Τον Ιανουάριο του 1858, τον καιρό της παλαιάς Ελλάδας, η Αττική γνώρισε πρωτοφανείς χιονοπτώσεις. Στις 6 του μηνός άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι στα ορεινά του νομού και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την έκτασή του.
Οι υποτυπώδεις δρόμοι κατέστησαν αδιάβατοι και ο Όθων με την Αμαλία και την ακολουθία τους αποκλείστηκαν στη Χαλκίδα, όπου είχαν μεταβεί για να εγκαινιάσουν τη νέα γέφυρα του πορθμού. Αλλά οι συνέπειες ήταν πιο σκληρές για τους υπηκόους τους.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, το πρώτο πράγμα που έλειψε στους Αθηναίους δεν ήταν τα τρόφιμα που προμηθεύονταν από τα κοντινά χωριά και το λιμάνι του Πειραιά, αλλά τα μέσα για να ζεσταθούν, δηλαδή τα κάρβουνα —οι ξυλάνθρακες— και η καύσιμη ξυλεία. Τα δε κάρβουνα κατάντησαν πιο ακριβά και από το ψωμί.
Και άλλοι άνθρωποι, στα Μέγαρα, στην Κάζα, στη Μάνδρα και στον Άγιο Μερκούριο της Πάρνηθας, πάγωσαν —ξύλιασαν, κυριολεκτικά— όταν επιχείρησαν να μετακινηθούν ή να κάνουν δουλειές στην ύπαιθρο.
Τα ταχυδρομεία άρχισαν να παραλύουν και οι συγκοινωνίες παρουσίαζαν σοβαρές καθυστερήσεις, τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα. Τα πελάγη πάγωσαν και αυτά, σε βαθμό που να ξεβράζουν νεκρά ψάρια.
