 |
| St. Stephen's House Οξφόρδη |
Αυτό το δοκίμιο του καθ. Uzlaner Dmitry είναι μέρος μιας σειράς κειμένων που προέρχεται από το τρέχον ερευνητικό έργο «Contemporary Eastern Orthodox Identity and the Challenges of Pluralism and Sexual Diversity in a Secular Age », η οποία είναι κοινή προσπάθεια μελετητών από το Κέντρο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Fordham και το Πανεπιστήμιο του Exeter, χρηματοδοτούμενο από το British Council, τους Φίλους του Βρετανικού Συμβουλίου και το Ίδρυμα Henry Luce ως μέρος του προγράμματος ««British Council’s “Bridging Voices” programme » (YouTube). Τον Αύγουστο του 2019, 55 Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι μελετητές1 συγκεντρώθηκαν για ένα διεθνές συνέδριο στο St. Stephen's House της Οξφόρδης.
Δεν είμαι θεολόγος και δεν πρόκειται να μιλήσω ως θεολόγος. Είμαι μελετητής1 της θρησκείας (διακεκριμένος ακαδημαϊκός). Και η προοπτική μου είναι αυτή, ενός εξωτερικού παρατηρητή.
 |
| καθ. Uzlaner Dmitry |
Στον λόγο της σύγχρονης Ορθοδοξίας στη Ρωσία, ένα από τα πιο σημαντικά θέματα τα τελευταία χρόνια ήταν η πάλη προς αυτό που ονομάζεται -σε αυτή τη ρητορική- «επιθετικός φιλελευθερισμός» ή «επιθετική εκκοσμίκευση».
Ο «επιθετικός φιλελευθερισμός» είναι μια πολυδιάστατη έννοια2, αλλά το πιο απειλητικό μέρος αυτής, που αναφέρεται συχνά ως απόδειξη του γιατί ο ‘’φιλελευθερισμός’’, είναι επικίνδυνος είναι η ανοχή στη «σεξουαλική ποικιλομορφία», ιδίως στις μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις, στις μορφές ενώσεων του ιδίου φύλου, στο φεμινισμό, και τα λοιπά.
Φαίνεται ότι το όραμα της (Ρωσικής) Εκκλησίας είναι δομημένο γύρω από αυτήν την αντιπαράθεση, γύρω από αυτό το αίσθημα επίθεσης από έναν επιθετικό ιδεολογικό εχθρό που επιβάλλει κάποιες ξένες αξίες και πρακτικές ...
Το πρώτο σημείο κατ΄εμέ: φυσικά, αυτή η αντιπαράθεση έχει θεολογικά κίνητρα, δηλαδή, είναι δυνατόν να βρεθούν θεολογικά επιχειρήματα για την υποστήριξη αυτής της σκληρής αντίθεσης στη «σεξουαλική ποικιλομορφία».
Συγκεκριμένα, μερικά από αυτά τα επιχειρήματα περιγράφηκαν στο αντίστοιχο επίσημο έγγραφο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας «Η Βασική Διδασκαλία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, την Ελευθερία και τα Δικαιώματα». Ωστόσο, αυτή η αντίθεση δεν καθοδηγείται από τη θεολογία.
Θα έλεγα ακόμη και ότι υπάρχει τεράστια αντίσταση στην ίδια την ιδέα να κάνουμε τη «σεξουαλική ποικιλομορφία» ένα νόμιμο μέρος της θεολογικής σκέψης.
Το επιχείρημα που δίνεται συχνά εδώ είναι αυτό ενός «παραθύρου Overton1» ( παράθυρο του «λόγου»): κάτι το συζητάμε κι επομένως αρχίζουμε να το νομιμοποιούμε αυτόματα.
Θα έλεγα λοιπόν ότι για να λάβουν τα ζητήματα της σεξουαλικής ποικιλομορφίας επαρκή θεολογική λύση, πρέπει πρώτα να γίνουν θεολογικά, δηλαδή να γίνουν δεκτά ως νόμιμα μέρη της θεολογικής συζήτησης.
Αυτό όμως δεν έχει ακόμη συμβεί.
Επομένως, οι πηγές της ορθόδοξης αντίθεσης στη ''σεξουαλική ποικιλομορφία πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Κάπου πέρα από τη θεολογία, σε μη θεολογικούς παράγοντες που τρέφουν αυτήν την αντιπαράθεση. Τι εννοώ με μη θεολογικούς παράγοντες; Αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζονται όχι από θεολογικά επιχειρήματα, αλλά από πολιτικές, ιδεολογικές και άλλες επιρροές.
Το δεύτερο σημείο : η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» είναι ένας από τους βασικούς άξονες (ίσως το κλειδί) γύρω από τους οποίους είναι δομημένη η σύγχρονη Ορθόδοξη ταυτότητα.
Τα ζητήματα του βιολογικού και κοινωνικού φύλου (δηλ.‘’ Sex and gender‘’)1 αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης Ορθόδοξης ταυτότητας.
Μέσα από αυτήν την αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία», η κατασκευή του «εμείς» - ως ταυτότητας- συμβαίνει σε αντίθεση με «Εκείνους».
Επιπλέον, το «εμείς» δεν είναι μόνο οι διαφορετικοί από τους «Εκείνους», στη ρωσική περίπτωση, οι « εκείνοι-αυτοί » αναφέρονται στη μεταχριστιανική φιλελεύθερη Δύση), αλλά τώρα « εμείς » είμαστε οι ηθικά ανώτεροι από «Εκείνους»:« εμείς » είμαστε ηθικοί, «εκείνοι» είναι "ανήθικοι. «Εμείς» είμαστε ‘’πνευματικοί , «εκείνοι» είναι υλόφρονες.
Αυτή η λογική απεικονίστηκε τέλεια από έναν από τους ομιλητές στο συνέδριό μας που είχε αντιπαραβάλλει τους ηθικούς Χριστιανούς με τους ανήθικους, τους «νέους ειδωλολάτρες», - κι απέδειξε ότι η περίπτωση της Ρωσικής Ορθοδοξίας δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις που απαιτούν απαντήσεις.
Τι σημαίνει να είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός σήμερα (σε αντίθεση με το να είσαι άθεος ή μη Ορθόδοξος Χριστιανός);
Τι διακρίνει έναν αληθινό πιστό από έναν μη πιστό;
Πού είναι τα σημάδια της αποστασίας;
Τι κάνει τους Ορθόδοξους Χριστιανούς «το αλάτι της γης»;
Πού είναι η απόδειξη ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν διαλυθεί στην καθημερινή πραγματικότητα των σύγχρονων κοσμικών κοινωνιών;
Η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» έχει γίνει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Αυτή η αντιπαράθεση έχει γίνει μια γραμμή που επιτρέπει να διαφοροποιήσουμε «εμάς» από «εκείνους», για να δημιουργήσουμε μια σταθερή ταυτότητα και ένα σταθερό σύστημα συντεταγμένων στην ταχέως μεταβαλλόμενη πραγματικότητα των σύγχρονων ρευστών κοινωνιών.
Επομένως, για να επαναλάβω: η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» είναι ο άξονας, ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο οικοδομείται η σύγχρονη Ορθόδοξη (Ρωσική) ταυτότητα. Για παράδειγμα, η αντίθεση στον γάμο του ιδίου φύλου γίνεται στα ρωσικά ορθόδοξα πλαίσια ένα είδος «shibboleth»2 που επιτρέπει στους «γνήσιους» πιστούς να διαφοροποιήσουν γρήγορα τα πλαίσιο σε σχέση με ποιον αντιμετωπίζουν: είναι ένας από «εμάς», τους χριστιανούς ή είναι ένας από ‘’εκείνους’’ - δηλαδή. ανήθικος φιλελεύθερος, ''ψευδοχριστιανός'' κ.λπ. Η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» δεν είναι μια θεολογικά αιτιολογημένη θέση3, αλλά ένας μηχανισμός για την οικοδόμηση της σύγχρονης Ορθόδοξης ταυτότητας.
Το τρίτο σημείο: αυτή η Ορθόδοξη ταυτότητα απεικονίζεται πάντα σαν να δέχεται επίθεση.
Ο εχθρός δεν είναι απλώς o φιλελευθερισμός ή «η εκκοσμίκευση», αλλά «ο επιθετικός φιλελευθερισμός και η επιθετική εκκοσμίκευση».
Η Ορθόδοξη ταυτότητα διώκεται πάντα και πρέπει να αμυνθεί.
Ακόμα και ο τίτλος αυτού του συνεδρίου έχει τα ίχνη αυτής της λογικής: «Ανατολική Ορθόδοξη ταυτότητα και προκλήσεις του πλουραλισμού και της ποικιλομορφίας».
Δεν μπορείτε απλώς να έχετε ταυτότητα και αυτό είναι όλο.
Αυτή η ταυτότητα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως συνεχώς αμφισβητούμενη και, κατά συνέπεια, να υπερασπιστεί.
Η αφήγηση που απεικονίζει αυτή τη λογική είναι πολύ απλή.
Κάποιος μπορεί να το συναντήσει σε πολλά έγγραφα της Ρωσικής Εκκλησίας (3/4/2012): υπάρχει μια καλή Εκκλησία που ενώνει «εκατομμύρια ανθρώπους σε προσευχή, καλές πράξεις, φροντίδα για το μέλλον των ανθρώπων» κ.λπ., και υπάρχει « ο κοσμικός και φιλελευθερισμός », που υιοθετήθηκαν από ξένες, αντιχριστιανικές δυνάμεις, που προσπαθούν να καταστρέψουν αυτήν την καλοήθη ύπαρξη.
Φυσικά, έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό ιδεολογικό τρίκ εδώ.
Η Ορθόδοξη ταυτότητα που δημιουργείται μέσω της αντίθεσης στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» είναι πολύ ασταθής από μόνη της, για τον απλό λόγο ότι όλες οι ταυτότητες είναι ασταθείς. Υπάρχουν εσωτερικές εντάσεις σε αυτήν την ταυτότητα, εσωτερικοί ανταγωνισμοί. Αυτές οι εσωτερικές εντάσεις «είναι εξωτερικευμένες», τοποθετούνται έξω και ενσωματώνονται στις μορφές των «αντιχριστιανικών» και «αντιχριστιανικών δυνάμεων».
Οι προκλήσεις της «σεξουαλικής ποικιλομορφίας» που τοποθετούνται ως εξωτερικές απειλές για την Ορθόδοξη ταυτότητα, «διαβρώνουν» αυτήν την ταυτότητα από μέσα: όχι, οι μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις και η Εκκλησία, όχι ο φεμινισμός και η Εκκλησία, όχι η κρίση της παραδοσιακής οικογένειας και η Εκκλησία, αλλά, «διαβρώνουν» αυτήν την ταυτότητα οι μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις μέσα στην Εκκλησία (πρέπει να πω ότι εντυπωσιάστηκα πραγματικά από το βιβλίο του Frederic Martel In the Closet of the Vatican1. Πρόκειται για ένα βιβλίο για την Καθολική Εκκλησία, αλλά ασχολείται με προβλήματα που υπάρχουν επίσης στο ορθόδοξο πλαίσιο), ο φεμινισμός, ως το πρόβλημα της θέσης των γυναικών μέσα στην Εκκλησία, η κρίση της παραδοσιακής οικογένειας μέσα στην Εκκλησία (π.χ., η κρίση των οικογενειών των ιερέων, η ενδοοικογενειακή βία στις Ορθόδοξες οικογένειες), κτλ.
Όλα αυτά τα προβλήματα, που αφορούν όχι μόνο τη σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία, αλλά και την ίδια την Εκκλησία, λαμβάνουν μια απλή ιδεολογική λύση: είναι εξωτερικά και απεικονίζονται ως δυνάμεις που απειλούν την Ορθόδοξη ταυτότητα από έξω.
Υπάρχει μια έντονη αναποφασιστικότητα γύρω από ζητήματα «σεξουαλικής ποικιλομορφίας» που τρώνε ζωντανά την Ορθόδοξη ταυτότητα - είτε είναι ατομική είτε συλλογική—.
