Με μεγαλοπρέπεια πραγματοποιήθηκε η πανηγυρική θεία λειτουργία επί τη μνήμη και εορτή του οσίου Σεραφείμ του Δομβοείτου στον Ιερό μας Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Καλλιθέα.
Το θείο λόγο κήρυξε ο π. Βασίλειος Πόπης αναφερόμενος στο βίο και το έργο του Οσίου Σεραφείμ του Δομβοείτου.
Στο λόγο του ο προϊστάμενος του ναού αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Νάκος ευχαρίστησε τον πνευματικό του πατέρα Βασίλειο Πόπη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιά για την παρουσία του καθότι έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο με την ιστορία του Αγίου και τα γεγονότα που συνδέουν το μοναστήρι του Αγ. Σπυρίδωνος Πειραιά με το Άνω Φάληρο, τη σημερινή Καλλιθέα και τον Ναό της Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας.
Ο όσιος Σεραφείμ πέρασε και έμεινε για λίγο καιρό σύμφωνα με την βιογραφία του στη Καλλιθέα το έτος 1585-87, τότε που η Καλλιθέα ονομάζετο Άνω Φάληρο. Στον συγκεκριμένο λοφίσκο που βρίσκεται σήμερα ο Ναός ο Άγιος ίδρυσε το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως μιας και το όνομα του το κοσμικό ήταν Σωτήριος.
Εκείνη την εποχή μεγάλος λιμός είχε πέσει στα χωράφια από ακρίδες... Οι κάτοικοι που γνώριζαν την αγιότητα του οσίου Σεραφείμ τον παρεκάλεσαν να προσευχηθεί για να τους γλιτώσει από το κακό, και ο Όσιος απάντησε στις παρακλήσεις των αγροτών και προσευχόμενος στο Θεό έσωσε τα χωράφια από τον μεγάλο λιμό της ακρίδας.
Αυτό το αποδεικνύουν και οι δύο παλαιές εικόνες που υπάρχουν στο ναό φιλοτεχνημένες από τους πιστούς προς τιμήν του οσίου Σεραφείμ το 1850.
Στο λόγο του ο προϊστάμενος του ναού αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Νάκος ευχαρίστησε τον πνευματικό του πατέρα Βασίλειο Πόπη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιά για την παρουσία του καθότι έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο με την ιστορία του Αγίου και τα γεγονότα που συνδέουν το μοναστήρι του Αγ. Σπυρίδωνος Πειραιά με το Άνω Φάληρο, τη σημερινή Καλλιθέα και τον Ναό της Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας.
Ο όσιος Σεραφείμ πέρασε και έμεινε για λίγο καιρό σύμφωνα με την βιογραφία του στη Καλλιθέα το έτος 1585-87, τότε που η Καλλιθέα ονομάζετο Άνω Φάληρο. Στον συγκεκριμένο λοφίσκο που βρίσκεται σήμερα ο Ναός ο Άγιος ίδρυσε το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως μιας και το όνομα του το κοσμικό ήταν Σωτήριος.
Εκείνη την εποχή μεγάλος λιμός είχε πέσει στα χωράφια από ακρίδες... Οι κάτοικοι που γνώριζαν την αγιότητα του οσίου Σεραφείμ τον παρεκάλεσαν να προσευχηθεί για να τους γλιτώσει από το κακό, και ο Όσιος απάντησε στις παρακλήσεις των αγροτών και προσευχόμενος στο Θεό έσωσε τα χωράφια από τον μεγάλο λιμό της ακρίδας.
Αυτό το αποδεικνύουν και οι δύο παλαιές εικόνες που υπάρχουν στο ναό φιλοτεχνημένες από τους πιστούς προς τιμήν του οσίου Σεραφείμ το 1850.
