''Why so many are hesitant to get the COVID vaccines, and what we can do about it''.

Dr. Norman Doidge

«Γιατί τόσοι πολλοί διστάζουν να κάνουν τα εμβόλια κατά του COVID και τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό».

(από τον Δρ. Norman Doidge, έναν πρωτοπόρο συγγραφέα δύο καινοτόμων βιβλίων για τη Νευροεπιστήμη—The Brain that Changes Itself και The Brain’s Way of Healing, τα οποία έδειξαν ότι ο εγκέφαλος είναι αξιοσημείωτα πιο ανθεκτικός και προσαρμόσιμος από ό,τι είχε εκτιμηθεί γενικά.  Για τριάντα χρόνια ήταν καθηγητής στο Τμήμα Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Τορόντο και Ερευνητική Σχολή στο Κέντρο Ψυχαναλυτικής Εκπαίδευσης και Έρευνας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Τμήμα Ψυχιατρικής, Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στη Νέα Υόρκη. Επί του παρόντος, είναι Εκπαιδευτικός και Εποπτικός Αναλυτής (εκπαιδευτής ψυχαναλυτών) στο Ινστιτούτο Ψυχανάλυσης του Τορόντο. Είναι συγγραφέας δύο μπεστ σέλερ των New York Times. Ζει στο Τορόντο ).

Ⅳ

[...] ''Μερικοί μπορεί να φτάσουν στο τέλος αυτού του δοκιμίου και να αναρωτιούνται γιατί -έχοντας τόση επίγνωση όλων των προβλημάτων με τη ρυθμιστική διαδικασία των ΗΠΑ και τη διαφάνεια της μελέτης (ενν.κλινικές δοκιμές)- εμβολιάσθηκα.  Το έκανα, όταν είχα χρόνο να σκεφτώ τη δική μου ατομική κατάσταση, όπως έκαναν πολλοί φίλοι γιατροί. Γνωρίζαμε ότι ο COVID ήταν για πολλούς «ένα κτήνος» που δεν το έπαιρναν «χαλαρά».

Όπως αυτοί, χρησιμοποίησα «μια εξατομικευμένη προσέγγιση», την οποία ιδανικά ο καθένας θα πρέπει να μπορεί να κάνει με τους δικούς του γιατρούς, εάν έχει ειδικά προβλήματα υγείας.

Για μένα, αυτό σήμαινε να λάβω υπόψη το πόσο διαδεδομένος ήταν ο ιός εκείνη την εποχή στην περιοχή μου, τη θανατηφόρα ισχύ του και τις πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε κάποιον της ηλικίας μου, του φύλου μου, με το δικό μου ιστορικό υγείας και την πιθανότητα ανεπιθύμητων ενεργειών που ήταν γνωστές εκείνη την εποχή, και συνάμα τη δική μου ανταπόκριση στα εμβόλια στο παρελθόν και το γεγονός ότι δεν είχα αλλεργίες στα πρόσθετα. 

Υπήρχαν προβλήματα διαφάνειας με τις κλινικές δοκιμές, πράγμα που σήμαινε ότι υπήρχαν πολλά που δεν γνωρίζαμε, αλλά ήδη από τη στιγμή που έκανα το δικό μου εμβόλιο, είχαμε κάποια γνώση ότι τα εμβόλια μείωναν τους θανάτους. Ενώ λαμβάνοντας υπόψη την ατομική μου ανάληψη του ρίσκου ('' my own risk tolerance''), προσπάθησα να μην προσποιηθώ ότι ήξερα περισσότερα  για τον COVID ή τα εμβόλια από όσα πραγματικά ήξερα.

Φυσικά οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να βασίζονται σε ένα σύστημα στο οποίο όλοι ενθαρρύνονται να πηγαίνουν στον γιατρό τους για κάποιου είδους εξατομικευμένη συζήτηση. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για τον καθένα απλά. 

Μιλάμε για ανθρώπους που παραμένουν αμετάπειστοι, αφού το σύστημα δημόσιας υγείας μας έχει κάνει το καλύτερο δυνατό σε μια μαζική εκστρατεία εμβολίων. Είναι μια μειοψηφία πολιτών, αλλά αρκετά μεγάλη. Μπορούμε είτε να επιλέξουμε, όπως έχουμε, να τους εξαναγκάσουμε με οικονομική και κοινωνική στέρηση. Ή μπορούμε να εργαστούμε για μια καλύτερη προσωπική εμπλοκή τους.

Για τον Τοκβίλ (Alexis-Charles-Henri Clérel de Tocqueville,1805 –1859), «η τυραννία της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία» είναι ο διαρκώς παρών κίνδυνος στις (αστικές) δημοκρατίες, τη θεραπεία του οποίου, υποστήριξε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ (John Stuart Mill),και  ήταν η προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων και, πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να συνεχίσει να μιλάει κανείς— ακόμα κι αν μια γνώμη της πλειοψηφίας φαινόταν να έχει αποκρυσταλλωθεί .

Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, γιος του ανθρώπου που βοήθησε στην επινόηση του Ωφελιμισμού, τελικά επηρεάστηκε και άλλαξε χάρις στην αντίληψη του Τοκβίλ για την ''τυραννία της πλειοψηφίας'', και επεσήμανε ότι η τυραννία που είναι μοναδική στη δημοκρατία προκάλεσε «το περίεργο κακό της φίμωσης της έκφρασης της ατομικής γνώμη» στην κοινωνική σφαίρα, στις λεγόμενες ''ελεύθερες'' κοινωνίες μας.

Τον παρακίνησε να γράψει τη μεγάλη έκκλησή του για την ελευθερία του λόγου, στο On Liberty: <<Η προστασία, επομένως, ενάντια στην τυραννία του Δικαστή δεν αρκεί: χρειάζεται προστασία και ενάντια στην τυραννία της «επικρατούσας γνώμης και του συναισθήματος», ενάντια στην τάση της κοινωνίας να επιβάλλει, με άλλα μέσα εκτός των αστικών κυρώσεων, τις δικές της ιδέες και πρακτικές ως κανόνες συμπεριφοράς σε όσους διαφωνούν με αυτές· να δεσμεύσει την ανάπτυξη και, αν είναι δυνατόν, να αποτρέψει τη διαμόρφωση οποιασδήποτε ατομικότητας που δεν είναι σε αρμονία με τους τρόπους της, και να υποχρεώσει όλους τους χαρακτήρες- προσωπικότητες να αφομοιωθούν πάνω στο  δικό της μοντέλο>>.

Υπάρχει ένα όριο στη νόμιμη παρέμβαση της συλλογικής γνώμης πάνω στην ατομική ανεξαρτησία: και η εύρεση αυτού του ορίου και η διατήρηση του έναντι της καταπάτησης, είναι τόσο απαραίτητο για μια καλή κατάσταση των ανθρώπινων υποθέσεων, όσο και η προστασία από τον Πολιτικό Δεσποτισμό.

Η εύρεση αυτού του ορίου και η διατήρησή του γίνεται το δύσκολο αλλά ουσιαστικό καθήκον όταν μια ιογενής μάστιγα πλήττει μια (αστική)δημοκρατία - ειδικά μια δημοκρατία που επιθυμεί να παραμείνει σε αρκετά καλή κατάσταση για να επιβιώσει ως τέτοια».

 ΠΗΓΗ

Norman Doidge. (2021, October 28). Why so many are hesitant to get the COVID vaccines, and what we can do about it.-Needle points. Tablet Magazine. Retrieved November 1, 2021, from: https://www.tabletmag.com/sections/science/articles/needle-points-vaccinations-chapter-one