Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΩΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ











Την Κυριακή 24 Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας στον Ιερό μας Ναό, στο κήρυγμά του, πήρε αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας. «Ανάβλεψον». Με αυτήν την προσταγή, είπε ο Σεβασμιώτατος, χαρίζει ο Κύριος το φως στον τυφλό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Του δίνει την δυνατότητα να «βλέπει». Σε ολόκληρη την Αγ. Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, γίνεται λόγος για την σημασία του «βλέπω». Όλες οι μεγάλες μορφές της Π.Δ. ήθελαν να δουν τον Θεό. «Εμφάνισόν μοι σεαυτόν», ζητά ο Μωϋσής από τον Θεό. Και ο Ησαΐας έγινε ο μεγαλοφωνότατος των προφητών αφού «είδε» την δόξα του Θεού. Αλλά και στην Κ.Δ. ο ευαγγελιστής Ιωάννης ομολογεί «ό εωράκαμεν…ό εθεασάμεθα…μαρτυρούμεν» (Α Ιωάν.α,1-2). «Ερχεσθε και ίδετε» (Ιωάν. α, 40) είναι η κλήση του Χριστού. Και μακαρίζει τους «καθαρούς τη καρδία» και τους υπόσχεται «ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε, 8).  Για τους Αγίους η έσχατη πλήρωση και το τέλος κάθε επίγειας ζωής και προσπάθειας είναι η θέα του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον». Η «θεοπτία» «όσον εφικτόν τοις νοεροίς όμμασι» (Συμεών Ν. Θεολόγος).
Το «βλέπω» πράγματι, είναι μια από τις σπουδαιότερες ανθρώπινες δυνατότητες.
1. Βλέποντας διακρίνουμε τον κόσμο, την τάξη και μεταβάλλεται το χάος σε δημιουργία. Βλέπω σημαίνει διακρίνω, γνωρίζω, μαθαίνω. Κάθε επιστήμη αρχίζει με την
«παρατήρηση» και καταλήγει με την «εποπτεία». Βλέποντας τοποθετούμεθα σωστά μέσα στον κόσμο.
2. Βλέπω σημαίνει ακόμη κοινωνώ, ενώνομαι με ό,τι βλέπω. Βλέποντας ξεπερνάμε την απομόνωση. Αρκεί να βλέπουμε με αγάπη. Γιατι αλλοιώς το χωρίς αγάπη βλέμμα
τραυματίζει και χωρίζει. Σε ένα κόσμο, που διασταυρώνονται τέτοια βλέμματα, ο άνθρωπος νοιώθει ανεπανόρθωτα μόνος. Το χωρίς αγάπη βλέμμα απομονώνει, παγώνει, νεκρώνει τις καρδιές.
3. Με ό,τι βλέπουμε οδηγούμεθα σε κάτι πιο πέρα και πιο πάνω απ” ο,τι βλέπουμε.
Βλέποντας ένα πρόσωπο καταλαβαίνουμε την φιλικότητα ή την εχθρότητα, την στοργή ή την ψυχρότητα, την θλίψη ή την χαρά. Βλέποντας δηλ. καταλαβαίνουμε περισσότερα από ό,τι βλέπουμε.  Έτσι με την όραση αναγόμαστε και στον Θεό. Και από τα κτίσματα οδηγούμεθα στον Κτίστη. Αρκεί να είναι καθαρός ο οφθαλμός της ψυχής. Να είμαστε «δεκτικοί φωτός» (Ιωάννης Δαμασκηνός). Αλλιώς μένουμε «τυφλοί τα τ” ώτα τον τε νουν τα τ” όμματα». Βέβαια και του πιστού το βλέμμα κάποτε κουράζεται, όταν πέφτει σ” αυτόν τον κόσμο με όλη την αταξία, την αδικία, την σύγχυση. Και διερωτώμεθα πού είναι ο Θεός;   Σε τέτοιες στιγμές ας κλείνουμε τα μάτια του σώματος. Και μπορεί να συμβεί και σε μας ό,τι έκανε σε ανάλογες στιγμές τον Αγ. Συμεών τον Ν. Θεολόγο να αναφωνήσει: «τη του προσώπου σου αχράντω αίγλη τα ασθενή μου περιήστραψας όμματα». Είθε και τα δικά μας μάτια,είπε καταλήγοντας ο Μητροπολίτης Κορωνείας, να τα καταυγάζει κάποτε αυτή η ακτινοβολία του προσώπου του Κυρίου, βγάζοντάς μας από το σκοτάδι της απογοητεύσεως.











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου