Με την πάροδο των αιώνων, η ιδέα - θεωρία της πτώσης της ανθρωπότητας από μια κατάσταση αρχέγονης ευδαιμονίας και κοινωνίας με τον Θεό ήταν, faute de mieux (μη ούσης άλλης καλύτερης εναλλακτικής λύσης), ένα βολικό θεολογικό κέλυφος για να εντάσσει τόσο σημαντικά χριστιανικά δόγματα όπως η προέλευση του κακού και του θανάτου, η προέλευση της πρωταρχικής αμαρτίας, της ανθρώπινης ηθικής αδυναμίας, της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού και της θεολογίας του βαπτίσματος.
Το πρόβλημα, όπως είχαμε επισημάνει σε ένα άρθρο το 2013, (Paul Ladouceur. (2013). Evolution and Genesis 2–3:The Decline and Fall of Adam and Eve. St Vladimir’s Theological Quarterly, 57(1), 135-176.) έγκειται στο ότι δεν είναι ότι δεν είναι δυνατόν, παρά τις γενναίες προσπάθειες να το πράξουμε, να συμβιβάσουμε μια ιστορική κατανόηση της βιβλικής ιστορίας του παραδείσου και της πτώσης Αδάμ και Εύας με δεδομένα(data) επιστημονικά και θεωρίες.