ROMFEA.GR
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά κεφάλαια της Ευαγγελικής ιστορίας διηγείται, πολύ ζωντανά, σήμερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, τον διάλογο του Ιησού με την Σαμαρείτιδα γυναίκα, πάνω από το πηγάδι του Ιακώβ, στην πόλη Συχάρ της Σαμάρειας. Μετά από αυτόν τον διάλογο ζωής, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Κύριος αποκάλυψε τον εαυτό Του και την Μεσσιανική Του αποστολή, η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, εξελίχθηκε σε διαπρύσιο κήρυκα της Ευαγγελικής αλήθειας και έμεινε στην ιστορία ως η Αγία και Ισαπόστολος Φωτεινή. Ένα από τα στοιχεία της περικοπής που προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως ο Κύριος καταδέχεται και τολμά να διαλεχθεί με μια γυναίκα η καταγωγή της οποίας ήταν απόλυτα απαγορευτική για οποιαδήποτε προσέγγιση και συναναστροφή. Και αυτό συνέβαινε γιατί μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών επικρατούσε παλαιά έχθρα, με θρησκευτικό υπόβαθρο, γι’ αυτό και οι Σαμαρείτες θεωρούνταν αιρετικοί για τα θρησκευτικά δεδομένα της εποχής. Ένα, μάλιστα, από τα θέματα των θρησκευτικών διαφορών των δύο κοινοτήτων ήταν ο τόπος λατρείας του Θεού, περί του οποίου σχετικό ερώτημα έθεσε η γυναίκα στον Κύριο, όταν αντιλήφθηκε ότι ο άνδρας που είχε μπροστά της δεν ήταν τυχαίος, αλλά μεγάλος προφήτης. Ο Χριστός, τότε, τής αποκάλυψε την ουσιαστική αλήθεια περί της λατρείας του Θεού, η οποία δε μπορεί να υποβάλλεται σε χωροχρονικούς περιορισμούς: Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν . Ο Θεός είναι πνεύμα και εκείνοι που Τον προσκυνούν πρέπει να Τον προσκυνούν πνευματικά και αληθινά. Θα επιμείνουμε στο γεγονός αυτό καθαυτό του διαλόγου του Χριστού με μία αλλόδοξη ή και αιρετική γυναίκα, διά του οποίου, τόσο η ίδια όσο και οι συμπολίτες της βρήκαν την αλήθεια στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Το παράδειγμα του Ιησού ακολουθεί και οφείλει να ακολουθεί διαχρονικά η Εκκλησία. Οφείλει να προβαίνει σε διάλογο αληθείας, με εκείνους των οποίων η πίστη βρίσκεται σε πλάνη, κινούμενη από βαθειά και ειλικρινή αγάπη, με σκοπό την επιστροφή των πεπλανημένων στους κόλπους Της. Η προσπάθεια, όμως, αυτή της Εκκλησίας, που συνιστά κατοχυρωμένη Ευαγγελική επιταγή, συχνά αντιμετωπίζει άκριτη και αβασάνιστη κριτική ή και πολεμική από διάφορους κύκλους εντός Της ή και εκτός Αυτής, οι οποίοι δε μπορούν να υπερβούν επικίνδυνα στεγανά του παρελθόντος και να συνταυτιστούν με τις πρωτοβουλίες και τις αποφάσεις των επισήμων Εκκλησιαστικών οργάνων και δημιουργούν θόρυβο και αναταραχή, προερχόμενη από έναν ανεξήγητο και απαράδεκτο θρησκευτικό φανατισμό. Προς την ενίσχυση του διαλόγου της αγάπης με τους αλλοδόξους αδελφούς καταλυτική είναι η τοποθέτηση του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, ο οποίος σημειώνει: «Οι δογματικές διαφορές αναφέρονται στο κεφάλαιο της πίστεως. Δεν επιτρέπεται να περιορίζουν την αγάπη. Γιατί το δόγμα δεν καταπολεμεί την αγάπη. Δηλ. η διαφορά δόγματος δεν αίρει, δεν καταργεί, το χρέος της αγάπης. Αντίθετα: η αγάπη είναι τόσο πλατειά, ώστε συγκαταβαίνει και χαρίζεται στο μη ορθό δόγμα. Πάντα στέγει. Πάντα υπομένει. Δεν επιτρέπεται το δόγμα ούτε να καθιστά την αγάπη ανενεργό, ούτε να την αλλοιώνει, ούτε πολύ, ούτε στο ελάχιστο. Η χωλαίνουσα πίστη των αιρετικών δεν επιτρέπεται ούτε καν να αλλοιώσει και να υποβαθμίσει το προς αυτούς της αγάπης συναίσθημα, το χρέος της αγάπης. Η αγάπη ουδέποτε, χάριν δογματικής διαφοράς, πρέπει να θυσιάζεται...».
