Eduard Limonov, Le Grand Hospice Occidental (1993)

 <<Το να ζεις στις δυτικές κοινωνίες είναι σν ζεις σε ξενώνα σανατορίου! Ένας επιδέξια διαχειριζόμενος ξενώνας, κατοικημένος από ναρκωμένους ασθενείς, που συμπεριφέρονται με τον πιο υπάκουο τρόπο στον κόσμο. Γαλήνια και εργατικά, τους χαϊδεύει η Διοίκηση: η πλήξη είναι ο κανόνας στο ξενώνα. Η «αναταραχή» είναι το σοβαρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπραχθεί εκεί>>.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι τη δεκαετία του 1980-1990, ο Eduard Limonovⁱ παρατήρησε με έντονο μάτι τη λειτουργία των σύγχρονων αστικών δημοκρατικών κοινωνιών. Οι παρατηρήσεις του συγκεντρώθηκαν στο Le Grand Hospice Occidentalⁱⁱ (1993, και ανατυπώθηκαν στη Γαλλία, μέχρι την έκδοση Bartillat, 2016, στην οποία εμφανίζεται εν μέρει ο πρόλογος του συγγραφέα).

Σε έναν κόσμο όπου ο ηρωισμός έχει εξαφανιστεί, όπου οι απολαύσεις του ελεύθερου χρόνου επιβάλλονται ή κοστολογούνται ως όργανο ήπιας βίας, τι ελευθερία έχει το άτομο; Με το σαρκαστικό του ύφος και το πρωτότυπο όραμά του, ο Eduard Limonov συμβάλλει στη συζήτηση με αυτό το βιβλίο, που αρχικά δημοσιεύτηκε το 1993 αλλά με άθικτη στο χρόνο δύναμη, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς της πανδημίας που ακυρώνουν τη δημοκρατία.

Στο βιβλίο “Le Grant Hospice Occidental” η αφήγηση βασίζεται σε μια μεταφορά: την μετατροπή της «εξελιγμένης» κοινωνίας σε σανατόριο, στο οποίο οι ασθενείς διαβιώνουν σε ένα κλίμα ήπιας άνεσης αλλά αυστηρά πειθαρχημένο.

Αυτή η μεταφορά είναι απαραίτητη προκειμένου να δημιουργηθεί το περίφημο εφέ της αποστασιοποίησης: να μπορέσει δηλαδή να δει ο αναγνώστης τον κόσμο του διά μέσω ενός άλλου βλέμματος, του Eduard Limonov.

Στο βιβλίο αυτό δεν ασχολούμαστε  και πολύ με την αστυνομία. Σε ένα καθεστώς Σανατορίου που δεν είναι αστυνομικό κράτος, η στρατικοποίηση αφορά περισσότερο τη δημόσια διοίκηση. Η αστυνομία δεν διαθέτει πραγματική αυτονομία.

Το ίδιο ισχύει και για τους διανοούμενους. Οι διανοούμενοι δεν αποτελούν πια μια αυτόνομη δύναμη, μιας και η παραγωγή απόψεων έχει πλέον περάσει στα ΜΜΕ. Σήμερα οι στοχαστές δεν είναι πια Βολταίροι ή Σαρτρ, αλλά τηλεπαρουσιαστές. Το μεγαλύτερο μέρος των διανοούμενων έχει πλέον ανακυκλωθεί στο σύστημα ‘’entertainment ‘’και έχει μετατραπεί σε ένα είδος προνομιούχων υπαλλήλων.

Eduard Limonov

Σχετικά με τις διακλαδώσεις που κυριαρχούν στην επαγγελματική δραστηριότητα της κοινωνίας, η γενικότερη συμπεριφορά μπορεί να αναχθεί σε κάποια βασικά Αρχέτυπα.

Να γιατί χρησιμοποιούνται στο βιβλίο έννοιες όπως «Λαός», «Διοίκηση», «Ιδεώδης Άρρωστος», «Ταραξίες», «Θύματα» κι όχι καθιερωμένους όρους όπως «κατώτερη τάξη», «ανώτερη τάξη» κτλ.

Η αυξανόμενη ομογενοποίηση του τρόπου ζωής, των προτιμήσεων, των καταναλωτικών συνηθειών οδηγεί στην ομογενοποίηση των κοινωνικών, επαγγελματικών και ηλικιακών ομάδων. Δεν χρησιμοποιούνται στο βιβλίο επίσης η έννοια «αστική τάξη» και ο όρος «μεσαία τάξη», αφού είναι γνωστό ότι η νοοτροπία και η γενικότερη συμπεριφορά του εργάτη λίγο διαφέρει, αν όχι καθόλου, από αυτή του αστού.

Ελάχιστη σημασία αποδίδεται επίσης και στους υποτιθέμενους ‘’εχθρούς’’ του Σανατορίου. Τα Συνδικάτα, οι Κομμουνιστές, οι Οικολόγοι, οι Εθνικιστές και Αριστεροί εξτρεμιστές δεν αμφισβητούν τις αρχές του πολιτισμού του Σανατορίου, την Ευημερία και την Πρόοδό του.

Αντιτίθενται μόνο στο σύστημα διαμοιρασμού του πλούτου, το οποίο θέλουν να αντικαταστήσουν, λένε, με ένα ‘’δικαιότερο’’.

Στα Σανατόρια όμως δεν υπάρχει Αντιπολίτευση.

Είναι ξεκάθαρο ότι μόνο τα οικονομικά, ποσοτικά, συμφέροντα χωρίζουν την Ανατολή και τη Δύση...Η ανερμάτιστη και ναρκισσιστική Δύση, μη θέλοντας να κοιτάξει κατάματα τον δίδυμο αδελφό της, κατασκεύασε εκ του μηδενός τον απόλυτο Εχθρό. Ο απόλυτος Εχθρός είναι απαραίτητος για την ψυχική υγεία της Δύσης.

Κρατά τους πολίτες φοβισμένους και υποταγμένους και διοχετεύει το μίσος και την επιθετικότητα στο εξωτερικό της κοινωνίας. Έχοντας όμως χάσει αυτόν τον Εχθρό (ή μάλλον την ιδέα του Εχθρού, αφού μια ανοιχτή σύγκρουση δεν είναι επιθυμητή από κανέναν), ο πολιτισμός του Σανατορίου δεν μπορεί πλέον να είναι σίγουρος για την επιβίωσή του, αφού έχει επιλέξει να ορίζεται μέσω της άρνησης, μέσω της ηθικής καταδίκης του αντιπάλου του.

Γι’ αυτό εξάλλου και δεν παρατίθενται στο βιβλίο πολλά καλά λόγια για τον Λαό: εδώ και πολύ καιρό, ο Λαός απολαμβάνει εξαιρετικά προνόμια, με την φαντασίωση ταυτόχρονα ότι είναι θύμα των κυβερνητών του, ενώ συμμετέχει στη μοιρασιά και είναι συνένοχος.

Οι «Διαχειριστές» γνωρίζουν την πραγματική, βαθιά υποκριτική φύση του Λαού, αλλά προτιμούν να σιωπούν και να συντηρούν τον ‘’μύθο των κακών κυβερνήσεων’’ που αντιτίθενται στους πάντα ''καλούς και ευγενικούς λαούς''.

Κι αυτό για έχουν πάντα τη δυνατότητα να αποπλανούν το Λαό μέσω μιας «καλής» κυβέρνησης. Μου φαίνεται ότι σήμερα, το να ξεσηκωθεί κανείς ενάντια σ’ αυτόν το Λαό είναι μια πράξη εξίσου ευγενής όσο ήταν πριν διακόσια χρόνια η εξέγερση ενάντια στον Απολυταρχισμό>>.

ΠΗΓΑΙ

iEduard Limonov. (2021, November 22). La civiltà dell’Ospizio E dell’omologazione. Zitti tutti, Parla Limonov. Pangea. Retrieved February 21, 2022, from https://www.pangea.news/eduard-limonov-le-grand-hospice-occidental-lombardi-ferretti/  

iiEduard Limonov. (2021, November 14). L'uomo ha rinunciato Alla libertà per diventare UN animale domestico "coccolato" dallo Stato. ilGiornale.it. Retrieved February 21, 2022, from https://www.ilgiornale.it/news/cultura/luomo-ha-rinunciato-libert-diventare-animale-domestico-1989022.html