Τι να λέει το «Old» του M. N.Shyamalan για τη γήρανση και την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου στην Covidfree κοινωνία μας;

       

     Το «Old» χρωματίζει ένα δυνητικά τρομακτικό σενάριο στο οποίο μια ομάδα παραθεριστών αρχίζει ξαφνικά να γερνά με ταχείς ρυθμούς.           Υπάρχει ένα μυστήριο και αυτό το μυστήριο παίρνει αργότερα μια εξήγηση, μια ταινία που αρνείται να επιβραδύνει ακόμη και για μια στιγμή.

Υπάρχει πάντα ο θάνατος εξαιτίας μιας βιοηθικά ευφάνταστης αγριότητας, σώματα λυγισμένα, σπασμένα και στραμμένα εναντίον τους. Η βία έχει σχεδιαστεί για να τρέχει κάτω από το δέρμα, να χρησιμοποιήσει τη φρίκη του σώματος για να γίνει μεταφυσική κι υπαρξιακή.

Το '' setup '' είναι ένα καθαρό '' The Twilight Zone '' από τον Rod Serling: μια όμορφη, απομονωμένη τροπική παραλία όπου ο χρόνος μυστηριωδώς ξεφεύγει, που γερνά πρόωρα και γρήγορα όποιον έχει την τύχη να παρασυρθεί στις ακτές του.

Η πλοκή έχει δομηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου γύρω από τις αποκαλύψεις των τρωτών σημείων των διαφόρων χαρακτήρων, τις προϋπάρχουσες φυσικές και ψυχολογικές συνθήκες που προκαλούνται από τις απίστευτες επιπτώσεις του νησιού, συνήθως με καταστροφικές συνέπειες.
     Δεν είναι ότι ο Shyamalan καθορίζει τους χαρακτήρες του από τα ελαττώματά τους τόσο πολύ όσο κάνει λεπτομερή, ανελέητο κατάλογο όλων των τρόπων με τους οποίους οι βιολογίες μας μπορούν να μας προδώσουν ‘’κάτω από ορισμένες συνθήκες ‘’ !!

Η προσαρμογή του M. Night Shyamalan στο παραστατικό μυθιστόρημα του 2011 «Sandcastle» , των Pierre Oscar Levy και Frederik Peeters, ενσαρκώνει ένα αστρικό καστ, συμπεριλαμβανομένων των Gael Garcia Bernal, Vicky Krieps και Rufus Sewell σε ένα τροπικό καταφύγιο , μια υπόθεση που πλήττει τους οικουμενικούς φόβους σχετικά με την εξασθένιση, τη νεολαία και τη θνησιμότητα.

Κατά ειρωνικό τρόπο για μια ιστορία σχετικά με την αξιοποίηση της ζωής υπάρχουν πολλές προκλητικές ιδέες στο «Old»: πώς, λ.χ, δεν εκτιμούμε τα χρόνια που έχουμε στη Γη. Πώς οι νέοι ανησυχούν τόσο πολύ για την πραγματικότητα να γίνουν ενήλικες που σπαταλούν τα παιδικά τους χρόνια. Πώς η προοπτική γήρανσης είναι αρκετά τρομακτική για να δώσει δύναμη σε μια ταινία τρόμου.

Αλλά ο Shyamalan ξεπερνά αυτές τις έννοιες και άλλες, για να επικεντρωθεί στη δημιουργία μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που είναι αυτοσυνείδητη και όχι ασφυκτικά πνιχτή: απομόνωση, παράνοια, δολοφονική ψύχωση, κατακερματισμός της δυναμικής της ομάδας, περίτεχνα κοινωνικά πειράματα, συμβολισμοί με χρωματική κωδικοποίηση, εξωφρενικές σκηνές θανάτου.

Αυτά έρχονται κατάλληλα συσκευασμένα με τη γνωστή στυλιζαρισμένη αισθητική του Shyamalan-πολλά εξωκεντρικά καρέ, εκπληκτικές «διακεκομμένες σκηνές» (δηλ. διακοπή μιας σκηνής με την εισαγωγή μιας άλλης σκηνής, γενικά άσχετης ή μόνο περιφερειακά σχετικής με την αρχική σκηνή) σε τοπία ή δέντρα, και ηθοποιοί διατεταγμένοι σε κλειστοφοβικές «συσσωματώσεις», ακόμη και όταν στέκονται σ’ ανοιχτούς χώρους-και ακούγονται οι ασταμάτητοι χείμαρροι νερού που ρέουν μέσα από τον κινηματογράφο του Shyamalan σαν ζωογόνο αίμα.

Το ««Old»» δεν παρεμποδίζεται από τη μονοδιάστατη «δημιουργία ή κατασκευή των φανταστικών του χαρακτήρων» μέσα σε ένα ενδιαφέρον σκηνικό.

Το σενάριο του Shyamalan αποδίδει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό σε κάθε χαρακτήρα, το οποίο γίνεται το καθοριστικό τους χαρακτηριστικό. Ο Guy, για παράδειγμα, εργάζεται στην εκτίμηση κινδύνου για μια ασφαλιστική εταιρεία, και έτσι περνά στο «Old»» μιλώντας ως προς την πιθανότητα και σημειώνοντας ότι, ως αναλογιστής, υπολογίζει τον κίνδυνο, ενώ μια θεραπεύτρια, η Patricia (Nikki Amuka-Bird), «αλατίζει» τον διάλογό της με τυπικούς - πραγματικά- ψυχολογικούς όρους.

Υπάρχει ένα μυστήριο και αυτό το μυστήριο παίρνει αργότερα μια εξήγηση, μια ταινία που αρνείται να επιβραδύνει ακόμη και για μια στιγμή.

Κατά κάποιο τρόπο, η υπόθεση και το μυστήριο κατακλύζουν κάθε εξέλιξη χαρακτήρα, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος του καστ να μειώνεται σε μονοδιάστατες περικοπές πλάνων που δεν είναι αποτελεσματικές για πραγματικές ανθρώπινες στιγμές, γεγονός που οδηγεί σε έναν πομπώδη διάλογο και ακούσια κωμωδία εν μέσω αγωνίας: πιθανότατα, το « Old» σατιρίζει άγρια ​​την ανάγκη μας να προσκολληθούμε στη λογική και την λογική σε μια «κρίση» - ή, ευρύτερα, όταν προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε την αμετάβλητη αλήθεια ότι όλοι μεγαλώνουμε και τελικά πεθαίνουμε.

Οι διακοπές στην παραλία προορίζονται να είναι τριήμερες διακοπές, ένας τρόπος αποφυγής σκέψης. Ο Guy (Gael García Bernal ) πήγε την οικογένειά του για διακοπές στην Καραϊβική σε ένα «ιδιωτικό και αποκλειστικό» θέρετρο, αλλά το υπέροχο σκηνικό δεν μετριάζει το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ αυτού και της συζύγου του Prisca (Vicky Krieps ).

      Καλεσμένος να ταξιδέψει σε μια ιδιωτική παραλία, η οικογένεια του Guy συνοδεύεται από δύο άλλες οικογένειες - συμπεριλαμβανομένης μιας με επικεφαλής τον Charles (Rufus Sewell), μεγαλοπρεπή χειρουργό.

Είναι σημαντικό ότι κάθε οικογένεια στην παραλία έχει τουλάχιστον ένα άτομο με προϋπάρχουσα πάθηση.

 Σκεφτείτε για αρχή τη σκλήρυνση κατά πλάκας, την υπασβεστιαιμία, τη διαταραχή πήξης του αίματος, την ψυχική ασθένεια και την επιληψία.

Αλλά σύντομα κάνουν μια ανησυχητική ανακάλυψη: Όλοι γερνούν γρήγορα. Όλα είναι εκτός εμβέλειας κινητών τηλεφώνων και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παραλία. Μέχρι να φτάσει η οικογένεια του Guy σε αυτή την απομονωμένη παραλία, είμαστε ήδη -με τα φωτογραφικά πλαίσια- προετοιμασμένοι για το χειρότερο και σίγουρα ο Shyamalan χτυπάει τον θεατή με το πρώτο σοκ, όταν τα μικρά παιδιά του ζευγαριού μετατρέπονται ξαφνικά σε εφήβους(Alex Wolff και Thomasin McKenzie).

Με φόντο έναν όμορφο αλλά επιβλητικό ωκεανό μπροστά τους και μ’ένα μονοπάτι επιστροφής στον πολιτισμό μέσα από έναν πανύψηλο βράχο ο οποίος έχει ένα υπερφυσικό πεδίο δύναμης που τους αρνείται την είσοδο, οι δέκα χαρακτήρες μοιάζουν καταδικασμένοι να πεθάνουν σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο.

Ο M. Night Shyamalan αναδεικνύεται υπέροχος σε λεπτομερές επίπεδο, δημιουργώντας πλάνα που μας τοποθετούν στη νοοτροπία των χαρακτήρων ή σίγουρα έξω κι από αυτή καθώς μπορεί να μεταστρέψει ένα πλάνο από φοίνικες σε κάτι δυσοίωνο, ακριβώς με τον τρόπο που μετακινεί την κάμερα, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που περιστρέφεται οριζόντια στην παραλία στην οποία έχουν κολλήσει οι χαρακτήρες και αντιμετωπίζει τα πρόσωπά τους με την ίδια αδιαφορία, όπως και το τοπίο που αποτελεί μια βάναυση μεταφορά για τη φευγαλέα φύση του χρόνου.

Το πλάνο ανοίγει με τα φύλλα να χορεύουν μπροστά σε έναν λαμπερό ουρανό και στη συνέχεια φωτο-μεταβάσεις στην εν μέσω των διακοπών οικογένεια στον πιο κάτω δρόμο, σαν οι άνθρωποι να είναι ήδη μια μεταγενέστερη και δευτερεύουσα οντότητα , να είναι αναλώσιμες ζωοτροφές για τη εκλεπτυσμένη φρίκη που τους περιμένει.

Εν τω μεταξύ, η ακαταστασία της αφηγηματικής έκθεσης καταλήγει «μια τέλεια πρόταση» στο πλαίσιο νεωτερικών ανθρώπων που απομακρύνονται από το σώμα και την ταυτότητά τους, καθώς και από την ίδια την πραγματικότητα.

Υπάρχουν στιγμές που η κάμερα φαίνεται να απομακρύνεται από τη δράση αντί να την καταγράφει κατά μέτωπο, κάτι που θα μπορούσε να είναι για να αναδείξει τον τρόπο που μιλά για το μεγαλύτερο θέμα, του χρόνου που προσπερνά γρήγορα και αδιάφορα τους ανθρώπους. Κι όμως, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα ή αργά κινείται, ο τρόπος αντιμετώπισης είναι να είσαι παρών.

Ο ΒΙΟΗΘΙΚΟΣ κινηματογράφος

 του Shyamalan

Όσο αναγωγικός κι αν είναι, ο κινηματογράφος του Shyamalan όσον αφορά τις ανατροπές, εξαρτάται από τις αφηγήσεις του σε στιγμές αποκάλυψης : αποκαλύπτεται ότι το θέρετρο είναι μια «πρόσοψη» για μια «εταιρική» ερευνητική ομάδα που διεξάγει κλινικές δοκιμές νέων ιατρικών φαρμάκων, με τους επισκέπτες να χρησιμοποιούνται ως ακούσια υποκείμενα δοκιμών.

Οι τουρίστες είναι εν αγνοία τους μέρος ενός ανήθικου, αντιεπιστημονικού πειράματος που εμπλέκει μια φαρμακευτική εταιρεία.

