«Εγώ δέ βάζω χρυσές υπογραφές. Μού φτάνει τό στυλουδάκι μου»!

  Η  προσφορά του στον τόπο ήταν τεράστια, παρά τά όποια πολιτικά κυρίως λάθη του, αφού ήταν περισσότερο στρατιωτικός καί δέν είχε μάθει νά λειτουργεί στό παρασκή­νιο. 

   Βεβαίως, όπως συμβαίνει σέ μεγάλες προσωπικότητες πού γράφουν ιστορία μαζί μέ τό λαό, υπάρχουν στις πολιτικές του επιλογές θέματα ανοιχτά ενώπιον τής ιστορίας.

(...) Έζησε λιτά, δέν κέρδισε τίποτα από τήν πολιτική καί πέθανε κυριολεκτικά στήν «ψάθα». Τελείωσε τόν επίγειο βίο του μετά από αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια, στις 26 ’Ιουλίου τού 1953· 

  Ο γιατρός πού υπέγραψε τό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στό ταλαιπωρημένο κορμί του 27 σπαθιές καί 9 σημάδια από βλήματα. 

  Άς τόν κρίνουν όσοι πολιτικοί μπαίνουν πλούσιοι στόν πολιτικό χώρο καί αποχωρούν πλουσιότεροι, αυτόν πού ώς πρωθυ­πουργός ζούσε στό νοίκι σ’ ένα πενιχρό δυάρι καί κοιμόταν σέ στρατιωτικό ράντζο. 

  Έπασχε χρόνια από φυματίωση. 'Όταν αρρώστησε από φυματίωση, πού τήν έπαθε στό Μικρασιατικό μέτωπο, καί τού πρότειναν νά τού φέρουν ένα άλλο κρεβάτι, απάντησε : «Τόσοι άνθρωποι μένουν σέ παράγκες κι εγώ θά έχω κρεβάτι;». 

  Καί στήν πρόταση νά τού βάλουν ενα τηλέφωνο δίπλα στό κρεβάτι, αυτός αρνήθηκε λέγοντας : «Μά τί λέτε ; Ή Ελλάδα πένεται κι εμένα θά μου βάλετε τηλέφωνο ;». Κι όταν τού είπε ό για­τρός ότι πρέπει γιά τήν ασθένειά του νά τρώει καλά, κείνος προτιμούσε τό ψωμί, τή φέτα καί τις έλιές. «Τί κάνω ; Σκάβω γιά νά καλοτρώγω;», ήταν ή απάντησή του. 

’Άς τόν κρίνουν οί ρουσφετολόγοι, αυτόν πού είχε απαγορεύσει στούς συγγενείς του νά χρησιμοποιούν τό άνομα « Πλαστήρας» γιά προσωπικό τους όφελος. 

  Ο άνεργος αδελφός του, όταν έκανε αίτηση γιά εργασία στό εργοστάσιο τού ΦΙΞ, δίστασε νά πει τό όνομά του.

  Όταν τελικά τό είπε, καί τό έμαθε ό Πλαστήρας, τόν κάλεσε έξαλλος, λέγοντάς του : «Δέν θά δεχθείς τή δουλειά. Άν έχεις ανάγκη, κάτσε έδώ νά μοιραζόμα­στε τό φαγητό μου».

  Άς τόν κρίνει ή απληστία μας, οί πολυτελείς κατοικίες καί αποσκευές των δημοσίων προσώπων καί όχι μόνο, αυτόν πού όταν τού δώρισε κάποιος φίλος του ένα επίχρυσο στυλό, τό επέστρεψε λέγοντας: 

«Εγώ δέ βάζω χρυσές υπογραφές. Μού φτάνει τό  στυλουδάκι μου». 

  Αυτόν πού τά περιου­σιακά του στοιχεία ήταν μόνο 216 δραχμές, πού τις άφησε σέ μία Μικρασιάτισσα ψυχο­κόρη του, μαζί μ' ένα χαρτονόμισμα ίο δο­λαρίων. 

Στ'  ατομικά του είδη βρέθηκε επίσης ένα χρεωστικό τού Στρατού γιά ένα κρεβάτι πού είχε χάσει κατά τή διάρκεια τής Μικρασιατικής Καταστροφής καί 8 δραχ­μές, μέ τή σημείωση νά δοθούν στό Ελλ. Δημόσιο γιά τήν άξια τού κρεβατιού, ώστε νά μήν χρωστάει στήν πατρίδα.

Τον κιλλίβαντα, στον οποίο είχαν εναποθέσει το φέρετρο του, δεν το έσερναν άλογα, αλλά εβδομηντάρηδες εύζωνοι του Συντάγματός του, έως το Α’ Νεκροταφείο.

Άς τόν κρίνει τέλος ή διαθήκη του, πού ήταν λιτότατη, όπως καί ή ζωή του. Περι­λάμβανε τέσσερις μόνο λέξεις, γραμμένες καί υπογεγραμμένες απ'  τόν ίδιο: «Όλα γιά τήν Ελλάδα»!

ΠΗΓΗ

Ε Κ. (2023). Νικόλαος Πλαστήρας. Η Δράσις μας, (Ιανουάριος τ.604), 19.