Τελειότητα, φεμινισμός και άνθηση : «το να είσαι ένας θνητός όπως όλοι οι άλλοι»(Dr. Cristina Traina).

 Τον τελευταίο μισό αιώνα περίπου, οι φεμινίστριες κάθε είδους ενδυναμώνουν τις γυναίκες να εκπληρώσουν τις δυνατότητές μας σε ίση βάση με τους άνδρες. Ιδιαίτερα οι χριστιανές φεμινίστριες ήταν πρόθυμες να δείξουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές για περισσότερα από αυτά που αρκετοί δυτικοί κληρικοί έχουν αποκαλέσει «ειδική ιδιοφυΐα» των γυναικών.

Ωστόσο, η ενδυνάμωση αυτή μαζί με την αποφασιστικότητα, φαινόταν ότι είναι «απαίτηση για να δράσουμε και να είμαστε» απολύτως τα πάντα ταυτόχρονα — κάτι που είναι η τέλεια συνταγή για εξάντληση και, ειλικρινά, για μια εγγυημένη αποτυχία.

Έτσι, με τον τρόπο μιας γιατρού που προσπαθεί να θεραπεύσει τον εαυτό της (άλλη μια εργασία να προσθέσει στη λίστα!), έγραψα ένα μικρό βιβλίοⁱ υποστηρίζοντας ότι οι χριστιανές φεμινίστριες πρέπει επίσης να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο γεγονός ότι τα ανθρώπινα όντα είναι πεπερασμένα, παρά τις αξιοθαύμαστες φιλοδοξίες τους και τις κάποιες φορές ιερές επίσης.

(...) Μέσω της βαθμιαίας εκ μέρους μου εκτίμησης της Ορθόδοξης θεολογίας και της λειτουργίας —και της υπομονετικής καθοδήγησης του Αγίου Πνεύματος— τελικά συνειδητοποίησα ότι το πεπερασμένο είναι ένα κτισμένο αγαθό και όχι ένα ελάττωμα, «η αγία οδός» που ο Θεός αρχικά μας έκανε παρά προϊόν της αμαρτίας, και το θεμέλιο της κοινωνίας των αγίων.

Η «πεπερασμένη δημιουργία» σημαίνει ότι, αντί για ατομική «τελειότητα», η άνθηση είναι «ενσαρκωμένη», «ακατάστατη», αλληλοεξαρτώμενη, τραγική, χαρούμενη, πάντα ένα έργο σε εξέλιξη — και το κοινό μας κάλεσμα. Το θείο δώρο του «πεπερασμένου» σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανθίσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον.
(...).
Αυτό που με συνεπήρε ήταν η ενότητα σε πολλαπλότητα, η συμφιλίωση, η συλλογικότητα και η συνοδικότητα που εδραιώνουν τις ορθόδοξες θεολογίες της Εκκλησίας και είναι τόσο συμβατές με τα φεμινιστικά οράματα της χριστιανικής κοινότητας.
Για τις Ορθόδοξες και για τις Δυτικές Χριστιανές φεμινίστριες, το να είσαι Εκκλησία είναι μια άσκηση αλληλεξάρτησης, που συνδυάζει τα μικρά κομμάτια σοφίας με τα οποία το Άγιο Πνεύμα χαριτώνει κάθε άτομο και τα συνθέτει σαν ένα παζλ.

Αυτό που με εντυπωσίασε επίσης σχετικά με την Ορθόδοξη θεολογία που διάβασα τότε, ήταν η ζωηρή αίσθηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος σε όλα τα ανθρώπινα όντα και της χριστιανικής ζωής ως Θέωση - μια χαριτωμένη διαδικασία να γίνουμε ολοένα και περισσότερο «Χριστόμορφοι», ως άτομα. και στην κοινότητα.
Όταν μεγαλώνουμε «εν Χριστώ», το κάνουμε στα δικά μας γεωγραφικά μέρη, στις δικές μας ιστορικές εποχές, στις γνωστές μας κοινότητες, με τις πεπερασμένες γνώσεις και τα χαρίσματα και τις ιδιορρυθμίες μας.
Αυτές δεν είναι αποκλειστικά Ορθόδοξες πεποιθήσεις—ο δυτικός Χριστιανισμός συμφωνεί επίσης—αλλά «ξεπήδησαν από τη σελίδα» στη συνείδησή μου τότε, όπως η επίσκεψη σε μια άγνωστη χώρα μας βοηθά να δούμε τη δική μας υπό ένα νέο φως.
(...) Είναι αδύνατο να συλλάβουμε την Ορθόδοξη εκκλησιολογία χωρίς μια υγιή αίσθηση της Ορθόδοξης ευχαριστιακής θεολογίας, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τον πνευματικό αντίκτυπο της Ορθόδοξης ευχαριστιακής θεολογίας χωρίς να απορροφήσουμε το εσωτερικό μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας και είναι αδύνατο να απορροφήσουμε το εσωτερικό μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας χωρίς να έρχεται κυριολεκτικά πρόσωπο με πρόσωπο με τους αγίους, με την όλη τους την ιδιαιτερότητα, το πεπερασμένο και τη μοναδικότητά τους.
Σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία περιβάλλεται κανείς από την υπεριστορική κοινωνία των αγίων από κάθε πλευρά και ακόμη και από πάνω, που κατεβαίνουν από τον ουρανό στον τρούλο.

Αυτή η αμεσότητα και η ιδιαιτερότητα εμπνέουν την ορθόδοξη αφοσίωση στις εικόνες.

Όπως γράφει ο Andrew Louth (Louth, A. (2023). Selected Essays, Volume II: Studies in Theology,vol. ΙΙ, Oxford University Press), εκτός από το ότι μας βοηθά να σεβόμαστε και να σκεπτόμαστε έναν άγιο που έζησε δεκαετίες ή αιώνες πριν, ή να ζητήσουμε βοήθεια από αυτούς, οι Ορθόδοξες εικόνες μας φέρνουν κοντά στην παρουσία τους, επιτρέποντάς μας να γίνουμε φίλοι με έναν συγκεκριμένο άγιο —στον περιορισμένο τόπο, χρόνο και στην ιδιαίτερη προσωπικότητά τους— πέρα ​​από τα όρια του θανάτου.

Αυτές οι σχέσεις, όπως και οι γνώριμες καθημερινές μας σχέσεις με ζωντανούς ανθρώπους, είναι επίσης πεπερασμένες και μοναδικές.

Συχνά το άτομο στο οποίο λέμε τις οικογενειακές μας χαρές και δεινά είναι διαφορετικό από το άτομο με το οποίο μοιραζόμαστε τις χαρἐς και τις απογοητεύσεις της δουλειάς μας, είναι διαφορετικό από το άτομο που καλούμε για υποστήριξη όταν είμαστε άρρωστοι, διαφορετικό από το άτομο που επικοινωνούμε όταν είμαστε έτοιμοι για περιπέτεια.

Κανένας φίλος δεν είναι το παν για εμάς και δεν θα του το ζητούσαμε ποτέ, αλλά όλοι είναι πολύτιμοι με τον δικό τους τρόπο.

Αυτό που είναι επίσης σημαντικό σ΄αυτήν την αφοσίωση είναι ότι -όπως λέμε συχνά για τα παιδιά- δεν μπορείς να γίνεις αυτό που δεν μπορείς να δεις.

Οι Άγιοι είναι άνθρωποι σαν εμάς, στους τόπους και τους χρόνους τους, που εργάζονται εντός του περιορισμού και των ορίων τους και όχι εναντίον τους.

Οι περισσότεροι είναι γνωστοί για την αριστεία τους σε ένα ή δύο πράγματα.

Για παράδειγμα, η Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα υπηρέτησε τους φτωχούς και τους διωκόμενους, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν από τη ναζιστική κατοχή του Παρισιού.

Ο Άγιος Πέτρος βοήθησε στη διευθέτηση βασικών συγκρούσεων στην πρωτοχριστιανική κοινότητα και υπηρέτησε την εκκλησία στην Ιερουσαλήμ και την Αντιόχεια.

Ο απόστολος Θωμάς προσφέρθηκε χωρίς δισταγμό να συνοδεύσει τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ και σχεδόν μέχρι τον βέβαιο θάνατο.

Και όπως εμείς είχαν ελαττώματα και αδυναμίες.

Η Αγία Μαρία, ή οι σύζυγοί της, δεν ήταν πολύ καλοί στο γάμο τους.

Ο Άγιος Πέτρος ήταν υποκριτικός απέναντι στους Εθνικούς, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές και δεν μπορούσε να τα πάει καλά με τον Άγιο Παύλο.

Ο Άγιος Θωμάς αμφέβαλλε για την Ανάσταση.

Εάν το φως του «υπερβατικού» μπορεί να λάμψει μέσα στις τεράστιες ατέλειές τους και μέσα από τα απλά βασικά ανθρώπινα όρια τους, σίγουρα μπορεί να λάμψει και μέσα από τα δικά μας.

(...) Αυτή η ζωντανή σύνδεση με τους αγίους τους πριν και τους γύρω μας είναι δυνατή μέσα στη δική μας παράδοση, φυσικά.

Αλλά η Ορθόδοξη εκκλησιολογία και οι ορθόδοξες εικόνες με βοήθησαν να επιστρέψω «σπίτι», στην πίστη – στ΄ ότι, μέσω του Αγίου Πνεύματος και με τη βοήθεια των «φίλων μου αγίων », ζώντων και νεκρών, η «Θέωση» είναι δυνατή εντός των ορίων όπου βρισκόμαστε και όπως είμαστε.

Το θέμα δεν είναι να γίνουμε τα πάντα για όλους, αλλά να εγκατασταθούμε όλο και πιο αξιόπιστα στον ιδιαίτερο εαυτό μας και να ενώσουμε το «μοναδικό μας δώρο» με τους άλλους.

Η «ζέση» που προκύπτει από αυτή την αλληλοεξαρτώμενη συνεργασία - η οποία είναι μια απόλυτα φεμινιστική πρακτική - είναι πολύ πιο ενδυναμωτική από το να προσπαθείς να κάνεις και να είσαι τα πάντα μόνος.

i ΠΗΓΗ:Dr. Cristina Traina. (2024, September 11). A Catholic feminist’s journey with orthodox saints. Public Orthodoxy.  September 16, 2024, από https://publicorthodoxy.org/2024/09/11/catholic-feminists-journey-with-orthodox-saints/