Στη θέση του συνεπιβάτη η Catherine, την πήγαινα στο αγαπημένο της κατάστημα να αγοράσει οικολογικά βερνίκια για μια νέα παραγγελία του «σχεδία αρτ».
Στρίβω δεξιά στη Ζαχάρωφ και σταματάω στο φανάρι με τη Β. Σοφίας. Κάνει λίγο κρύο, αν και έχει ήλιο.
Είμαι μπροστά-μπροστά και χαζεύω τα πάσης φύσεως κόκκινα, πράσινα, μαύρα οχήματα να περνάνε και να περνάνε και να περνάνε από μπροστά μου, με κατεύθυνση το ήδη επιβαρυμένο κέντρο.
Πόσο να αντέξει και αυτό, σκέφτομαι. Ανάβει πράσινο, δεξιά μου, μια κοπέλα, μια νέα γυναίκα, περίμενε να διασχίσει το δρόμο εκείνο που έχει συν δεθεί με τις πιο μαύρες στιγμές της οικογενειακής μας ιστορίας. Συμβολή των οδών Β. Σοφίας και Ξενίας, χαράματα Τρίτης 22 Μαρτίου 1983.
Το βλέμμα μας διασταυρώνεται.
«Περάστε», της λέω μέσα από το πράσινο κράνος, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:
-Πέρνα, πέρνα.
-Όχι, παρακαλώ, έχετε προτεραιότητα.
-Πέρνα, σου λέω, εμποδίζεις την κίνηση.
-Μα, έχετε προτεραιότητα. Περάστε.
-Ε, είσαι μεγάλος ''μα...ς''!!!
Ξεστόμισε εκνευρισμένη, λες και την είχε έτοιμη, τη βρισιά, και κίνησε να συναντήσει
τον Γρηγόρη, που αναβόσβηνε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Τα είχε ακούσει όλα.
Αν είχε μιλιά, θα είχε πάρει, δεν μπορεί, το μέρος μου μπροστά στην κατάφωρη αυτή
αδικία που βίωνα εκείνη τη στιγμή. Είμαι μεγάλος ''μα...ς'', λοιπόν. Επειδή έκανα το
τόσο απλό και αυτονόητο, που προβλέπει ο ΚΟΚ και η λογική. Συνέχισα με το κούτελο
χαμηλωμένο.
Άφησα την Catherine στο ύφος της πλατείας Μαβίλη και κατηφόρισα προς τη «Σχεδία», υπομένοντας με απαράμιλλη στωικότητα το μαρτύριο της Καραγιώργη Σερβίας για το ραντεβού με την κ. Ελένη, μια υπέροχη κυρία που μόλις τις τελευταίες εβδομάδες εντάχθηκε στο δίκτυο των ανθρώπων με το κόκκινο γιλέκο.
Είχαμε μια πρόταση να της κάνουμε. Μέσα από τα χοντρά γυαλιά μυωπίας της, έβλεπα τη χαρά και τη ζωντάνια που νιώθει, πλέον, συναναστρεφόμενη τον «κόσμο της σχεδίας».
«Έφευγα από το πόστο να ξεκουραστώ λίγο, όταν, ξαφνικά, άρχισα να ακούω πίσω
μου ποδοβολητά, ένα λαχάνιασμα.
Για μια στιγμή, ανησύχησα. Σταματάει μπροστά μου ένα κοριτσάκι, κάτω από δέκα χρόνων, με τα μάγουλα κατακόκκινα. “Κυρία, θέλουμε μια 'σχεδία'", είπε χαρούμενα.
Λίγα βήματα πιο πίσω, να σου και η μαμά. "Δεν έχουμε χάσει τεύχος από το Μάρτιο του 2013"», άρχισε τις ιστορίες. «Από την άλλη, χθες, με πλησίασε ένας κύριος και μου πρόσφερε ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ. Αρνήθηκα να πάρω τα χρήματα, αντιπροτείνοντας να αγοράσει ένα περιοδικό. Επέμεινε αυτός, επέμεινα και εγώ. Έφυγε τσαντισμένος».
Κοίτα σύμπτωση. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αντιδρούν παράξενα, όταν τους μιλάς με όρους κανονικότητας;
Τρεις μέρες αργότερα, το πρωί της Δευτέρας, στο μετρό, ένας άνδρας, γύρω στα 30, απέναντι μου, πρόσφερε τη θέση του σε μια καλοστεκούμενη ηλικιωμένη γυναίκα,
η οποία παραμάσχαλα κρατούσε το «Ένα αμερικάνικο όνειρο» του Norman Mailer.
Εκείνη αιφνιδιάστηκε, μην πω σοκαρίστηκε κιόλας. «Είσαστε σίγουρος;» ρώτησε δειλά.
«Ναι, βεβαίως», απάντησε εκείνος, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.
Σηκώθηκε, έκανε δυο βήματα προς τα δεξιά, η κυρία ελίχθηκε ανάμεσα στο πλήθος,
που παρακολουθούσε βαριεστημένα, και στρογγυλοκάθισε στο μπλε, υφασμάτινο κάθισμα. Κάποιοι, είμαι σίγουρος, θα ζήλευαν κιόλας τα γκρι μαλλιά της, εξαιτίας της καλής
τύχης να βρει θέση στο συρμό προς Σύνταγμα, μια τέτοια μέρα και ώρα.
«Είναι προνόμιο τα γηρατειά», σκέφτηκα και αχνογέλασα, αναζητώντας μια ματιά της.
Δεν με είδε.
Τι στο καλό έχει συμβεί και το καλό, το αυτονόητο μας πιάνει, τόσο συχνά, τόσο ανέτοιμους; Και όμως, η ζωή μας, κόντρα, θαρρείς, ώρες-ώρες, στη λογική και στην πραγματικότητα (ή μήπως εξαιτίας της;), παραμένει γεμάτη καλοσύνη και όχι λόγω Χριστουγέννων ή λοιπών εορτών.
Και φαντάζομαι ότι, ίσως, όσο πιο έτοιμοι είμαστε να τηνεισπράξουμε άλλο τόσο εύκολο θα είναι να τη μοιράσουμε, κιόλας. «Random acts of kindness», θα λέγανε στη Μελβούρνη.
Τυχαίες πράξεις καλοσύνης!
ΠΗΓΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΦΑΝΤΗΣ. (2022, November). ΤΥΧΑΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ(Ταυτότητα Λόγια της πλώρης). περ.ΣΧΕΔΙΑ, 105.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου