτεια.

Ή Μητέρα τής ζωής πήγε στη ζωή. «Κλίμαξ πρός ουρανόν ο τάφος γίνεται». Και μόνον αυτό το μήνυμα για το ανθρώπινο γένος αποτελεί το δυνατότερο μήνυμα τής Ιστορίας.

Όλα σήμερα τα πλακώνει ο θάνατος. ’Αντί για χαρά οι εποχές μάς έδωσαν λύπη. ’Αντί για δύναμη μας πρόσφεραν αδυναμία. Άντι για φως μας γέμισαν σκοτάδι. ’Ήρθε ο υιός τής Παρθένου και με την Ανάστασή Του έφερε τη ζωή. Όλα ζωοποιή­θηκαν. Γι' αυτό, όλη ή διδασκαλία τού Ευαγγελίου, όλη ή λειτουργική και ασκητική πνευματικότητα τής Εκκλησίας, όλη η αυθεντική αγιογραφία και το ιεραποστολικό της έργο, αντλούν δύναμη και ζωή από το πανίσχυρο φως τής Αναστάσεως τού Χριστού (Α' Κορ. 15:14 καί 19).

Και τον Υιό αυτό - Τόν Λόγον του Πατρός, Χριστόν τόν Θεόν ημών, - τον γέννησε η Θεοτόκος. Να γιατί είναι «Μήτηρ ζωής»!

Να γιατί «αι γενεαί πάσαι μακαρίζομεν τήν Θεοτόκον».

Ακόμη και ή φύση αγάλλεται καί χαίρει πού «νικήθηκαν οι όροι της» και ο θάνατος έγινε ζωή.

Αν θέλαμε να πούμε ποιο είναι το πρώτο και το τελευταίο μήνυμα τής Κοίμησης τής Θεοτόκου, θα λέγαμε μαζί με το Φώτη Κόντογλου, ή «ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ»

Αυτό είναι το μήνυμα τής 'Ορθοδοξίας. Μόνο ή αληθινή Εκκλησία, με τις άπειρες, αληθινές διαστάσεις της, και τις πανάγιες μορφές της, μπορεί να χαρίζει τέτοια νοήματα και συνάμα τέτοια βιώματα. Γιατί αυτή ζει και στη γη τον ουρανό.

Ή βίωση όμως αυτή απαιτεί αγρύπνια, αγάπη, εσωτερική εντός ημών δουλειά. Απαιτεί ίσως, κάποια θυσία κάποιων μεγάλων «χειραψιών» επιτηδευμένων «ευγενειών» και φανταχτερών φωταψιών. Όλων αυτών των « στολισμάτων» του μετανεωτερικού αιώνα μας, πού κρύβουν μέσα τους την υποκρισία, και πού συναγωνίζεται η εικονική διπλωματία με την ειρωνεία ποια θα βγει πρώτη στο παζάρι τής προσποίησης. ’Αρκετά βαδίσαμε δρόμους σκοτεινούς, πού μας παραπλάνησαν φοβερά. Ο κόσμος θαμπώνεται από πράγματα ψεύτικα. Γι αυτό και παραπαίει.

Ή ανθρωπότητα ήδη αντιμετωπίζει χάος παντού. Μόνο αν στραφεί προς την Μητέρα τής ζωής θα βρει ζωή αληθινή. Συνεπώς στο χέρι μας, όμως, είναι να βάλουμε τα βήματά μας στο δρόμο προς τον ουρανό...

Είναι ό δρόμος μας.

Ο δρόμος πού δε λαθεύει ποτέ. Ο δρόμος του άπειρου τετραδιάστατου μέλλοντος.

Ο δρόμος άπειρης χαράς και υπαρξιακής ‘’ευτυχίας’’.

Γι' αυτό, «άπας γηγενής σκιρτάτω». "Ας χαρεί κάθε πιστός «νϋν καί άεί». Τώρα και πάντα. Ό θάνατος νικήθηκε.

Να γιατί τό δεκαπενταύγουστο ό πιστός λαός το αποκαλεί «το μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού». Είναι το Πάσχα τής Παναγίας μας. Είναι ή παρηγοριά μας και το στήριγμά μας, μέσα στο χάος του σημερινού κόσμου. Του κόσμου πού θανατώνεται καθημερινά, σωματικά και ψυχικά, χωρίς την αληθινή ελπίδα πού ακτινοβολεί ή Θεοτόκος μέσα στην Ιστορία του κόσμου.

Επί τέλους. Ή ανθρώπινη ύπαρξη έχει άπειρο προορισμό. Να γίνει «κατά χάρη Θεός». Να γίνει ουρανός. ‘Έτσι, για κάθε πιστό γη και ουρανός γίνονται ένα. Και ή Πλατυτέρα των ουρανών, η Παναγία, γίνεται ο συνδετικός «κρίκος» αυτής τής ένωσης.

Ας κτυπήσουμε τώρα και τη πόρτα του ελέους της. Θα μας ανοίξει και θα μας αγκαλιάσει. Αρκεί να την κτυπήσουμε θερμά και ταπεινά. Αυτά είναι τα κλειδιά τής σωτηρίας μας: Ή πίστη και ή ταπείνωση.

Και όταν ακόμα φαίνεται ότι δεν μας ακούει ή Παναγία μας, ας επιμένουμε να τής κτυπάμε την πόρτα. «Ο επιμένων νικά». Πολλές φορές, όμως, για λόγους παιδαγωγικούς, πού δεν είναι δυνατό να μας δοθούν εξηγήσεις πάνω στη γη, ή πόρτα δεν ανοίγει, όπως θά θέλαμε εμείς. Στην ουσία, όμως, ανοίγει για το μέλλον μας, πού είναι πολύ πιο ανώτερο από το άνοιγμα τού παρόντος.

'Επομένως το βέβαιο είναι ότι η πόρτα του ελέους ανοίγει οπωσδήποτε, αλλά δεν το βλέπουμε αμέσως εμείς.