<< ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ>>.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ( περιοδικό δρόμου Σχεδία, Τεύχος 95 — Δεκέμβριος 2021, σελ. 35 κέξ.) του καθ. Χαράλαμπου Βέντη στον Σπύρο Ζωνάκη: Ένας ασυμβίβαστος θεολόγος εξηγεί γιατί η φιλελεύθερη Δημοκρατία είναι ο καλύτερος σύμμαχος του χριστιανισμού, για ποιο λόγο η χριστιανική παράδοση δεν είναι στατική, αναζητεί τη χαμένη οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, ενώ στηλιτεύει τη μονομερή προσκόλληση στα επουράνια.

«Όταν θεωρεί ο χριστιανισμός πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την αιωνιότητα, ουσιαστικά, προσδίδει σε κάθε άνθρωπο μια απόλυτη αυταξία και τον ταυτίζει οντολογικά, ειδικά τον ξένο και τον διαφορετικό, με το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό είναι το μείζον. Αν το χάσουμε αυτό, έχουμε χάσει τα πάντα. 

Γιατί...Βιοηθική για παιδιά? (« Ερωτηματολόγιο Βιοηθικής Εκπαίδευσης » ).

Γιατί...Βιοηθική για παιδιά;

Ηλιοπούλου Νταφοπούλου Β. Ελένη

Παιδαγωγός ερευνήτρια

      Οι επιδημίες μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την ηγεσία και τους ηγέτες. 

     Στον Μεσαίωνα, η εμφανής αδυναμία των ηγεμόνων, των κληρικών και άλλων με θέσεις υπεροχής, να αναχαιτίσουν την πορεία και την εξέλιξη μίας πανδημίας οδήγησε το λαό να χάσει την εμπιστοσύνη του και να αναζητήσει νέες μορφές εξουσίας. 

Είναι πιθανόν τις ίδιες συνέπειες να έχει και η αδυναμία των θεσμών να καταστήσουν ενδημικό τον ιό. Είναι σημαντική η αύξηση της συλλογικής δράσης και αυτή ξεκινά με την εκπαίδευση από τα πρώτα στάδια.

Ο ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ «ΤΙΜΑΤΑΙ» ΩΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ (14/15oc μΧ.)

 ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ

   Αν και ο Αντρέι Ρούμπλιεφ θεωρείται ο μεγαλύτερος ζωγράφος εικόνων και χριστιανικών τοιχογραφιών της μεσαιωνικής Ρωσίας, γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτόν. Η ημερομηνία γέννησής του μπορεί να είναι οπουδήποτε στη δεκαετία μεταξύ 1360 και 1370. Μόνο ένας σωζόμενος πίνακας ταυτίζεται με βεβαιότητα ως δική του εικόνα της Αγίας Τριάδας.

Ακόμη και η ημερομηνία θανάτου του, σήμερα 29 Ιανουαρίου 1430, στη Μονή Ανδρόνικοφ στη Μόσχα, είναι απλώς μια πιθανότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι απέθανε ήδη το 1427.

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο Ρούμπλιεφ γεννήθηκε στο Pskov.

  Οι αναφορές λένε ότι ήταν φωτεινής και χαρούμενης διάθεσης.  Ως νέος ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βλαντιμίρ, αλλά επειδή αυτές είχαν φθαρεί και δεν αποκαταστάθηκαν ελάχιστα τον εικοστό αιώνα, οι μελετητές της τέχνης δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ποιότητα του πρώιμου έργου του Ρούμπλιεφ.

Jila Mossaed "You give me the freedom not to belong".

 

                                  Η αναμονή

<<Η αναμονή είναι υψηλή

έχει μια κορυφή

ένα οροπέδιο

η υπομονή είναι σαν μια πεδιάδα

είναι αχανής κι εκτεταμένη

και η ανία

είναι ψιλόβροχο>>.

Η Jila Mossaed είναι μια σπουδαία ποιήτρια, αρχετυπική και ταυτόχρονα ανθρώπινη, όχι για αυτό που συμβολίζει (μια γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ως μια σύγχρονη Ευρώπη), αλλά επειδή υποφέρει και συμπάσχει με όλα τα νουνεχή όντα. Επιδέξια στην ενσυναίσθηση, μεταμορφώνει τον πόνο σε πάθος για ζωή, για φως, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, τα γεγραμμένα και τα άγραφα, αυτά τα πράγματα από τα οποία η Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλες οι αγνές ψυχές που δεν έχουν λερωθεί από την αναταραχή της βιοτής διέπονται.

Η συμβολή του Χριστιανισμού στην άρση του''στίγματος'': η περίπτωση της λέπρας (Dr.Μαριάννα Καραμάνου,Καθηγήτρια Επιστημολογίας, Ιστορίας και Ηθικής της Ιατρικής, Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Πρόεδρος του Ελληνικού Παραρτήματος της Βαλκανικής Ιατρικής Ένωσης).

''A FEW GERMAN PASTORS REJECTED NAZI CONTROL OVER SPIRITUAL LIFE'.

ΛΙΓΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ(ΠΑΣΤΟΡΕΣ) ΑΠΈΡΡΙΨΑΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

 Παρά τον πλούτο της ιστορικής βιβλιογραφίας για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το θέμα της θρησκείας και των εκκλησιών στην κατεχόμενη Ευρώπη έχει υποτιμηθεί – μέχρι τώρα.

 Αυτή η κρίσιμη ευρωπαϊκή ιστορία είναι μοναδική στο να παρέχει μια πλούσια και λεπτομερή ανάλυση των εκκλησιών και της θρησκείας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξετάζοντας τις χριστιανικές θρησκείες της κατεχόμενης Ευρώπης: Καθολικισμός, Λουθηρανισμός, Καλβινισμός και Ορθοδοξία.

Οι συγγραφείς, Jan Bank & Lieve Gevers, ασχολούνται με βασικά θέματα όπως οι σχέσεις μεταξύ «θρησκευτικών ιδρυμάτων» και των δυνάμεων κατοχής: Η θρησκεία ως βασικός παράγοντας εθνικής ταυτότητας και αντίστασης. Θεολογικές απαντήσεις στις φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογίες, ειδικά όσον αφορά τις διώξεις των Εβραίων. Χριστιανοί ως παρευρισκόμενοι ή προστάτες στο Ολοκαύτωμα και η θρησκευτική ζωή κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

Το ''Εκκλησίες και Θρησκεία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο'' έχει μεγάλη αξία για φοιτητές και μελετητές της ευρωπαϊκής ιστορίας, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της θρησκείας και της θεολογίας. Μας βοήθησε να θυμηθούμε ότι...

That Good Night (by Eric Styles 2017).

    H ταινία με τίτλο, That Good Night, είναι μια προσαρμογή ενός επιτυχημένου θεατρικού έργου, με τον John Hurt να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως συγγραφέας (Ralph Maitland) που συμβιβάζεται με τον θάνατο και τη δική του ηθική, με φόντο το ηλιόλουστο Algarve.

   Το καστ της ταινίας περιλαμβάνει τους Sofia Helin, Max Brown , Erin Richards , Charles Dance και Noah Jupe.

  Η Trinity Creative κυκλοφόρησε ένα επίσημο τρέιλερ για ένα indie δράμα (outside the major film studio system) του Eric Styles με τίτλο That Good Night , το οποίο έκανε πρεμιέρα αρχικά το 2017 στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου και της Σαγκάης, δεδομένου ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια για να κυκλοφορήσει τελικά, αλλά απέβη ένα αρκετά ενδιαφέρον καλοσκηνοθετημένο και καλοερμηνευμένο αγγλοσαξονικού ύφους δράμα, με τα παστέλ χρώματα και το όμορφο σκηνικό να προσθέτουν ζεστασιά σε μια ταινία για το θάνατο και την αναζήτηση της μετάνοιας.

Φτιαγμένη με γνώμονα το ώριμο κοινό, αυτή η σεναριακή προσαρμογή του έργου του N.J. Crisp από το 1996, με ήπιους ρυθμούς οδεύει σταθερά προς ένα ακαταμάχητα συγκινητικό φινάλε που κάνει για τον John Hurt ό,τι έκανε το Furious 6 για τον Paul Walker.

Ο Eric Styles έχει ένα σαφές, εξαιρετικά εύληπτο μήνυμα κατά της ευθανασίας ή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, αν και ο Ralph παρέχει τα επιχειρήματά του, πριν κάνει την ολική αλλαγή της γνώμης του.

Η Hannah Arrendt για την «Αγάπη» και πώς να ζούμε με τον θεμελιώδη φόβο της απώλειας.

(BY MARIA POPOVA)^[i]

  <<Η αφοβία είναι εκείνο που αναζητά την αγάπη ... Η ατρόμητη αγάπη υπάρχει μόνο στην πλήρη ηρεμία που δεν μπορεί πλέον να κλονιστεί από τα γεγονότα που αναμένονται από το μέλλον ... εξ ου και η μόνη βάσιμη ένταση είναι «το παρόν», το «τώρα»>>.

"Αγάπα, αλλά πρόσεξε αυτό που αγαπάς", έγραψε ο Ρωμαίο-Αφρικανός φιλόσοφος, ο Άγιος Αυγουστίνος, τα τελευταία χρόνια του τέταρτου αιώνα.

Είμαστε, κατά μια ουσιώδη έννοια, αυτό που αγαπάμε -  γινόμαστε αυτό που μας απορροφά, «υποκινούσαμε» από τις μυριάδες μας συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες, «αγωνίες», και «τυποποιημένες» επιθυμίες.

Και όμως, υπάρχει κάτι βαθιά παράδοξο σε μια τέτοια έκκληση να προσφύγουμε στον «ορθό λόγο», στην αντίληψη ότι μπορούμε να διάγουμε βίο με σύνεση σε θέματα αγάπης - να αγαπάμε είναι να αναγνωρίζουμε «τον στενό μανδύα» του παράλογου, στον οποίο που γλιστράει ακόμα και το πιο πειθαρχημένο μυαλό, όταν η καρδιά αναλαμβάνει τα ηνία με την υπέροχη απροσεξία της.

Πώς να δώσει κανείς την προσοχή του στην προειδοποίηση του Αυγουστίνου, όχι με τυφλή υποταγή, αλλά με την καλύτερη κατανόηση της εμπειρίας της αγάπης, είναι αυτό που η Hannah Arendt (1906-1975) διερευνά στο λιγότερο γνωστό αλλά με πολλούς τρόπους το πιο όμορφο έργο της , «Η Αγάπη και ο Άγιος Αυγουστίνος»[ii].

« Χριστός ἀναδείκνυται, ὁ Θεός ἐπιφαίνεται».

Ο χρόνος «τρέχει» ασυγκράτητα, όπως το νερό κυλάει ανυπόταχτο από τούς καταρράχτες και με ορμή αφήνεται στον κατήφορο. στο πέρασμά του συμπαρασύρει ο,τι βρεθεί αντιμέτωπο και το οδηγεί στην αιχμαλωσία τής δικής του πορείας.

Έτσι γε­γονότα, πού συχνά συγκλονίζουν την καθημερινότητα και οικοδομούν τα κύτταρα τής ιστορίας, λειτουργούν, όπως ο καμβάς στο εργόχειρο.    

Αποτυπώνουν τα «σημεία των καιρών»· χρωματίζουν την ποιοτική της σύνθεση· αποκρυπτογραφούν και σηματοδοτούν την ένταση, την έκταση και την εσωτερική της βαρύτητα: υποδεικνύουν την ελπίδα ή τον ασύντακτο απελπισμό στις ράχες των οποίων στηρί­ζεται η ζωή και ο άνθρωπος· η ευτυχία και η αποτυχία του.

Φανερώνουν την απουσία τού μέτρου- τής λογικής και τής ευπρέπειας και μέσα από το αχειροποίητο σκηνικό τής φρίκης δείχνουν την μετριότητα· την κρίση και την υποτί­μηση τού «βασιλέα τής δημιουργίας» ανθρώπου.

Το μελάνι παραμένει νωπό κι οι καρδιές αισθάνονται τούς ανήσυχους παλμούς τού έντρομου ρίγους για το αδύ­ναμο· το ανώφελο και το επικίνδυνο τής ανθρώπινης ύπαρ­ξης σαν «φω­νή ύδάτων πολλών» τροφοδοτεί με φθοροποιό αγωνία· αβεβαιότητα και ανησυχία τις ταλαιπωρημένες καρδιές.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ, ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Desmond Tutu: A Theological Model for Justice in the Context of Apartheid

    Όπως ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής Σίριλ Ραμαφόζα, απεβίωσε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων 2021, σε ηλικία 90 ετών, ο  αρχιεπίσκοπος της αγγλικανικής Εκκλησίας  Desmond Tutu. 

   Ο Tutu είχε πρωταγωνιστήσει στον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων.

   Ήταν ο πρώτος που είχε την ευκαιρία να ζητήσει ευθέως από τον Πρόεδρο της Νότιας Αφρικής την κατάργηση του Απαρτχάιντ, που είχαν καθιερώσει οι λευκοί από το 1948. 

   Κεντρικό σημείο αναφοράς της θεολογικής θεμελίωσης του αντιχριστιανικού χαρακτήρα των  διακρίσεων εκ μέρους του ρατσιστικού καθεστώτος από τον αρχιεπ.  Desmond Tutu, ήταν τα στοιχεία της θεολογίας του προσώπου ως εικόνας Θεού, η ιδιότητα του κάθε ανθρώπου ως εικόνας του Θεού. 

 Θα μπορούσε κανείς να εντάξει τις προσεγγίσεις του  Desmond Tutu στο ευρύτερο πλαίσιο της “Θεολογίας της Απελευθέρωσης”.

AENAH ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ(by Carrie Frederick Frost)

 <<Tί τὸ γεγονός; αὐτὸ τὸ γενη-σόμενον· καὶ τὶ τό πεποιημένον; αὐτὸ τὸ ποιηθησόμενον· καί οὐκ ἔστι πᾶν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον>>(Eccl. 1,9).

Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο; Είναι αλήθεια ότι όλη η ζωή είναι ένας τακτοποιημένος και προβλέψιμος κύκλος; Ότι αυτό που έγινε είναι αυτό που θα γίνει και αυτό που έγινε θα γίνει (Εκκλ. 1:9);

100 δέματα Αγάπης στους αδελφούς μας από το Ενοριακό μας Φιλόπτωχο Ταμείο (ΕΦΤ).

     Χθες μοιράστηκαν 100 δέματα Αγάπης στους αδελφούς μας από τα εθελοντικά στελέχη του Ενοριακού μας Φιλόπτωχου Ταμείου (ΕΦΤ). 

    Πράγματι για μια ακόμη χρονιά όλοι ένιωσαν συγκίνηση. Είναι δυνατόν να νιώθεις συγκίνηση γι΄αυτό ή επειδή λειτουργεί μια κουζίνα Αγάπης στην Εστία ''Η ΒΗΘΛΕΕΜ'' ; 

       Είναι και ''παραείναι''! 

   Άλλωστε, για την ενορία  μας, δεν είναι απλά μια κουζίνα. 

    Είναι ένας ακόμη τρόπος να αλλάξουμε τον κόσμο. 

     Και χθες το λέγαμε και γελάγαμε τρανταχτά, ότι η αλληλεγγύη εννοείται πως περνάει και μέσα από το στομάχι, τον ουρανίσκο! 

ΕΟΡΤΙΕΣ ΕΥΧΕΣ 2021

MHNYMA ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2021 ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, κ.κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ.

Δέματα Αγάπης για τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων 2021

 Μπορεί οι συνθήκες που δημιούργησε η Covid-19 νόσος να είναι περίεργες και οι δυσκολίες όλων να μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο, μπορεί οι τοπικές ενορίες Εκκλησίες να είχαν αναγκαστικά κι αυτές επιπλέον δυσκολίες, αλλά το φιλανθρωπικό έργο δεν σταματά, όταν υπάρχει σωστά στοχευμένη αγάπη για τον άνθρωπο.
    Μία από τις πολλές τοπικές ενορίες της Ι. Αρχιεπισκοπής που στέκεται συμπαραστάτης στους οικονομικά κι όχι μόνον -πληγέντες και καταστεθέντες - αδύναμους αδελφούς μας, οι οποίοι προσπαθούν με αγωνία να ανταπεξέλθουν στις ποικίλες επιπλέον απαιτήσεις της δύσκολης καθημερινότητας, είναι και ο Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας μέσω των φιλανθρωπικών δράσεων που έχει αναπτύξει στην συγκεκριμένη πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΑΝΑΣΑ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΡΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

  Για  άλλη μιά φορά η αγάπη  του  Θεού θά σχίσει τό πέπλο της αγωνίας · της  ηθικής ρευστότητας- του παραλογισμού καί της
σύγχυσης  του  κόσμου  καί  θά  ακουμπήσει  στην  τόσο
ταλαιπωρημένη καί βασανισμένη κοινωνία των ανθρώπων.
   O ’Ανιστόρητος θά διέλθει τις εφιαλτικές συμπληγάδες, πού
τεχνούργησε  τό  αντίθεο  φρόνημα,  για   νά  περάσει  στην Ιστορία.  

O Άχρονος θά σπάσει τό κέλυφος του χρόνου καί θά ραγίσει τή σκληροτράχηλη επιφάνεια των   καρδιών, πού υποτάχθηκαν στο   σαρωτικό  πέρασμα  του ντετερμινιστικού υλισμού  καί υποδουλώθηκαν  μέσα  στήν  κρύα  φυλακή  μιας  άστατης καί άστοχης  ζωής,  για   νά  φωτίσει  καί  νά  νοηματοδοτήσει  τον χρόνο· την  ζωή καί τον  άνθρωπο.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΑΝΘΙΣΜΑ της ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ της ΕΥΤΥΧΙΑΣ

x

«Τή έλπίδι  χαίροντες» 

(Ρωμ. ιβ, 12). 

