Τον είχε πιάσει όχι ακριβώς απελπισία αλλά το παράπονο τον Πέτρο, που, με έναν καλό του φίλο, έμοιαζαν σαν να μοιρολογούν πάνω από το άψυχο σώμα μιας χαμένης νεότητας.
Τους συνάντησα τυχαία στο καφενείο του Λάμπρου, απέναντι από το νηπιαγωγείο, εκεί, γύρω στις τέσσερις παρά, να αδικούν τους εαυτούς τους για τις δεκαετίες ενεργούς συμμετοχής στα κοινά, που, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ένιωθαν, ότι δεν τελεσφόρησαν, ότι τόσα χρόνια προσπαθειών δεν έχουν δικαιωθεί. Τσάμπα αγώνες.
«Και, όμως», αντέτεινα, «μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Είσαστε ένας από τους λόγους που ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος κάθε μέρα. Και γίνεται καλύτερος, δεν χωρά αμφιβολία». «Απλώς», συνέχισα, μνημονεύοντας, όπως θα κάνω σε όλη μου τη ζωή, τον αείμνηστο Βασίλη Αλεξάκη, «η ζωή σας, η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να βιώσει, να δει όλη αυτή τη μεγάλη εικόνα της αλλαγής προς το καλύτερο».
Είχα οίστρο: «Και τι είναι τα 80 χρόνια της ζωής μας μπροστά στα εκατομμύρια των χρόνων που έχουν προηγηθεί και στα εκατομμύρια που είναι μπροστά μας;
Είμαι βέβαιος, το έχω εικόνα στο μυαλό μου, ότι το 64 μ.Χ., τις μέρες που ο Νέρων στοχοποιούσε τους χριστιανούς για τη μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης, θα υπήρχαν και τότε, όπως θα υπάρχουν πάντα, ομάδες ανθρώπων που αντιδρούσαν, που θα μαζεύονταν, τα απογεύματα, κρυφά στο ρωμαίϊκο καφενείο του Λάμπρου της εποχής και θα σιγοψιθύριζαν, μεταξύ τους, αναζητώντας τρόπο να αντιδράσουν, «μα είναι δυνατόν, το 64 μ.Χ., να πετάμε χριστιανούς στα λιοντάρια και στους κροκόδειλους;».
Έριξα στο τραπέζι και το «Λαικό Μέτωπο Ιουδαίας (PFJ)» -και όχι το «Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο»-από τους αξεπέραστους Monty Python και τη «Life of Briani», για να σπάσει λίγο η σοβαρότητα της στιγμής. «Έχουμε πάψει να πετάμε χριστιανούς στα λιοντάρια», συμπλήρωσα. Γελάσαμε με την ψυχή μας.
Δεν υπάρχει τέλος στα θετικά παραδείγματα και στις ιστορίες.
Η πορεία της ανθρωπότητας είναι το απόλυτο παράδειγμα.
Funnily, για να θυμηθώ την άλλη μου πατρίδα, την ίδια ακριβώς συζήτηση είχαμε πριν από λίγες μόλις μέρες, στο Μιλάνο, όπου ταξίδεψα προκειμένου να συμμετάσχουμε ως «Σχεδία» ενεργά στις εργασίες του Διεθνούς Συνεδρίου των Περιοδικών Δρόμου.
Το βράδυ της δεύτερης μέρας ήταν που οι οικοδεσπότες μας του «Scarp de' tenis» μας πήγαν για (τι άλλο;) πίτσα στην «Trattoria Sant' Ambrogio», επί της Via Vincenzo Foppa (εκεί έμαθα ότι τις περισσότερες πιτσαρίες του Μιλάνο τις λειτουργούν Αιγυπτιακής καταγωγής μετανάστες).
Στο μεγάλο μας τραπέζι, η Σάρα που είναι υπεύθυνη των γραφείων του ελβετικού περιοδικού δρόμου «Surprise» στη Βέρνη θύμισε κάτι από... Πέτρο.
Η ίδια συζήτηση κράτησε μέχρι πολύ αργά μέσα στη νύχτα: «Κάθε πρωί που ένας άνθρωπος παίρνει από τα χέρια σου ένα περιοδικό και μαζί μια ευκαιρία να διεκδικήσει τίμια την ίδια του τη ζωή, γίνεται ο κόσμος καλύτερος, Σάρα».
Δεν ξέρω αν «η αμφιβολία είναι ένα από τα ονόματα της ευφυΐας», όπως είχε πει ο Μπόρχες, αλλά στέκομαι περισσότερο στο λόγια του βρετανού ομότεχνού του Γκράχαμ Γκριν: «Όσο δεν είμαστε σίγουροι, είμαστε ζωντανοί».
Και αν είναι, πάντως, ένα πράγμα, αυτή τη στιγμή και σε αυτό το πλαίσιο, για το οποίο είμαι απολύτως σίγουρος είναι το χτύπημα στο τζάμι του γραφείου, το χαμόγελο και οι σφιγμένες, ενωμένες πάνω από το κεφάλι, γροθιές του κυρ-Γιάννη, εκείνο το απόγευμα -πάνε κοντά 10 χρόνια, τώρα- που, επιστρέφοντας από το πόστο, πέρασε από το γραφείο της «Σχεδίας» μας.
Ήταν η πρώτη του μέρα ως πωλητής, και το μόνο που ήθελε να μας πει ήταν πόσο καλά ένιωσε, μετά από πολλά χρόνια, με τον εαυτό του και με τους γύρω του ξανά.
CHMEIΩCH
iΜια ταινία που εξακολουθεί να ενοχλεί την Δυτικοευρωπαϊκή Εκκλησία αλλά και την Δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά. Μιλάει για όλους αυτούς που φανατίζονται ενώ προσπαθούν να πιαστούν από τα λόγια κάποιου Μεσσία. Και που, αν δεν τους κάνουν τα λόγια Του, δεν θα διστάσουν να ψάξουν κάποιον καλύτερο και σε όποια άκρα.
ΠΗΓΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΦΑΝΤΗΣ. (2022, October). Λαικό Μέτωπο Ιουδαίας. περ.ΣΧΕΔΙΑ, 104.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου