Ο ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ «ΤΙΜΑΤΑΙ» ΩΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ (14/15oc μΧ.)

 ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ

   Αν και ο Αντρέι Ρούμπλιεφ θεωρείται ο μεγαλύτερος ζωγράφος εικόνων και χριστιανικών τοιχογραφιών της μεσαιωνικής Ρωσίας, γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτόν. Η ημερομηνία γέννησής του μπορεί να είναι οπουδήποτε στη δεκαετία μεταξύ 1360 και 1370. Μόνο ένας σωζόμενος πίνακας ταυτίζεται με βεβαιότητα ως δική του εικόνα της Αγίας Τριάδας.

Ακόμη και η ημερομηνία θανάτου του, σήμερα 29 Ιανουαρίου 1430, στη Μονή Ανδρόνικοφ στη Μόσχα, είναι απλώς μια πιθανότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι απέθανε ήδη το 1427.

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο Ρούμπλιεφ γεννήθηκε στο Pskov.

  Οι αναφορές λένε ότι ήταν φωτεινής και χαρούμενης διάθεσης.  Ως νέος ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βλαντιμίρ, αλλά επειδή αυτές είχαν φθαρεί και δεν αποκαταστάθηκαν ελάχιστα τον εικοστό αιώνα, οι μελετητές της τέχνης δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ποιότητα του πρώιμου έργου του Ρούμπλιεφ.

Jila Mossaed "You give me the freedom not to belong".

 

                                  Η αναμονή

<<Η αναμονή είναι υψηλή

έχει μια κορυφή

ένα οροπέδιο

η υπομονή είναι σαν μια πεδιάδα

είναι αχανής κι εκτεταμένη

και η ανία

είναι ψιλόβροχο>>.

Η Jila Mossaed είναι μια σπουδαία ποιήτρια, αρχετυπική και ταυτόχρονα ανθρώπινη, όχι για αυτό που συμβολίζει (μια γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ως μια σύγχρονη Ευρώπη), αλλά επειδή υποφέρει και συμπάσχει με όλα τα νουνεχή όντα. Επιδέξια στην ενσυναίσθηση, μεταμορφώνει τον πόνο σε πάθος για ζωή, για φως, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, τα γεγραμμένα και τα άγραφα, αυτά τα πράγματα από τα οποία η Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλες οι αγνές ψυχές που δεν έχουν λερωθεί από την αναταραχή της βιοτής διέπονται.

Η συμβολή του Χριστιανισμού στην άρση του''στίγματος'': η περίπτωση της λέπρας (Dr.Μαριάννα Καραμάνου,Καθηγήτρια Επιστημολογίας, Ιστορίας και Ηθικής της Ιατρικής, Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Πρόεδρος του Ελληνικού Παραρτήματος της Βαλκανικής Ιατρικής Ένωσης).

''A FEW GERMAN PASTORS REJECTED NAZI CONTROL OVER SPIRITUAL LIFE'.

ΛΙΓΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ(ΠΑΣΤΟΡΕΣ) ΑΠΈΡΡΙΨΑΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

 Παρά τον πλούτο της ιστορικής βιβλιογραφίας για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το θέμα της θρησκείας και των εκκλησιών στην κατεχόμενη Ευρώπη έχει υποτιμηθεί – μέχρι τώρα.

 Αυτή η κρίσιμη ευρωπαϊκή ιστορία είναι μοναδική στο να παρέχει μια πλούσια και λεπτομερή ανάλυση των εκκλησιών και της θρησκείας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξετάζοντας τις χριστιανικές θρησκείες της κατεχόμενης Ευρώπης: Καθολικισμός, Λουθηρανισμός, Καλβινισμός και Ορθοδοξία.

Οι συγγραφείς, Jan Bank & Lieve Gevers, ασχολούνται με βασικά θέματα όπως οι σχέσεις μεταξύ «θρησκευτικών ιδρυμάτων» και των δυνάμεων κατοχής: Η θρησκεία ως βασικός παράγοντας εθνικής ταυτότητας και αντίστασης. Θεολογικές απαντήσεις στις φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογίες, ειδικά όσον αφορά τις διώξεις των Εβραίων. Χριστιανοί ως παρευρισκόμενοι ή προστάτες στο Ολοκαύτωμα και η θρησκευτική ζωή κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

Το ''Εκκλησίες και Θρησκεία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο'' έχει μεγάλη αξία για φοιτητές και μελετητές της ευρωπαϊκής ιστορίας, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της θρησκείας και της θεολογίας. Μας βοήθησε να θυμηθούμε ότι...

That Good Night (by Eric Styles 2017).

    H ταινία με τίτλο, That Good Night, είναι μια προσαρμογή ενός επιτυχημένου θεατρικού έργου, με τον John Hurt να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως συγγραφέας (Ralph Maitland) που συμβιβάζεται με τον θάνατο και τη δική του ηθική, με φόντο το ηλιόλουστο Algarve.

   Το καστ της ταινίας περιλαμβάνει τους Sofia Helin, Max Brown , Erin Richards , Charles Dance και Noah Jupe.

  Η Trinity Creative κυκλοφόρησε ένα επίσημο τρέιλερ για ένα indie δράμα (outside the major film studio system) του Eric Styles με τίτλο That Good Night , το οποίο έκανε πρεμιέρα αρχικά το 2017 στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου και της Σαγκάης, δεδομένου ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια για να κυκλοφορήσει τελικά, αλλά απέβη ένα αρκετά ενδιαφέρον καλοσκηνοθετημένο και καλοερμηνευμένο αγγλοσαξονικού ύφους δράμα, με τα παστέλ χρώματα και το όμορφο σκηνικό να προσθέτουν ζεστασιά σε μια ταινία για το θάνατο και την αναζήτηση της μετάνοιας.

Φτιαγμένη με γνώμονα το ώριμο κοινό, αυτή η σεναριακή προσαρμογή του έργου του N.J. Crisp από το 1996, με ήπιους ρυθμούς οδεύει σταθερά προς ένα ακαταμάχητα συγκινητικό φινάλε που κάνει για τον John Hurt ό,τι έκανε το Furious 6 για τον Paul Walker.

Ο Eric Styles έχει ένα σαφές, εξαιρετικά εύληπτο μήνυμα κατά της ευθανασίας ή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, αν και ο Ralph παρέχει τα επιχειρήματά του, πριν κάνει την ολική αλλαγή της γνώμης του.

Η Hannah Arrendt για την «Αγάπη» και πώς να ζούμε με τον θεμελιώδη φόβο της απώλειας.

(BY MARIA POPOVA)^[i]

  <<Η αφοβία είναι εκείνο που αναζητά την αγάπη ... Η ατρόμητη αγάπη υπάρχει μόνο στην πλήρη ηρεμία που δεν μπορεί πλέον να κλονιστεί από τα γεγονότα που αναμένονται από το μέλλον ... εξ ου και η μόνη βάσιμη ένταση είναι «το παρόν», το «τώρα»>>.

"Αγάπα, αλλά πρόσεξε αυτό που αγαπάς", έγραψε ο Ρωμαίο-Αφρικανός φιλόσοφος, ο Άγιος Αυγουστίνος, τα τελευταία χρόνια του τέταρτου αιώνα.

Είμαστε, κατά μια ουσιώδη έννοια, αυτό που αγαπάμε -  γινόμαστε αυτό που μας απορροφά, «υποκινούσαμε» από τις μυριάδες μας συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες, «αγωνίες», και «τυποποιημένες» επιθυμίες.

Και όμως, υπάρχει κάτι βαθιά παράδοξο σε μια τέτοια έκκληση να προσφύγουμε στον «ορθό λόγο», στην αντίληψη ότι μπορούμε να διάγουμε βίο με σύνεση σε θέματα αγάπης - να αγαπάμε είναι να αναγνωρίζουμε «τον στενό μανδύα» του παράλογου, στον οποίο που γλιστράει ακόμα και το πιο πειθαρχημένο μυαλό, όταν η καρδιά αναλαμβάνει τα ηνία με την υπέροχη απροσεξία της.

Πώς να δώσει κανείς την προσοχή του στην προειδοποίηση του Αυγουστίνου, όχι με τυφλή υποταγή, αλλά με την καλύτερη κατανόηση της εμπειρίας της αγάπης, είναι αυτό που η Hannah Arendt (1906-1975) διερευνά στο λιγότερο γνωστό αλλά με πολλούς τρόπους το πιο όμορφο έργο της , «Η Αγάπη και ο Άγιος Αυγουστίνος»[ii].

« Χριστός ἀναδείκνυται, ὁ Θεός ἐπιφαίνεται».

Ο χρόνος «τρέχει» ασυγκράτητα, όπως το νερό κυλάει ανυπόταχτο από τούς καταρράχτες και με ορμή αφήνεται στον κατήφορο. στο πέρασμά του συμπαρασύρει ο,τι βρεθεί αντιμέτωπο και το οδηγεί στην αιχμαλωσία τής δικής του πορείας.

Έτσι γε­γονότα, πού συχνά συγκλονίζουν την καθημερινότητα και οικοδομούν τα κύτταρα τής ιστορίας, λειτουργούν, όπως ο καμβάς στο εργόχειρο.    

Αποτυπώνουν τα «σημεία των καιρών»· χρωματίζουν την ποιοτική της σύνθεση· αποκρυπτογραφούν και σηματοδοτούν την ένταση, την έκταση και την εσωτερική της βαρύτητα: υποδεικνύουν την ελπίδα ή τον ασύντακτο απελπισμό στις ράχες των οποίων στηρί­ζεται η ζωή και ο άνθρωπος· η ευτυχία και η αποτυχία του.

Φανερώνουν την απουσία τού μέτρου- τής λογικής και τής ευπρέπειας και μέσα από το αχειροποίητο σκηνικό τής φρίκης δείχνουν την μετριότητα· την κρίση και την υποτί­μηση τού «βασιλέα τής δημιουργίας» ανθρώπου.

Το μελάνι παραμένει νωπό κι οι καρδιές αισθάνονται τούς ανήσυχους παλμούς τού έντρομου ρίγους για το αδύ­ναμο· το ανώφελο και το επικίνδυνο τής ανθρώπινης ύπαρ­ξης σαν «φω­νή ύδάτων πολλών» τροφοδοτεί με φθοροποιό αγωνία· αβεβαιότητα και ανησυχία τις ταλαιπωρημένες καρδιές.