<<Τις
προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη
δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των
παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό
της.
– Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό,
της είπα. Θα ‘χεις ανάγκη από χρήματα
και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα
σου… Λοιπόν… Συμφωνήσαμε για τριάντα
ρούβλια το μήνα…
– Για σαράντα.
–
Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ
πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις
δασκάλες… Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ…
