Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

   
   Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης.
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς εόρτιας λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών.

«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».

Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον.

Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:

«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».

«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».


Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

Ε.Ν.

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ

Η ενορία μας πραγματοποίησε το Σάββατο 10/5 απογευματινό προσκύνημα στην Ιερά Μονή  του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στα Βάγια Θηβών. Ένα όμορφο γυναικείο μοναστήρι, πολύ φιλόξενο, με πολλές αδελφές οι οποίες έχουν φτιάξει πολλά και σημαντικά πράγματα στη Μονή. 

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΥΛΜΑΝ




ΣΤΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ 


ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΣΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΦΕ

Ο π. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΕ ΕΝΟΡΙΤΕΣ

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ




  Βίος Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού.

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής εορτάζει στις 8 Μαΐου (μνήμη), και στις 26 Σεπτεμβρίου η Μετάσταση του. Ο Ευαγγελιστής και Απόστολος Ιωάννης, ήταν αδελφός του Αποστόλου Ιακώβου. Η οικογένεια του και ο ίδιος καταγόταν απ’ την Γαλιλαία και ήταν ψαράδες στο επάγγελμα. Ο πατέρας του λεγόταν Ζεβεδαίος και η μητέρα του Σαλώμη. Ο Ιωάννης από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του στο ψάρεμα, καθώς και ο αδελφός του ο Ιάκωβος. Δεν είχε καμιά μόρφωση ούτε έμαθε πολλά γράμματα,  απλά ψάρευε, όπως τον δίδαξε ο πατέρας του.  Δεν είχε φίλους ούτε συναναστρεφότανε με μορφωμένους και σοφούς της εποχής εκείνης. Νέος ακόμη, από αγάπη προς τον Θεό, πήγαινε συχνά στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού, για να ακούσει το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου, του βαπτιστή, του οποίου έγινε μαθητής.  Ένα απόγευμα πού περπατούσε ο Ιησούς κοντά στην θάλασσα της Γαλιλαίας, είδε τον Ιωάννη να ψαρεύει και τον κάλεσε κοντά Του. Εκείνος άφησε αμέσως τα δίχτυα του και το ψάρεμα και μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο τον ακολούθησε χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς να ρωτήσει το παραμικρό. Η θεϊκή δύναμη του Κυρίου τον κατέκτησε αμέσως.  Ο Ιωάννης, ο ταπεινός αυτός ψαράς, μετά την Ανάληψη του Κυρίου και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έγινε μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο στύλος της Εκκλησίας.
Ο Ιωάννης λοιπόν αγάπησε πολύ τον Διδάσκαλο του και έδειχνε αφοσίωση και σεβασμό απέραντο, αλλά  αγαπήθηκε και  από τον Χριστό και έτυχε πολλών (διακρίσεων). Είχε την μεγάλη τιμή να συνοδεύσει τον Χριστό στο Θαβώριον Όρος για την Μεταμόρφωση και να ακούσει την θεϊκή φωνή την λέγουσαν: «Οὗτος ἔστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὤ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε». Και στον Μυστικό Δείπνο δίπλα στον Ιησού κάθισε ο Ιωάννης και διά την πολλή αγάπη, την οποίαν έτρεφε δι’ Αυτόν, τον ρώτησε: «Κύριε, τίς ἔστιν ὁ παραδιδούς σέ;» Αλλά και όταν ο Ιησούς συνελήφθη από τους Ιουδαίους, τον ακολούθησε με πολύ θάρρος και μπήκε στην αυλή του Αρχιερέως. Και όταν σταυρώθηκε ο Κύριος, πάλιν παρίστατο μετά της Παναγίας  Μητέρας του Θεανθρώπου.  Αυτόν δε τον Ιωάννη, τον αγαπημένο Του μαθητή, επέλεξε ο Χριστός πάνω στον σταυρό, για να προστατεύσει την μητέρα Του, και η μεν Θεομήτωρ ήκουσε το «γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου», ο δε Ιωάννης ήκουσε το «ἰδού ἡ μήτηρ σου» (Ιω. ΙΘ΄ 2627).
Ο Ιωάννης από της στιγμής εκείνης παρέλαβε την Παναγία και την οδήγησε στο σπίτι κοντά στην μητέρα του Σαλώμη και την φρόντιζε ακούραστα μέχρι της κοιμήσεώς της.
Πόση μεγάλη τιμή για τον Ιωάννη να γίνει ο προστάτης της Παναγίας μας, της Μητέρας του Θεανθρώπου! Δικαιολογημένα λοιπόν μας διαβεβαιώνει η Εκκλησία ότι ο ίδιος ο Ευαγγελιστής είναι αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων, πού περιγράφει στο Ευαγγέλιο του, τονίζοντας: «Οὗτος ἔστιν ὁ μαθητής ὁ μαρτύρων περί τούτων καί γράψας ταῦτα, καί οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἔστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιω. ΚΑ΄ 24). Έχουμε την διαβεβαίωση ότι πορεύθηκε μαζί Του στον Γολγοθά για την σταυρική θυσία και ότι όλες τις δύσκολες στιγμές στάθηκε κοντά στον Χριστό με πίστη, αφοσίωση και ποτέ δεν τον αρνήθηκε.

Ο Ιωάννης μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γίνεται πάνσοφος. Κηρύττει τον λόγο του Θεού στα Ιεροσόλυμα και μετά την κοίμηση της Θεοτόκου στέλλεται από την Εκκλησία στην Ασία με κέντρο την Έφεσο και διδάσκει την Χριστιανική πίστη, σύμφωνα με την παράδοση, σ’ έναν λαό άγριο. Το φλογερό του κήρυγμα, το σάλπισμα της διδασκαλίας του Χριστού, συνάντησε σφοδρή αντίδραση, γιατί τα Χριστιανικά του κηρύγματα ήσαν κόντρα στις σατανικές πλάνες.  Εκεί όπου παλιά φιλοσοφούσαν οι δαιμονόπληκτοι ειδωλολάτρες, πάλεψε πολύ, αλλά αποδείχτηκε φοβερός εχθρός των δαιμόνων. Εξαφάνισε το σκοτάδι και κυρίευσε την ακρόπολη των ειδωλολατρών εξιστορώντας κάθε μέρα και κάθε στιγμή την επίγεια ζωή του Ιησού Χριστού, την σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση Του, σε όσους ήθελαν να τον ακούσουν. Έτσι η ειδωλολατρία έσβησε, και επικράτησε η φιλοσοφία του ψαρά και η δύναμις της Εκκλησίας, η δύναμις του Αγίου Πνεύματος, πού έστειλε ο Ουράνιος Πατέρας και ανέδειξε τους αλιείς, πανσόφους.

Πάτμος
Ο Ιωάννης μετά από πολλά χρόνια, οδηγήθηκε αλυσοδεμένος στην Πάτμο. Βρέθηκα εξόριστος στην Πάτμο, λέγει ο ίδιος, εξαιτίας του λόγου του Θεού, τον οποίον κήρυττα, και για την μαρτυρία του Ιησού Χριστού, διότι παρουσίαζα τον Ιησού Χριστό στους ανθρώπους (Αποκ. Α΄ 9).   Ο ιστορικός Ευσέβιος τοποθετεί την εξορία αυτή κοντά στο 14ον έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Δομετιανού, το 94 ή το 95 μ.Χ.. Αλλά και στην Πάτμο ο φλογερός Ιωάννης δεν σταμάτησε την δράσι του, συνέχιζε το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου ακολουθώντας τα ίχνη του Κυρίου. Εκεί κατέλυσε στο σπίτι ενός καλού ανθρώπου του Μύρωνος. Αυτόν και την οικογένεια του τους έκανε σύντομα Χριστιανούς. Το σπίτι του Μύρωνος αποτέλεσε την πρώτη κατ οίκον εκκλησία.
Το κήρυγμά του, ο ζεστός λόγος του κέρδιζε καθημερινά ψυχές και πολλοί απ’ αυτούς βαπτίζονταν.  Στην παραλία της Πάτμου γίνονταν οι βαπτίσεις και σώζονται εκεί μέχρι σήμερα περιφραγμένα ερείπια του βαφτιστηριού του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστή. Εκεί σ’ αυτόν τον αγιασμένο χώρο, βαπτίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι και έγιναν στρατιώτες του Χριστού.
Συγγραφή της Αποκαλύψεως
Ο Ευαγγελιστής ευρισκόμενος στην Πάτμο εξόριστος, μέσα σε ένα Σπήλαιον, πού σώζεται μέχρι σήμερον και λέγεται Ιερόν Σπήλαιον ή Σπήλαιον της Αποκαλύψεως, έλαβε την Αποκάλυψη.  Του την έδωσε ο ίδιος ο Θεός με οράματα, πού έβλεπε μπροστά στα μάτια του, (ωσάν να έβλεπε εικόνες όπως σε κινηματογραφική ταινία), το μέλλον της Εκκλησίας και της ανθρωπότητας. Έλαβε ο Ιωάννης την Αποκάλυψη από τον Θεό και την έγραψε όχι μόνον διά τον εαυτό του, αλλά διά τους πιστούς της Εκκλησίας όλων των αιώνων. Είναι η Αποκάλυψις σαν μια επιστολή, μια εγκύκλιος, πού την στέλνει  ο Θεός στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και δι’ αυτών σε ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού όλων των αιώνων.  Η Αποκάλυψις είναι το μόνον προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ιωάννης την ονομάζει καθαρά προφητεία. Μακάριος, λέγει ο αναγινώσκων τους λόγους της προφητείας (Αποκάλ. Α΄ 3), περιγράφει δηλαδή αυτά πού πρόκειται να γίνουν.
Σ’ αυτό το βιβλίο βλέπουμε τον πόλεμο του σατανά κατά των οπαδών του Χριστού, αλλά και τον θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. Φαίνεται ο διωγμός των πιστών υπό των αντίχριστων, αλλά και η τιμωρία των αποστατών. Φαίνεται επίσης καθαρά η προστασία των ανθρώπων του Θεού. Όλοι οι πιστοί, πού βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, παρ όλα τα βάσανα και τους διωγμούς θα βγουν στο τέλος νικητές. Βλέπουμε φυσικές αναστατώσεις, πού θα γίνουν στον ουρανό, στον ήλιο, στην θάλασσα. Βλέπουμε λιμούς και λοιμούς και σεισμούς κατά τόπους, για τα οποία ομιλεί ο Κύριος (Ματθ. 24 και Λουκά 21) και τα οποία θα συμβούν κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου. Έκτος από την Αποκάλυψη έγραψε ο Ιωάννης τις τρεις Καθολικές Επιστολές και το Ευαγγέλιο. Πρέπει δε να σημειώσουμε ότι ο Ιωάννης έγραψε στην Ελληνική γλώσσα, πού για μας τους Έλληνες αποτελεί μεγάλη τιμή.


Η Συγγραφή του Ευαγγελίου
Τελευταίος απ’ όλους τους Ευαγγελιστές ο Ιωάννης και με προτροπή των πολυαρίθμων μαθητών και ακροατών του έγραψε το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στην Έφεσο, εκεί όπου εκοιμήθη σε βαθιά γεράματα.  Η όμορφη ψυχή του και το διαυγές πνεύμα του χαριτώνονται από το Άγιο Πνεύμα,  και αποκτά μίαν γλυκύτητα και μια σωφροσύνη. Μέσα του ζούσε η φύσις της Χριστιανικής αγάπης, η οποία συνδυαζόταν με το συναίσθημα της πίστεως, πού γινόταν μαχητική, όταν το απαιτούσε το καθήκον. Και «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Ιω. Δ΄8). Η αγάπη και η πίστης είχαν γίνει στο είναι του μέτρο και γνώμη για τον ορισμό της αγιότητος.

Όλες αυτές οι διδασκαλίες, πού άκουσε από τον Χριστό, έγιναν μέσα του κέντρο αγνότητας της ανθρώπινης ψυχής του με την συναίσθηση και την λειτουργία του πνεύματος του, ώστε να κατανοήσει όλες τις ιδέες και τα νοήματα για την συγγραφή του Ευαγγελίου, πού είναι μια θερμή έκφρασης αγάπης και προθυμίας. Είναι βαθύ και θεολογικό στο περιεχόμενο του γι’ αυτό ονομάζεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και Θεολόγος.  Ο Ιωάννης κατενόησε όσον ουδείς άλλος πόσον αξίζει η αρετή της αγάπης, και στο Ευαγγέλιο του και στις επιστολές του παντού περί αγάπης ομιλεί.  


 Σε όλα τα κηρύγματά του έλεγε:  «Τεκνία ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»,  γιατί η αγάπη είναι η βάσις και η συνισταμένη όλων των αρετών.  Αυτήν την αγάπη ο Ιωάννης την απέκτησε με κόπο και με αγώνα, διότι από μικρός ήτο φύσις ζωηρά, γι’ αυτό ο Κύριος τον ονόμασε βουνεργές (Μάρκ. Γ΄ 17), δηλαδή υιό βροντής, παιδί του κεραυνού, όπως θα λέγαμε σήμερα.  Και όμως, δάμασε την ζωηρή αυτή φύση και τον ευέξαπτο χαρακτήρα, και απέκτησε τόσην αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, όσον ουδείς άλλος, γι’ αυτό και ονομάσθηκε και μαθητής της αγάπης.  Με την αγάπη λοιπόν ο Ιωάννης νίκησε τις δυσκολίες, πού συνάντησε στις μακρινές χώρες, τα βάσανα πού υπέφερε απ’ τους ασεβείς, τους κατατρεγμούς, τούς ξυλοδαρμούς και τις φυλακές, με την αγάπη, αλλά και με την ενίσχυση του ίδιου του Θεού. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός σε όλους τους Αποστόλους, πριν αναληφθεί στους ουρανούς: «Καί ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἴμι πάσας τάς ἡμέρας», Άρα κι εμείς οι Χριστιανοί ως μαθητές του μαθητού του Χριστού πρέπει να έχουμε οδηγό και όπλον και στήριγμά μας την αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Και αν δεν έχουμε αληθινή αγάπη μέσα μας, να την ζητήσουμε από τον Θεό με προσευχή και εκείνος θα μας την δώσει.

