(...)Τά όπλα μας αρχίζουν απ’ τήν αγάπη καί κάθε τους αρίθμηση μέ τήν αγάπη κλείνει. Νους, ψυχή, σώμα στή δούλεψη τής αγάπης. Η πίστη τό κράτος της, η έκσταση λάμψη της κι ανάβρυσμα της. "Όλα της αγάπης.
’Επειδή amoris causa έγινε κι ο κόσμος, γίναμε κ’ εμείς νά τόν χαρούμε στόν Παράδεισο. Κ’ ή αγάπη ετούτη ή πολεμική φανέρωμα και δύναμη πένθους είναι γιά τό πέσιμό μας. Καί παραμάχαιρό της ο φρενήρης διαλογισμός του θανάτου.
’Εδώ η μάχη των μαχών.’Εκείνος πού θά ξεχάσει τό θάνατο βουλιάζει στή φθαρτική ματαιότητα, στή ματαίωση τής ζωής.
Κ’ έχει δικό του τό γκρεμό της μηδενικότητας.
Γιατί ό Θεός περιμένει τήν επίθεσή μας.
’Ερωτικό μεγαλείο της γοτθικής αιχμηρότητας.
Όποιος συναδράχνει τήν υπόσταση, έξω καί μέσα κόσμο, καί τή γυρίζει σέ πάλη μέ τό θάνατο μέσ’ άπ’ τό θάνατο,
ειν’ ο βαθύτατος Νικητής(...)
(Ν.Καρούζος, Επιστολή , περ.Σύνορο (1965), τευχ.35, σ.65)
