Ένα Ορθόδοξο κορίτσι στο ιερό Βήμα (by Varvara Gulina);

Η πρώτη φορά που είδαⁱ ένα «κορίτσι του I. Βήματος» ήταν σε εναν Ρωμαιοκαθολικό ναό στον οποίο είχα μπει.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, περνούσα μια κρίση ως γυναίκα στην εκκλησία, παλεύοντας με τον πόνο που προέρχεται από εμπειρίες αποδιώξεως, υποτίμησης και απώθησης.

Θυμάμαι ότι έκλαιγα καθώς ήμουν γονατισμένη σ' έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο προσευχής της εκκλησίας που τελούσε τη Θεία Λειτουργία.

Με δάκρυα, σήκωσα το βλέμμα μου προς την περιοχή του I. Βήματος και παρατήρησα δύο «διακονητές του I. Βήματος».

Προς έκπληξή μου, είδα ένα κορίτσι περίπου οκτώ ή εννέα ετών που συνυπηρετούσε με ένα αγόρι περίπου έντεκα ετών.

Στην αρχή, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα και σκέφτηκα ότι αυτό πρέπει να ήταν ένα μικρό αγόρι με μακριά μαλλιά. Αλλά σίγουρα, σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήταν όντως ένα κοριτσάκι.

Είδα το νεαρό αγόρι να βοηθάει το μικρότερο κορίτσι καθοδηγώντας το πού έπρεπε να πάει μετά.

Καθώς τον κοίταξε ψηλά, εκείνος του έκανε χειρονομίες με αγάπη, ενθαρρύνοντάς την να κάνει ό,τι έπρεπε από μόνη της.

Ήμουν γοητευμένης. Αυτό ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ.

Μίλησα με τον καθολικό ιερέα για αυτό το φαινόμενο.

Μου είπε ότι μέσα στην Καθολική Εκκλησία, υπήρξαν, στην αρχή, πολλές αντιδράσεις εναντίον των κοριτσιών ως «διακονητές του I. Βήματος».

Ωστόσο, οργανικά, οι ενορίες επέτρεπαν να υπηρετήσουν όλο και περισσότερα κορίτσια, λόγω ανάγκης και επιθυμίας.

Σε κάποιο σημείο, αυτή η πρακτική έλαβε μια επίσημη ευλογία από τη Ρώμη και η τοπική Εκκλησία επέτρεψε αυτή την πρακτική με το σκεπτικό ότι η διακονία του θυσιαστηρίου δεν οδηγεί πάντα ή απαραίτητα στην Ιεροσύνη.

Βρήκα ότι αυτό ήταν ένα καλό επιχείρημα, δεδομένου ότι δεν θέλουν όλα τα «αγόρια του I. Βήματος» να γίνουν ιερείς, μερικές φορές διακονώντας με ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον.

Δεν θα ήταν πιο λογικό να δώσουμε μια τέτοια θέση σε ένα κορίτσι που επιθυμεί να υπηρετήσει τον Θεό από ένα αγόρι που δεν έχει τέτοια επιθυμία;

Πήγα σπίτι και γονάτισα στην προσευχή.

Σηκώνοντας τα χέρια μου και χύνοντας δάκρυα, στήριξα την κόρη μου, Βέρα, η οποία ήθελε να γίνει ως «διακονητής του I. Βήματος», αλλά είχε αντιμετωπίσει μεγάλη απόρριψη.

Παρακάλεσα τον Θεό να κάνει το αδύνατο δυνατό.

Του ζήτησα να πραγματοποιήσει την επιθυμία της να υπηρετήσει ως «διακονητής του I. Βήματος» στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Του ζήτησα επίσης να ενισχύσει τη έλξη που είχε προς «τα Λειτουργικά μυστήρια» από τότε που ήταν μόλις τεσσάρων ετών (από τότε, αφιέρωσα ολόψυχα τη ζωή της στην διακονία και το θέλημα του Θεού).