Η εξωτερίκευση αυτής της αναποφασιστικότητας είναι μια στρατηγική για την αντιμετώπισή της.
Αυτός είναι ένας αμυντικός μηχανισμός – ως έννοια των Φροϋδικών - ενάντια σε κάτι που είναι πολύ οδυνηρό και δεν μπορεί να προσεγγιστεί άμεσα.
Το γεγονός ότι καθόμαστε εδώ και συζητάμε αυτό το ζήτημα - αν και υπό πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς - με κάνει να πιστεύω ότι αυτό είναι πραγματικά ένα ιστορικό γεγονός.
Ένας άλλος τρόπος για να ξεπεραστεί αυτή η ένταση μέσα στην Ορθόδοξη ταυτότητα είναι, φυσικά, ο «αποδιοπομπαίος τράγος», που περιγράφεται τόσο αριστοτεχνικά από τον Rene Girard.
Ο εσωτερικός ανταγωνισμός ενσωματώνεται στη μορφή του αποδιοπομπαίου τράγους που κατηγορείται για αποσταθεροποίηση της κοινότητας και προκαλώντας χάος σε αυτήν. Τότε αυτός ο ενσωματωμένος ανταγωνισμός πετάγεται έξω από την κοινότητα και η εσωτερική ειρήνη αποκαθίσταται.
Υποθέτω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με άτομα LGBTQ +, που διώχθηκαν από ενορίες αφού αποφάσισαν να βγουν ανοικτά. Αλλά εδώ δεν έχω αρκετές πληροφορίες.
Το τέταρτο σημείο μου: υπάρχει λίγο διαφορετική ιστορία που τρέφει την Ορθόδοξη αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία», αν και αυτή η ιστορία συνδέεται με τα προαναφερθέντα.
Αυτή είναι η ιστορία του «δημογραφικού άγχους» (και του εθνικισμού, που συνδέεται με το δημογραφικό άγχος).
Το άγχος ότι «εμείς» θα εξαφανιστούμε και θα έρθουν ‘’Εκείνοι’’ και θα πάρουν όλους τους πόρους και τα εδάφη μας («'demographobia':»: φόβος των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών επιπτώσεων του πληθυσμού όταν αυξάνεται ή μειώνεται, είτε ενός συγκεκριμένου είτε του παγκόσμιου πληθυσμού ως σύνολο): λ.χ. «Αυτοί», οι Μουσουλμάνοι ή οι Κινέζοι, που είναι πιο ζωτικοί, που έχουν περισσότερα παιδιά κ.λπ.
Αυτό το άγχος1 είναι πίσω από την αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» και όχι μόνο η θέση των Πατέρων της Εκκλησίας.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το άγχος δεν οδηγεί σε προσπάθειες για μια ρεαλιστική επιστημονική κατανόηση της δημογραφικής κατάστασης και τρόπους βελτίωσής της.
Αυτό το άγχος οδηγεί σε παρανοϊκές αφηγήσεις θεωρίας συνωμοσίας για γκέι ή φεμινίστριες ή φιλελεύθερες ελίτ που προσπαθούν να καταστρέψουν τη Ρωσία, να ανατρέψουν τη δημογραφία της, να καταστρέψουν τις παραδοσιακές οικογένειες (π.χ. μέσω προπαγάνδας μη παραδοσιακών σεξουαλικών σχέσεων - γι 'αυτό χρειάζεστε έναν ειδικό Nόμο ο οποίος αποτρέπει αυτήν την προπαγάνδα να βλάψει τα παιδιά κ.λπ.). * * *
Το πέμπτο σημείο μου: το γεγονός ότι αυτή η αναποφασιστικότητα «καίει», ότι η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» είναι κορεσμένη από το άγχος για το μέλλον της Ορθοδοξίας κάνει αυτήν την αντιπαράθεση υπερβολική και, κατά συνέπεια, κλειστή σε οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση.
Δεν είναι απλώς δυνατό να συζητηθούν τα θέματα των σεξουαλικών σχέσεων και της οικογένειας με ορθολογικό τρόπο. Αυτά τα θέματα είναι εκρηκτικά.
 |
| π. Πάβελ Βελικάνοφ |
Θα δώσω ένα μόνο παράδειγμα: πριν από λίγο καιρό, ένας πολύ γνωστός και αρκετά σεβαστός ιερέας (δηλ. π. Πάβελ Βελικάνοφ) έδωσε μια συνέντευξη1 , όπου είπε ότι οι οικογένειες με πολλά παιδιά μερικές φορές αντιμετωπίζουν εξάντληση καθώς μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο να ζήσουν με φτώχεια κ.λπ.
Αυτό προκάλεσε μια τεράστια καταιγίδα τόσο που η συνέντευξη αποσύρθηκε και δημοσιεύτηκε μια αποκήρυξη, λέγοντας βασικά ότι η συζήτηση αυτών των ζητημάτων με τέτοιο τρόπο είναι απαράδεκτη.
Δεν θέλω καν να αγγίξω το ζήτημα των σχέσεων του ιδίου φύλου, γιατί εδώ ο βαθμός της «υπερβολικής επένδυσης» επ΄αυτού είναι τόσο υψηλός που γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου, φυσικής επιβίωσης για όσους τολμούν να αντιμετωπίσουν αυτό το άγχος και την αναποφασιστικότητα .
Αυτό σημαίνει ότι η ορθολογική θεολογική συζήτηση για θέματα «σεξουαλικής ποικιλομορφίας» είναι σχεδόν αδύνατη στην παρούσα κατάσταση. Αυτά τα ζητήματα πρέπει πρώτα να αποσυρθούν απ΄το προσκήνιο.
Μόνο τότε θα ήταν δυνατή μια θεολογική συζήτηση.
Αλλά θα μπορούσε να λάβει χώρα αυτό μόλις συμβεί αυτή η «απόσυρση» - και είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί μια μέρα - όταν αυτή η συζήτηση δεν θα ήταν πλέον ενδιαφέρουσα για κανέναν;
Το έκτο σημείο μου: Δεν λέω ότι όλοι οι Ορθόδοξοι πιστοί κατασκευάζουν την ταυτότητά τους γύρω από τον άξονα της «σεξουαλικής ποικιλομορφίας».
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η ταυτότητα οικοδομείται στο λόγο επίσημων και μη επίσημων αλλά πολύ ισχυρών ομιλητών της Εκκλησίας, και όχι μόνο στη Ρωσία.
Η αμφισβήτηση αυτής της οικοδόμησης ταυτότητας και η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος για να γίνετε «εχθρός της Εκκλησίας».
Η πιο προφανής αντίρρηση σε αυτό που έχω πει είναι ότι η αντίθεση στη «σεξουαλική ποικιλομορφία» δεν θα μπορούσε να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ορθόδοξης ταυτότητας, καθώς ο ακρογωνιαίος λίθος της Ορθόδοξης ταυτότητας είναι ο Ιησούς Χριστός.
Σε αυτό μπορώ να απαντήσω: πρώτα απ 'όλα, δεν μιλάω ως θεολόγος, μιλάω ως εξωτερικός παρατηρητής που δεν περιγράφει τι πρέπει να είναι «ιδανικά», αλλά αυτό που βλέπω.
Δεύτερον, η αρνητική ταυτότητα (ταυτότητα εναντίον κάποιου ή πρός κάτι) είναι ισχυρότερη από τη θετική ταυτότητα (ταυτότητα υπέρ κάποιου ή κάποιων).
Τουλάχιστον, αυτό είναι που μπορεί κανείς να διαβάσει στη βιβλιογραφία σχετικά με την ταυτότητα και την αντίθεση ανάμεσα σ΄ «εμάς» ΄κι εναντίον «αυτών / άλλων».
Τρίτον όμως - και αυτή η απάντηση μου φαίνεται πιο πειστική - γιατί ένας τεράστιος αριθμός Ορθόδοξων (Ρώσων) πιστών (από τα 260 εκατομμύρια) - θα τολμούσα να πω πλειοψηφία - δεν πιστεύουν καθόλου στον Ιησού Χριστό (δηλαδή, στη Θεότητα Του, την Ανάσταση Του, κ.λπ.).
Στη Ρωσία, το ένα τρίτο (1/3) των Ορθόδοξων Χριστιανών πιστών δεν πιστεύουν στον Θεό, ένας στους δέκα (των αυτοχαρακτηρισθέντων ως Ορθόδοξων Χριστιανών) δεν είναι βαπτισμένος κ.λπ.
Η πίστη στον Χριστό δεν μπορεί να είναι η βάση της χριστιανικής ταυτότητας όταν το ν΄ανήκει κάποιος στον Χριστιανισμό, είναι απλά ένας δείκτης εθνικής και πολιτιστικής συμμετοχής σε ένα ιστορικοκοινωνικό σώμα.
Η πίστη στον Χριστό μπορεί να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ορθόδοξης ταυτότητας - αλλά μόνο για εκείνα τα λίγα τοις εκατό (%) για τα οποία η πίστη τους - ως πίστη - έχει νόημα.
Για τους άλλους, η αντίθεση στη ‘’σεξουαλική ποικιλομορφία’’ ως θεμέλιο της θρησκευτικής τους ταυτότητας φαίνεται σαν μια λογική επιλογή(δηλαδή σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής ή ένα επίσημο επιχείρημα).
Ξεκίνησα αυτό το δοκίμιο λέγοντας ότι δεν είμαι θεολόγος και δεν θα μιλήσω ως θεολόγος.
Αλλά θα τολμήσω να ολοκληρώσω θέτοντας μια θεολογική ερώτηση.
Κατασκευάζοντας την «Ταυτότητα» μέσω της αντίθεσης «εμάς ως ηθικών» με τους «ανήθικους άλλους», μέσω της ιδεολογικής απόκρυψης των εσωτερικών ανταγωνισμών, του αποδιοπομπαίου τράγου, του άγχους για το μέλλον και της αναζήτησης για το ποιος πρέπει να κατηγορηθεί - αυτά τα μέσα είναι χαρακτηριστικά, σχεδόν καθολικά χαρακτηριστικά οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινότητας, οποιασδήποτε ανθρώπινης ταυτότητας (ειδωλολατρικής, άθεης κ.λπ.).
Σημαίνει ότι η χριστιανική κοινότητα, η χριστιανική ταυτότητα δεν διαφέρει καθόλου από άλλες κοινότητες (είτε είναι ειδωλολατρικές είτε αθεϊστικές) ;
Ή είναι διαφορετική;
Και αν είναι διαφορετική, τότε πού πρέπει να αναζητήσουμε αυτήν τη διαφορά; Και μέσα απ΄ την αναζήτηση, - δεν εννοώ κάποια θεολογική εξήγηση για το τι πρέπει να είναι μια χριστιανική κοινότητα σε έναν ιδανικό κόσμο-, εννοώ, πού κοιτάζουμε για να δούμε τη διαφορά;
Notes
1I.e.Fr. Pavel Velikanov. (2016). Интервью о многодетности и его проблемах, данное некогда порталу Милосердие.Ру. Часть 1-2 -я.(An interview about having many children and its problems, once given to the portal Mercy.Ru. Part 1-2.). О всяком разном — ЖЖ. https://o-paulos.livejournal.com/41525.html, https://o-paulos.livejournal.com/41944.html , https://www.miloserdie.ru/article/o-pechati-mnogodetnosti/
1βλ.Annette F. Timm, A. F. (2010). The politics of fertility in twentieth-century Berlin. Cambridge University Press.
1Δηλ.Andrew Brown. (2019, February 21). In the closet of the Vatican by Frederic Martel review – power, homosexuality and hypocrisy. The Guardian. https://www.theguardian.com/books/2019/feb/21/in-the-closet-of-the-vatican-by-frederic-martel-review , 8-2-2021.