 Ε.Ν.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΟΥ

 Με την ευκαιρία του ετήσιου μνημόσυνου του μακαριστού π. Σταύρου Βιολιδάκη, αλλά και το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της αειμνήστου μεγάλης ευεργέτιδος του Ιερού Ναού μας, Κρυστάλλως Γεωργακοπούλου, σήμερα Κυριακή 4 Μαΐου ε.ε. χοροστάτησε και λειτούργησε στον ναό μας ο Θεοφιλέστατος επίσκοπος Ναζιανζού κ.κ. Θεοδώρητος, μαζί με τους πατέρες τού ναού π. Ειρηναίο, π. Σισώη, π. Βασίλειο και τον διάκονο π. Αστέριο.
 Ο π. Σταύρος υπήρξε ένας άξιος εργάτης του Ευαγγελίου, πάντα δίπλα στο ποίμνιό του, γεμάτος αγάπη και θέληση για να προσφέρει στον συνάνθρωπό του, η Κρυστάλω Γεωργακοπούλου  μεγάλη ευεργέτιδα  του ναού μας, προσέφερε από το υστέρημά της τόσα πολλά, με αποκορύφωμα την μεγάλη δωρεά του σπιτιού της, ένα παλαιό αρχοντικό, το οποίο σε λίγο καιρό θα γίνει ένας υπέροχος παιδικός σταθμός για τα παιδιά της ενορίας μας.


ΤΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗΝ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΑ 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΕΙΣΟΔΙΚΟ

ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ

ΚΥΡΙΕ ΚΥΡΙΕ ΕΠΙΒΛΕΨΟΝ ΕΞ  ΟΥΡΑΝΟΥ...

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΘΑΝΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

   θανατίζοντας τῆν Ἀνάσταση.
   τοῦ π. Βασίλειου Χριστοδούλου

   Κι ὅμως, ὁ ἄνθρωπος - καί γιά νά γίνω σαφῆς ἀπ’ τήν ἀρχή ὁ Ἕλληνας χριστιανός - ἔχει τήν παγκόσμια μοναδικότητα-ἱκανότητα νά φεύγει ἀπ’ την Ἀνάσταση (ἔστω τήν δεκάλεπτη, τήν ἐν ἐξέδραις περίβλεπτη...) μέ τήν γεύση τοῦ θανάτου στό στόμα κι ὄχι μέ τήν ἀντήχηση «ἦχου καθαροῦ ἑορταζόντων» στά ἐγκάρδια σταυροθόλια.
Ἀντί νά κοινωνήσουμε Τόν θυσιαζόμενο ἐκούσια Ἀμνό, μετέχοντας στήν Ζωή πού ἀνατέλλει ἐκ τοῦ τάφου, ἐξακολουθοῦμε νά προσφέρουμε ἀνθρωποθυσίες, ἐπιλέγοντας καί πάλι τόν θάνατο.
Πρέπει νά εἴμαστε ἡ μοναδική χριστιανική χώρα πού μέ τό ξημέρωμα τῆς Πασχάλιας ἡμέρας ἀσχολεῖται ὄχι μέ τήν Ἀνάσταση ἀλλά μέ τόν θάνατο, μετρώντας τά θύματα μιᾶς πρωτοφανοῦς βαρβαρότητας, πού ἡ ξιπασμένη αἰσθητική ἔχει βαπτίσει ἔθιμο. 
Καταγράφω τόν φετινό ἀπόηχο: α. Ἀμερικανίδα ὑπήκοος χαροπαλεύει στήν ἐντατική μέ πολλαπλά τραύματα μετά ἀπό ἔκρηξη αὐτοσχέδιας κροτίδας πού ἀνεγκέφαλοι πέταξαν σέ ναό στή Σαντορίνη, σοβαρά τραυματισμένος καί ὁ σύζυγός της, β. νεκρός 24χρονος ἀπό μπαλωθιές πασχάλιου γλεντιοῦ στήν Κρήτη καί ἄλλος ἕνας κινδυνεύει νά χάσει τήν ὅρασή του, γ. Δύο ἄνθρωποι, ὁ ἕνας στό Ἀγρίνιο κι ὁ ἄλλος στό Ἠράκλειο Κρήτης κινδυνεύουν μέ ἀκρωτηριασμό ἑνός ἐκ τῶν ἄνω ἄκρων λόγω ἔκρηξης βεγγαλικῶν στά χέρια τους τό βράδυ τῆς Ἀνάστασης.
Κάθε χρόνο ἀναπαράγεται ἡ ἴδια δαιμονική κατάσταση μέ μοναδική ἀλλαγή τό ποῦ καί σέ ποιούς καί κανείς δέν φαίνεται νά ἀντιδρᾶ. Ὄχι μόνο δέν ἀντιδρᾶ, ἀλλά ἡ βαρβαρότητα βαπτίζεται ἔθιμο, διαφημιζόμενο γιά τήν προσέλκυση τουριστῶν.
Στό γνωστό χωριό τῆς Χίου (σέ χώρα Ὀρθόδοξη, νά τό ὑπενθυμίσω!) μέ τό ἄκουσμα τῆς νίκης καταπάνω στόν θάνατο, οἱ χριστιανοί ὡσάν ὑποστηρικτές τοῦ θανάτου βομβαρδίζουν τό ἄγγελμα ὡς βλασφημία, σάν νά μήν τό ἀντέχουν, σάν νά μή θέλουν νά τό ἀκούσουν. Οἱ δύο ἐνορίες χωρισμένες, νά ρουκετοβολοῦν ἡ μία τό ναό τῆς ἄλλης καί ὁ κόσμος πανικόβλητος νά τρέχει νά προστατευθεῖ, μετρώντας μέ τό ξημέρωμα τίς ὑλικές ζημιές σέ ναούς καί σπίτια. Εἶναι ὁ ἴδιος κόσμος πού στήν πλειοψηφία του ἔχει ἀγκαλιάσει τόν ἐπικίνδυνο αὐτό καί φρενοβλαβῆ παλιμβαρβαρισμό γιά τήν προσέλκυση τουριστῶν καί τήν εἰσροή χρήματος.
Τό ἀπόλυτα σχιζοφρενικό εἶναι, τό ἐν λόγῳ γεγονός νά προβάλλεται ἀπό τά τηλεοπτικά κανάλια ὡς ἔθιμο ἐντυπωσιακό, τήν στιγμή πού οἱ ἴδιοι τηλεοπτικοί ἐκφωνητές ἀριθμοῦν μέ περισσή στενοχώρια τά πασχάλια θύματα παρόμοιων «ἐθίμων» σέ ἄλλα μέρη τῆς πατρίδας μας.
Αὐτή ἡ βαρβαρότητα, ἄν θέλουμε ἐπιτέλους νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἀγκαλιάζεται ἀπό ὅλους, διότι τρέφει κατώτατα ἔνστικτα, ταΐζει μέ τόν ἐντυπωσιασμό της τήν ξελιγωμένη στά κράσπεδα τοῦ ἐπιπόλαιου, φτηνοῦ καί ἐπιδερμικοῦ ἀναζήτηση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ἐκτονώνει, δημιουργώντας τούς γνώριμους ἤχους γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο (τόν σαματᾶ). Δίνει πρόσκαιρο φῶς καί χρῶμα στή νύχτα χωρίς δέσμευση ζωῆς, δίχως ἀπαίτηση γιά συνέχεια (σάν τά Χριστούγεννα, μέ τήν διαφορά ὅτι ἐκεῖ δέν κινδυνεύεις ἀπ’ τά ψεύτικα ἔλατα, τά κακόγουστα μπαλκόνια καί τίς βιτρίνες), ἀντιμάχεται μέ λύσσα τό ἱλαρό φῶς τῶν κεριῶν, πού λιτανεύεται ἐξαπλωτικά μέσα στή νύχτα, μεταλαμπαδευόμενο μέ κίνηση ἐθελούσια, δοσίματος καί λήψης, ἄηχα καί μυσταγωγικά.
Ἡ ἴδια τακτική τοῦ διαβόλου ἀνά τούς αἰῶνες, νά λοιδορεῖ τήν Ἀνάσταση ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τήν ἀκυρώσει, νά προσπαθεῖ νά τήν καλύψει ὅταν δέν γίνεται νά τήν ἀρνηθεῖ. Μόνο πού τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ δίνονταν «ἀργύρια ἱκανά» γιά νά κηρυχθεῖ τό γεγονός ὡς κλοπή νεκροῦ, ἐνῶ στίς μέρες μας δίνονται τά βεγγαλικά καί οἱ κροτίδες, γιά νά δημιουργηθοῦν νεκροί σέ πεῖσμα τῆς Ἀνάστασης...
Τό ἐπιπλέον θλιβερό καί στενόχωρο γιά μᾶς τούς ἱερεῖς καί γιά τήν Ἐκκλησία μας γενικότερα εἶναι, ὅτι σέ πολλές περιπτώσεις πρόδρομος ὅλης αὐτῆς τῆς ἀθλιότητας - σίγουρα ἀνεπίγνωστα- εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ ἱερεῖς. Δέν μιλῶ γιά τίς ἀποκαρδιωτικές ἐκεῖνες  ἱερατικές φιγοῦρες πού μαζί μέ τήν λαμπάδα καί τό θυμιατό ἀπό τό ἕνα χερί κρατοῦν καί τήν καραμπίνα στό ἄλλο πυροβολώντας στόν ἀέρα μέ τό «Χριστός Ἀνέστη» (κάθε χρόνο τέτοιες φιγοῦρες γίνονται περιζήτητες στίς τηλεοπτικές ἀρένες τῆς χλεύης καί τοῦ διασυρμοῦ) ἀλλά μιλῶ γιά τίς πάμπολλες ἐκεῖνες περιπτώσεις στίς ὁποῖες τό γεγονός τῆς Ἀνάστασης λειτουργεῖ ἁπλῶς ὡς δευτερεῦον στοιχεῖο, ἀφορμή πραγματοποίησης «ἐθίμων» ἐντυπωσιασμοῦ καί σαματᾶ, ἀφοῦ πάντοτε ἡ θρησκεία θά ταΐζει μέ ἐντυπωσιασμό καί θόρυβο τήν λιμοκτονοῦσα ὑπαρξιακή ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου.
Τό πρωινό τοῦ Μ.Σαββάτου κατά τήν διάρκεια τῆς ἑσπερινῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μ.Βασιλείου (προάγγελος ὅλη ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως)  λαμβάνουν χώρα ἀπίστευτης φαιδρότητας γεγονότα. Ἱερεῖς νά ξεπηδοῦν ἀλαφιασμένοι ἀπό τήν Ὡραῖα Πύλη ψέλνοντας τό «Ἀνάστα ὁ Θεός...» τρέχοντας μέσα στό Ναό σάν νά ἔχουν πάρει φωτιά, ἄλλοι νά ἔχουν «κατηχήσει» ἀπό πρίν τό ἐκκλησίασμα νά φέρουν μαζί τους διάφορα κουζινικά σκεύη, τά ὁποῖα κτυποῦν μέ μανία στό ἄκουσμα τοῦ ἴδιου ψαλμικοῦ στίχου δημιουργώντας ἕνα πανδαιμόνιο φασαρίας, ἐνῶ ἄλλοι, περισσότερο πρακτικοί, ἔχουν καθοδηγήσει τό ποίμνιο νά κτυπᾶ μέ λύσσα τό ἀναρτώμενο μέρος τῶν στασιδίων δημιουργώντας καί πάλι σκηνικό μᾶλλον κόλασης παρά προμηνύματος ἀνάστασης, μαζί βέβαια μέ τά ἀνάλογα γέλια, σχόλια καί καλαμπούρια ἐν μέσω Θείας Λειτουργίας. Ὅλα αὐτά ὄχι μόνο σέ ἀπομακρυσμένα χωριά τῆς πατρίδας μας ἀλλά καί σέ κεντρικούς ναούς τῶν Ἀθηνῶν καί ἄλλων μεγάλων ἀστικῶν κέντρων καί πάντοτε μέ τή συνοδεύουσα, ἀνάλογη «θεολογική» τους τεκμηρίωση.
Πιστέψτε με, ὅτι αὐτό πού μέ στενοχωρεῖ περισσότερο δέν εἶναι ὁ σαματᾶς καί ὁ θόρυβος, ὅσο ἡ συνειδητοποίηση τοῦ ἀβάσταχτου κενοῦ νοήματος πού χάσκει πίσω ἀπ’ τόν σαματᾶ. Ἡ ἀδυναμία ἐγκαρδίωσης τῆς Ἀνάστασης, ἡ φρικτή μοναξιά τοῦ ᾄδη (τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ) πού ζεῖ ἡ καρδιά, πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος, κάτω ἀπ’ τήν ἑορταστική ἐπιφάνεια πού τελετουργικά ὑποχρεώνεται νά γιορτάζει, εἶναι πού ὠθεῖ τόν ἄνθρωπο σέ οὐρλιαχτά, σέ κρότο, σέ φασαρία, γιά νά καλυφθεῖ ὅπως - ὅπως τό κενό, ἡ ἀπουσία, ἡ ἐρημιά. Γιά σκεφτεῖτε το λίγο, ὅταν δέν μποροῦμε νά ὑπάρξουμε μέσα σέ μιά στιγμή μοναξιᾶς μιλᾶμε μόνοι μας ὥστε νά ἀκοῦμε τή φωνή μας, γιά νά δημιουργοῦμε τήν ψευδαίσθηση παρουσίας καί συντροφιᾶς ἤ πιό σύγχρονα νά τό ποῦμε... ἀνοίγουμε τηλεόραση.
Ὁ Εὐαγγελισμός καί ἡ Ἀνάσταση εἶναι τά δύο ἄκρα, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς πραγματώσεως τοῦ «ἀπ’ αἰῶνος σεσιγημένου μυστηρίου». Ὁ Χριστός κατέρχεται στή γῆ μέσα σέ μήτρα παρθενική, τόσο ἀθόρυβα «ὡς ὑετός ἐπί πόκον», ἐνῶ παραγίνεται ὑπό τήν γῆ κατά τήν Ἀνάστασή Του μέ τρόπο μυστηριακά σεσιγημένο, ἀπρόσληπτο στά σωματικά αἰσθητήρια. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό γεγονός πού δέν μπορεῖ νά σταθεῖ σέ περιγραφή παρατηρητοῦ. Τό «πῶς» τῆς Ἀναστάσεως εἶναι τό ἴδιο ἀνεξιχνίαστο μέ τό «πῶς» τῆς σαρκώσεως, ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως εἶναι τό ἴδιο ἄφατος μέ τόν τρόπο τῆς ἀναγεννήσεως.
