x
«Τή έλπίδι χαίροντες»
(Ρωμ. ιβ, 12).
Στην τόσο σκληρή εποχή μας, όπου o άνθρωπος καί τά ανθρώπινα επικίνδυνα χειμάζονται καί τόσο βάναυσα σύρονται σε μιά διαβρωτική αιχμαλωσία· όπου οι καρδιές των ανθρώπων, περίτρομες καί διχασμένες, ραγισμένες καί ναρκωμένες από την μόλυνση, πού διοχετεύει μέσα στο ανθρώπινο κορμί o μετανεωτερικός πολιτισμός της ύλης ,στράγγιξαν από την ζωηφόρο καί δυναμογόνο ελπίδα πού λειτουργούσε σάν μοχλός πνευματικής αντίστασης στο σταθερό καί προκλητικό ροκάνισμα της φθοράς, αλλά καί σωσίβιο ελευθερίας από τά ακέφαλα καί εκβιαστικά χτυπήματα της πολυκέφαλης πρόκλησης · όπου o Θεός αποτελεί τό μακρυνό παρελθόν για την ζωή της ψυχής καί γι’ αυτό o «αναβάτης πάνω στο χάος της καθημερινότητας» καί δραπέτης από τον αγιασμένο- λυτρωτικό καί αναγεννητικό χώρο της Ορθόδοξης ζωής άνθρωπος αισθάνεται άτονος· άτολμος· δίψυχος · παραδομένος στήν «έρημη χώρα» μιας κίβδηλης ελευθερίας, η οποία προσφέρεται καί διακινείται από τούς ποικίλους «πράκτορες» της πνευματικής νοθείας· ηθικής μυωπίας καί αξιολογικής νέκρωσης, σ΄αυτήν την ερημιά o «Υιός καί Λόγος του Θεού» αφήνει τά Ουράνια σκηνώματά του καί έρχεται στόν δικό μας, μικρό καί τόσο ανήσυχο, κόσμο.
Τον κόσμο, πού ενώ «καλά λίαν» παραδόθηκε από τά πάντιμα
χέρια του Θεού εμείς τον μολύναμε καί τον φθείραμε
ασυγκίνητα καί ασίγαστα.
Περνάει στην ιστορία o ’Ανιστόρητος Θεός. Εισβάλλει στόν
Χρόνο o Άχρονος. ’Αγγίζει τό τραγικό παρόν η ολόχαρη
αιωνιότητα. Σαρκώνεται o Θεός της αγάπης, για νά θεώσει τον
άνθρωπο. Νά δώσει την δύναμη καί την δυνατότητα σέ όλους
μας νά προβληματιστούμε βαθιά καί σοβαρά τώρα, πού oi
ρύποι της άντι-Ανθρώπινης εποχής καί ΟΙ κίνδυνοι των
αταπείνωτων καρδιών κλείσανε τις περιούσιες στρόφιγγες της
αμάραντης ελπίδας, την οποία έφερε η Σαρκωμένη ’Ελπίδα της
ζωής μας, o ίδιος o Θεάνθρωπος καί «εν μυστική σιωπή» την
απόθεσε στην άκρη της πολυάνθρωπης Βηθλεέμ· εκεί στην
καρδιά του κόσμου, για νά γίνει η καρδιά- η μυστική ανάσα καί
o ζωηφόρος σπόρος της ζωής αύτού του κόσμου.
Ταυτόχρονα, αυτή η Θεϊκή παρουσία μάς δίδει την ευκαιρία
χέρια του Θεού εμείς τον μολύναμε καί τον φθείραμε
ασυγκίνητα καί ασίγαστα.
Περνάει στην ιστορία o ’Ανιστόρητος Θεός. Εισβάλλει στόν
Χρόνο o Άχρονος. ’Αγγίζει τό τραγικό παρόν η ολόχαρη
αιωνιότητα. Σαρκώνεται o Θεός της αγάπης, για νά θεώσει τον
άνθρωπο. Νά δώσει την δύναμη καί την δυνατότητα σέ όλους
μας νά προβληματιστούμε βαθιά καί σοβαρά τώρα, πού oi
ρύποι της άντι-Ανθρώπινης εποχής καί ΟΙ κίνδυνοι των
αταπείνωτων καρδιών κλείσανε τις περιούσιες στρόφιγγες της
αμάραντης ελπίδας, την οποία έφερε η Σαρκωμένη ’Ελπίδα της
ζωής μας, o ίδιος o Θεάνθρωπος καί «εν μυστική σιωπή» την
απόθεσε στην άκρη της πολυάνθρωπης Βηθλεέμ· εκεί στην
καρδιά του κόσμου, για νά γίνει η καρδιά- η μυστική ανάσα καί
o ζωηφόρος σπόρος της ζωής αύτού του κόσμου.
Ταυτόχρονα, αυτή η Θεϊκή παρουσία μάς δίδει την ευκαιρία
νά ατενίσουμε τό «μέγα μήνυμα» της Σαρκώσεώς του ,
τό όποιο σήμερα αναδύεται πίσω από τό πυκνό σκοτάδι της
απελπισίας· του τρόμου καί της αγωνίας, πού σάν δίχτυ
θανάτου εφιαλτικά πιά έχουν τυλίξει τις υπάρξεις μας καί τό
όποιο μήνυμα είναι η «Αρρύπωτη» ελπίδα πού μπορεί νά
συγκρατήσει από την ολισθηρότητα της καθημερινότητας τον
καθένα μας. Παραμένει η κρυστάλλινη βεβαιότητα της
παρουσίας Του δίπλα στήν έναγχο- βασανιστική καί αδιέξοδη
πορεία μας. Προκειμένου νά μάς οπλίσει μέ τον αγιασμό · την
Χάρη· την ταπείνωση καί την έλευθερία Του .
Νά αφουγκραστούμε τό σιωπηλό, αλλά τόσο διδακτικό,
τραγούδι της ευτυχίας για τό γένος των ανθρώπων, πού
κυοφόρησε μέσα στήν ταπεινή σπηλιά o Υιός του Θεού καί τό
άπλωσε, σάν ακτίνα φωτός, για νά περιλούζει έκτοτε ζωογόνα
την ζωή καί τον άνθρωπο.
Καί κοντά στήν άφθαρτη Χάρη της Παρουσίας του νά σβήνει o
ένοχος καί διχαστικός καημός της δικής μας πνευματικής
αστοχίας καί ηθικής αποτυχίας.
«Χριστούγεννα! Αυτή τή νύχτα, μέσα σε μιά Φάτνη, γεννήθηκε
τό όποιο σήμερα αναδύεται πίσω από τό πυκνό σκοτάδι της
απελπισίας· του τρόμου καί της αγωνίας, πού σάν δίχτυ
θανάτου εφιαλτικά πιά έχουν τυλίξει τις υπάρξεις μας καί τό
όποιο μήνυμα είναι η «Αρρύπωτη» ελπίδα πού μπορεί νά
συγκρατήσει από την ολισθηρότητα της καθημερινότητας τον
καθένα μας. Παραμένει η κρυστάλλινη βεβαιότητα της
παρουσίας Του δίπλα στήν έναγχο- βασανιστική καί αδιέξοδη
πορεία μας. Προκειμένου νά μάς οπλίσει μέ τον αγιασμό · την
Χάρη· την ταπείνωση καί την έλευθερία Του .
Νά αφουγκραστούμε τό σιωπηλό, αλλά τόσο διδακτικό,
τραγούδι της ευτυχίας για τό γένος των ανθρώπων, πού
κυοφόρησε μέσα στήν ταπεινή σπηλιά o Υιός του Θεού καί τό
άπλωσε, σάν ακτίνα φωτός, για νά περιλούζει έκτοτε ζωογόνα
την ζωή καί τον άνθρωπο.
Καί κοντά στήν άφθαρτη Χάρη της Παρουσίας του νά σβήνει o
ένοχος καί διχαστικός καημός της δικής μας πνευματικής
αστοχίας καί ηθικής αποτυχίας.
«Χριστούγεννα! Αυτή τή νύχτα, μέσα σε μιά Φάτνη, γεννήθηκε
o Φτωχός πού η ’αγάπη του έμελλε ν’ αναμοχλεύσει τον
κόσμο ολόκληρο.
Χριστούγεννα! «Από κείνη τή νύχτα, κανείς δέν έχει τό
δικαίωμα νά ευτυχεί μόνος του », υποστηρίζει o Ραούλ
Φολερώ.
O Μέγας Βασίλειος, κινούμενος στήν ίδια συχνότητα, θά
επισημάνει πώς τά Χριστούγεννα είναι «τά σωτήρια του
κόσμου, η γενέθλιος ημέρα της Ανθρωπότητος, η κοινή έορτή
πάσης της κτίσεως» (J.P.MIGNE, P.G. 31,1473).
Ποτάμια αιμάτινης αγωνίας χύθηκαν από τότε πού o Θεός
ξεδιπλώθηκε μέσα στόν αναρχούμενο κόσμο καί υποτάχθηκε
στούς νόμους της δημιουργίας. O άνθρωπος στης ιστορίας τά
επικίνδυνα παιγνίδι σύρεται-, δοκιμάζεται, προδίδεται.
Εύκολα υποτάσσεται στόν εκβιασμό της πολύμορφης
αστοχίας πού αρνείται τά έντιμα αγωνιστικά παλαίσματα, αφού
αυτά προϋποθέτουν φρόνημα υψηλό,- συνείδηση όρθια,- τόλμη
σταθερή καί διαρκή τροφοδοσία από την «πηγή της ζωής»,
την θεία Εύχαριστία.
Υποδέχεται μέ φολκλορική διάθεση, εξωτερικά καί
εππόλαια, τον σαρκωθέντα Θεάνθρωπο, ενώ η καρδιά του
παραμένει «σπήλαιο ληστών» καί «κατοικία άγριων θηρίων».
Δέν τον συγκινεί τό μεγάλο γεγονός.
Χριστούγεννα! «Από κείνη τή νύχτα, κανείς δέν έχει τό
δικαίωμα νά ευτυχεί μόνος του », υποστηρίζει o Ραούλ
Φολερώ.
O Μέγας Βασίλειος, κινούμενος στήν ίδια συχνότητα, θά
επισημάνει πώς τά Χριστούγεννα είναι «τά σωτήρια του
κόσμου, η γενέθλιος ημέρα της Ανθρωπότητος, η κοινή έορτή
πάσης της κτίσεως» (J.P.MIGNE, P.G. 31,1473).
Ποτάμια αιμάτινης αγωνίας χύθηκαν από τότε πού o Θεός
ξεδιπλώθηκε μέσα στόν αναρχούμενο κόσμο καί υποτάχθηκε
στούς νόμους της δημιουργίας. O άνθρωπος στης ιστορίας τά
επικίνδυνα παιγνίδι σύρεται-, δοκιμάζεται, προδίδεται.
Εύκολα υποτάσσεται στόν εκβιασμό της πολύμορφης
αστοχίας πού αρνείται τά έντιμα αγωνιστικά παλαίσματα, αφού
αυτά προϋποθέτουν φρόνημα υψηλό,- συνείδηση όρθια,- τόλμη
σταθερή καί διαρκή τροφοδοσία από την «πηγή της ζωής»,
την θεία Εύχαριστία.
Υποδέχεται μέ φολκλορική διάθεση, εξωτερικά καί
εππόλαια, τον σαρκωθέντα Θεάνθρωπο, ενώ η καρδιά του
παραμένει «σπήλαιο ληστών» καί «κατοικία άγριων θηρίων».
Δέν τον συγκινεί τό μεγάλο γεγονός.
Ούτε τον προκαλεΐ η έντονη παρουσία της Ελπίδας.
Μένει έξω από τό σωτήριο «παιγνίδι της ζωής» καί δέν
γεύεται «του συμποσίου της πίστεως».
Για τον λόγο αύτόν στέρεψαν οι φλογισμένες βρύσες των
καρδιών, πού έπαιρναν δύναμη καί πνοή ζωής από την
προσμονή της ελπίδας για τον κόσμο καί τον άνθρωπο.
O άνθρωπος καί τά ανθρώπινα ολοένα καί περισσότερο
βυθίζονται στόν αγνωστικισμό · τον αμοραλισμό- την
Αβεβαιότητα καί στήνουν τά δόκανα μιας διαλυτικής
τραγωδίας.
Μαραμένες οί ψυχές ατενίζουν μέ πόνο τίς αιμόφυρτες
υπάρξεις,- τά μολυσμένα εδάφη,- τίς παγωμένες μορφές,- τίς
αδιέξοδες αγωνίες των καρδιών, τά δράματα καί τά ναυάγια,
πού δημιουργούν τό σκηνικό αυτού του κόσμου.
Καί όμως! Η ελπίδα είναι «η χρυσή προσδοκία της ψυχής,
απαλό αεράκι γλυκείας προσμονής, πόθος του ανθρώπου, νά
δει τό όνειρό του πραγματικότητα, καί χαρά πριν από την χαρά
της επιτυχίας».
Σ’ αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα, πού σηματοδοτείται «τό
τέλος μιας εποχής» καί από τά ερείπια, τά ναυάγια καί τον
κουρνιαχτό της απελπισίας διαπερνάει τό κατώφλι της γής o
«μεγάλος αναμενόμενος». ’
Έρχεται o «’Άρχοντας της Ειρήνης»- η Ελπίδα καί η Αγάπη .
Ακουμπάει μέ αποφασιστικότητα, μέσα από τον Λυτρωτικό
χώρο της Εκκλησίας, τίς πονεμένες υπάρξεις μας. Απλώνει τό
ζωηφόρο χέρι του καί προσκαλεί όλους μας σέ πορείες ζωής.
Μάς καλεί μέ την λειτουργική καί μυστηριακή αγωγή της
’Εκκλησίας νά τον ζήσουμε μέσα μας. Νά αισθανθούμε τον
γλυκό ανασασμό της αγάπης Του . Νά γνωρίσουμε την μυστική
πνοή της δικής του αγωνίας: «O αληθινός Χριστός πού
γεννιέται μέσα μας, όχι μόνο μάς ανοίγει δρόμους πέρα από
την ζωή καί τό θάνατο, αλλά μάς θέτει διαρκώς σέ
περιπέτειες πνευματικές, σέ μιά υπαρξιακή ελευθερία, γεμάτη
διλήμματα καί αγωνία»(Δημ. Φερούσης).
Ταυτόχρονα μάς καλεί νά μεταποιήσουμε, μέ την Χάρη του , τον
παγερό άπελπισμό της καρδιάς μας σε ζωντανό χαράκωμα Ελπίδας. Νά
μπορούμε κάθε στιγμή νά «εύχαριστοϋμεν τω Θεω διά την ελπίδα την
άποκειμένην ΰμιν έν τοΐς ούρανοΐς» (Κολ. Α,5).
Ωστε μέσα από τίς καθημερινές μας μάχες νά κερδίσουμε τον πόλεμο
της ευτυχίας. Εξάλλου «ίσχυράν παράκλησιν έχωμεν οί καταφυγόντες
κρατήσαι τής προκειμένης έλπίδος» (Έβρ. στ', 18).
«Για μάς τούς ’Ορθοδόξους, η Γέννηση του Χριστού, δέν είναι μιά
απλή άνάμνηση, πού γιορτάζει η έκκλησία μας, άλλά άληθινά
γεννιέται o Χριστός μέσα στήν ψυχή του καθενός μας, όπως
σταυρώνεται μέσα μας o Ιησούς τή Μεγάλη Πέμπτη καί σταυρωνό-
μαστε μαζί του καί πάλι άνασταινόμαστε μαζί του την Κυριακή της
Άναστάσεώς του . Όλον τον κόσμο, τή φύσι καί τή ζωή πού είναι
γύρω μας, όλα τά αισθητά τά νοιώθουμε μέσα από τή Γέννησι, από
τή Σταύρωσι, από την Άνάστασι του Χριστού. Οί άληθινοί ορθόδοξοι
Χριστιανοί, δέν ζούνε αυτοί, άλλά μέσα τους ζή o Χριστός, κατά τά
λόγια του ’Αποστόλου Παύλου: «Δέν ζώ εγώ, άλλά μέσα σέ μένα ζή o
Χριστός». Μέ άλλα λόγια, o Χριστιανός δέν είναι «o μαθών, άλλά o
παθών τά θεία», κατά τον άγιο Διονύσιο τον ’Αρεοπαγίτη. Δηλαδή,
δέν μαθαίνει τά της θρησκείας εξωτερικά, άλλά τά κάνει ζωή του .
Δέν γιορτάζει μονάχα τή Γέννησι του Χριστού η την Ανάστασι η την
Κοίμησι της Θεοτόκου η όποιαδήποτε άλλη γιορτή του Χριστού καί
των Αγίων, άλλά η ψυχή του γίνεται ένα μέ έκεΐνο πού γιορτάζει.
Γεννιέται μαζί μέ τον Χριστό, σταυρώνεται γι’ αύτόν, άνασταί- νεται
μαζί του , μαρτυρά μέ τό μάρτυρα της πίστεως, ασκητεύει μέ τον
άσκητή, ομολογεί μέ τον ομολογητή. Έτσι νοιώθανε οί πατέρες μας.
