Ζούμε σε μια εποχή όπου συμβαίνουν συνεχώς πόλεμοι και συγκρούσεις. Είτε βρισκόμαστε εν μέσω πολέμου, σωματικά ή ψυχικά, σε κάθε περίπτωση, ζημιωνόμαστε.
Τα κράτη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να παρουσιάζουν τα συμβαίνοντα με διαφορετικά ονόματα και τρόπο, ωστόσο η βία κατά της ανθρώπινης ζωής εδρεύει στον πυρήνα των συγκρούσεων.
Εκφράζουμε τη γνώμη μας, συνηγορούμε, διαμαρτυρόμαστε, αναρτούμε σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνούμε από διαφορετικά κανάλια μέσων ενημέρωσης.
Παρόλα αυτά η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη.
Στον 21ο αιώνα γινόμαστε μάρτυρες γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων, πολέμων και συγκρούσεων, όπου τα παιδιά και οι γυναίκες είναι σε μεγάλο βαθμό τα κύρια θύματα.
Πριν από μήνες, ο αρμενικός λαός στο Αρτσάχ βρισκόταν υπό παρατεταμένο αποκλεισμό –εντός μιας υπαίθριας φυλακής χωρίς φαγητό, φάρμακα και φυσικό αέριο– εντός της ίδιας του της πατρίδας. Σήμερα, το Αρτσάχ, έχει ήδη εκκαθαριστεί εθνοτικά, με 120.000 Αρμένιους να έχουν μετακινηθεί βίαια από τα σπίτια τους.
Επιπλέον, ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας μαίνεται, οι επιθέσεις εναντίον της Συρίας δεν έχουν τερματιστεί, καθώς ένας ακόμη πόλεμος λαμβάνει χώρα στη Μέση Ανατολή, στη Γάζα, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Νοσοκομεία και εκκλησίες βομβαρδίζονται και χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και γυναικών, σκοτώνονται· όμηροι κρατούνται και το οικοσύστημά μας καταστρέφεται.
Είναι απίστευτο ότι παρατηρούμε την ανοιχτή υποστήριξη του πολέμου εκ μέρους των παγκόσμιων ηγετών με κάθε τρόπο, οικονομικά και ηθικά.
Τι απέγιναν τα συνθήματα «Όχι στον πόλεμο», «Πες όχι στο μίσος», «Όχι στον ρατσισμό» και πολλά άλλα παρόμοια; Συνθήματα, τα οποία κάλυπταν τα γήπεδα αθλητικών αγώνων και συναυλιών, εμφανίζονταν σε διαφημιστικές πινακίδες, ακόμη και στις τηλεοράσεις.
Ζούμε σε έναν αιώνα όπου οι επιθέσεις και η βία είναι αποδεκτές;
Πώς μπορούμε να το αποδεχτούμε αυτό; Πώς μπορούμε να μιλάμε για το Black Lives Matter, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των γυναικών και πολλές άλλες κοινωνικές αδικίες, όταν δεν είμαστε σε θέση να σταματήσουμε τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι παρόλο που η Δημοκρατία είναι το κύριο πολιτικό σύστημα σε πολλές χώρες, συνεχίζουμε να χειραγωγούμαστε από τη δύναμη των παγκόσμιων ηγετών ή των πολιτικών κομμάτων, τα οποία δυσχεραίνουν τη ζωή μας.
Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε για ποιον ψηφίσαμε ή σε ποιον παραχωρήσαμε τη δύναμη της εξουσίας.
Άραγε αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και χτίζουν ένα ευτυχέστερο μέλλον για την επόμενη γενιά ή καθοδηγούνται από προγράμματα που βασίζονται στο χρήμα; Πώς θα διδάξουμε στα παιδιά και τους μαθητές μας ότι η βία δεν είναι η λύση στις συγκρούσεις; Πώς θα τους διδάξουμε να γίνουν πρεσβευτές και υποστηρικτές της ειρήνης και της δικαιοσύνης; Πότε θα αντιμετωπίσουμε ισότιμα όλους τους ανθρώπους, ιδίως τα παιδιά (που είναι τα πιο ευάλωτα άτομα της κοινωνίας), όλων των φυλών και εθνών, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους να ζουν και εξασφαλίζοντας την εκπλήρωση των βασικών τους αναγκών;
Αυτός δεν είναι ο κόσμος που μας έμαθαν. Αυτός δεν είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζήσουμε στο παρόν και στο μέλλον.
Είναι καιρός οι ηγέτες της Εκκλησίας να καθορίσουν την ορθή οδό που πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Υπό το πρόσχημα της εκκοσμίκευσης, η Εκκλησία αποκλείεται από το να παρεμβαίνει στα πολιτικά ζητήματα, αν και άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο.
Οι ηγέτες της Εκκλησίας πρέπει να λειτουργούν ως πρωτοπόροι σε δύσκολους καιρούς, αντιμετωπίζοντας τις συνθήκες που προκαλούν πόνο. Αν και οι θέσεις τους μπορεί να διαφέρουν λόγω των ιδιαίτερων περιστάσεων, όταν πρόκειται για τη συλλογική ευημερία της ανθρωπότητας, δεν τίθεται ζήτημα εναλλακτικών λύσεων.
Δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε την πολιτική, η οποία κατά καιρούς εκτιμά αλλότρια πλεονεκτήματα έναντι της ανθρώπινης ζωής.
Επιπλέον, η Εκκλησία, ως ενότητα εν Χριστώ, δεν μπορεί να σιωπά ή να μην παίρνει θέση όταν αθώοι άνθρωποι, δημιουργημένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού, υποφέρουν.
Κι αν οι ηγέτες της Εκκλησίας επιλέξουν να παραμείνουν ουδέτεροι, τότε οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν οι φωνές των άφωνων και των πασχόντων. Άνθρωποι απαρτίζουν την Εκκλησία κι ως εκ τούτου, οι άνθρωποι οφείλουν να παρακαλέσουν τους ηγέτες της Εκκλησίας τους να μην παραμείνουν σιωπηλοί, αλλά να ενσαρκώσουν τη θεραπευτική χάρη για τις πληγές που πλήττουν το σώμα του Χριστού.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να πιστέψουμε ότι αν ενωθούμε για να θεραπεύσουμε τα δεινά αυτού του κόσμου, τότε θα γίνουμε η φωνή των ευάλωτων και εκείνων που υποφέρουν από τις συγκρούσεις και τις επιθέσεις.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους παγκόσμιους ηγέτες να χειραγωγούν τις ζωές μας με την πολεμική ρητορική τους, μέσω της υποστήριξης των ψήφων και των φόρων. Το μήνυμα του Χριστού που ενσαρκώνει την αγάπη και την ειρήνη είναι το πιο αναγκαίο φάρμακο σήμερα, εν μέσω ενός χαώδους κόσμου.
Αν επιτρέψουμε κάθε είδους αδικία οπουδήποτε και παραμείνουμε σιωπηλοί, ο κίνδυνος σίγουρα θα χτυπήσει τις πόρτες μας και θα είναι πολύ αργά.
Αν πράγματι είμαστε Χριστιανοί, πιστοί στον Κύριο της Ειρήνης, τότε η αποστολή μας είναι να γίνουμε πρεσβευτές της ειρήνης και της αγάπης. Επιπλέον, η χάρη της αγάπης είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί να θεραπεύσει κάθε είδους ανθρώπινο δεινό που και κακία, διότι η Βασιλεία του Θεού είναι η ενότητα της αγάπης και της ειρήνης υπό την προστασία του Τιμίου Σταυρού.
Είναι καιρός να κάνουμε πράξη αυτό που κηρύττουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να ενώσουμε τις προσπάθειές μας για να διαδώσουμε τις αρετές της ειρήνης και της αγάπης με τις οποίες μεγαλώσαμε και έχουμε ορκιστεί να διαφυλάξουμε στην προσωπική και συλλογική μας ζωή.
ΠΗΓΗ
iβλ.Shernezian, Π. B. (2023, November 20). This Is Not the World We Are Taught Of(ή '' Είναι καιρός να κάνουμε πράξη αυτό που κηρύττουμε''). Public Orthodoxy (Δημόσια Ορθοδοξία). Retrieved November 21, 2023, from https://publicorthodoxy.org/el/2023/11/20/this-is-not-the-world-we-are-taught-of/
Οι ορθόδοξοι Ρώσοι κι οι ορθόδοξοι Ουκρανοί τρώγονται σαν σκυλιά. Αυτή είναι η κατάντια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή