Resilience and Sustainability in the Covid-19 Crisis (by Markus Vogt(2020) Prof. Dr. Markus Vorgt is Professor of Christian Social Ethics,Ludwig-Maximilians-University Munich, Germany, International Journal of Orthodox Theology, Sparkasse Erlangen, Germany, 11:1 (2020) , pp.29-37, urn:nbn:de:0276-2020-1038)

Ανθεκτικότητα και Aειφόρα

 Bιωσιμότητα στην κρίση της

 Covid-19 .

Η ποικίλη ακαμψία της ‘’πανδημίας’’ εκ της Covid-19 κατέστησε σαφές, όπως σε ένα μεγεθυντικό φακό, πόσο ευάλωτη είναι η κοινωνία μας και κατά πόσο στηρίζεται σε στρατηγικές που βασίζονται στη γνώση και την πρόληψη.

Ειδικά σε περιόδους κρίσης, η βιωσιμότητα με τα επιχειρήματά της για την συστημική σκέψη, την ανθεκτικότητα και την προληπτική δράση είναι απαραίτητη, ώστε να μην φαλκιδευθούν τα προβλήματα του αύριο με λύσεις βραχυπρόθεσμες.

Για τους Χριστιανούς, η κρίση αποκαλύπτει, εάν η πίστη τους είναι μια υπαρξιακή πηγή δύναμης και υπομονής χάριν της εν ημίν ελπίδος ή αν είναι ήδη τόσο κενή, όσο κι οι εκκλησίες κατά το Πάσχα του 2020.

(ΣτΜ.: μεταφέρθηκε στην καθομιλουμένη ένα παλαιό άρθρο του οποίου -νομίζομε- η αξία έγκειται σήμερα στο ότι με γλυκά αφηγηματικό τρόπο μας περιγράφει προϋπάρχουσες αναζητήσεις στις διεθνείς ''δεξαμενές σκέψεις'').

“Γηρατειά! Δρασκελίζοντας το κατώφλι του χρόνου’’-(Herbert Fingarette,1921-2018)

 Κοιτάς και πίσω κι αντικρίζεις μια σειρά χρόνω, μηνών, στιγμών...

Μνήμες, βιώματα, γεγονότα έρχονται μαζί σου, όλα όσα μας μεγάλωσαν, ίσως και μας σημάδεψαν. Χαμογελάμε για κάποια, νοσταλγούμε κάποια άλλα, συγκινούμαστε... Ενίοτε πονάμε και άλλοτε μιας και ντρεπόμε4στε θα θέλαμε να τα σβήσουμε από την μνήμη μας και από την μνήμη των άλλων… Το παρελθόν! "Ένας ολόκληρος κόσμος στον όποιο ζήσαμε, μια ζωή πού πέρασε. Τη μετράμε, τή ζυγίζουμε. Νιώθουμε να σημαδεύει το παρόν και το μέλλον.

Το παρελθόν!

• Πολύτιμη κληρονομιά πείρας;
• Οδυνηρός δρόμος προς την ωριμότητα;
• Εφόδιο για το μέλλον; Φορτίο δυσβάστακτο αστοχιών;

Πολλά μπορεί να νιώθει κανείς για το πα­ρελθόν του.

' 'H ΨIXA THC METAΛABIAC''

    ‘’Ο Γιώργος Κλήμεντος, δεκαετίες δύο αμφισβητίας, προδομένος ως είθισται, βγαίνει καλοντυμένος από την πολυκατοικία του, σήμερα πρωί Μεγάλης Πέμπτης, να πάει στην εκκλησία να κοινωνήσει.

     Δεκαεφτά χρόνια έχει να πατήσει σ' εκκλησία. Παρηγοριά όμως πουθενά δεν βρήκε - όλα του τα στηρίγματα κατέρρευσαν. Μόνος απόμεινε και πικραμένος. Κι είπε φέτος, έστω χωρίς νηστεία, να πάει στον Άγιο Θεράποντα να μεταλάβει.

      περνάει πεζοδρόμια και παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σκίζεται, αίφνης, το εντός του καταπέτασμα και μέσα από ατμούς εποχών ξεδιακρίνει το Θεόδωρο Κλήμεντο, του παππού του.

     Σιγά σιγά τον βλέπει ολοκάθαρα. Δύο μέτρα άντρακλας ο παππούς και στέκεται, πριν από είκοσι τόσα χρόνια, έξω απ' το χαγιάτι. Ήπιε τον καφέ του στο κουζινάκι και βγήκε με το χάραμα να πάει να δει τι γίνονται τα μελίσσια.

Τα ψυχοκέρια (του Αργύρη Παυλιώτη)

 Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλα σβηστά εκτός από το κερί μου. Το κοιτάζω και η σιωπηλή του φλόγα ηρεμεί το πνεύμα μου, η πλαστικότητά του μαλακώνει την ψυχή μου και η εξαέρωσή του μου θυμίζει το φθαρτό σαρκίο μου.

Αλλά η ευωδιά του  ενεργοποιεί τη μνήμη μου και ξεχύνονται από το μυαλό μου μύριες αναμνήσεις. 

Τα μικρά παιδιά στη Βυζαντινή εκκλησία του χωριού μας που η καθαρότητα των κεριών, καμωμένα από κερί μέλισσας, συνέπλεε με την αθωότητά μας. 

ΕΠΙ ΤΩι ΝΕΩι ΕΤΕΙ: '''ΤΑ ΜΕΡΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ... '''(Χρ.Μαρκόπουλος, περ.Σύναξη, τ.156/2020, σελ.61).

(...)Τά όπλα μας αρχίζουν απ’ τήν αγάπη καί κάθε τους αρίθμηση μέ τήν αγάπη κλείνει. Νους, ψυχή, σώμα στή δούλεψη τής αγάπης. Η πίστη τό κράτος της, η έκ­σταση λάμψη της κι ανάβρυσμα της. "Όλα της αγάπης.

’Επειδή amoris causa έγινε κι ο κόσμος, γίναμε κ’ εμείς νά τόν χαρούμε στόν Παράδεισο. Κ’ ή αγάπη ετούτη ή πολεμική φανέρωμα και δύναμη πένθους είναι γιά τό πέσιμό μας. Καί παραμάχαιρό της ο φρενήρης διαλογισμός του θανάτου.

 ’Εδώ η μάχη των μαχών.’Εκείνος πού θά ξεχάσει τό θάνατο βουλιάζει στή φθαρτική ματαιότητα, στή ματαίωση τής ζωής.

Κ’ έχει δικό του τό γκρεμό της μηδενικότητας.

Γιατί ό Θεός περιμένει τήν επίθεσή μας.

’Ερωτικό μεγαλείο της γοτθικής αιχμηρότητας.

   Όποιος συναδράχνει τήν υπόσταση, έξω καί μέσα κόσμο, καί τή γυρίζει σέ πάλη μέ τό θάνατο μέσ’ άπ’ τό θάνατο,

 ειν’ ο βαθύτατος Νικητής(...)

(Ν.Καρούζος, Επιστολή , περ.Σύνορο (1965), τευχ.35, σ.65)

Don Giuseppe Berardelli: '' Ένας απέριττος Χριστός''. Ένας αλλιώτικος ιερωμένος σε μια εποχή συλλογικής οδύνης, ανανοηματοδοτεί την έννοια της Θυσίας, παραδίδοντας την αναπνοή του ως σκυτάλη στη Ζωή.

​

Ο Don Giuseppe Berardelli, πέθανε αγωνιζόμενος, ως ιερέας, καθώς παραχώρησε τον αναπνευστήρα του, με σκοπό να τον προσφέρει σε ένα νεότερό του ασθενή.

[ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΤΗΣ ARABERARA, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020.]

Του Piero Bonicelli 23 Μαρτίου 2020¹.

 «Πέθανε αγωνιζόμενος», μία κοινότοπος ρήση! 

THE CHALLENGE OF CHRISTIAN WITNESS IN THE POLITICAL REALM by Rev. Dr. Emmanuel Clapsis, the former Archbishop Iakovos Professor of Theology at Holy Cross Greek Orthodox School of Theology. (Available in: https://publicorthodoxy.org/2020/11/13/christian-witness-in-political-realm/#more-7868, 29-1-2020)

 

H ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.

Ο αμερικανικός λαός είναι βαθιά διχασμένος και πολωμένος στις πολιτικές στάσεις και επιλογές του. Ο διχασμός και η πόλωση στον αμερικανικό πολιτικό χώρο επηρέασαν επίσης τις χριστιανικές εκκλησίες και κοινότητες, παρόλο που ορισμένοι από τις χριστιανικές εκκλησίες επέλεξαν να μην αντιμετωπίσουν επισήμως τις προκλήσεις που θέτει η πολιτική για την προσωπική και κοινοτική ζωή τους. Η σχέση της πολιτικής και της χριστιανικής πίστης είναι ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα που χρήζει προσεκτικής προσοχής, καθώς η χριστιανική πίστη και η πολιτική καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, την προσωπική και συλλογική ζωή των ανθρώπων. Καθώς εξετάζουμε τη σχέση της θρησκείας με την πολιτική, είναι επιτακτική ανάγκη να μην είμαστε προσεκτικοί για να μην μειώσουμε ή να υποτάξουμε το ένα στο άλλο ή το αντίστροφο. Επιπλέον, λόγω της περίπλοκης φύσης της σχέσης μεταξύ θρησκείας και πολιτικής, πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να θεωρήσουμε τις σκέψεις μας σχετικά με αυτό το θέμα ως την τελική συνταγή για το πώς οι θρησκευτικές κοινότητες και οι χριστιανικές εκκλησίες πρέπει να εντοπίζουν τις βασικές αιτίες των πολιτικών προκλήσεων και να επιλέγουν τα ζητήματα που αξίζουν τη στοχαστική συμβολή της θεολογίας τους.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τόν προαιώνιον Λόγον, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως.

 «Ἡ Παρθένος σήμερον, 

τὸν προαιώνιον Λόγον,
ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, 

ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως.

Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα,

δόξασον μετὰ Ἀγγέλων

 καὶ τῶν Ποιμένων,
βουληθέντα ἐποφθῆναι, 

παιδίον νέον,

τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν» 

(Ἦχος γ´).

Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα σκόρπησαν οι ημέρες του ημερολογίου και μας φέρανε πιο κοντά στη μεγάλη εορτή πού παρηγορεί την καρδιά μας και φωτίζει την προοπτική της ζωής μας: τη γιορτή των Χριστουγέννων.

EOPTIEC EYXEC 2020

 

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΑΓΧΟΥΣ & ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

  [see.McCarty, V.K, Encouragement_from_the_Desert_Mothers_in_Troubling_Times. in:https://www.academia.edu/44368281/_Homily_of_Encouragement_from_the_Desert_Mothers_in_Troubling_Times_by_VK_McCarty]

<< Ὀψίας δὲ γενομένης, ὅτε ἔδυ ὁ ἥλιος, ἔφερον πρὸς αὐτὸν πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας καὶ τοὺς δαιμονιζομένους· 33 καὶ ἦν ἡ πόλις ὅλη ἐπισυνηγμένη πρὸς τὴν θύραν· 34 καὶ ἐθεράπευσε πολλοὺς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις, καὶ δαιμόνια πολλὰ ἐξέβαλε, καὶ οὐκ ἤφιε λαλεῖν τὰ δαιμόνια, ὅτι ᾔδεισαν αὐτὸν Χριστὸν εἶναι. 35 Καὶ πρωῒ ἔννυχα λίαν ἀναστὰς ἐξῆλθε καὶ ἀπῆλθεν εἰς ἔρημον τόπον, κἀκεῖ προσηύχετο. 36 καὶ κατεδίωξαν αὐτὸν ὁ Σίμων καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, 37 καὶ εὑρόντες αὐτὸν λέγουσιν αὐτῷ ὅτι πάντες σε ζητοῦσι. 38 καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἄγωμεν εἰς τὰς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα καὶ ἐκεῖ κηρύξω· εἰς τοῦτο γὰρ ἐξελήλυθα. 39 καὶ ἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν εἰς ὅλην τὴν Γαλιλαίαν καὶ τὰ δαιμόνια ἐκβάλλων>> (Mark 1:32-35).

Ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη έχει προσευχηθεί για πολλά από τα πράγματα που μας προκαλούν ανησυχία σήμερα: κι όμως, παρ΄ όλα αυτά το αίσθημα ότι ο κόσμος μας έχει καταληφθεί από τα στοιχεία του κακού εξακολουθεί να είναι συγκλονιστικό.

Έτσι, είναι καλό να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς ότι αποσυρόταν συχνά στην έρημο για να προσευχηθεί μόνος του ώστε να λάβει δύναμη και στήριξη. Και πολλοί εμπνεύστηκαν από αυτό το γεγονός ώστε να τον ακολουθήσουν εκεί, ιδιαίτερα στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού.

Ενώ οι περισσότεροι από αυτούς τους πρώτους Πατέρες της ερήμου ήταν άντρες που προσεύχονταν στον Θεό στο τραχύ έδαφος των λόφων έξω από τα παλαιστινιακά χωριά και πάνω από το Νείλο, υπήρχαν και γυναίκες που αποσύρθηκαν στην έρημο, επιδιώκοντας να ζήσουν πραγματικά την εντολή του Χριστού (βλ. Chaîne, M. (Marius), (1960). Le manuscrit de la version copte en dialecte sahidique des "Apophthegmata Patrum". Imprimerie de l'Institut franca̧is d'archéologie orientale, Le Caire ).