Και ζήτησα πιστά την παρέμβαση του Αγίου Νικολάου.

Μέσα στη συνολική αίσθηση της απελπισίας μου, εξακολουθούσα να πίστευα ότι ο Θεός θα απαντούσε στο κάλεσμά μου.

Κι Αυτός το έκανε. Το να στέκομαι σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία μήνες αργότερα, το να βλέπω την κόρη μου να υπηρετεί ήταν σχεδόν σουρεαλιστικό.

Είχα προσευχηθεί στον Θεό να επιτρέψει στη Βέρα να υπηρετήσει στο « I. Βήμα».

Τώρα, βλέποντάς την να υπηρετεί, ο Χριστός μου έδειξε ότι την τιμούσε, ότι την αγαπούσε και την εκτιμούσε—όσο και κάθε αγόρι.

Μου αποκάλυψε ότι είναι άξια (ως πρόσωπο) να είναι μέσα στα Άγια των Αγίων.

Την παρακολουθούσα καθώς βοηθούσε τον ιερέα φέρνοντάς του το θυμιατό και το ζεστό νερό και καθώς κρατούσε το κερί κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου.

Θαύμασα βλέποντάς τη να χαμογελά συγκινημένη καθώς οδηγεί την πομπή των Δώρων στη Μεγάλη Είσοδο με ένα γιγάντιο κερί, κάνοντας την εκκλησία να γελά από χαρά.

Παρατήρησα πως εστιάζει το πρόσωπό της καθώς κρατούσε το ''μάκτρο' ενώ ο κόσμος πλησίαζε τη Θεία Ευχαριστία.

Ο Θεός έκανε το αδύνατο δυνατό.

«Πρέπει να δω τον Χριστό πιο κοντά», είπε. «Αυτός κι εγώ μαζί».

«εσύ και ο Χριστός;» Ρώτησα.

«Ναι», είπε εκείνη. «εγώ και ο Χριστός μαζί, σε αυτή την εκκλησία και ένιωσα καταπληκτικά.»

“Ποιο ήταν το καλύτερο μέρος του διακονήματος;” Ρώτησα.

«Η Προσευχή. Το καλύτερο ήταν ότι ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε υψωθεί κοντά Του».

«Και από όλες τις δραστηριότητες που έπρεπε να κάνεις ως «διακονητής», ποια ήταν η αγαπημένη σου;» Ρώτησα.

«Κρατώντας το κερί στην πομπή. Το κερί είναι γεμάτο Θεό και ένιωθα ότι η καρδιά μου κραύγαζε προς Αυτόν ενώ το κρατούσα, και ότι είναι εντός μου και ότι με στηρίζει», είπε με ενθουσιασμό καθώς έβαλε και τα δύο της χεράκια στη καρδιά της.

Και συνέχισε: «Νιώθω ότι τα κορίτσια έχουν επίσης αγάπη και δύναμη. Ο Θεός τους έδωσε δύναμη και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουν. Άλλοι πιστεύουν ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να υπηρετούν στο Ι.Βήμα, αλλά νομίζω ότι ο Θεός θα ήθελε να έχει κορίτσια εκείⁱⁱ».

"Συμφωνώ. Ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσουμε να συνυπηρετήσουμε μαζί «εν αγάπη ομοθυμαδόν»—σαν μητέρα και κόρη», είπα και την αγκάλιασα.

Το να υπηρετούμε μαζί είναι πλέον ένα όνειρο που μοιραζόμαστε και οι δύο μας.

Ο Θεός μού έδειξε το μικρό αγόρι να είναι ενθαρρύνει εκείνο το μικρό κορίτσι ως ''διακονητή '' σ΄εκείνο το ένα συγκεκριμένο κυριακάτικο πρωινό—ένα θέαμα που μου έδωσε ελπίδα και μια εικόνα που θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου.

Έμοιαζε πολύ με τις εικόνες που είχα δει σε βιβλία της Βίβλου ως παιδί, όπου ο αναστημένος Ιησούς «εντέλλεται» τις γυναίκες(Μυροφόρες) να πάνε και να κηρύξουν την Ανάσταση.

Στην ουσία: να γίνουν Απόστολοι, να γίνουν ελεύθερα πρόσωπα να επιδιώξουν να εκπληρώσουν την αληθινή τους αποστολή και την ανθρώπινη φύση τους.

Ως (Ορθόδοξη) Εκκλησία, όταν δεν αναγνωρίζουμε την πλήρη δόξα της γυναίκας, αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε πλήρως τον ίδιο τον Θεό.

Και επαγωγικά, αποτυγχάνουμε να Τον τιμήσουμε και να Τον δοξάσουμε πλήρως.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτό που είναι θηλυκό – γιατί προέρχεται απευθείας από τον Θεό.

Πρέπει επίσης να προσέχουμε να μην απαξιώνουμε ή διώχνουμε το Άγιο Πνεύμα.

Η Εκκλησία θα μπορούσε να ανθίσει μέσα από τα δώρα των κοριτσιώνⁱⁱⁱ μας, δώρα που προέρχονται από τις αγνές επιθυμίες της καρδιάς τους...

Και ως Mητέρες, είναι καιρός να το υποστηρίξουμε θαρραλέα εκ μέρους των θυγατέρων μας - παρά τις προκλήσεις που μπορεί να προκύψουν.

Τους το χρωστάμε — και το οφείλουμε στις μελλοντικές γενιές γυναικών που έρχονται.

ΠΗΓΕΣ

iVarvara Gulina, V. (2024, January 19). Orthodox Christian altar girl. Public Orthodoxy. Retrieved January 22, 2024, from https://publicorthodoxy.org/2024/01/19/orthodox-christian-altar-girl/, [Bachelor’s degree in Psychology,MPH in Leadership and Public Health Practice,Ph.D. student at San Diego State University-School of Social Work] also, Gulina, V., Urada, L. A., Odinokova, V., & Rusakova, M. (2022). Women Selling Sex in Russia: Analyzing Women’s Appraisal of Exploitation and Mistreatment Using Cognitive Dissonance and Cultural Sex Script Frameworks. Sexes, 3(3), 463-476. https://doi.org/10.3390/sexes3030034

iiΆλλωστε, στα γυναικεία μοναστήρια, στο ιερό και τη διακονία του ιερέα στο μυστήριο της θείας λειτουργίας τον κάνουν οι μοναχές, οι οποίες δεν είναι χειροτονημένες. Δεν έχουν βαθμό ιεροσύνης. Έχουν αφιερωθεί σε μία μοναχική ζωή. Είναι όμως άνθρωποι. Στην πρώτη εκκλησία, υπήρχε ο θεσμός των διακονισσών το οποίο ήταν χειροτονία. Φορούσαν άμφια. Κατά το διάβα του χρόνου και τον καιρό αυτό ατόνησε σε σημαντικό σημείο ώστε να θεωρηθεί ο ρόλος της γυναίκας μέσα στην εκκλησία υποδεέστερος του ανδρός. Εκεί που υπήρχε ο θεσμός των διακονισσών οι οποίες ήταν επιφορτισμένες με την κατήχηση των γυναικών και με την μετάδοση της θείας κοινωνίας στις γυναίκες. Τον βοηθητικό ρόλο στο βάπτισμα των γυναικών (https://www.newsit.gr/topikes-eidhseis/xania-entysan-papadakia-koritsia-se-leitourgia-stin-ekklisia-ti-anaferei-o-iereas/3793087/ & https://www.ekklisiaonline.gr/nea/patriarchio-antiochias-koritsia-ieropedes-sti-thia-litourgia/).

iiiβλ.https://orthodoxia.info/news/mikra-paidia-ekanan-tin-apokathilosi-s/