Κι οί άνθρώπινες ψυχές ήτανε δεμένες μεταξύ τους μέ τή βαθειά
αρμονία της πίστεως και βρισκότανε σέ κατάνυξι καί σκιρτοϋσαν από
πνευματική χαρά» (Φώτης Κόντογλου).
Η πηγή πάντως της ελπίδας είναι ανεξάντλητη καί ζωηφόρος.
«Μεγάλη είναι η δύναμις της Ελπίδος εις τον Κύριον, φρούριον
απόρθητο, τείχος Ακαταμάχητο, συμμαχία ακατανίκητος, πού καί
στις πιό δύσκολες στιγμές βρίσκει τρόπο σωτηρίας. Μέ αύτήν
νίκησαν άοπλοι τούς οπλισμένους, γυναίκες τούς άνδρες καί
παιδιά μέ πολλή ευκολία ανεδείχθησαν ισχυρότερα από εκείνους
πού είχαν σπουδάσει την πολεμική τέχνη. Καί γιατί είναι
αξιοθαύμαστο ότι νίκησαν τούς εχθρούς; Διότι η ελπίς εις τον Θεόν
κάνει δυνατά καί τά αδύνατα» ('Ιερός Χρυσόστομος).
Καί γίνεται αυτό, διότι αυτή ακριβώς η ελπίδα διαποτίζει
δυναμικά ολόκληρο τον άνθρωπο. Πλαταίνει τον ορίζοντα της καρδιάς- ισχυροποιεί την θέληση καί αυξάνει την αντοχή- φωτίζει τό
νού καί ενώνει, σταθερά καί σωτήρια, τά ρήγματα πού ο
ασυγκράτητος τεκτονικός σεισμός της αμαρτίας απλώνει στο
τρικυμισμένο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
O άγιος Νεκτάριος επισημαίνει, πώς «η ελπίς ανοίγει τον νουν
καί την καρδίαν πρός τον Θεόν καί φέρει εις την μετά του Θεού
κοινωνία».
O δέ Προφήτης Δαυίδ παροτρύνει: «Άνδρίζεσθε, καί
κραταιούσθω η καρδία υμών, πάντες οι έλπίζοντες έπί Κύριον»
(Ψαλμ. 30).
Μέσα από τό αστείρευτο αυτό ποτάμι της Ελπίδος κυοφορείται
η άνθρώπινη ευτυχία. «Μακάριος», έπισημαίνει o Δαυίδ,
«άνθρωπος o έλπίζων έπί σέ» (Ψαλμ. 83)·
Μένει έξω από τό σωτήριο «παιγνίδι της ζωής» καί δέν
γεύεται «του συμποσίου της πίστεως».
Για τον λόγο αύτόν στέρεψαν οι φλογισμένες βρύσες των
καρδιών, πού έπαιρναν δύναμη καί πνοή ζωής από την
προσμονή της ελπίδας για τον κόσμο καί τον άνθρωπο.
O άνθρωπος καί τά ανθρώπινα ολοένα καί περισσότερο
βυθίζονται στόν αγνωστικισμό · τον αμοραλισμό- την
Αβεβαιότητα καί στήνουν τά δόκανα μιας διαλυτικής
τραγωδίας.
Μαραμένες οί ψυχές ατενίζουν μέ πόνο τίς αιμόφυρτες
υπάρξεις,- τά μολυσμένα εδάφη,- τίς παγωμένες μορφές,- τίς
αδιέξοδες αγωνίες των καρδιών, τά δράματα καί τά ναυάγια,
πού δημιουργούν τό σκηνικό αυτού του κόσμου.
Καί όμως! Η ελπίδα είναι «η χρυσή προσδοκία της ψυχής,
απαλό αεράκι γλυκείας προσμονής, πόθος του ανθρώπου, νά
δει τό όνειρό του πραγματικότητα, καί χαρά πριν από την χαρά
της επιτυχίας».
Σ’ αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα, πού σηματοδοτείται «τό
τέλος μιας εποχής» καί από τά ερείπια, τά ναυάγια καί τον
κουρνιαχτό της απελπισίας διαπερνάει τό κατώφλι της γής o
«μεγάλος αναμενόμενος». ’
Έρχεται o «’Άρχοντας της Ειρήνης»- η Ελπίδα καί η Αγάπη .
Ακουμπάει μέ αποφασιστικότητα, μέσα από τον Λυτρωτικό
χώρο της Εκκλησίας, τίς πονεμένες υπάρξεις μας. Απλώνει τό
ζωηφόρο χέρι του καί προσκαλεί όλους μας σέ πορείες ζωής.
Μάς καλεί μέ την λειτουργική καί μυστηριακή αγωγή της
’Εκκλησίας νά τον ζήσουμε μέσα μας. Νά αισθανθούμε τον
γλυκό ανασασμό της αγάπης Του . Νά γνωρίσουμε την μυστική
πνοή της δικής του αγωνίας: «O αληθινός Χριστός πού
γεννιέται μέσα μας, όχι μόνο μάς ανοίγει δρόμους πέρα από
την ζωή καί τό θάνατο, αλλά μάς θέτει διαρκώς σέ
περιπέτειες πνευματικές, σέ μιά υπαρξιακή ελευθερία, γεμάτη
διλήμματα καί αγωνία»(Δημ. Φερούσης).
Ταυτόχρονα μάς καλεί νά μεταποιήσουμε, μέ την Χάρη του , τον
παγερό άπελπισμό της καρδιάς μας σε ζωντανό χαράκωμα Ελπίδας. Νά
μπορούμε κάθε στιγμή νά «εύχαριστοϋμεν τω Θεω διά την ελπίδα την
άποκειμένην ΰμιν έν τοΐς ούρανοΐς» (Κολ. Α,5).
Ωστε μέσα από τίς καθημερινές μας μάχες νά κερδίσουμε τον πόλεμο
της ευτυχίας. Εξάλλου «ίσχυράν παράκλησιν έχωμεν οί καταφυγόντες
κρατήσαι τής προκειμένης έλπίδος» (Έβρ. στ', 18).
«Για μάς τούς ’Ορθοδόξους, η Γέννηση του Χριστού, δέν είναι μιά
απλή άνάμνηση, πού γιορτάζει η έκκλησία μας, άλλά άληθινά
γεννιέται o Χριστός μέσα στήν ψυχή του καθενός μας, όπως
σταυρώνεται μέσα μας o Ιησούς τή Μεγάλη Πέμπτη καί σταυρωνό-
μαστε μαζί του καί πάλι άνασταινόμαστε μαζί του την Κυριακή της
Άναστάσεώς του . Όλον τον κόσμο, τή φύσι καί τή ζωή πού είναι
γύρω μας, όλα τά αισθητά τά νοιώθουμε μέσα από τή Γέννησι, από
τή Σταύρωσι, από την Άνάστασι του Χριστού. Οί άληθινοί ορθόδοξοι
Χριστιανοί, δέν ζούνε αυτοί, άλλά μέσα τους ζή o Χριστός, κατά τά
λόγια του ’Αποστόλου Παύλου: «Δέν ζώ εγώ, άλλά μέσα σέ μένα ζή o
Χριστός». Μέ άλλα λόγια, o Χριστιανός δέν είναι «o μαθών, άλλά o
παθών τά θεία», κατά τον άγιο Διονύσιο τον ’Αρεοπαγίτη. Δηλαδή,
δέν μαθαίνει τά της θρησκείας εξωτερικά, άλλά τά κάνει ζωή του .
Δέν γιορτάζει μονάχα τή Γέννησι του Χριστού η την Ανάστασι η την
Κοίμησι της Θεοτόκου η όποιαδήποτε άλλη γιορτή του Χριστού καί
των Αγίων, άλλά η ψυχή του γίνεται ένα μέ έκεΐνο πού γιορτάζει.
Γεννιέται μαζί μέ τον Χριστό, σταυρώνεται γι’ αύτόν, άνασταί- νεται
μαζί του , μαρτυρά μέ τό μάρτυρα της πίστεως, ασκητεύει μέ τον
άσκητή, ομολογεί μέ τον ομολογητή. Έτσι νοιώθανε οί πατέρες μας.
Κι οί άνθρώπινες ψυχές ήτανε δεμένες μεταξύ τους μέ τή βαθειά
αρμονία της πίστεως και βρισκότανε σέ κατάνυξι καί σκιρτοϋσαν από
πνευματική χαρά» (Φώτης Κόντογλου).
