Ιεροπρεπώς και με κατάνυξη εορτάσθηκε η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας, όπου οι πιστοί προσήλθαν με ευλάβεια για να προσκυνήσουν και να λάβουν τη χάρη και την ευλογία του Σταυρού του Κυρίου.
Την παραμονή 13 Σεπτεμβρίου προεξάρχοντος του προϊσταμένου του Ι.Ναού πανοσ.Αρχιμ. Σισώη Σκάρκου και με την συμμετοχή του π. Αθανασίου Ηλιόπουλου εψάλη ο πανηγυρικός εσπερινός της Υψώσεως και οι Χαιρετισμοί προς το Ζωοποιού Σταυρού.
Ο Κύριος, αν καί ήταν Θεός, ταπεινώθηκε κι έγινε άνθρωπος από τήν αγάπη του γιά μάς. Σταυρώθηκε γιά το χατήρι μας, γιά νά μάς σώσει από το θάνατο καί νά μάς χαρίσει αιώνια ζωή. Ο δια Σταυρού θάνατος του Χρίστου είναι κεφαλαιώδες γεγονός μοναδικής σημασίας γιά τή χριστιανική πίστη. Αποτελεί το κέντρο του χριστιανικού κηρύγματος, όπως καί η Ανάσταση του Χρίστου. Σ’ αυτό θεμελιώνεται το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου καί του κόσμου, πού προσφέρει, απ΄ το 'ξεχείλισμα τής μεγάλης Του αγάπης, ο φιλάνθρωπος Πατέρας Θεός τής αγάπης (Ίωάν.3,16-17, Α Ιωάν.4,9 κεξ).
 |
| Giotto-The_Birth_of_the_Virgin- Παρεκκλήσιο Σκροβένι, Πάδουα (περ.1305) |
Μια σύντομη ματιά στην εξελικτική πορεία των θεομητορικών εορτών του ετησίου κύκλου, μας βεβαιώνει, ότι η θεσμοθέτησή τους καθυστέρησε αρκετά. Η πρώτη εορτή που μπαίνει επίσημα στον κύκλο των ετησίων εορτών είναι εκείνη της Κοιμήσεως (τέλη του 6ου αι. μ.Χ.).
Ο Ευαγγελισμός μνημονεύεται στους κανόνες της εν Τρούλλῳ Συνόδου, δηλαδή στα τέλη του 7ου αι. Στα τέλη του ίδιου αιώνα ανάγεται και η εμφάνιση της εορτής της Γενεθλίου. Τα Εισόδια και η Σύλληψη λαμβάνουν επίσημο χαρακτήρα μόνο επί τη βασιλεία του Μανουήλ Α’ Κομνηνού, δηλαδή κατά τον 12ο αι.
Η σταδιακή πορεία προς τη θεσμο- θέτηση των θεομητορικών εορτών έχει άμεση σχέση με τα εγκαίνια των σχετικών ναών. Η ανέγερση των λατρευτικών κτισμάτων με τη σειρά της προέκυψε από την ανάγκη μιας πιο ουσιαστικής απόδοσης τιμής στο πρόσωπο της Παναγίας, τη συνεισφορά της οποίας στο έργο της σωτηρίας εκτιμήθηκε από πολύ νωρίς.
Η τιμή της Θεοτόκου συνδυαζόταν με εκείνη του Χριστού. Οι πανηγυρικοί λόγοι των Πατέρων που αφιερώνονται στην εορτή της Γέννησης, περιέχουν πλείστες αναφορές στα γεγονότα της ζωής της Θεοτόκου και δίνουν έμφαση στον ρόλο της στη Θεία Οικονομία. Παρακάτω θα εξετάσουμε λίγα χρονικά στοιχεία κοινά των ορθόδοξων θεομητορικών εορτών με βάση όπως είθισται τους Πατερικούς λόγους.
Ο στόχος μας είναι να δούμε ποια ήταν η κατανόηση των εορτών προς τιμήν της Παναγίας σε σχέση με τον χρόνο τους.
.
Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα αλλά και με τη δέουσα λαμπρότητα – παρά τα περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν λόγω του κορονοϊού-, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Καλλιθέας , την Παρασκευή 14/8/2020 και περί την 7 μμ, τελέστηκε ο μετά Αρτοκλασίας Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Κατά τη διάρκεια του εσπερινού εψάλησαν τα Εγκώμια μπροστά στο ανθοστόλιστο Επιτάφιο, από τον πανοσιολογιώτατο Αρχιμ. Σισώη Σκάρκο, τον π. Αθανάσιο Ηλιόπουλο και σύσσωμο το πλήθος των ενοριτών.
Στην ακολουθία ο προϊστάμενος της ενορίας απήθυνε προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα τον προσήκοντα λόγον οικοδομής και παρακλήσεως, πρίν την έναρξη των Εγκωμίων και της σύντομης Περιφοράς του Επιταφίου εντός του Ναού.
Οι πύλες της ανθρώπινης ιστορίας άνοιξαν και μπήκε στον χώρο και τον χρόνο, ο αχώρητος Θεός και έγινε άνθρωπος, σμικρύνθηκε, κενώθηκε και ταπεινώθηκε. Πόση δόξα και ευγνωμοσύνη οφείλουμε στην Κυρία Θεοτόκο, την άμεσο συνεργό του Θεού, στη δική μας σωτηρία. Γιατί, δια της Θεοτόκου, νικήθηκε ο έσχατος εχθρός μας, ο θάνατος, το ψεύδος και η αναλήθεια.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία του κόσμου, γιορτάζεται ο θάνατος. Και αυτό συμβαίνει μέσα στο χριστιανισμό, γιατί, ακριβώς το θάνατο τον θεωρεί — όπως και είναι— μετάβαση στη ζωή, στην όντως ζωή, στην αληθινή ζωή.
Γι αυτό και ή εκκλησία μας, την ημέρα τής Κοίμησης τής Θεοτόκου πανηγυρίζει. Όποιος μπορεί να δει πιο πέρα από αυτό, τότε ανακαλύπτει πώς ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να υπάρχει μόνο για ένα «πέταγμα» από τη μήτρα στο στόμιο τού Άδη. Μόνο για ένα φαγοπότι , έναν οπορτουνισμό ή μια περιπέτεια.
Ή Μητέρα τής ζωής πήγε στη ζωή. «Κλίμαξ πρός ουρανόν ο τάφος γίνεται». Και μόνον αυτό το μήνυμα για το ανθρώπινο γένος αποτελεί το δυνατότερο μήνυμα τής Ιστορίας.
(ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ)
Παραμονή της Εορτής, το απόγευμα της Τετάρτης 5/8/2020, τελέστηκαν ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, η Λιτή και η Αρτοκλασία, προεξάρχοντος του Θεοφιλέστατου επισκόπου Ρωγών κκ. Φιλόθεου,του Αρχιμ. Νικόλαου Κατσαφαροπούλου, του Αρχιμ. Σισώη Σκάρκου, προϊστάμενου του Ιερού Ναού, των πατέρων του Ναού, του πρωτ. π. Βασιλείου Χριστοδούλου, και π. Αθανασίου Ηλιόπουλου μαζί με πλειάδα εκλεκτών πατέρων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Ανήμερα της Εορτής, τελέστηκε Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Λαοδικείας, κκ. Θεοδώρητου. Τέλος, με την παρουσία πλήθους κόσμου και την λαμπρή χοροστασία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ευρίπου κκ. Χρυσοστόμου πλαισιούμενου από ευάριθμη ομάδα Ιερέων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής τελέστηκε την Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020 ο Μεθέορτιος Εσπερινός κι η Ιερά Λιτάνευση της Εικόνας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ιησού Χριστού.
Το έργο του Χριστού, και συνακόλουθα της Εκκλησίας, δεν είναι η σωτηρία από τον κόσμο, αλλά η σωτηρία του κόσμου. Η Μεταμόρφωση δεν ήταν τέρμα, ούτε καὶ σύμβολο οιουδήποτε ενδοϊστορικού τέρματος, αλλά σημείον του μελλοντικού Τέρματος.
Προτύπωσε, δηλαδή, δύο πράγματα: αφενός, την Ανάσταση του Χριστού. Καθ΄ αυτὴ η διήγηση της Μεταμόρφωσης εμφανίζεται στα ευαγγέλια ως ένα είδος διευκρίνισης της αποκάλυψης που είχε κάνει λίγες μέρες πρωτύτερα ο Χριστός στους μαθητές περί του επικείμενου Πάθους και της Αναστάσεώς Του (Ματθ. 16:21- 23, Μάρκ. 8:31-33, Λουκ. 9:21-22).
Επί πλέον, ο Λουκάς σημειώνει ότι αυτό για το οποίο συζητούσαν με τὸ Χριστό ο Μωυσής καὶ ο Ηλίας, ήταν ακριβώς το εγγίζον πάθος και η εκπλήρωση της αποστολής Του (Λουκ.9:30).
Αφετέρου[2], η Μεταμόρφωση προτύπωσε αυτὸ που προτυπώνει ἡ ίδια ἡ Ανάσταση του Χριστού, ήτοι την τελική, καθολική Ανάσταση: «τήν τῶν βροτῶν ἐναλλαγὴν την μετὰ δόξης σου, Σωτήρ, ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ φρικτῇ της σῆς ἐλεύσεως δεικνύς, ἐπὶ του ὄρους Θαβὼρ μετεμορφώθης»...«Βουλόμενος [...] δεῖξαι τίς ποτέ ἐστιν ἡ δόξα ἐκείνη, μεθ’ ἧς μέλλει παραγενέσθαι, ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλόν».
«Χαίρει οὐρανός, ἐκ γῆς ἀνατέλλοντα νῦν προαισθόμενος ἥλιον τὸν ἔνδοξον ἐν Θαβωρείῳ τῷ ὄρει σήμερον ἠλιακᾶς φαιδρότητας· γῆ δὲ χορεύει φαιδρῶς, οὐρανίῳ αἴγλῃ καὶ λαμπρότητι λαμπομένη καὶ φῶς χρηματίζουσα[1]».«
Όλη ή Παλαιά Διαθήκη είναι μία πολλαπλή, προοδευτική προετοιμασία για να δει ή ανθρωπότητα τό αόρατο. Το ίδιο τ΄ όνομα ‘’Ισραήλ’’ (πού σημαίνει: Ο άνθρωπος πού είδε ή θά δει τόν Θεό) φέρει εν εαυτώ το μυστήριο τής θεμελιώδους κλίσεως: νά δει ο άνθρωπος τόν αόρατο Θεό.
Όλα τά πρόσωπα καί τά γεγονότα μέ συμβολική σημασία ή οι προφητικές μορφές από τον Άβελ έως τόν Ηλία και τον Μωυσή, όλες οι προφητείες παιδαγωγούν ή οικονομούν την υποδοχή τού μυστηρίου τής ενσαρκώσεως τού Χριστού και τον ερχομό της βασιλείας τού Θεού μέσα στην ανθρωπότητα.
Ό Ησαΐας λέει: "Μέ αυτά τά μάτια είδα τόν Βασιλέα, τόν Κύριο των Πάντων" (Ήσαΐας 6:5) εννοώντας ότι ό λαός θά δει τόν Θεό μέ τά μάτια του καί θα ακούσει τή φωνή Του.
Αυτό εξηγεί πώς αυτοί οι Προφήτες είδαν τόν Υιό τού Θεού νά ζει ώς άνθρωπος μεταξύ ανδρών καί γυναικών (πρβλ. Βαρούχ 3:38): ό,τι πρόκειται νά έλθει, προφητεύεται· ό,τι δεν είναι ακόμη εδώ, καλείται νά γίνει παρόν· ό,τι ήταν αδύνατον κηρύσσεται δυνατόν· ό,τι ήταν στον ουρανό, καλείται νά κατεβεί μέσα στη σκόνη τού θανάτου.
Ελέχθη ότι ό άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα Θεού, αλλά αυτό δεν είναι σαφές· επειδή ό Λόγος, κατ' εικόνα τού όποιου ο άνθρωπος πλάστηκε, ήταν ακόμη αόρατος· κι έτσι ή ομοιότητα χάθηκε εύκολα.
Αλλά όταν ό Λόγος τού Θεού ενσαρκώθηκε, επιβεβαίωσε καί τά δύο· Αυτός έκανε τήν εικόνα γνωστή μ΄όλη της τή αλήθεια, γενόμενος ό ίδιος αυτό πού ήταν η εικόνα καί αποκαθιστώντας τήν ομοιότητα, μέ σταθερό τρόπο, κάνοντας τήν ανθρωπότητα πλήρως όπως ο αόρατος Πατήρ μέσω τού Λόγου, πλέον ορατή. «Δι΄ αύτού [τού Χριστού] έχομεν τήν προσαγωγην οί άμφότεροι έν ένί τινεύματι πρός τόν Πατέρα» (Έφ. 2:18).
1η Θεία Λειτουργία (μέ τόν Ὄρθρο)