Συμπληρώνοντας τον Άγιο Νεκτάριο, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, επισημαίνει: «Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε παρόντες στον παγχριστιανικό διάλογο, να μην αποσυρόμαστε στη γωνιά μας αυτοχαρακτηριζόμενοι ως απεσταγμένο ύδωρ. Εδώ κάποιοι μάς κατηγορούν ότι, ανοίγοντας διάλογο οικουμενικό, προδίδουμε τις Ορθόδοξες αρχές. Τούς απαντώ ότι η Ορθοδοξία είναι ένα διαμάντι και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν καθίσει δίπλα στους άλλους. Αντιθέτως θα λάμψει περισσότερο».
Επίσης στη σημερινή
Ευαγγελική περικοπή ο Χριστός κάνει
κάποιες ανατροπές και πρώτη ανατροπή είναι η ανατροπή της λογικής του παλαιού
κόσμου και η είσοδος στην νέα εν Χριστώ πραγματικότητα της ελευθερίας και της
αλήθειας. Τί σημαίνει αυτό; εκείνη την εποχή, οι γυναίκες δεν είχανε καμία
αξία, ήταν αντικείμενα, όχι πρόσωπα, άρα το να συνομιλεί ένας άνδρας δημοσίως μαζί τους ήταν υποτιμητικό για τον
ίδιο και απαράδεκτο για τα θέσμια της Ιουδαϊκής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Ο
Χριστός δεν συνομιλεί μόνο με μια γυναίκα· συνομιλεί με μια αμαρτωλή γυναίκα,
που όλοι ήξεραν ότι έχει αμαρτωλό παρελθόν. Ο Χριστός καταργεί το μίσος, καταργεί την παλιά λογική, την
αρρωστημένη νοοτροπία του παλαιού κόσμου και ενώνει όλους τους ανθρώπους, χωρίς
διακρίσεις, είτε αυτές αφορούν στο φύλο, είτε στην εθνική καταγωγή, είτε στις
θρησκευτικές πεποιθήσεις. Όλα τα ενώνει
και το σημείο στο οποίο ενώνονται τα
διεστώτα εκείνης της εποχής και αναγεννώνται μέσα στην Εκκλησία στην εν Χριστώ
πραγματικότητα, είναι ο Ίδιος. Είναι
βασικό το μήνυμα της Ευαγγελικής περικοπής,
δεν πρέπει να διακρίνουμε τους ανθρώπους. Είναι απαράδεκτο να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα
ανάλογα με το φύλο τους, με την καταγωγή τους, αν είναι Έλληνες ή ξένοι,
ανάλογα με τη θρησκευτική τους προέλευση, αν είναι Χριστιανοί ή αλλόθρησκοι και
αλλόδοξοι. Είναι απαράδεκτο για ένα Χριστιανό να αντιμετωπίζει τους άλλους με
αυτά τα κριτήρια. Ο Χριστός τα καταδίκασε όλα αυτά. Και έρχεται ο Παύλος και
επισφραγίζει αυτήν την καταδίκη, όταν λέει ότι «μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει
Ιουδαίος ή Έλληνας, άνδρας ή γυναίκα, δούλος ή ελεύθερος. Όλοι είμαστε ένα μέσα
στην Εκκλησία. Γι’ αυτό να μην επιτρέψουμε να διεισδύσουν στην καρδιά μας
τέτοιες αντιλήψεις, να μην επιτρέψουμε να καρποφορήσουν φωνές οι οποίες
εκμεταλλεύονται την κρίση της εποχής για να σπείρουν το μίσος στην κοινωνία και
να χωρίσουν τους ανθρώπους, ακόμη και εδώ στην ενορία μας που είναι μια
κοινωνία προσώπων το να διακρίνουμε ο
ένας τον άλλον σε ενάρετους και αμαρτωλούς, σε πατερικούς και νεωτεριστές, είναι μεγάλη πληγή για την Εκκλησία μας. Το άλλο μήνυμα είναι ότι δεν πρέπει να
κρίνουμε τους ανθρώπους επειδή νομίζουμε ότι είναι αμαρτωλοί εμείς οι δήθεν
δίκαιοι. Ποιοι είμαστε εμείς που θα
κρίνουμε τους ανθρώπους; Ποιοι είμαστε εμείς που θα μπούμε στη θέση του
Χριστού, ο Οποίος είναι ο μόνος που έχει δικαίωμα κρίσης πάνω στους ανθρώπους;
Ο Χριστός είπε ότι οι πόρνες και οι αμαρτωλοί θα μας
οδηγήσουν στην Βασιλεία των Ουρανών. Γι αυτό, να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από τα
εξωτερικά τους σχήματα, από τη ζωή που νομίζουμε ότι κάνουν. Ο Χριστός δεν θα
τους κρίνει έτσι. Θα τους κρίνει σύμφωνα με την προαίρεση της καρδιάς. Με τον τρόπο που επικοινωνούν και λατρεύουν
τον ίδιο και πιστεύουν σ’ Αυτόν. Και ένα άλλο μήνυμα τελευταίο. Πρέπει ν’ αποκτήσουμε υγιή λειτουργική
συνείδηση. Να εκκλησιαζόμαστε και να μετέχουμε στη λειτουργική ζωή της
Εκκλησίας συνειδητά, όχι παραδοσιακά και εθιμικά, αλλά με όλη τη δύναμη της
ύπαρξής μας, κινούμενοι από ένα και μόνο πόθο και από έναν και μόνο λόγο, από
την αγάπη στο Θεό. Γιατί, παρατηρούνται στη εποχή μας φαινόμενα οι άνθρωποι να
μην εκκλησιάζονται για τον Χριστό, αλλά να εκκλησιάζονται για τον ιερέα, να
πηγαίνουν εκεί που νομίζουν ότι ο ιερέας είναι καλός, ενώ οι άλλοι δεν είναι
καλοί, όπου ο ιερέας είναι πνευματικός και οι άλλοι δεν είναι πνευματικοί.
Υπάρχουν Χριστιανοί που πηγαίνουν στις εκκλησίες που έχουν καλλίφωνους παπάδες και ψάλτες, που αποδίδουν ωραία τα ψαλλόμενα,
ενώ κάπου αλλού δεν υπάρχουν ή που μιλάνε και κηρύττουν ωραία ενώ κάπου αλλού
όχι . Και έτσι δημιουργείται μέσα στην Εκκλησία μία ψευδεπίγραφη ευσέβεια και
θρησκευτικότητα, ένας ιδιότυπος ελιτισμός. Μόνο που αυτή είναι ψεύτικη λατρεία,
τυποποιημένη, επιφανειακή. Χρειάζεται
βέβαια να έχουμε και αυτογνωσία και να μην θεωρούμε ότι είμαστε όλοι ικανοί για
τα πάντα, αλλά ο κάθε ένας να αναγνωρίζει τη θέση του και τις δυνατότητές του
μέσα στη διακονία της Εκκλησιαστικής ζωής.
Ο Χριστός αγαπητοί μου ζητά να τον λατρεύουμε εν Πνεύματι και αληθεία. Αυτός είναι ο τρόπος της λατρείας, αυτός είναι
ο τρόπος της ζωής μέσα στην Εκκλησία. Αυτόν
τον δρόμο να ακολουθήσουμε αγαπητοί μου. ΑΜΗΝ!