Η πηγή πάντως της ελπίδας είναι ανεξάντλητη καί ζωηφόρος.
«Μεγάλη είναι η δύναμις της Ελπίδος εις τον Κύριον, φρούριον
απόρθητο, τείχος Ακαταμάχητο, συμμαχία ακατανίκητος, πού καί
στις πιό δύσκολες στιγμές βρίσκει τρόπο σωτηρίας. Μέ αύτήν
νίκησαν άοπλοι τούς οπλισμένους, γυναίκες τούς άνδρες καί
παιδιά μέ πολλή ευκολία ανεδείχθησαν ισχυρότερα από εκείνους
πού είχαν σπουδάσει την πολεμική τέχνη. Καί γιατί είναι
αξιοθαύμαστο ότι νίκησαν τούς εχθρούς; Διότι η ελπίς εις τον Θεόν
κάνει δυνατά καί τά αδύνατα» ('Ιερός Χρυσόστομος).
Καί γίνεται αυτό, διότι αυτή ακριβώς η ελπίδα διαποτίζει
δυναμικά ολόκληρο τον άνθρωπο. Πλαταίνει τον ορίζοντα της καρδιάς- ισχυροποιεί την θέληση καί αυξάνει την αντοχή- φωτίζει τό
νού καί ενώνει, σταθερά καί σωτήρια, τά ρήγματα πού ο
ασυγκράτητος τεκτονικός σεισμός της αμαρτίας απλώνει στο
τρικυμισμένο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
O άγιος Νεκτάριος επισημαίνει, πώς «η ελπίς ανοίγει τον νουν
καί την καρδίαν πρός τον Θεόν καί φέρει εις την μετά του Θεού
κοινωνία».
O δέ Προφήτης Δαυίδ παροτρύνει: «Άνδρίζεσθε, καί
κραταιούσθω η καρδία υμών, πάντες οι έλπίζοντες έπί Κύριον»
(Ψαλμ. 30).
Μέσα από τό αστείρευτο αυτό ποτάμι της Ελπίδος κυοφορείται
η άνθρώπινη ευτυχία. «Μακάριος», έπισημαίνει o Δαυίδ,
«άνθρωπος o έλπίζων έπί σέ» (Ψαλμ. 83)·
«Τή έλπίδι χαίροντες» (Ρωμ. ιβ, 12).
Αυτό τό δυνατό αίσθημα της εσωτερικής πληρότητας, της
αγάπης καί της ολοκλήρωσης, τό όποιο αφαιρεί την άγωνία καί τό
άγχος- προσθέτει εσωτερική ανάπαυση καί διάθεση προσφοράς
«δίχως όρους καί όρια», o ταπεινός γίγαντας καί Απόστολος του
Θεού Παύλος θά αποκαλύψει, όταν λέγει: «τοις πλουσίοις έν τώ
νυν αίώνι παράγγελλε μή ύψηλοφρονεΐν, μηδέ ήλπικέναι
(οΰτε νά ελπίζουν) επί πλούτου άδηλότητι, άλλ’ έν τω Θεω τω
ζώντι, τω παρέχοντι ήμιν πάντα πλουσίως εις άπόλαυσιν» (Α'
Τιμόθ. στ', 17).
Εξάλλου, «Η ελπίδα πού μάς μεταγγίζουν τά Χριστούγεννα
δεν στηρίζεται σε υποσχέσεις για υλικές παροχές, αξιώματα,
τιμές καί εξωτερική άνεση, αλλά στο γεγονός ότι θά είναι
μαζί μας μέχρι συντέλειας του χρόνου Αυτός πού έχει την
πρώτη καί την τελευταία λέξη στην ιστορία του σύμπαντος.
Αυτός πού είναι τό A καί τό Ω του κόσμου.
Μέ την παρουσία Του , τά αδύνατα γίνονται δυνατά -από
τά πιό καθημερινά «αδύνατα», έως τά πιό αδιανόητα.
Εφόσον πραγματοποιήθηκε τό κατ’ εξοχήν απίστευτο: νά
γίνει άνθρωπος o Θεός, για νά οδηγήσει στή θέωση τον
άνθρωπο. Στήν ευλογημένη αυτή μεταμορφωτική πορεία μάς
καλεί o Χριστός μέσα στήν ’Εκκλησία του , η οποία είναι τό
μυστικό του Σώμα, πού ζωοποιείται αδιάκοπα από τό Άγιο
Πνεύμα»(Αρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης ’Αλβανίας κ.
’Αναστάσιος).
Αυτή την ελπίδα καί την ευτυχία ανθίζει τό περιβόλι της
’Εκκλησίας μας τώρα τά Χριστούγεννα. Ευθύνη του καθενός
μας είναι νά συνειδητοποιήσουμε τό κενό καί την απουσία πού
υπάρχουν μέσα μας καί γύρω μας· νά πιστέψουμε πώς πέρα
από την Χάρη του Θεανθρώπου η ζωή καί o άνθρωπος
καταντούν φύλλα φθινοπωρινά καί χάνονται στην
ανταριασμένη θύελλα της καθημερινότητας· νά δεχθούμε την
ανάγκη σωτήριας επιστροφής μέσα στο ιερό στην ’Ορθόδοξη
’Εκκλησία μας προκειμένου νά ανατείλει —άδυτα πλέον— η
ελπίδα του Σαρκωμένου Θεού μας, η οποία προσφέρει
ανόθευτα καί σταθερά, την ευτυχία στον άνθρωπο καί την
ειρήνη στον κόσμο.
Αυτό τό δυνατό αίσθημα της εσωτερικής πληρότητας, της
αγάπης καί της ολοκλήρωσης, τό όποιο αφαιρεί την άγωνία καί τό
άγχος- προσθέτει εσωτερική ανάπαυση καί διάθεση προσφοράς
«δίχως όρους καί όρια», o ταπεινός γίγαντας καί Απόστολος του
Θεού Παύλος θά αποκαλύψει, όταν λέγει: «τοις πλουσίοις έν τώ
νυν αίώνι παράγγελλε μή ύψηλοφρονεΐν, μηδέ ήλπικέναι
(οΰτε νά ελπίζουν) επί πλούτου άδηλότητι, άλλ’ έν τω Θεω τω
ζώντι, τω παρέχοντι ήμιν πάντα πλουσίως εις άπόλαυσιν» (Α'
Τιμόθ. στ', 17).
Εξάλλου, «Η ελπίδα πού μάς μεταγγίζουν τά Χριστούγεννα
δεν στηρίζεται σε υποσχέσεις για υλικές παροχές, αξιώματα,
τιμές καί εξωτερική άνεση, αλλά στο γεγονός ότι θά είναι
μαζί μας μέχρι συντέλειας του χρόνου Αυτός πού έχει την
πρώτη καί την τελευταία λέξη στην ιστορία του σύμπαντος.
Αυτός πού είναι τό A καί τό Ω του κόσμου.
Μέ την παρουσία Του , τά αδύνατα γίνονται δυνατά -από
τά πιό καθημερινά «αδύνατα», έως τά πιό αδιανόητα.
Εφόσον πραγματοποιήθηκε τό κατ’ εξοχήν απίστευτο: νά
γίνει άνθρωπος o Θεός, για νά οδηγήσει στή θέωση τον
άνθρωπο. Στήν ευλογημένη αυτή μεταμορφωτική πορεία μάς
καλεί o Χριστός μέσα στήν ’Εκκλησία του , η οποία είναι τό
μυστικό του Σώμα, πού ζωοποιείται αδιάκοπα από τό Άγιο
Πνεύμα»(Αρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης ’Αλβανίας κ.
’Αναστάσιος).
Αυτή την ελπίδα καί την ευτυχία ανθίζει τό περιβόλι της
’Εκκλησίας μας τώρα τά Χριστούγεννα. Ευθύνη του καθενός
μας είναι νά συνειδητοποιήσουμε τό κενό καί την απουσία πού
υπάρχουν μέσα μας καί γύρω μας· νά πιστέψουμε πώς πέρα
από την Χάρη του Θεανθρώπου η ζωή καί o άνθρωπος
καταντούν φύλλα φθινοπωρινά καί χάνονται στην
ανταριασμένη θύελλα της καθημερινότητας· νά δεχθούμε την
ανάγκη σωτήριας επιστροφής μέσα στο ιερό στην ’Ορθόδοξη
’Εκκλησία μας προκειμένου νά ανατείλει —άδυτα πλέον— η
ελπίδα του Σαρκωμένου Θεού μας, η οποία προσφέρει
ανόθευτα καί σταθερά, την ευτυχία στον άνθρωπο καί την
ειρήνη στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου