ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

 (Χρηστός Νιάρος, περ.ΣΧΕΔΙΑ, Τεύχος 92 — Σεπτεμβρίου 2021, σ.12).

Όταν οι μισοί ονειρεύονται, οι άλλοι μισοί κοιμούνται στα όνειρά τους. Νικητές και ηττημένοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, απόντες και παρόντες, θεατρίνοι και θεατές, όλοι και ο καθείς ξεχωριστά, σε διαδρομές καθημερινότητας και στις προεκτάσεις της.

Κάπως έτσι έχει γίνει. Κάπως έτσι πάει το πράγμα.

Στάσιμοι βηματισμοί, από το πάτωμα μέχρι, το ταβάνι. Στο ενδιάμεσο γήπεδο, καναπές, πλατεία και μηχανικές ανάγκες. Διαλείμματα και παρενθέσεις μπαλκονιού, όταν υπάρχουν, θεμιτές. Τα μπαλκόνια μας φάγανε, τα μπαλκόνια που διψάνε για λίγο νερό στις γλάστρες και για λόγια περιληπτικά, μεταξύ πάνω και κάτω ορόφου.

Ακόμη και τα πουλιά δεν φτιάχνουν φωλιές, ούτε ακούν παρέες.

Στη δε τηλεόραση, η οθόνη παίζει λεπτό το λεπτό, αναμετάδοση ζωής, χωρίς χειροκροτήματα, ούτε και με απορρίψεις. Οι διαφημίσεις, πού και πού, σε επαναφέρουν στην καταναλωτική σου πραγματικότητα. Διαπιστώνεις ότι το κοινό είναι στο κενό, αλλά δεν είναι ικανό να φτιάξει το παιχνίδι.

Σχήμα λόγου, στο άτοπο, στο άοσμο, στο άχρωμο, στο άνεργο και στου κινητού την απενεργοποίηση. Σχήμα λόγου, και αναρωτιέμαι: η ποίηση σαν λέξη τι γυρεύει και ποια ενέργεια κουβαλάει στο λόγο του σήμερα, στα όπου γης όνειρα. Λεπτομέρειες και ψιλά ή χοντρά γράμματα, συνθηματικά, συγκοπτόμενες λέξεις και γραμμές ιδρώτα για ένα ακόμη ημίχρονο αντοχής, με τα πέναλτι, σε βάθος χρόνου.

Διάλειμμα για ξεκούραση, οδηγίες, αλλαγές να τηρηθεί το γράμμα, το προφανές, το δοκούν, και η μοναξιά στο γρασίδι, στις γωνιές των πάγκων και στους τοίχους, που έχουν την τύχη τους στην έλλειψη ιαχών.

Πού καιρός για αλλαγή ομάδας, αποδημίας, αφού και τα χελιδόνια, επιστρέφοντας, ψαλιδίζουν ηττημένους και ηττημένους. Πού καιρός... Εκτός από τη μοναξιά. Δεν μιλάς, φοράς τη φανέλα, τη στολή, στους αγύμναστους καιρούς, στην τσέπη λίγα πλαστικά δανεικά και το ποτήρι της καρδιάς μισοάδειο, μισογεμάτο.

Μισώ τα μισά, αν τα κόψεις στη μέση, μένουν με το μι, που δεν είναι νότα, είναι μισή καρδιά με δυο πόδια, σε δυο πατρίδες. Πρέπει να ξέρεις να κλωτσάς και με τα δυο πόδια. Και δεξιά και αριστερά και στα τακουνάκια και στις σέντρες και να διαβάζεις συνεχώς το παιχνίδι.

 Έτσι, τα όνειρα δεν υποβιβάζονται, αποβιβάζονται σε άλλο κουπί λιμανιού, με άλλα συμβόλαια.