Απόσπασμα από το βιβλίο του Norman Mailer (31 Ιανουαρίου 1923-10 Νοεμβρίου 2007), Η Μάγισσα Τέχνη, εκδ. Καστανιώτη.
<<Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχει ανακινηθεί η γνωστή παραπληροφόρηση σε σχέση με τον ορθόδοξο φιλόσοφο Berdyaev Alexandrovich Nikolai. Η παραπληροφόρηση αυτή ξεκινά εδώ και καιρό από τα ''συστημικά ΜΜΕ'', τα οποία τον συνταυτίζουν με ακροδεξιούς διανοητές οι οποίοι υποτίθεται ότι εμπνέουν ιδεολογικά τον Πρόεδρο της Ρωσίας και τους περί αυτόν.
Η ηλεκτρονική σελίδα της ΕΡΤ (www.ertnews.gr )πρόσφατα αναπαρήγαγε αυτό το ψεύδος με το άρθρο ” Οι φιλόσοφοι του Πούτιν, η μεταφυσική και η μεσσιανική οπτική για το πεπρωμένο της Ρωσίας” της Δάφνης Σκαλιώνη.
Γίνεται παραπομπή σε συλλογή άρθρων του Berdyaev που γράφτηκαν το 1918, αμέσως μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων. Η συλλογή αυτή πρωτοεκδόθηκε το 1923 στη Γερμανία με τίτλο “Η φιλοσοφία της ανισότητας”.
Τη συλλογή αυτή επικαλείται το άρθρο. Και με αφορμή τον τίτλο που τότε δόθηκε, συνδέεται με ακροδεξιές απόψεις που εκφράστηκαν από τον φιλόσοφο Ιλίιν, επίσης φερόμενο ως εμπνευστή του Πούτιν.
Στην πραγματικότητα όμως, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει και στο οπισθόφυλλο της αγγλόφωνης έκδοσης, ο Berdyaev είναι πολέμιος κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, είτε επαναστατικής, είτε αντιδραστικής έμπνευσης και υπερασπίζεται την ελευθερία του ανθρώπου.
Ο τίτλος απηχεί την αντίδραση στην αναγκαστική ισοπέδωση που επέφερε η δικτατορία του κομμουνιστικού κόμματος.
Στο άρθρο ο Berdyaev χαρακτηρίζεται ως “ο γεννημένος στο Κίεβο αντιεξουσιαστής ριζοσπάστης που εξορίστηκε από τη Ρωσία το 1922, τη χρονιά που από τη Ρωσική επανάσταση δημιουργήθηκε η ΕΣΣΔ, και έζησε άλλο ένα τέταρτο του αιώνα στο Παρίσι”.
Είναι γεγονός ότι ο Berdyaev προέρχεται από τον χώρο της Αριστεράς και εξορίστηκε για τις ιδέες του από το Τσαρικό καθεστώς, πριν εξοριστεί από τους Μπολσεβίκους, απέναντι στους οποίους υιοθέτησε την ανάλυση των Μενσεβίκων, ότι η αποκαλούμενη “Οκτωβριανή Επανάσταση” ήταν στρατιωτικό πραξικόπημα και πράξη αναγκαστικής και άνωθεν δικτατορικής επιβολής και όχι αποτέλεσμα των κοινωνικών εξελίξεων.
Εάν ο Β.Πούτιν καταλάβαινε τον Berdyaev, δεν θα είχε πραγματοποιήσει τη στρατιωτική εισβολή, αφού ο σεβασμός της ανθρώπινης ελευθερίας ως δώρου Θεού διαπνέει όλη τη λογική του έργου του μεγάλου Ορθόδοξου φιλόσοφου.
Στα πλαίσια του παραμορφωτικού συστημικού “αφηγήματος” που περιλαμβάνει τον Berdyaev στους “αγαπημένους διανοουμένους” του Πούτιν εντάσσεται και το δημοσίευμα της εφημερίδας “Ημεροδρόμος” , όπου ο Berdyaev χαρακτηρίζεται ως “χριστιανο-φασίστας με συγγράμματα του τύπου “Η αλήθεια και το ψεύδος του κομμουνισμού”, φανατικός θιασώτης της μοναρχίας, κήρυκας ενός «νέου μεσαίωνα», όπου θα εξουσιάζουν τα απολυταρχικά, αυταρχικά καθεστώτα”.
Αν ήταν τόσο “φανατικός θιασώτης” της μοναρχίας ο Berdyaev, γιατί εξορίστηκε από τον τσαρικό καθεστώς; Και για ποιο λόγο παρέμεινε στη Ρωσία και μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, διδάσκοντας μάλιστα στο Πανεπιστήμιο έως το 1922; Δεν εγκατέλειψε τη Ρωσία με δική του βούληση, αλλά ουσιαστικά απελάθηκε>>.
.jpg) |
| Norman Mailer |
α-Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
«Ἡ ἐλευθερία εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία δὲν μπορεῖ νὰ παρατηρηθεῖ ἐξωτερικά, ἀλλὰ εἶναι πανταχοῦ παροῦσα.
Ἡ ἰδέα τῆς ἐλευθερίας ὡς θεμελίου τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναπτύχθηκε στὴ Ρωσία στὴ θρησκευτικὴ σκέψη τῶν 19ου καὶ 20οῦ αἰώνων.
Ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἐλευθερίας τῆς συνείδησης διαφοροποιεῖ ριζικὰ τὴν Ορθόδοξη ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ὅμως, ἡ ἀντίληψη τῆς ἐλευθερίας στὴν Ὀρθοδοξία διαφέρει ἀπὸ τὴν ἀντίληψη τῆςἐλευθερίας στὸν Προτεσταντισμό.
Στὸν Προτεσταντισμό, ὅπως καὶ σὲ ὅλη τὴ δυτικὴ σκέψη, ἡ ἐλευθερία γίνεται ἀντιληπτὴ ἀτομιστικά, ὡς προσωπικὸ δικαίωμα, αὐτόνομο καὶ κατοχυρωμένο ἀπὸ κάθε καταπάτηση ἐκ μέρους ἄλλου προσώπου.
Ὁ ἀτομισμὸς εἶναι ξένος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, σ’ αὐτὴν ἀντιστοιχεῖ ἕνας ἰδιόμορφος «κολεκτιβισμός». Ἕνα πρόσωπο ποὺ θρησκεύει καὶ μιὰ θρησκευτικὴ συλλογικότητα δὲν εἶναι ἀσύμβατα μεταξύ τους, ἀλλὰ σὰν φίλοι.
Τὸ πρόσωπο ποὺ θρησκεύει βρίσκεται μέσα στὴ θρησκευτικὴ συλλογικότητα καὶ ἡ θρησκευτικὴ συλλογικότητα στὸ πρόσωπο ποὺ θρησκεύει. Κατὰ συνέπεια, ἡ θρησκευτικὴ συλλογικότητα δὲν γίνεται μιὰ ἐξωτερικὴ ἐξουσία γιὰ τὸ πρόσωπο ποὺ θρησκεύει, ἐπιβαρύνοντας ἐξωτερικὰ τὸ πρόσωπο μὲ διδασκαλίες καὶ νόμους γιὰ τὴ ζωή.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ θρησκεύουν, ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτήν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα τους καὶ αὐτὰ εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Κατὰ συνέπεια, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐξουσία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία χαριτόβρυτη ἑνότητα ἀγάπης καὶ ἐλευθερίας. Ἡ ἐξουσία εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, διότι αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ ἐμπεριέχει ἕνα φραγμὸ ἀνάμεσα στὴ θρησκευτικὴ συλλογικότητα καὶ στὸ πρόσωπο ποὺ θρησκεύει, ἀνάμεσα στὴν Ἐκκλησία καὶ στὰ μέλη της.»
- «Ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας». Δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ «Βέστνικ» τῆς Ρωσικῆς Δυτικοερωπαϊκῆς Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας. Παρίσι 1952.
β-ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
«Οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνδιαφερθοῦν, μὲ τὸ θρησκευτικό τους ζῆλο, γιὰ τὶς βασικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, τῆς μεγάλης μάζας τῶν ἀνθρώπων, ἀντὶ νὰ προσποιοῦνται ὅτι τὶς περιφρονοῦν ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς πνευματικότητάς τους. Γι’ αὐτούς, ὁ κομμουνισμὸς εἶναι ἕνα μεγάλο μάθημα, μιὰ ἔκκληση γιὰ ὅ,τι ὑπῆρξε ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ὅ, τι ὑπῆρξε τὸ προφητικὸ στοιχεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ….
Τὸ σύνολο τῶν προβλημάτων ποὺ θέτει μπορεῖ…νὰ ξυπνήσει τὴ χριστιανικὴ συνείδηση καὶ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀνάπτυξη ἑνὸς κοινωνικοῦ χριστιανισμοῦ -ποὺ σε καμμιὰ περίπτωση δὲν σημαίνει νὰ γίνει ὁ χριστιανισμὸς κοινωνικὴ θρησκεία, ἀλλὰ ἡ ἀποκάλυψη τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας νὰ συσχετιστεῖ στενὰ μὲ τὴ ζωή .Θὰ ἦταν, τέλος, ἕνα σημεῖο ἐξόδου ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ ὅπου ἡ χριστιανικὴ συνείδηση βρίσκεται ἀκόμα τυλιγμένη.
Ὁ κόσμος διατρέχει τὸν κίνδυνο τῆς ἀπανθρωποποίησης τῆς ζωῆς, τῆς ἀπανθρωποποίησης τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ νοιώθει τὴν ὕπαρξή του νὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ ὅλες τὶς μεριὲς ἀπ’ ὅ,τι συμβαίνει μέσα στὸ σύμπαν. (…)Σήμερα ὁ χριστιανισμὸς καλεῖται νὰ ὑπερασπιστεῖ ξανὰ τὸ ἄνθρώπινο πρόσωπο, τὴν ἀκεραιότητα τῆς μορφῆς του ποὺ ἀκόμα μιὰ φορὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ τὴ δαιμονολατρεία: ἀπὸ τὴ συνεργασία τῶν παλιῶν κοσμικῶν δυνάμεων καὶ τῶν δυνάμεων τῆς τεχνικῆς.»
- «Μαρξισμὸς καὶ Χριστιανισμός», σελ. 44. Τμῆμα τοῦ ἔργου «Οἱ πηγὲς καὶ τὸ νόημα τοῦ ρωσικοῦ κομμουνισμοῦ» (1935-1936). Ἐκδόσεις «ΜΗΝΥΜΑ» 1982 Ἕνα ἔργο ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο, ἐνόψει τῶν ἑκατὸ χρόνων τῆς ρωσικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1917.
γ-Απόσπασμα από την “πολιτική διαθήκη”.
Ἡ ἰδέα τῆς «καπιταλιστικῆς περικύκλωσης» ἔχει κάποια ἀλήθεια, ἀλλὰ , στὸ σύνολό της, εἶναι μιὰ γενίκευση, γέννημα συνδυασμοῦ μανίας καταδιώξεως καὶ σκληρῆς μαρξιστικῆς θεωρίας. (…) Ὅμως, τὸ ὅλο κατασκεύασμα καταρρέει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀρνηθοῦμε νὰ προσαρμόσουμε τὴν πραγματικότητα στὴν προκρούστεια κλίνη τοῦ οἰκονομικοῦ ὑλισμοῦ.
Ἡ πλήρης πραγματικότητα τῆς Ρωσίας δὲν μπορεῖ νὰ ταυτιστεῖ, οὔτε νὰ ἐξαντληθεῖ στὴν ἀντίληψη μιᾶς κομμουνιστικῆς κοινωνίας. Ἡ ζωὴ τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, πολὺ λίγο γνωστὴ κι ἀκόμα λιγότερο ἐκτιμημένη ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο, εἶναι πολὺ πιὸ περίπλοκη ἀπὸ τὰ στερεότυπα τῶν μαρξιστῶν θεωρητικῶν. (…)
Παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, τὰ σοσιαλιστικὰ κόμματα ἔχουν κάποια προφανῆ πλεονεκτήματα σὲ σχέση μὲ τοὺς Κομμουνιστές.
Κατ’ ἀρχήν, ὁ Σοσιαλισμὸς δὲν ἀποζητᾶ μιὰ ὁλοκληρωτικὴ μορφὴ ζωῆς. Εἶναι κοινωνικο σύστημα ποὺ μπορεῖ νὰ συνυπάρξει μὲ διαφορετικὲς θρησκευτικὲς καὶ φιλοσοφικὲς πεποιθήσεις.
Ὁ Σοσιαλισμὸς δὲν ὑποστηρίζει ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν. Δὲν προϋποθέτει τὴν ἐξόντωση κάποιου ἀριθμοῦ προσώπων γιὰ τὴ δημιουργία σοσιαλιστικῆς κοινωνίας(…)διατηρεῖ ἀκέραιη τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία,(…)δὲν κολεκτιβοποιεῖ τὴν προσωπικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν διεκδικεῖ ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο καὶ ταυτόχρονα ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς κοινωνίας(….)δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀπεριόριστη ἐπέκταση τοῦ Κράτους(….)
Ὅμως, ὅλα αὐτὰ τὰ πλεονεκτήματα δὲν ἔχουν ἀξία ἂν ὁ Σοσιαλισμὸς δὲν ἀνακτήσει τὸ ἐμπνευσμένο ὅραμα μιᾶς ριζικὰ καινούργιας κοινωνίας καὶ μεταμορφωμένων ἀνθρώπινων σχέσεων. Πιστεύω ὅτι ἕνα τέτοιο ὅραμα, μόνον ἡ θρησκευτικὴ πίστη μπορεῖ νὰ δημιουργήσει. Μόνον ἕνας «θρησκευόμενος» Σοσιαλισμὸς μπορεῖ νὰ ἐμποτίσει τὴ σύγχρονη κοινωνία μὲ μιὰ τέτοια δυναμική, ἂν καὶ ἀντιλαμβάνομαι ὅτι αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἕνα ὄνειρο παρὰ ἁπτὴ πραγματικότητα- ἕνα ὄνειρο ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ παρὰ μόνον ἂν ὁ κόσμος βιώσει μιὰ πλήρη πνευματικὴ ἀναγέννηση.
Ἡ Σοβιετικὴ Ρωσία καὶ ὁ ρωσικὸς Κομμουνισμὸς ἀντιμετωπίζουν τὸ χριστιανικὸ κόσμο τῆς Δύσης μὲ ἕνα μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἡ χριστιανοσύνη οὔτε ἔχει λύσει, οὔτε ἔχει θέσει στὴ σωστή του βάση: Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀξιοθρήνητο ἀπὸ τὶς ἀπόπειρες νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ Χριστιανισμὸς σὰν στήριγμα τοῦ θνήσκοντος ἀστικοῦ κόσμου ἢ νὰ συνταυτισθεῖ μὲ τὴ διατήρηση τοῦ status quo.(…)
Δὲν θὰ ἀρνηθοῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία στὴ Σοβιετικὴ Ρωσία, ἢ ὅτι αὐτοὶ ποὺ μιλᾶνε ἐκ μέρους της συχνὰ μιλᾶνε ἐκφράζοντας τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ προκαταλήψεις, παρὰ ἐκ μέρους τῆς Ρωσίας.
Οὔτε θὰ ἀρνηθοῦμε ὅτι ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ Δύση εἶναι πρόμαχος τῆς ἐλευθερίας εἶναι συχνὰ ἕνας μανδύας ποὺ σκεπάζει τὰ δικά της συμφέροντα καὶ τὴν ἔμφυτη ἐχθρότητά της ὄχι μόνο στὴν κομμουνιστικὴ Ρωσία, ἀλλὰ στὴ Ρωσία συνολικά, μιὰ ἐχθρότητα ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτρέψει τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐλευθερίας στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ὅλοι εἶναι ἔνοχοι καὶ πρέπει νὰ παραδεχτοῦν τὸ μερίδιο τῆς κοινῆς ἐνοχῆς ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ. Πρέπει μιὰ γιὰ πάντα νὰ ἀπορρίψουμε τὴ βολικὴ λογικὴ τοῦ «ἄσπρου-μαύρου» ὅταν ἀσχολούμαστε μὲ αὐτὰ τὰ θέματα.
