Ο George Steiner,
σε αυτό έργο που εκδόθηκε το 1959, μελετά δύο διαφορετικούς
ανθρώπους, δύο ανταγωνιστικά λογοτεχνικά παραδείγματα και δύο αντικρουόμενες
κοσμοθεωρίες, δύο ανταγωνιστικά λογοτεχνικά παραδείγματα και δύο
αντικρουόμενες κοσμοθεωρίες.
Για
την εποχή που γράφτηκε η μελέτη ήταν πρωτοποριακή γιατί αμφισβητούσε τα
πορίσματα της «Νέας Κριτικής» που βρισκόταν τότε στο προσκήνιο η οποία απέδιδε
ιδιαίτερη σημασία στη μορφή των κειμένων ενώ ο Steiner αναζητεί τις θεολογικές
και υπαρξιακές ρίζες των έργων.
Η
ευρυμάθεια του Steiner και η διεισδυτική του σκέψη καθιστούν το δοκίμιο πρότυπο
κριτικής προσέγγισης.
Στο δίλημμα Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι, η ουδετερότητα είναι ψευδής, αν όχι αδύνατη. Το έργο του Τολστόι εντάσσεται στην επική παράδοση, ενώ η τέχνη του Ντοστογιέφσκι ανάγεται στα θεμέλια της δραματικής σύλληψης του κόσμου.
