«Strange Darling»

Σε καλοκαιρινή κινηματογραφική σεζόν έκανε πρεμιέρα πέρυσι η ταινία «Strange Darling» του σκηνοθέτη JT Mollner. Σε μας φέτος.

Η κριτική συμφωνεί σχετικά με τις αρετές της: ''με την ατελείωτα εφευρετική πλοκή, παίζοντας με την οπτική αντίληψη, το εκφραστικό και συναρπαστικό της στυλ και τις απίστευτες ερμηνείες, η ταινία «Strange Darling» δεν είναι μόνο η καλύτερη αμερικανική ταινία μέχρι στιγμής, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών και είναι η συνεχής ικανότητά του σκηνοθέτη να εκπλήσσει ακόμη και τον πιο έμπειρο οπαδό του είδους των ήπιων θρίλερ'' ( https://www.screendaily.com).

Ο κίνδυνος κρύβεται στην εσφαλμένη αντίληψη, στις εσφαλμένες πεποιθήσεις, στις ψευδείς υποθέσεις και στις κακές πληροφορίες.

Έτσι η ιστορία μιας one night stand βραδιάς που εξελίσσεται σε ένα λίαν επικίνδυνο φαύλο κύκλο, εισάγεται με περιορισμένη επίγνωση της πλοκής, εκτός γραμμικής σειράς με τρόπο που εξαναγκάζει επανειλημμένα το κοινό σε όλη την ταινία να επαναπροσδιορίσει την κατανόησή του για τους χαρακτήρες και τα γεγονότα .

Αυτό εύρος, το βάθος και η δύναμη των ερμηνειών των ηθοποιών της Willa Fitzgerald και του Kyle Gallner, οι οποίες είναι, όπως όλα τα άλλα στην ταινία του Mollner, εντελώς απρόβλεπτες αλλά και εντελώς ειλικρινείς σκηνικά και αληθοφανείς ακόμη και σε μια συναινετική συζήτηση για B.D.S.M. 

Απ΄την άλλη, καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, μια παιχνιδιάρικη ερμηνεία των ηθοποιών - βυθίζεται σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη ψυχοδυναμική που θυμίζει κάτι σαν την εκθαμβωτική ερμηνεία της Mia Goth στο "Pearl"(2022) όπου σε μια νεαρή γυναίκα ο έλεγχος της λογικής της γλιστράει γρήγορα προς το βίαια παρανοειδές . 

Κάθε ανατροπή τόσο στην πλοκή όσο και στη συμπεριφορά των ηρώων αντέχει στον κριτικό έλεγχο κατά την επαναλαμβανόμενη προβολή — όπως και η ζωντανή, πλούσια σε υφή κινηματογράφηση των 35 χιλιοστών, η οποία προσθέτει άλλο ένα στρώμα αγωνίας και εξιδανίκευσης της βίας μέσω της σεξουαλικότητας.

Ο Mollner με ευφυή τρόπο βρήκε ότι το κλειδί για μια φιλμική επαναπροσέγγιση θα έπρεπε να ξεκινούσε την ταινία του εκεί όπου τελειώνουν οι περισσότερες Χολιγουντιανές ταινίες τρόμου, με την εικόνα της τελευταίας επιζήσασας κοπέλας να τρέχει μέσα στο δάσος μακριά από τον δολοφόνο της.

Από εκεί ο Mollner συνέθεσε την ιστορία εκτός γραμμικής σειράς, έτσι ώστε όταν τη βιώνει το κοινό να είναι σε κεφάλαια ανακατεμένη εκτός χρονολογικής σειράς σαν ένα ακόμα πιο ασταθές «Pulp Fiction». Γίνεται έτσι σαφές ότι θα ειπωθεί σε έξι μέρη, ανοίγοντας το θέμα στο τρίτο κεφάλαιό της.

Αν είχε βάλει αυτές τις σκηνές σε σειρά, οι χαρακτήρες αν και θα ήταν αρκετά συναρπαστικοί, εν τέλει το όλον θα ήταν αφηγηματικά βαρετό και συμβατικό. Αυτό το ανακάτεμα αυτών των κεφαλαίων προωθεί και την επεξεργασία στον νου για την ανακάλυψη, την εύρεση εκ μέρους του θεατή μετά από κάθε ανατροπή του τί τελικά συμβαίνει -τέλος πάντων- εδώ πέρα!

Η ταυτότητα του διευθυντή φωτογραφίας μπορεί να εκπλήξει μερικούς. 

Είναι ο ηθοποιός Giovanni Ribisi, του οποίου η δουλειά ήταν εδώ αρκετά εντυπωσιακή για να κερδίσει η ταινία μια πρόσκληση στο διάσημο φεστιβάλ Camerimage αφιερωμένο στον κινηματογράφο. 

Από τις εναρκτήριες ασπρόμαυρες λήψεις μιας γυναίκας που φεύγει σε έναν αγροτικό δρόμο μέχρι και τις λήψεις σε ένα βρώμικο δωμάτιο μοτέλ αυτό το τόσο βαθύ κόκκινο του φιλμ που θα έκανε τον Dario Argento και τον Brian Russell De Palma να ζηλεύουν.

Ο G. Ribisi, γτεμίζει το κάδρο στην ταινία με τη μια εντυπωσιακή εικόνα μετά την άλλη, κάνοντας την τόσο επιβλητική στο βλέμμα όσο και πρόκληση για τον εγκέφαλο και για την αντοχή μας σε χειρουργικές δόσεις αγωνίας.

Με την εξαιρετική του τέχνη σε κάθε επίπεδο, συνδυαζόμενη με το αιχμηρό όραμα του Mollner, η ταινία «Strange Darling» είναι μια ταινία όπως το «Reservoir Dogs» του Quentin Jerome Tarantino που παίρνει το κοινό στην παλάμη του και το σφίγγει για 90 συνεχόμενα λεπτά. Είναι μια επιβεβαίωση του ταλέντου του Mollner μετά το ντεμπούτο του με το «Outlaws and Angels» και του είδους της ταινίας που πρέπει να δει κανείς με τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν οθόνη.