Μιὰ παγκόσμια ἕνωση, ἢ ὁμοσπονδία λαῶν ποὺ θὰ ἐξαιρέσει-θεληματικὰ ἢ ὄχι- τὴ Ρωσία, δὲν θὰ εἶναι ἑνοποίηση. Θὰ σημαίνει ἀντίθετα, τὴ σταθεροποίηση ἑνὸς κόσμου σὲ ἀποσύνθεση.
- «Πολιτικὴ διαθήκη». Τὸ τελευταῖο ἄρθρο ποὺ ἔγραψε ὁ Νικόλαος Μπερντιάγεφ, δημοσιευμένο μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο στὸ βρετανικὸ περιοδικὸ «World review» τοῦ Μαρτίου 1949, σσ 32-37 καὶ 80, ἐπέτειο τοῦ θανάτου του, μεταφρασμένο στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα ἀπὸ τὸν E. Lampert.
δ- ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ.
Ὁ Νικόλαος Μπερντιάγεφ καταγγέλλει δημόσια τὸν φυλετισμὸ (ρατσισμὸ) τὶς παραμονὲς τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
« Ἡ γνήσια ἰδεολογία τοῦ ἀντισημιτισμοῦ εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ φυλετικοῦ ἀντισημιτισμοῦ και αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ διαδεδομένη μορφὴ ἐχθρότητας κατὰ τῶν Ἑβραίων. Ἡ Γερμανία εἶναι τὸ κλασικὸ λίκνο αὐτῆς τῆς ἰδεολογίας, τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ βροῦμε καὶ σὲ ἐπιφανεῖς Γερμανούς, ὅπως ὁ Λούθηρος, ὁ Φίχτε ἢ ὁ Βάγκνερ.
Οἱ Ἑβραῖοι θεωροῦνται ἡ κατώτατη φυλή, ἀπόβλητη καὶ ἐχθρικὴ πρὸς τὴν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα. Ταυτόχρονα ὅμως, ἡ κατώτατη αὐτὴ φυλὴ ἀναδεικνύεται ὡς ἡ πιὸ ἰσχυρή, ποὺ πάντα νικᾶ τὶς ὑπόλοιπες φυλὲς σὲ συνθῆκες ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ.
Ἀπὸ χριστιανικὴ ἄποψη, ἡ θέση τοῦ φυλετικοῦ ἀντισημιτισμοῦ εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη γιὰ τὸν Χριστιανό, ἀφοῦ ἔρχεται σὲ φανερὴ ἀντίθεση μὲ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ οἰκουμενικότητα αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς καὶ ἡ αἰτία τῆς δίωξης τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴ Γερμανία. Ὁ Χριστιανισμὸς διακήρυξε ὅτι οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην. Ἀπευθύνεται στὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας καὶ σὲ κάθε πρόσωπο, ἀνεξάρτητα ἀπὸ φυλή, ἐθνικότητα, τάξη καὶ κοινωνικὴ θέση.
Ὄχι μόνον ὁ φυλετικὸς ἀντισημιτισμός, ἀλλὰ καὶ ὁ φυλετισμὸς γενικότερα δὲν ἀντέχει σὲ κριτικὴ ἀπὸ τρεῖς σκοπιές: Θρησκευτική, ἠθικὴ καὶ ἐπιστημονική. Εἶναι ἀπαράδεκτος γιὰ τὸν Χριστιανό, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ βλέπει κάθε ἄνθρωπο κατ’εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ.
Ὄχι μόνον ὁ φυλετισμός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἀπαράδεκτος γιὰ τὸν Χριστιανό.
Ὅμως αὐτὸς εἶναι ἀπαράδεκτος καὶ γιὰ λόγους πανανθρώπινης καὶ ἀνθρωπιστικῆς ἠθικῆς.
Ὁ φυλετισμὸς εἶναι ἀπάνθρωπος, ἀπορρίπτει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, ἀπορρίπτει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου καὶ ἀποδέχεται ὅτι αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὡς ἐχθρὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξοντωθεῖ.
Ὁ φυλετισμὸς εἶναι ἡ πιὸ ὠμὴ μορφὴ τοῦ ὑλισμοῦ, ἀκόμα πιὸ ὠμὴ ἀπὸ τὸν οἰκονομικὸ ὑλσμό. Ὁ φυλετισμὸς εἶναι ἀκραία μορφὴ ντετερμινισμοῦ καὶ ἄρνησης τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας. Τὰ μέλη τῶν ἀπόβλητων φυλῶν ὑφίστανται τὶς μοιραῖες συνέπειες τοῦ αἵματος καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐλπίζουν σὲ σωτηρία.»
- Ἀπὸ δημόσια ὁμιλία μὲ τὸ θέμα αὐτὸ στὴν «Θρησκευτικὴ καὶ φιλοσοφικὴ Ἀκαδημία» στὸ Παρίσι τὸ 1938, δημοσιευμένη ρωσικὰ στὸ περιοδικὸ «Ὁ δρόμος» (τ. 56 τοῦ 1938). Ἡ μετάφραση τοῦ Δημήτρη Μπαλτᾶ, “Χριστιανισμός και αντισημιτισμός” Σύναξη 132, 2014, σσ. 77-94.
ε-ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΙΟΡΘΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
«Μὲ [τὸ ὀργανωμένο ψεῦδος] συνδέεται μιὰ βαθιὰ τραγωδία στὴ μοίρα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Ντοστογέφσκι, μὲ διοριατικότητα ἀποκάλυψε στὸ «Μύθο τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ» ὄχι μόνο τὴ διαλεκτικὴ ἐλευθερίας καὶ ἐξουσίας, μὰ καὶ τὴ διαλεκτικὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ ψεύδους στὴν ὀργάνωση τῆς βασιλείας τοῦ κόσμου τούτου, στὴν ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κράτους. Ἡ ἀλήθεια, ποὺ ἀποκαλύπτεται ἐν Χριστῷ, εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ μιὰ ἀπεριόριστη ἐλευθερία τοῦ πνεύματος.
Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής, ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ὁποίου μιλοῦν ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ὀργανώσουν τὴ παγκόσμια τάξη, ἀποτίμησε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ὡς καταστρεπτικὴ καὶ ἀναρχική, καὶ ἤθελε, γιὰ χάρη τῆς εὐημερίας τοῦ λαοῦ, νὰ διορθώσει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ ἐπαναλαμβάνεται σχεδὸν αὐτολεξεί ἀπὸ τὸν Σὰρλ Μωρράς, ἡγέτη τῶν Γάλλων μοναρχικῶν, ποὺ ἔβλεπε τὸ Εὐαγγέλιο σὰν ἕνα καταστεπτικὸ καὶ ἀναρχικὸ βιβλίο, ἀλλὰ ἐπαινεῖ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία διότι ἤξερε πῶς νὰ μετατρέψει τὸ καταστρεπτικὸ καὶ ἀναρχικὸ αὐτὸ βιλίο σὲ δύναμη ἐξουσίας, μιὰ ὀργανωμένη τάξη, δηλαδή «νὰ διορθώσει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ».
Ἀπὸ τὸ ἄρθρο «Τὸ παράδοξο τοῦ ψεύδους», δημοσιευμένο στὸ πολιτικὸ καὶ φιλολογικὸ περιοδικὸ «Sovremennye zapiski.», LXIX, Παρίσι 1939.
ο «Θρύλος τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ»: Ἀφήγηση ποὺ περιλαμβάνεται στὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιόντορ Ντοστογέφσκι «Ἀδελφοὶ Καραμάζοφ» γιὰ τὴν ὑποθετικὴ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν Ἰσπανία τοῦ 17ου αἰώνα καὶ τὴ σύλληψή Του ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση.
Σὰρλ Μωρράς (Charles Maurras 1868-1952): Γάλλος μοναρχικός, φιλόσοφος, συγγραφέας, βασικὸς θεωρητικὸς καὶ ἐμβληματικὴ φυσιογνωμία τῆς γαλλικῆς Ἀκροδεξιᾶς, πολέμιος τῆς δημοκρατικῆς κληρονομιᾶς τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ συνεργάτης τοῦ φιλοναζιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ Βισύ (1940-1944).
ΠΗΓΑΙ
Χριστιανική. (2022, March 27). Η παραπληροφόρηση για τον Νικόλαο Berdyaev. Retrieved April 1, 2022, from https://xristianiki.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bb%ce%b1%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%b5/, https://xristianiki.gr/category/society/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου