Volhynia (Wołyń/Μίσος) του Wojciech Smarzowski — μια συναρπαστική αφήγηση!

   Το σενάριο και η σκηνοθεσία Wojciech Smarzowski, βασισμένη στην νουβέλα του Stanisław Srokowski (2006) πραγματεύεται μυθιστορηματικά ένα τραυματικό γεγονός.

   Η ταινία του, Volhynia (Wołyń/Μίσος), καλύπτει την περίοδο από την άνοιξη του 1939 έως το καλοκαίρι του 1945. 

Το αποκορύφωμα των μαζικών δολοφονιών που πραγματεύεται συνέβη το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1943 υπό τη ναζιστική κατοχή της δυτικής Ουκρανίας.

Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτήν την περιοχή, το επίμαχο ζήτημα είναι η ιστορική μνήμη.

«Είμαστε όλοι ένοχοι για όλα και για όλους», είπε ο πρωταγωνιστής των αδελφών Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι και ο Σμαρζόφσκι (Smarzowski ) φαίνεται να συμφωνεί με αυτήν την πεποίθηση.

«Οι άμαχοι της παραμεθόριας χώρας δολοφονήθηκαν δύο φορές – μια φορά με τσεκούρι, τη δεύτερη από τη σιωπή. Και ο δεύτερος θάνατος ήταν χειρότερος από τον πρώτο». Αυτό το απόφθεγμα ενός αυτόπτη μάρτυρα της σφαγής της Βολυνίας(Volhynia), του Jan Zaleski, ανοίγει το πολυβραβευμένο έπος του Wojciech Smarzowski.

«Δύο γυναίκες με παιδεύουν στη ζωή, η Ανθούλα η δύουσα και η Ανθούλα η ανατέλλουσα.»(Ανθή Ανδρεοπούλου)

Η Γιαγιά μου ήταν ένα αφράτο ψωμάκι πολυτελείας. Και μύριζε παζάρι της Ανατολής.

Ένα μικρό δωμάτιο της αυλής φιλοξενούσε τον ύπνο και τα όνειρά της. Σ’ αυτή τη σπηλιά της, τα παλιά, ακριβά, γαλλικά της αρώματα διαπότιζαν την κερασένια ντουλάπα και το βαρύ καρυδένιο κρεβάτι, τους τοίχους και τα σκεπάσματα. Άρωμα εποχής 1920, το S της Sciappareli. 

Το σπάνιο για την εποχή μου μυρωδικό ανακατευόταν με μια ελαφριά μυρωδιά ούρων, που άστραφτε στο δωμάτιο, όποτε παρέλειπε να οδηγήσει το εμαγιέ, πλουμιστά ζωγραφισμένο, δοχείο νυκτός στην αποχέτευση. Βρισκόμουνα στα ουράνια κάθε φορά που μ’ έπαιρνε στη σπηλιά να κοιμηθώ μαζί της, συνήθως τα μεσημέρια του χειμώνα. 

The problems of peace and the problems of war [ Harry Emerson Fosdick(1878–1969),W. E. Sangster (1900–1960),Edward Talbot (1844–1934), J. Stuart Holden (1874–1934) ].

Κήρυγμα για τα προβλήματα της ειρήνης

Μόνο αν μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι ο πόλεμος θα έλυνε τα προβλήματα που έχει ταχθεί για να λύσει, αυτό θα ανοικοδομούσε, τουλάχιστον εν μέρει, την εκτίμησή μας για την εποχή μας, αλλά ο πόλεμος δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ αυτό.

  Όταν αυτή η σύγκρουση τελειώσει και οι αμέτρητες θυσίες της θα έχουν ξεχυθεί μπροστά μας, κι ο Χίτλερ, σίγουρα, θα εξαφανιστεί, όμως τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε πριν, ακόμη και ο φόβος της ολοκληρωτικής δικτατορίας, θα μας ταλανίζουν ακόμα, μαζί και τ' ατελείωτα νέα προβλήματα. που έχει προκαλέσει επίσης ο ίδιος ο πόλεμος.

THE SECRET OF THE FUTURE(Madredeus)

Madredeus

 The future’s key is to give love again to every “other”

The “other" who is “You” and “him” and “me”,

Alone in this world

(Madredeus, πορτογαλικό μουσικό συγκρότημα)

   Το κλειδί του μέλλοντος είναι το να δίνουμε αγάπη ξα­νά στον κάθε « Άλλο». Στον « Άλλο» πού είναι «Εσύ», «Αυτός», «Εγώ», μόνοι στον κόσμο. 

    Το κλειδί τού μέλλοντος δεν είναι τα όπλα. Δεν είναι ή δύναμη. Δεν είναι ή κατανάλωση. Δεν είναι το χρήμα. Δεν είναι ο θρίαμβος τής νέας τάξης. Δεν είναι ή παιδεία των εξετάσεων. Δεν είναι ο γυάλινος κόσμος των υπολογιστών και του Ίντερνετ. Δεν είναι το ψέμα τής τηλεόρασης. Δεν είναι ή φωνή πού σου λέει «κλείσου στον εαυτό σου, να περνάς καλά». Δεν είναι η ψεύτικη σχέση του προφυλακτικού, της μιας βραδιάς, του «σε βαρέθηκα, ψάχνω κάτι άλλο».

'' Ποτέ μην πεις αργά''- ''Ο Χριστός είναι η εγγύηση. Η βεβαιότητα και η αλήθεια του ανθρωπισμού και του Χριστιανισμού '': Α.Σαμαράκης, Αθ.Γιεφτιτς

«Τι είναι ουσιαστικά η ορθόδοξη στάση απέναντι στον Θεό» ;

Είναι αυτή η ασκητική, παραδοσιακή στάση και άσκηση, ως εγρήγορση του ανθρώπου. Θα είσαι όλη την ώρα σε μία εγρήγορση, σε μία στάση δυναμική, ακριβώς για να είσαι προσεκτικός, να είσαι συγκροτημένος.

Και όταν δώσει ο Θεός τη Χάρη, αυτή δεν καταργεί την ελευθερία, απλώς τρέφει, βοηθάει τα του ανθρώπου, πού βέβαια ο Θεός τα έχει δώσει, και το νου και τις δυνάμεις και όλα. Τις αυξάνει, τις αναπτύσσει, αλλά πάλι ο άνθρωπος είναι πού αγαπά τον Θεό. Δεν αγαπά η Χάρις του Θεού μέσω του ανθρώπου τον Θεό. Ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό, η Χάρις βοηθάει».

Σήμερα, σ’ αυτή την αλλόκοτη ζωή που περνάμε, όπου όλα αυτά που μας συμβαίνουν, όταν δεν τα φωτίζει το χριστιανικό φως, είναι ανόητα στο βάθος, ίσως και πιο πολύ από ανόητα. Ναι, είμαι χριστιανός γιατί αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να νιώσω τον άλλον, και μου δίνει τη δυνατότητα να ελπίζω ότι κι αυτός ο άλλος θα νιώσει εμένα.