ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Μητροπολίτου Ἐδέσσης Ἰωήλ – Σκέψεις γιὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Εἶναι γνωστὸ πὼς στὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε δυὸ νηστεῖες. Εἶναι περίπου ἑπτὰ ἑβδομάδες αὐστηρῆς νηστείας καὶ μία ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ποὺ προηγεῖται, ὀκτώ. Γιὰ πολλοὺς εἶναι μία εὐχάριστη καὶ ἐπιθυμητὴ περίοδος, ἐνῶ γιὰ ἄλλους εἶναι δύσκολη καὶ γιὰ ἄλλους καθόλου εὐχάριστη. Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγες σκέψεις γιὰ τὴν περίοδο αὐτή, ὅπως τὴν ἔχουν χαρακτηρίσει οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πρῶτα πρῶτα νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, ποὺ κάνει μία γενικὴ παρατήρηση γιὰ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή. Λέγει πρὸς ὅλους μας: «Τὴν Τεσσαρακοστὴν μὴ ἐξουθενεῖτε· μίμησιν γὰρ περιέχει τῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας». Εἶναι σημαντικὴ παρατήρηση αὐτή. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐξουθενώνει, δηλ. δὲν ἀφαιρεῖ τὴ δύναμη τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πιὸ πλατειὰ θὰ λέγαμε, δὲν περιφρονεῖ τὴν μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δὲ λέγει πὼς ἡ περίοδος αὐτὴ δὲν εἶναι σωστή, οὔτε κοροϊδεύει τὴ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε τὴν ἀτιμάζει, οὔτε δυσανασχετεῖ μὲ τὸν ἐρχομό της, οὔτε εὔχεται νὰ περάσει γρήγορα, οὔτε καταλύει τὴ νηστεία ἐπιδεικτικὰ καὶ χωρὶς λόγο, οὔτε προπαγανδίζει πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν καὶ πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ ἐμεῖς.

Ἡ ἁγία Τεσσαρακοστὴ εἶναι μία μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὴ βάπτισή Του πῆγε στὴν ἔρημο καὶ ἐκεῖ «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασεν» (Ματθ. 4,2). Ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος καὶ μέσα Του δὲν εἶχε τὴν ἁμαρτητικὴ φορά, ἀλλὰ χρειαζόταν νὰ μᾶς δώσει τύπο ζωῆς. Ἔπρεπε νὰ ἔχουμε μία εἰκόνα ἀσκήσεως μπροστά μας, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ σκοποῦ μας, ποὺ εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸ Θεό. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ δέχθηκε καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πειρασμῶν Του «ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ» (Μάρκ. 1,13). Πολλὰ διδάγματα ἔχει νὰ μᾶς δώσει ἡ περίοδος τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ἐκπαιδεύθηκε τρόπον τινα στοὺς πειρασμοὺς μὲ τὴ νηστεία. Ἀργότερα ὁ διάβολος σὰν μία φοβερὴ θύελλα θὰ ἐπιπέσει ἐπάνω Του. Σ᾿ ὅλους τοὺς πειρασμοὺς βγῆκε νικητής. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστός. Στὴ ζωή μας θὰ ἔχουμε πολλοὺς πειρασμούς. Χρειαζόμαστε ἐκπαίδευση. Ἡ περίοδος τῆς νηστείας εἶναι μία πνευματικὴ ἐκπαίδευση τοῦ Χριστιανοῦ. Μαθαίνει νὰ πολεμᾶ. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδειξε τὸν τρόπο, ἀφοῦ πρῶτα αὐτὸς πειράσθηκε.

Ὁ Χριστὸς μέσα στὴν περίοδο τῆς νηστείας πειράσθηκε καὶ νίκησε. Ἐπίσης καὶ οἱ πιστοὶ πειράζονται. Γιατί παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς ὁ Θεός; Γιὰ νὰ πληροφορηθοῦμε πὼς εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπ᾿ αὐτούς. Γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε. Γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ ὁ δαίμονας πὼς τὸν ἐγκαταλείψαμε. Γιὰ νὰ ἀσκηθοῦμε. Γιὰ νὰ λάβουμε σαφῆ πείρα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελοι Κυρίου στηρίζουν τοὺς ἀγωνιστές.

Ὁ διάβολος πείραξε τὸ Χριστὸ κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας ὄχι μόνο μὲ τὸν τρόπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν τόπο. Ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση εἶναι πολλὲς φορὲς ὅπλα τοῦ διαβόλου. Παράδειγμα ἡ Εὔα, τὴν ὁποία πείραξε, ὅταν ἦταν χωρισμένη ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Ἀκόμη, ἡ ἀπομόνωση φέρνει μερικὲς φορὲς τὴν μονοτονία, τὴν ἀκηδία, τὴν πείνα, τὴν ἀδημονία. Τότε κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας παίρνει θάρρος καὶ ἐπιτίθεται ἐναντίον μας. Ὅταν ὅμως μᾶς δεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ συγκεκροτημένους, δὲν ἔχει τὸ θάρρος (γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος) νὰ μᾶς κάνει μεγάλη ζημιά. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, στὴν περίοδο τῆς νηστείας νὰ συχνάζουμε στὴν Ἐκκλησία, στὶς ἀκολουθίες, καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ στηρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλογιὰ νὰ ἐνθαρρυνόμαστε πὼς στὸν ἀγώνα μας δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ μαζί μας εἶναι ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Τὸν Κύριο Τὸν ἐνθάρρυναν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνουμε, συνεπῶς, πόση μεγάλη ὠφέλεια παίρνουμε ἀπὸ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή.

Μετά, ἕνας ἄλλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γράφει πὼς κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁ ἄνθρωπος ἐμπορεύεται τὴν πνευματικὴ ἐμπορία καὶ συγκεντρώνει πολὺ πλοῦτο ἀρετῆς. Τονίζει πὼς δὲν εἶναι μεγάλο κατόρθωμα νὰ διέλθουμε τὶς ἡμέρες ἁπλῶς τῆς νηστείας, ἀλλὰ σημασία ἔχει νὰ διορθώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά μας καὶ νὰ πλυθοῦμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά μας, «εἰ διωρθώσαμέν τι τῶν ἡμετέρων ἐλαττωμάτων, εἰ τὰ ἁμαρτήματα ἀπενιψάμεθα».

Συνηθίζουμε νὰ ρωτᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς «πόσας ἕκαστος ἑβδομάδας ἐνήστευσε· καὶ ἔστιν ἀκοῦσαι λεγόντων τῶν μέν, ὅτι δύο, τῶν δὲ ὅτι τρεῖς, τῶν δέ, ὅτι πάσας ἐνήστευσαν τὰς ἑβδομάδας», δηλαδὴ συμβαίνει νὰ ἀκοῦς νὰ λένε ἄλλος μὲν πὼς νήστευσε δύο, ἄλλος τρεῖς καὶ ἄλλος ὅλες τὶς ἑβδομάδες. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ κέρδος, ἐὰν δίχως κατορθώματα ἀρετῆς περάσουμε τὴν περίοδο τῆς νηστείας;

Ἐὰν κάποιος λέγει, ὅτι νήστευσα ὅλη τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς, σὺ εἰπέ, ὅτι εἶχα ἐχθρὸν καὶ συμφιλιώθηκα μ᾿ αὐτόν· εἶχα συνήθεια νὰ κατηγορῶ καὶ τὴν ἐσταμάτησα· εἶχα συνήθεια νὰ ὁρκίζομαι καὶ ἀπαλλάχθηκα ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια.... Καμία ὠφέλεια δὲν θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὴν νηστεία, ἂν ἁπλῶς καὶ μόνο τὴν περάσουμε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ἂν περάσουμε τὴ νηστεία τῶν φαγητῶν, ὅταν περάσουν οἱ σαράντα ἡμέρες, περνᾶ καὶ ἡ νηστεία· ἂν ὅμως ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα καὶ ἡ περίοδος τῆς νηστείας νὰ περάσει, ἐκείνη ἡ νηστεία (δηλ. τῶν ἁμαρτημάτων) πάλιν μένει καὶ θὰ εἶναι συνεχὴς ἡ ὠφέλεια σὲ μᾶς καὶ πρὶν ἀκόμα ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν θὰ μᾶς χαρίσει ὄχι μικρὲς ἀμοιβὲς ἐδῶ.

Βλέπουμε πῶς ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ δὲν εἶναι μία περίοδος γιὰ νὰ νηστεύσουμε μόνο ἀπὸ φαγητά, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασκούμαστε στὴν ἀρετή. Ὅταν ὅλα αὐτὰ τὰ κατορθώσουμε, τότε θὰ ἀξιωθοῦμε τὴν κυρία ἡμέρα νὰ προσέλθουμε στὴν πνευματικὴ τράπεζα, δηλ. στὴ θεία Εὐχαριστία, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε. Ἡ προσέλευση στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς εἶναι ἱκανὸ κίνητρο, γιὰ νὰ μᾶς παρακινεῖ στὴν πνευματική μας ἄσκηση.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει πὼς ἡ νηστεία εἶναι καὶ καθάρσιο τοῦ ἑαυτοῦ μας. Πρὸ τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Πάσχα, «κάθαρσίς ἐστι προεόρτιος». Ὁ χριστιανὸς ἐπιτυγχάνει τὴ «συννέκρωση» μὲ τὸ Χριστό, συμμετέχει στὴ νέκρωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Κύριος νεκρώνει τὴ σάρκα Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἔτσι καὶ οἱ χριστιανοὶ νεκρώνουν τὰ πάθη τους γιὰ τὴ σωτηρία τὴν ἰδική τους. Ὁ Κύριος νήστευσε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν πειρασμό, ἐμεῖς πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα.

Μὲ τέτοιες σκέψεις ἂς διέλθουμε τὸ στάδιο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε πολύ.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Τήν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω 15 Φεβρουαρίου,   Ἱερούργησε  στόν Ἱερό μας Ναό, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Σαλώνων κ.κ. Ἀντώνιος,  ὁ ὁποῖος  κήρυξε καί τόν Θεῖο Λόγο. Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας  τέλεσε τό ἑπταετές μνημόσυνο τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου, τοῦ Μακαριστοῦ ἀδελφοῦ καί προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀρχιμ. Νήφωνος Βιντζηλαίου, παρουσία τῶν πατέρων καί εὐλαβῶν ἐνοριτῶν. 

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Τήν Κυριακή 1 Φεβρουαρίου,  Τελώνου καί Φαρισαίου ( ἀρχή Τριωδίου) ,  Ἱερούργησε  ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Θαυμακού κ. Ἰάκωβος,  ὁ ὁποῖος καί κήρυξε καί τόν Θεῖο Λόγο, παρουσία τῶν πατέρων καί εὐλαβῶν ἐνοριτῶν.

Φωτογραφίες: Πεφάνης Ιωάννης

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

Στις 2 Φεβρουαρίου εορτάζεται η Υπαπαντή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Το 541 μΧ, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός καθιερώνει την εορτή της Υπαπαντής, της ημέρας δηλαδή που ο Ιησούς Χριστός προϋπαντήθηκε στον Ναό από τον γέροντα ιερέα Συμεών.

Σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί έπρεπε να αφιερώνεται στον Θεό και να προσφέρει, την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννησή του, θυσία στον Θεό ένα ζεύγος τρυγόνων ή δυο νεοσσούς περιστερών (Λουκά β 22-24, Έξ. ιγ 2, Λευιτ ιβ 6-8). Έτσι η Θεοτόκος, 40 ημέρες μετά τη Γέννηση του Χριστού, πήγε τον υιό της στην Ιερουσαλήμ για να τον παρουσιάσει στο Ιερό.

Αυτή την ημέρα και την ώρα που έμπαιναν στον Ναό η Παναγία, ο Ιησούς Χριστός και ο Ιωσήφ ο μνήστωρ, βρέθηκε εκεί ο δίκαιος Συμεών, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, για να τους προϋπαντήσει στην είσοδο. Ο Συμεών, που ήταν ένας δίκαιος, ευλαβής και ηλικιωμένος ιερέας, είχε πληροφορηθεί από θεία αποκάλυψη, ότι δεν θα πεθάνει προτού δει τον αναμενόμενο Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου.

Ο Συμεών περιμένει στην είσοδο του ναού κι εκεί συναντιέται με τον Ιησού, τον οποίο οδηγεί στο ιερό συνοδευόμενος από την Παναγία και τον Ιωσήφ. Ο Συμεών δέχτηκε στις αγκαλιές του τον Κύριο έχοντας καταλάβει από θεία φώτιση ότι αυτός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Τότε ο Συμεών δοξάζει τον Θεό λέγοντας "Νυν απολύoις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ". Η γνωστή φράση "Νυν απολύoις τον δούλον σου, Δέσποτα", που είναι η τρίτη και τελευταία Ωδή της Καινής Διαθήκης, ερμηνεύεται ότι ο Συμεών, με χαρά κλείνει τα μάτια του και παραδίδει την ψυχή του στον Θεό, έχοντας δει με τα μάτια του τον Σωτήρα του κόσμου. Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης πως όλοι θα ήθελαν να είναι στην θέση του Συμεών του Θεοδόχου και να κρατούν στην αγκαλιά τους τον Δεσπότη Χριστό.

Η Παναγία και ο Ιωσήφ ο μνήστωρ θαύμασαν αυτά που έλεγε ο Συμεών ο Θεοδόχος. Τότε τους ευλόγησε ο Συμεών και είπε στην Θεοτόκο "Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον. Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί". Προφητεύει ο δίκαιος Συμεών ότι ο Ιησούς Χριστός θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, όσοι πιστέψουν σ' Αυτόν θα σώσουν τις ψυχές τους, κι όσοι δεν Τον πιστέψουν θα χαθούν. Προφητεύει ακόμη ο Συμεών τον ψυχικό πόνο που θα νιώσει η Παναγία ως μητέρα του Χριστού κατά την Σταύρωση.

Ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης ερμηνεύοντας την φράση "αποκάλυψις των διαλογισμών" γράφει ότι μετά την Σταύρωση και τα Θεία Πάθη, θα φανεί ποιοι είναι μαζί με τον Χριστό και ποιοι με τους διώκτες του.

Στον Ναό κατά την Υπαπαντή, βρισκόταν και η προφήτισσα Άννα, μια σεβάσμια γερόντισσα που περνούσε ημέρα και νύχτα στο ιερό με νηστεία και προσευχή. Η προφήτισσα Άννα αφού προσκύνησε τον Ιησού, δόξασε τον Θεό και έλεγε σε όλους ότι ήρθε ο Μεσσίας που θα φέρει την λύτρωση σε όλους τους πιστούς (Λουκά β 36-38).

Στις ημέρες μας, 40 ημέρες μετά την γέννηση ενός παιδιού, γίνεται ο σαραντισμός. Ο σαραντισμός είναι η προσφορά του νεογέννητου παιδιού στον Θεό και γίνεται σε μίμηση του σαραντισμού του Χριστού, είναι το πρώτο βήμα που κάνει το παιδί προς την Εκκλησία. Οι Πατέρες όρισαν τον αριθμό των 40 ημερών επειδή χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα ο οργανισμός της γυναίκας για να επιστρέψει στην κατάσταση που ήταν πριν την εγκυμοσύνη. Στην ακολουθία του σαραντισμού ο ιερέας διαβάζει ευχές ευλογώντας το παιδί και την μητέρα.

Απολυτίκιο Υπαπαντής:
Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε· εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τους εν σκότει. Ευφραίνου και συ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις, τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών, χαριζόμενον ημίν, και την Ανάστασιν.

Κοντάκιο Υπαπαντής:
Ο μήτραν παρθενικήν αγιάσας τω τόκω σου, και χείρας του Συμεών ευλογήσας ως έπρεπε, προφθάσας και νυν έσωσας ημάς, Χριστέ ο Θεός. Αλλ' ειρήνευσον εν πολέμοις το πολίτευμα, και κραταίωσον βασιλείς, ους ηγάπησας, ο μόνος φιλάνθρωπος.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου εορτή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου,  Ιερούργησε  ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ναζιανζού κ. Θεοδώρητος,  ο οποίος και κήρυξε και τον Θείο Λόγο, παρουσία των πατέρων και ευλαβών ενοριτών.

ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

   Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Παϊσίου προχώρησε, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Επίσημο ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου

   Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015

ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Ποταμός ο Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος 

για σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και τους

"τυράννους" που μας δανείζουν!

• Τρίτη, 06 Ιανουάριος 2015 11:32 
• Από  desk agioritikovima

Αγαπητοί μου Αδελφοί,

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις» ψάλλει η Εκκλησία μας σήμερα κατά την μεγάλη εορτή των Θεοφανείων. Η λέξη ερμηνεύει το νόημα και το περιεχόμενο του γεγονότος και το γεγονός είναι η αποκάλυψη και η φανέρωση του Θεού. Ο Θεός αποκαλύπτεται και φανερώνει την ταυτότητα του. Αποκαλύπτει ότι, ο ένας κατά την ουσία Θεός, υποστασιάζει το πρόσωπο του Πατρός, το πρόσωπο του Υιού και το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Αποκαλύπτει ότι, ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και Τριαδικός κατά τις υποστάσεις. Αυτή η αποκάλυψη του Θεού δεν γίνεται με ένα τρόπο θεωρητικό, αλλά με την ταυτόχρονη και ταυτόχρονα διακριτή παρουσία των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος στο ίδιο γεγονός.

Το τροπάριο συνεχίζει: «του γαρ γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του Λόγου το ασφαλές». Στην Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό ο Πατήρ είναι παρών και βεβαιώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο αγαπητός Υιός και την φωνή του Πατέρα την 

επιμαρτυρεί το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο εν είδει περιστεράς επικάθηται επί τον Υιόν.

Είναι στο σημείο αυτό εκπληκτική η Μαρτυρία του Προδρόμου και Βαπτιστού. «Εγώ μας λέγει, δεν ήξερα ποιός είναι ο Υιός. Αλλά Εκείνος που με έστειλε να Βαπτίζω μου είπε ότι σ’ Αυτόν που θα δείς να κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιον εν είδει περιστεράς, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός. Καί ο Τίμιος Πρόδρομος έχει διπλή την μαρτυρία. Ακούει πρώτον την φωνή του Πατέρα και δεύτερον βλέπει το Πνεύμα το Άγιον εν είδει περιστεράς να παρίσταται.

Ο Θεός, λοιπόν, τον Οποίον εμπιστευόμαστε είναι τόσο καθαρός και τόσο σαφής στην αποκάλυψή Του ώστε δεν αφήνει αμφιβολία σε κανένα. Είναι τοσο ευδιάκριτα τα τρία πρόσωπα και την ίδια στιγμή έχουν την ίδια ουσία. Είναι Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι. Ο αληθινός Θεός, λοιπόν, δεν μας δίνει μαρτυρίες μέσω τρίτων αλλά ο ίδιος συνιστά τον Εαυτό Του.

Η γνώση του Θεού αφ’ εαυτής έχει ιδιαίτερη αξία. Είναι σημαντικό να μην περπατάς στο σκοτάδι, αλλά να γνωρίζεις τον Θεόν. Η γνώση του Θεού γίνεται την ίδια στιγμή και γνώση του ανθρώπου. Γνώση του τρόπου της αυθεντικής του υπάρξεως. Πόσο στ’ αλήθεια καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Πως υπάρχουμε, πως λειτουργούμε;

Ο άνθρωπος, όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάτι κοινό. Την ανθρώπινη φύση μας. Πάνω δε σε αυτό το δεδομένο στηρίζεται η ισοτιμία όλων των ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά το κάθε συγκεκριμένο ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Η κοινή, λοιπόν, ανθρώπινη φύση μας υποστασιάζεται σε πλήθος ανθρώπινων προσώπων. Γιατί όμως υπάρχουμε με αυτό τον τρόπο; Γιατί αυτό είναι το αρχέτυπο μας. Είμαστε κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένοι. 

Πως υπάρχει ο Θεός: Ένας κατά την ουσία, Τριαδικός κατά τα πρόσωπα. Πως υπάρχει ο άνθρωπος: Ένας κατά την ανθρώπινη φύση, πολλαπλούς κατά τα πρόσωπα. Ο Θεός, λοιπόν, είναι κοινωνία προσώπων και ο άνθρωπος στην αυθεντικότητά του έχει πλασθεί να ζεί όχι ατομικά αλλά κοινωνικά, ως κοινωνία προσώπων. Ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ. Δεν μας λέγει ότι ο Θεός έχει ΑΓΑΠΗ, αλλά ότι ο Θεός ΕΙΝΑΙ αγάπη. Η αγάπη βιώνεται ως σχέση και ο Θεός ΕΙΝΑΙ αγάπη, γιατί δεν είναι ένα, αλλά τρία πρόσωπα. Αυτή η αλήθεια έχει καίρια σημασία για τη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, ο κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένος καλείται να ΕΙΝΑΙ αγάπη. Αυτή είναι η φυσική σχέση των ανθρώπων. Η κλήση του ανθρώπου είναι να κοινωνεί εν αγάπη ο ένας με τον άλλο και να συγκροτούν την αγαπητική κοινωνία των προσώπων. Κάθε άλλος τρόπος ύπαρξης είναι λαθεμένος και αρρωστημένος. Η έκπτωση από την αγάπη είναι μη ζωή, είναι άρνηση της ζωής.

Η σημερινή ημέρα, λοιπόν, είναι μεγάλη για τον άνθρωπο, γιατί και τον αληθινό Θεο γνωρίζει, αλλά και τον αληθινό άνθρωπο γνωρίζει. Η άρνηση αυτού του Θεού, τελικά αποδεικνύεται άρνηση του ίδιου του ανθρώπου. Είναι διάλυση του τρόπου της υπάρξεώς του. Σε αυτή την διαλυμένη κατάστασή μας ο άλλος, ακόμη και ο άνθρωπος του σπιτιού μας, δεν είναι πλέον η χαρά μας, αλλά η κόλασή μας. Καταφέραμε όχι μόνο στις κοινωνίες μας, αλλά μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, ο ένας να μην είναι για τον άλλο η χαρά του αλλά η κόλασή του. Αλλά αυτό ακριβώς είναι η αποτυχία μας και η παρακμή μας.

Σήμερα, αυτή την παρακμή μας προσπαθούμε να την πετυλίξουμε με χρυσόχαρτο, για να κρύψουμε την βρωμιά της. Ένα τέτοιο χρυσόχαρτο είναι και το λεγόμενο «Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης». Ανίκανοι να αγαπήσουμε και να ερωτευθούμε, προσπαθούμε να κρύψουμε τα κουρέλια μας, τυλίγοντάς τα σε χρυσόχαρτο. Γιατί αυτό που πρασπαθούμε να κρύψουμε, είναι 

αυτή ακριβώς η ανικανότητά μας να αγαπάμε, αυτή η βεβαιότητά μας για το πόσο ανέντιμος είναι αυτός, που προσωρινά ζούμε μαζί, ώστε να προσπαθούμε να προστατευθούμε από την κακία του με σύμφωνα, και κοροιδεύουμε τον εαυτό μας, όταν μιλάμε για σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Αλήθεια, πόσο ελεύθερη είναι μια σχέση που χρειάζεται σύμφωνο για να σταθεί στα πόδια της, και πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια συμ+βίωση!!! Καί όλα αυτά, γιατί μας λείπει η τόλμη της αληθινής αγάπης. Την στραγγάλισε ο εγωισμός μας! Η πραγματική ελευθερία μιάς σχέσης είναι αυτή που προσφέρει η βεβαιότητα της αγάπης. Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο, και αυτό που ζητά είναι ο πλουτισμός της με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή και την σχέση -αυτό είναι ο εκκλησιαστικός Γάμος- του οποίου οι πρώτοι καρποί είναι η αγάπη, η χαρά και η ειρήνη.

Η σημερινή εορτή και ημέρα αποκαλύπτει μέσα από την ομορφιά της αγαπητικής κοινωνίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος την ασχήμια της ανέραστης συνάθροισης ατομικών υπάρξεων και κατά συνέπεια της αποτυχίας της δικής μας ζωής.

Δεν είναι, λοιπόν, άλλο τα Θεοφάνεια και άλλο η καθημερινή μας ζωή. Τα Θεοφάνεια που λέγονται και Φώτα, έρχονται ακριβώς για να φωτίσουν την καθημερινότητά μας, για να μην είναι η κόλαση που φτιάξαμε, ζώντας μακρυά από τον Χριστό. Αν είχαμε μάθει να αλληλοπεριχωρούμεθα, όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, στο Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του, και είμασταν ενωμένοι στην αγάπη του, θα είχαμε διώξει προ πολλού αυτούς που μας πνίγουν, καθώς μέρα με τη μέρα μας αφαιρούν το οξυγόνο που αναπνέουμε. Δεν θα περιμέναμε τα δάνεια των τυράννων μας, για να ζήσουμε, αλλά θα ζούσαμε από τον πλουτισμό της αγάπης μας και θα είμασταν ελεύθεροι.

Σήμερα, όμως, που ο Χριστός μπαίνει στον Ιορδάνη ποταμό, «των υδάτων αγιάζεται η φύσις και ρήγνυται ο Ιορδάνης». Καθώς ο Χριστός μπαίνει στον ποταμό, ο Ιορδάνης «εστράφη εις τα οπίσω, ορών τον αόρατον οραθέντα, τον Δεσπότην εν δούλου μορφή». Συγκλονιστικό το γεγονός, να βλέπει κανείς τον Ιορδάνη ποταμό να αλλάζει πορεία και να στρέφεται εις τα οπίσω.

Εμείς σήμερα τελούμε τον Μεγάλο Αγιασμό, προκειμένου να αγιάσουμε τα σπίτια μας, τα χωράφια μας, τα κτήματά μας, να πιούμε από αυτόν και να τον κρατήσουμε στα σπίτια μας, για κάθε δύσκολη ώρα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέγει ότι, παλαιά, την ημέρα των Θεοφανείων οι χριστιανοί ξυπνούσαν νύκτα και πήγαιναν στις πηγές και έπαιρναν νερό, που το θεωρούσαν αγιασμένο, γιατί πίστευαν ότι την ημέρα των Θεοφανείων όλα τα νερά αγιάζονται. Το νερό του αγιασμού που φυλάμε στα σπίτια μας, είναι ένα διαρκές θαύμα καθώς δεν χαλάει, αλλά πάντοτε μας αγιάζει.

Από καρδίας, εύχομαι σε όλους Σας να ζήτε πάντα μέσα στο φως του Χριστού και η ζωή σας να είναι αγιασμένη από την Χάρη Του.

Ευχέτης πάντων προς Κύριον

Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Ιερού μας Ναού, την Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015 παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαραθώνος κ.κ. Μελίτωνος, του Δημάρχου Καλλιθέας κ. Δημητρίου Κάρναβου, μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και πλήθος ενοριτών.
Τους ύμνους του δωδεκαημέρου ερμήνευσε βυζαντινή εκκλησιαστική χορωδία υπό τη διεύθυνση του Χοράρχου και Πρωτοψάλτου, Ζαχαρία Κοντοφρύδη, όπου στη συνέχεια μαζί με την ορχήστρα απέδωσαν κάλαντα και παραδοσιακά τραγούδια.
Ο προϊστάμενος του Ναού μας Αρχιμ.  Ειρηναίος Νάκος, ευχαρίστησε όλους τους προσκεκλημένους και ευχήθηκε σε όλους υγεία, ευτυχία, μακροημέρευση και ευτυχισμένο το νέο έτος, επίσης ο ίδιος μαζί με την ορχήστρα ερμήνευσε βυζαντινούς ύμνους και τραγούδια.

Φωτογραφίες : Γιάννης Πεφάνης και Αρίστος Χαλικιόπουλος