Ο χρόνος οδηγεί κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας με τρόπους που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε.
Τι είναι όμως ο χρόνος; Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο χρόνος είναι εκεί έξω, αλλά δεν μπορούμε να τον δούμε, να τον αισθανθούμε, να τον γευτούμε, να τον αγγίξουμε ή να τον μυρίσουμε.
Κάθε Πρωτοχρονιά στριφογυρίζει μια μυρωδιά του Χρόνου στον αέρα.
Όπως η σκόνη και τα γλυκά, τα δώρα, οι χαρούμενοι άνθρωποι.
Είναι σαν μια νέα, καθαρή εκκίνηση!
Είναι σαν ένα μεγάλο λευκό χαρτί για να ζωγραφίστε!
Είναι «η Ελπίδα που χαμογελά στο κατώφλι του επόμενου χρόνου», όπως το έγραψε ο Alfred Tennyson.
Μοιάζει με ένα κουτί γεμάτο με όλα τα άγνωστά μας, μια πόρτα ανοιχτή στο άγνωστο.
Μια άλλη φωνή που υπόσχεται νέο ξεκίνημα -με λάθη ή χωρίς δεν έχει σημασία- γιατί αυτή η μέρα έχει το βάρος της υπόσχεσης, μπορεί και της αλλαγής...
Μοιάζει με ένα άγραφο χαρτί που μας υπόσχεται τον παράδεισο ή την ανασύνθεση του εαυτού μας μέσα στον Χριστό, γιατί ο ερχομός Του στον κόσμο έφερε κρίση: ανέδειξε την υπαρξιακή δίψα κάποιων συγχρόνων Του και απαξίωσε την αντιφατική τυπολατρική, και εθνοφυλετική θρησκευτικότητα άλλων, γιατί αποτελεί βαθειά παρακμή η επιτέλεση τυπικών λατρευτικών καθηκόντων ή μια θρησκεία χωρίς πίστη.
Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος για να ξεκινήσει η αλλαγή είναι αυτή τη στιγμή, με αυτήν την ενέργεια και με αυτό το υψηλό κίνητρο.
Οι μοναχοί του Αγίου Όρους μιλούν για την «κένωση του εγώ» και την ένωση με το Θεό.
Τότε βιώνουν τον Άχρονο Ένα.
Γιατί, τελικά, δεν υπάρχει η έννοια του χρόνου.
Η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση.
Αυτή είναι η αναζήτηση, να κατανοήσουμε τον χρόνο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Είναι ένα ταξίδι που ξεκινά με ανακαλύψεις αιχμής για το τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε και τελειώνει με τις συγκλονιστικές συνέπειες του κοσμολογικού χρόνου.
Είναι ένα ταξίδι που αποκαλύπτει κάτι εξαιρετικό: Όσο περισσότερο κατανοούμε τον χρόνο, τόσο περισσότερο διαπιστώνουμε ότι είναι ο χρόνος που μας κάνει μοναδικά ανθρώπους. Δεν υπάρχει χρόνος, λοιπόν, αλλά μόνο ο κόσμος «ο μικρός ο μέγας». Και αυτή η μέρα που φέρει το βάρος της υπόσχεσης για ένα νέο ξεκίνημα...την...
ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Θα έρθει η ώρα
όταν, με χαρά,
θα χαιρετήσεις τον εαυτό σου φτάνοντας
στη δική σου πόρτα, στον καθρέφτη σου,
και ο καθένας θα χαμογελάσει στο καλωσόρισμα του άλλου,
και πες, κάτσε εδώ. 'Τρώγε'.
Θα αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου.
Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου,
στον εαυτό της, στην ξένη που σε έχει αγαπήσει
όλη σου τη ζωή, την οποίαν αγνόησες
για κάτι άλλο, αυτήν που σε ξέρει «από καρδιάς».
Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα από το ράφι,
τις φωτογραφίες, τις απελπισμένες σημειώσεις,
«ξεκόλλησε» τη δική σου εικόνα από τον καθρέφτη.
Κάθισε. Γιόρτασε τη ζωή.
i LOVE AFTER LOVE by Derek Walcott (πηγή: Derek Walcott (1986),Collected poems, 1948-1984,Farrar, Straus & Giroux, New York.)
<<The time will come
when, with elation,
you will greet yourself arriving
at your own door, in your own mirror,
and each will smile at the other’s welcome,
and say, sit here. 'Eat'.
You will love again the stranger who was your self.
Give wine. Give bread. Give back your heart
to itself, to the stranger who has loved you
all your life, whom you ignored
for another, who knows you by 'heart'.
Take down the love letters from the bookshelf,
the photographs, the desperate notes,
'peel' your own image from the mirror.
Sit. Feast on your life>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου