EOPTIEC EYXEC 2020

 

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΑΓΧΟΥΣ & ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

  [see.McCarty, V.K, Encouragement_from_the_Desert_Mothers_in_Troubling_Times. in:https://www.academia.edu/44368281/_Homily_of_Encouragement_from_the_Desert_Mothers_in_Troubling_Times_by_VK_McCarty]

<< Ὀψίας δὲ γενομένης, ὅτε ἔδυ ὁ ἥλιος, ἔφερον πρὸς αὐτὸν πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας καὶ τοὺς δαιμονιζομένους· 33 καὶ ἦν ἡ πόλις ὅλη ἐπισυνηγμένη πρὸς τὴν θύραν· 34 καὶ ἐθεράπευσε πολλοὺς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις, καὶ δαιμόνια πολλὰ ἐξέβαλε, καὶ οὐκ ἤφιε λαλεῖν τὰ δαιμόνια, ὅτι ᾔδεισαν αὐτὸν Χριστὸν εἶναι. 35 Καὶ πρωῒ ἔννυχα λίαν ἀναστὰς ἐξῆλθε καὶ ἀπῆλθεν εἰς ἔρημον τόπον, κἀκεῖ προσηύχετο. 36 καὶ κατεδίωξαν αὐτὸν ὁ Σίμων καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, 37 καὶ εὑρόντες αὐτὸν λέγουσιν αὐτῷ ὅτι πάντες σε ζητοῦσι. 38 καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἄγωμεν εἰς τὰς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα καὶ ἐκεῖ κηρύξω· εἰς τοῦτο γὰρ ἐξελήλυθα. 39 καὶ ἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν εἰς ὅλην τὴν Γαλιλαίαν καὶ τὰ δαιμόνια ἐκβάλλων>> (Mark 1:32-35).

Ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη έχει προσευχηθεί για πολλά από τα πράγματα που μας προκαλούν ανησυχία σήμερα: κι όμως, παρ΄ όλα αυτά το αίσθημα ότι ο κόσμος μας έχει καταληφθεί από τα στοιχεία του κακού εξακολουθεί να είναι συγκλονιστικό.

Έτσι, είναι καλό να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς ότι αποσυρόταν συχνά στην έρημο για να προσευχηθεί μόνος του ώστε να λάβει δύναμη και στήριξη. Και πολλοί εμπνεύστηκαν από αυτό το γεγονός ώστε να τον ακολουθήσουν εκεί, ιδιαίτερα στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού.

Ενώ οι περισσότεροι από αυτούς τους πρώτους Πατέρες της ερήμου ήταν άντρες που προσεύχονταν στον Θεό στο τραχύ έδαφος των λόφων έξω από τα παλαιστινιακά χωριά και πάνω από το Νείλο, υπήρχαν και γυναίκες που αποσύρθηκαν στην έρημο, επιδιώκοντας να ζήσουν πραγματικά την εντολή του Χριστού (βλ. Chaîne, M. (Marius), (1960). Le manuscrit de la version copte en dialecte sahidique des "Apophthegmata Patrum". Imprimerie de l'Institut franca̧is d'archéologie orientale, Le Caire ).

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΙΕΡΕΙΣ : ΕΝΑΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΚΙΝΔΥΝΟ, (by George Stavros, Clinical Associate Professor of Pastoral Psychology and Executive Director of the Albert and Jessie Danielsen Institute at Boston University ).

(Πηγή: https://publicorthodoxy.org/2020/11/19/clergy-at-risk/#more-7878 , 24-11-2020).

«Ξέρω πόσο αδύναμη και πονηρή είναι η ψυχή μου. Γνωρίζω το μέγεθος αυτής της διακονίας και τη μεγάλη δυσκολία του έργου. Περισσότερο θυελλώδη κύματα είναι εκείνα που ενοχλούν την ψυχή του ιερέα από τις καταιγίδες εκείνες που ταράσσουν τη θάλασσα. " (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Για την ιεροσύνη).

Στο τέλος του 4ου αιώνα, πριν από 1600 χρόνια, ένας μη χειροτονημένος ακόμη, ο κατόπιν Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ασχολήθηκε με τη βαθιά προσωπική αναζήτηση, για το αν θα προχωρήσει προς τα εμπρός σε θετική, δηλαδή, απάντηση της κλήσης προς την ιεροσύνη. Πολλές από τις αντιλήψεις του σχετικά με τις προκλήσεις της ιερατικής διακονίας στην Εκκλησία δια χειροτονίας δεν είναι λιγότερο σχετικές με το σήμερα της Ανατολικής Ορθοδοξίας του 21ου αιώνα στις ΗΠΑ, όπως ήταν και για την Εκκλησία της Αντιόχειας του 4ου και 5ου μ.Χ αιώνα. Οι ιερείς της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πολύτιμα και μοναδικά μέλη του Σώματος του Χριστού, με ρόλους και προσδοκίες που τους τοποθετούν στο επίκεντρο της πνευματικής ζωής των ανθρώπων και των κοινοτήτων που έχουν κληθεί να υπηρετήσουν. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αυτοί και οι οικογένειές τους κατά την εκτέλεση του ιερού τους έργου σε μια όλο και πιο κοσμική κουλτούρα (Σ.τ.Μ., secular culture) δεν μπορούν να υποτιμηθούν, κάτι που επιβεβαιώνουν τόσο η αρχαία πατερική σοφία όσο και η σύγχρονη κοινωνική επιστήμη.

«Ο Άνθρωπος του Θεού» (A Man of God).

Ως επετειακό εορτασμό των 100 χρόνων από την οσιακή κοίμηση του άγιου Νεκταρίου Πενταπόλεως επιλέγουμε κάποια αποσπάσματα από το έργο του. 

Μέσα από τα κείμενα του Άγιου παρατηρεί ο αναγνώστης σαν σε καθρέπτη την κατάσταση της ψυχής και επιμελείται την αποθεραπεία της. Και τότε βιώνει τη ζωντανή σχέση με τον Τριαδικό Θεό, αλλά και το όλο σώμα της Εκκλησίας, κατάσταση που του χαρίζει και το κριτήριο της προσωπικής του ευτυχίας. 

Ο 'Άγιος Πενταπόλεως στηλιτεύει δύο πλάνες: Αφενός μέν την απολυτοποίηση των εξωτερικών εκδηλώσεων λατρείας και των αγαθών έργων -τα όποια συμπεριλαμβάνει στις πράξεις λατρείας- χωρίς ανάλογη εσωτερική διάθεση, αφετέρου δέ την τέλεια απόρριψή τους και την απολυτοποίηση της φιλοσοφίας, της διανοητικής ενασχολήσεως με τον Θεό, ως μόνου τρόπου προσεγγίσεώς Του. 

Κατά την αναίρεση της πρώτης πλάνης εξηγεί ότι οι εξωτερικές πράξεις είναι όντως έργα λατρείας, εάν ή καρδιά μας είναι γεμάτη από αγάπη, εάν αυτά αποτελούν υπαγορεύσεις «του έν ημϊν λαλούντος Χριστού» (Β' Κορ. ιγ’ 3)· σ'  αντίθετη περίπτωση δέν συνιστούν αρετή.  Γι’ αυτό είναι ανάγκη να επιστήσουμε την προσοχή μας στην ανακαίνιση της καρδιάς μας. Κατά την αναίρεση της δεύτερης επισημαίνει ότι τ’ αγαθά έργα και οι πράξεις λατρείας αποτελούν τρόπον τινά τις αισθήσεις της πνευματικής λατρείας, με τις οποίες αυτή εκδηλώνει τη ζωή και την υπόστασή της.

Στο σύγχρονο Covid-19 κόσμο μας, πού ζει μέσα στην αβεβαιότητα, το άγχος και τα υπαρξιακά αδιέξοδα, τα κείμενα πνευματικής αυτογνωσίας του Αγίου λειτουργούν σαν άλλος ισχυρός προβολέας, φωτίζουν και επαναπροσδιορίζουν την πορεία της ζωής μας στο ευαγγελικό φως και στο όντως-ουσιωδώς- επιλεγόμενο, τον Ιησού Χριστό.