Στην τόσο σκληρή εποχή μας, όπου o  άνθρωπος καί τά ανθρώπινα επικίνδυνα χειμάζονται καί τόσο βάναυσα  σύρονται  σε  μιά  διαβρωτική  αιχμαλωσία·  όπου  οι καρδιές των ανθρώπων, περίτρομες καί διχασμένες, ραγισμένες καί ναρκωμένες  από   την   μόλυνση, πού διοχετεύει μέσα στο ανθρώπινο  κορμί o  μετανεωτερικός πολιτισμός  της   ύλης ,στράγγιξαν  από   την   ζωηφόρο καί  δυναμογόνο  ελπίδα πού λειτουργούσε  σάν  μοχλός πνευματικής  αντίστασης στο σταθερό  καί  προκλητικό  ροκάνισμα  της   φθοράς, αλλά  καί σωσίβιο  ελευθερίας από  τά ακέφαλα  καί  εκβιαστικά χτυπήματα  της   πολυκέφαλης  πρόκλησης  ·  όπου  o  Θεός αποτελεί τό μακρυνό παρελθόν για  την  ζωή της  ψυχής καί γι’ αυτό o «αναβάτης πάνω στο   χάος της  καθημερινότητας» καί δραπέτης  από   τον   αγιασμένο- λυτρωτικό  καί αναγεννητικό χώρο  της  Ορθόδοξης  ζωής  άνθρωπος  αισθάνεται  άτονος· άτολμος·  δίψυχος  ·  παραδομένος  στήν  «έρημη  χώρα»  μιας κίβδηλης  ελευθερίας,  η οποία  προσφέρεται  καί διακινείται από   τούς ποικίλους «πράκτορες»  της   πνευματικής νοθείας· ηθικής μυωπίας καί αξιολογικής νέκρωσης, σ΄αυτήν την  ερημιά o «Υιός καί Λόγος  του   Θεού» αφήνει τά Ουράνια σκηνώματά του  καί έρχεται στόν δικό μας, μικρό καί τόσο ανήσυχο, κόσμο. 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΚΡΟΥΝΟΣ ΖΩΗΦΟΡΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Έτέχθη ύμΐν σήμερον Σωτήρ .

Η εποχή μας έχει χαρακτηρισθεί —καί δικαίως— ώς περίοδος της ιστορίας, όπου πάνω στόν ανήσυχο κόσμο εξουσιάζει o τρόμος μιας πολυδύναμα διαλυτικής αιχμαλωσίας.
Αυτό επιβεβαιώνεται μέ τον δραματικότερο τρόπο, αν θελήσουμε νά αγγίξουμε την καθημερινή τραγωδία του ανθρώπου. Όσο περισσότερο σκύβουμε στο ταραγμένο παρόν, τόσο αποκαλυπτικότερα αντικρύζουμε τον πολυπράγμονα
άνθρωπο νά σύρεται αιχμάλωτος δυνάμεων εγκοσμιοκρατικών, πού του νεκρώνουν τά νεύρα της καρδιάς- του ψαλιδίζουν τά φτερά της ψυχής καί τον σπρώχνουν πρός τον λαβύρινθο της φθοράς καί του θανάτου. Είχε πράγματι δίκιο ο στοχαστής όταν έλεγε, πώς σήμερα «δεν πέθανε μονάχα o Θεός, αλλά καί o άνθρωπος».

Yoko Ogawa, The Memory Police

ΓΙΟΚΟ ΟΓΚΑΟΥΑ (Yoko Ogawa)
Η αστυνομία της μνήμης, μτφρ. (από τα αγγλικά): Χίλντα Παπαδημητρίου εκδ. Πατάκη 2020.

Η Γιαπωνέζα συγγραφέας Yoko Ogawa (1962), έγραψε την «Αστυνομία της μνήμης» στις αρχές της δεκαετίας του ’90 –κυκλοφόρησε το 1994–, όταν η ίδια ήταν μόλις 32 ετών. Σήμερα ζει με τον άντρα και την κόρη της στο Κουράσικι, μια ιστορική πόλη στην επαρχία της Οκαγιάμα.

Σημειώνεται η ηλικία γιατί το θέμα του μυθιστορήματος είναι σύνθετο και απαιτητικό, ενώ η σύλληψη καθώς και η ανάπτυξή του αναδεικνύουν την οξυδέρκεια της συγγραφέως, σ’ ένα πρωτότυπο και άκρως τολμηρό υπαρξιακό μυθιστόρημα, το οποίο διαθέτει όμως μια ζηλευτή αρετή· διαβάζεται —και να συνεχίσει να διαβάζεται— ως ένα επικίνδυνα επίκαιρο κείμενο γιατί αντικατοπτρίζει τις πολλές φορές που οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους, τα προς το ζην, ακόμη και την ταυτότητά τους από μια φασιστική, αυταρχική δύναμη.