Δεδομένου ότι η παραλία επιταχύνει φυσικά τη ζωή των επισκεπτών, οι ερευνητές μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τις «μακροχρόνιες δοκιμές» των φαρμάκων μέσα σε μια μέρα. Η παραλία είναι απλώς ένα όμορφο εργαστήριο, που υποστηρίζει αυτό το φανταστικό «παραγωγικό δυναμικό του Διαδικτύου των Σωμάτων» για να παράγει θεραπευτικά φάρμακα που συνήθως χρειάζονται αιώνες για να τα φέρουν στην αγορά.

Η «βιοφαρμακευτική εταιρεία» δεν ενδιαφέρεται για συγκατάθεση μετά από ενημέρωση. Το επιχειρηματικό της μοντέλο βασίζεται σε αστραπιαίες κλινικές δοκιμές ανυποψίαστων περιηγητών, καθώς θεωρεί ότι επιτελεί «το μεγαλύτερο αγαθό» στο όνομα της ταχείας βελτίωσης της ποιότητας του κύκλου για τις μάζες των καταναλωτών.

Πιστεύοντας ότι η θυσία μερικών από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου θα σώσει αναπόφευκτα εκατομμύρια ζωές με τα φάρμακα που αναπτύσσουν, οι ιατροί ερευνητές προχωρούν και προσελκύουν ξανά μέσω Διαδικτύου μια νέα ομάδα στην παραλία, αλλά διακόπτονται από την άφιξη 2 ηρώων, των αδελφών- Trent και ηMaddox- που επέζησαν, 52 ετών πια, χάρη στο υποβρύχιο κολύμπι τους.

Χρησιμοποιώντας το σημειωματάριο ως απόδειξη εξαφάνισης αρκετών καλεσμένων, τα αδέλφια μπορούν και φέρνουν την αστυνομία στο θέρετρο. Μόλις οι ιατρικοί ερευνητές συλληφθούν, ο Trent και η Maddox πηγαίνουν σπίτι για να ζήσουν με τη θεία τους, αβέβαιοι αλλά ελπιδοφόροι για το μέλλον τους.

Όπως γνωρίζουν όλοι οι γεροντολόγοι, το best-seller "When Bad Things Happen to Good People" αφηγείται την αληθινή ιστορία του Ραβίνου Χάρολντ Κούσνερ για τη ζωή του γιου του Άαρον που διακόπηκε από την προοδευτική γενετική διαταραχή που ονομάζεται progeria.

Αυτή η ασθένεια είναι εξαιρετικά σπάνια. παραμένει αθεράπευτη. Το να βλέπεις ότι κάποιος θα συνωμοτούσε για να επιφέρει αυτό το μοιραίο σύνδρομο ('' προγηρία-σύνδρομο Hutchinson-Gilford ) σε κάποιον άλλο είναι αφάνταστα τρομακτικό.

Ωστόσο, ο χρόνος αυτής της ταινίας είναι αξιοσημείωτος, όχι μόνο επειδή η πανδημία μας επιβράδυνε όλους, αλλά επειδή εδώ ζούμε σε μια γηράσκουσα κοινωνία. Ζούμε επίσης σε μια εποχή επιταχυνόμενου τεχνολογικού «μετασχηματισμού» και ιατρικής ακριβείας.

Δεν είναι μυστικό ότι η «Μετανθρωπιστική»(transhumanist) σκέψη πολλαπλασιάζεται, κατω από τη σημαία της «ανθρώπινης Βελτιστοποίησης»(human enhancement) και πιο πρόσφατα μέσω του «The Great Reset».

Ενώ το "Old" δεν είναι το μεγαλύτερο έργο του, η κινηματογραφία του Shyamalan στο τέλος αποκαλύπτει με επιτυχία την τάση του Shyamalan να βλέπει νεκρούς, να είναι θνητός και συχνά να αισθάνεται εγκλωβισμένος, καθώς η κλιματική αλλαγή προκαλεί όλο και περισσότερο όλους μας.

Ειλικρινά, μετά την πανδημική φρενίτιδα που μόλις περάσαμε - και με δεδομένη την επικείμενη διαγραφόμενη αβεβαιότητα του μέλλοντος - ποιος δεν μπορεί να μην συσχετιστεί;