Τήν Ἀνάσταση δέν τήν χαζεύεις ρεμβόμενος, ἀλλά τήν συναντᾶς ὡς πρόταση ἐλπίδας, ὡς πρόταση ζωῆς στά ἔγκατα τῆς ὕπαρξής σου, στά καρδιακά ταμεῖα. Ἐκεῖ λαμβάνει χώρα ἡ Ἀνάσταση κι ὄχι κάπου ἔξω, «μετά παρατηρήσεως».
Τό γεγονός τῆς Ἀνάστασης κινεῖται σέ χῶρο πού δέν μπορεῖ νά διεισδύσει ἡ ἀνθρώπινη ἐμπειρία, γι’ αὐτό καί ἡ ὀρθόδοξη ἀπεικόνισή της γίνεται μέ τρόπο θεολογικά συμβολικό καί ὄχι «ἱστορικά» περιγραφικό.
Ἡ δέ ἡμέρα τοῦ Μ.Σαββάτου κηρύσσεται ὡς ἡ ἡμέρα τῆς ἀπόλυτης σιγῆς καί ὄχι τοῦ ἔκφρενου σαματᾶ. Ὅλη ἡ κτίση, κατά τήν ἐκπληκτική περιγραφή τοῦ Ἁγ.Ἐπιφανίου Κύπρου, ἀντιδρᾶ ἀμήχανα καί γι’ αὐτό ἐν σιγῇ ἀπέναντι στό ἀνεξήγητο γεγονός τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ. «Τί τοῦτο σήμερον σιγή πολλή ἐν τῇ γῇ, σιγή πολλή, καί ἡρεμία πολλή, σιγή πολλή, ὅτι ὁ Βασιλεύς ὑπνοῖ, γῆ ἐφοβήθη, καί ἡσύχασεν, ὅτι ὁ Θεός ἐν σαρκί ὕπνωσεν...». Μέσα στή σιγή αὐτή συναντῶνται, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ συνειδητοποίηση τοῦ ἀδύνατου, ἡ Αὐτοζωή νά ὑφίσταται θάνατο, καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ αἴσθηση μιᾶς ἀναμονῆς, τῆς προσδοκίας μιᾶς ἔκπληξης, τῆς ἑτοιμασίας γιά ἕνα γεγονός συμπαντικό πού αἰσθάνεσαι πῶς ἔρχεται.
Ἡ σιγή τοῦ Μ.Σαββάτου ἀλλά καί κάθε λειτουργική-προσευχητική-μυστηριακή σιγή θέτει σέ συναγερμό τόν ἔσω ἄνθρωπο. Κινητοποιεῖ στό ἔπακρον τήν καρδιακή εὐαισθησία, τήν ἀντιληπτική ἱκανότητά της. Ὁ θησαυρός δέν ἀφρίζει στήν ἐπιφάνεια, μαργαρίτης ἐντός κόχλου ὠκεάνειου βάθους ἀναζητᾶται καί εὑρίσκεται.
Ἡ σιγή συνιστᾶ τόν τρόπο συμπόρευσης μέ τόν Ἀναστημένο Κύριο, ἀφοῦ λειτουργεῖ ὡς κάθοδος στόν ᾄδη τῆς ἀπελπισίας καί μοναξιᾶς μας. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία καί στήτω μετά φόβου καί τρόμου καί μηδέν γήινον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω».
Ἡ μεγάλη λοιπόν θλίψη καί στενοχώρια γεννᾶται ἀπό τήν συνειδητοποίηση ὄχι μόνο τοῦ πόσο πολύ θρησκειοποιήσαμε τήν Ἐκκλησία καταφεύγοντας σέ ἐκκωφαντικές φαντασμαγορίες ταΐζοντας ἔτσι τήν περιέργεια καί ὄχι τήν ἀναζήτηση, ἀλλά καί τοῦ πόσο κωμικοί γινόμαστε στήν ἀγωνιώδη προσπάθειά μας νά μιλήσουμε γλῶσσα πού ποτέ δέν διδαχτήκαμε, νά πᾶμε ἄλλους ἐκεῖ πού ποτέ δέν βρεθήκαμε.
Διόλου παράξενο λοιπόν, πῶς μετά ἀπό μιά τέτοια «ἠχηρή» προετοιμασία τό Μ.Σάββατο τό πρωί, γιά τήν ὁποία εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς ὑπεύθυνοι, ἀκολουθεῖ ἡ λαϊκή βαρβαρότητα τῆς νύχτας.
Σκέφτομαι ἁπλῶς ἐκφώνως –δέν τολμῶ νά πῶ προτείνω- ἡ τελετή τῆς παννυχίδας νά μήν γίνεται στόν αὔλειο χῶρο, ἀλλ’ ἐντός τῶν ναῶν, χωρίς μεγάφωνα καί ντουντοῦκες, ὥστε οἱ παραφυλάσσοντες ρουκετοβόλοι νά μήν παίρνουν εἴδηση. Νά μήν σημαίνουν οἱ καμπάνες (ἡ χαρά ἄλλωστε δέν ξεκινᾶ ἀπ’ αὐτές ἀλλά μᾶλλον τήν ἐκφράζουν) καί νά παραμένει ἡ χαρά ἐκδηλούμενη μέ ἀσπασμούς καί φιλιά, μέ δάκρυα καί κεριά, μέ χτυποκάρδια καί ἀναφιλητά σέ ὅσους προσδοκοῦν τό μυστήριο ἐντός καί ὄχι στούς ἀναμένοντας τό θέαμα ἐκτός (διόλου δέν σημαίνει ἀποκλεισμό, ἴσα-ἴσα κάλεσμα-πρόκληση καί σ’ ἐκεἰνους ἀγαπητικό). Τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασης κοινωνεῖται δέν ντουντουκίζεται. Νά ἀντιδράσουμε στήν βαρβαρότητα. Νά πάψουμε νά τῆς δίνουμε ἀφορμή.
Σέ ἄλλη περίπτωση ἐπαναφέρω τήν ἤδη διατυπωθεῖσα παλαιότερα ἀπό ἄλλους ἀδελφούς σκέψη, γιά μεταφορά τοῦ χρόνου τέλεσης τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας ἀπό τά μεσάνυχτα τῆς Κυριακῆς (ἀφοῦ ἡ πρακτική αὐτή δέν ἔχει κανένα θεολογικό ἔρεισμα) στό «ὀψέ τῇ ἐπιφωσκούσῃ», ἐγγύτερα ἄλλωστε και στόν εὐαγγελικό χρόνο (καί γιά ἄλλους πολλούς λόγους πού δέν εἶναι τοῦ παρόντος). Θά δινόταν ἕνα καίριο πλῆγμα στό ἔθιμο, στήν κυριαρχία τοῦ φολκλόρ καί τοῦ ἀνοημάτιστου.
  Χριστός Ἀνέστη,
 ἀδελφοί μου
σέ διαιώνιο πεῖσμα ὅλων τῶν θανάτων!!

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΜΕ ΝΟΗΜΑ!!!

Δείτε την καταπληκτική διαφήμιση...τα λόγια είναι περιττά!
π.Ε.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ


Τα Λαζαράκια
Το Σάββατο του Λαζάρου το πρωί όλα τα παιδιά των νεανικών μας κατηχητικών συντροφιών λειτουργηθήκαμε μαζί με τους κατηχητές και τις κατηχήτριές μας και κοινωνήσαμε του Σώματος και Αίματος του Αγαπημένου μας Χριστού.
Κατεβήκαμε στο πνευματικό κέντρο του Ναού μας για ένα όμορφο και πλούσιο - παρ΄ ότι νηστίσιμο – πρωινό, που είχαν ετοιμάσει οι κατηχήτριές μας και κατόπιν, με προτροπή των κατηχητών μας, κοιτάξαμε λίγο την καρδούλα μας. Είδαμε εκεί στριμωγμένα πολλά περισσευούμενα κι αχρείαστα, κι είπαμε να τα ξεφορτωθούμε, να κάνουμε χώρο για τα ουσιώδη και σημαντικά, για τα πολύτιμα  και μεγάλα. Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται...
 Ανεβήκαμε λοιπόν κατά ομάδες για ιερά εξομολόγηση στον πνευματικό μας πατέρα, τον π.Βασίλειο και η καρδιακή μας ευρυχωρία μεγάλωσε. Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται...
Κάθε ομάδα που τελείωνε την ιερά εξομολόγηση κατεβαίναμε και πάλι στο πνευματικό μας κέντρο και αφού δημιουργούσαμε με πρωτότυπο και ευφάνταστο τρόπο τα καλαθάκια μας, κατόπιν ζυμώναμε τα λαζαράκια, ο καθένας το δικό του, τα ψήναμε και τα στολίζαμε αναλόγως στα καλαθάκια μας. Έθιμο εκκλησιαστικό, αρχαιότατο, εξοικείωση με τον θάνατο, προκαταβολή ανάστασης.
Πασχαλινή λαμπάδα
Προσπαθήσαμε και φέτος, όπως και κάθε χρονιά άλλωστε, να μην είναι η πασχαλινή λαμπάδα μας προϊόν εμπορευματοποίησης και φτηνής τυποποίησης.
Συγκεντρωθήκαμε την Μ.Τρίτη το μεσημέρι με τα παιδιά στο πνευματικό μας κέντρο και δημιουργήσαμε, ο καθένας με τον δικό του ευφάνταστο τρόπο, την αναστάσιμη λαμπάδα μας. Χρησιμοποιήσαμε ξύλινες κατασκευές, αφρώδη υλικά, κορδέλες πολύχρωμες, εικόνες και ζωγραφική για να ντύσουμε το κερί με το οποίο θα ακουμπήσουμε το αναστάσιμο φως, κάνοντας μία ευχή: με αναστάσιμο Φως να λάμπει ολάκερη η ζωή μας...  





Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

photos: I. PEFANIS

Ο π. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΑΥΓΟΚΟΥΛΟΥΡΟ...



ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α')

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ


















ΤΟ  ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ 


ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ

ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ


ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ



ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ



Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ

ΟΙ ΝΕΩΚΟΡΟΙ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