1bl.Sex and gender: what is the difference? Britta N. Torgrimson and Christopher T. Minson(University of Oregon), Journal of Applied Physiology, 2005, 99:3,pp.785-787 (‘’ Sex refers to the physiological, biological characteristics of a person, with a focus on sexual reproductive traits, wherein males have male sexual traits (penis, testes, sperm) and females have female sexual traits (vagina, ovaries, eggs). Meanwhile, gender is a more complex concept that refers to an individual's or society's understanding of what it means to look, feel, and act feminine, masculine, androgynous, or something else altogether. Gender is made up of social constructs that affect one's personal gender identity and expression, and how that expression is perceived by others. ‘’).
2ie. << Shibboleth ( μια αποσαφήνιση, μια λέξη, μια φράση, ένα έθιμο, κ.λπ., γνωστό μόνο σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδείξει σε αυτούς ότι είστε πραγματικό μέλος αυτής της ομάδας,)>>(Shibboleth. (n.d.). In Cambridge dictionary | English dictionary, translations & thesaurus. Από:https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/shibboleth ).
3βλ. Rev. Dr. Vasileios Thermos. (2019, October 21). Would the true "Nature" Please stand up? Public Orthodoxy. Από: https://publicorthodoxy.org/2019/10/21/would-the-true-nature-please-stand-up/
1Δηλ.’’Το παράθυρο ‘’πολιτικής πιθανότητας’’ του Overton είναι το εύρος των ιδεών που το κοινό είναι διατεθειμένο να εξετάσει και να αποδεχθεί’’ (https://conceptually.org/concepts/overton-window ).
1Uzlaner
Dmitry. (2020, February 5).Eastern
orthodox identity and "Aggressive liberalism":
Non-theological aspects of the confrontation.
Public
Orthodoxy. https://publicorthodoxy.org/2019/10/09/eastern-orthodox-identity-and-aggressive-liberalism-non-theological-aspects-of-the-confrontation/
[Associate
Professor at the Russian Presidential Academy of National Economy
and Public Administration, Editor-in-Chief of State, Religion and
Church in Russia and Worldwide, and a senior researcher in the
“Post-secular Conflicts” project at the University of Innsbruck:
https://www.ranepa.ru/prepodavateli/sotrudnik/?id=9a707c4d-f827-e611-80cb-005056a06105
, 8-2-2021 ]
2Δηλ. “ Ως ανοιχτότητα σε ιδέες, μια πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία που προάγει τα ατομικά δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες, τη δημοκρατία και την ελεύθερη «δραστηριότητα». Μία από τις βασικές αρχές του φιλελευθερισμού είναι η ανοχή, η προθυμία σεβασμού ή αποδοχής συμπεριφοράς ή απόψεων διαφορετικών από τη δική μας”.
ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ(Αύγουστος 2019).
1ie.Participants : Prof. George Demacopoulos, Deacon Brandon Gallaher, Prof. Aristotle Papanikolaou, Dr Edward Skidelsky, Gregory Tucker, Father James Alison, Prof. Evangelia Amirali, Dr Thomas Arentzen, Dr Nikolaos Asproulis, Father Michael Bakker, Dr Antonios Basoukos, Father Demetrios Bathrellos, Father John Behr, Father Philippe Bordeyne, Dr Patricia Fann Bouteneff, Prof. Peter Bouteneff, Prof. David Bradshaw, Father Silviu Bunta, Misha Cherniak, Father Ian Graham, Bishop Jonathan Goodall, Dr David Heith-Stade, Father Dragoș Herescu, Father Cyril Hovorun, Prof. Andrej Jeftić, Nik Jovčić-Sas, Dr Pantelis Kalaitzidis, Father Isidoros Katsos, Sister Vassa Larin, Dr Sean Larsen, Father Andrew Louth, Mari Mars, Rev. Alison Milbank, Prof. John Milbank, Dr Elena Narinskaya, Father Stephen Platt, Prof. Ashley Purpura, Father Richard Rene, Dr Bryce Rich, Dr Edward Siecienski, Prof. Richard Swinburne, Dr Elizabeth Theokritoff, Father Vasileios Thermos, Dr Dmitry Uzlaner, Natalia Vasilevich, Metropolitan Kallistos (Ware) of Diokleia, Prof. Gayle Woloschak, Father Mark Woodruff.
St. Stephen's House , Οξφόρδη(August 2019).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου