<< τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ>>. (Φιλιπ.2,5-8).
Ο Κύριος, αν καί ήταν Θεός, ταπεινώθηκε κι έγινε άνθρωπος από τήν αγάπη του γιά μάς. Σταυρώθηκε γιά το χατήρι μας, γιά νά μάς σώσει από το θάνατο καί νά μάς χαρίσει αιώνια ζωή. Ο δια Σταυρού θάνατος του Χρίστου είναι κεφαλαιώδες γεγονός μοναδικής σημασίας γιά τή χριστιανική πίστη. Αποτελεί το κέντρο του χριστιανικού κηρύγματος, όπως καί η Ανάσταση του Χρίστου. Σ’ αυτό θεμελιώνεται το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου καί του κόσμου, πού προσφέρει, απ΄ το 'ξεχείλισμα τής μεγάλης Του αγάπης, ο φιλάνθρωπος Πατέρας Θεός τής αγάπης (Ίωάν.3,16-17, Α Ιωάν.4,9 κεξ).
Αυτό το μέγιστο γεγονός είχαν ώς σκοπό νά κηρύξουν στον κόσμο οι Απόστολοι του Χριστού, όπως καί τήν ένδοξη Ανάστασή Του από τούς νεκρούς (Πράξ. 5,30-32 πρλ). Ήταν ένα γεγονός ακατανόητο γιά τον Ιουδαϊκό καί ειδωλολατρικό κόσμο, πού ήταν επηρεασμένος από τήν παρανόηση καί το φανατισμό τής Ιουδαϊκής θρησκείας καί τον εγκλωβισμό στά κριτήρια του ορθολογισμού τής ελληνικής φιλοσοφίας: Πώς, δηλαδή, ένας σταυρωμένος είναι ή έγινε ο Σωτήρας του κόσμου;
Οι Ιουδαίοι, αγνοούντες ή παρερμηνεύοντας τή διδασκαλία των Προφητών, σχετικά με τήν αποστολή από τον Πατέρα Θεό του Μεσσία Λυτρωτή, ο οποίος θά ‘παιρνε πάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου καί θά θυσιαζόταν γιά νά συγχωρεθούν (Ήσ.53,6-7), αρνήθηκαν το Μεσσία Χριστό, τον σταυρωμένο, γιατί περίμεναν ένα Μεσσία ισχυρό, ο οποίος θά εξέφραζε τή δυναμική παρέμβαση του δυναμικού Θεού τους γι' αυτούς καί θά γινόταν ο Βασιλιάς τους, ο οποίος θά τούς απελευθέρωνε από τήν υποδούλωση στους Ρωμαίους καί θά αποκαθιστούσε τήν παλιά αυτοκρατορία του Δαυίδ. Ο αδύναμος Μεσσίας ήταν «σκάνδαλο», ήταν προσβολή γιά τούς ’Ιουδαίους καί τον παντοδύναμο Θεο τους (Α'Κορ.1,23).
Είναι ενδεικτικά τά λόγια των Αρχιερέων καί όλης τής θρησκευτικής ηγεσίας κάτω από τον σταυρωμένο Ιησού Χριστό: «…Αν είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, ας κατεβεί από το σταυρό καί θά πιστέψουμε σ’ αυτόν. Αφού εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στο Θεό, ας τον γλιτώσει, λοιπόν, τώρα, αν τον θέλει, αφού είπε ότι είναι Υιός του Θεού» (Ματθ.27,42-43).
Οι ειδωλολάτρες -οι επονομαζόμενοι κατά συνεκδοχήν1 “Έλληνες”- πίστευαν, ότι για νά σωθεί ο κόσμος πού υποφέρει από το κακό πρέπει νά οργανώσει τήν κοινωνική του ζωή με βάση τιί σοφία, τή λογική καί τήν επιστήμη. Γιά το σκοπό αυτό οι Έλληνες σοφοί -Πλάτων, Αριστοτέλης, Ζήνων- έγραφαν βιβλία, πού τά ονόμαζαν ‘’πολιτείες’’. Μέσα σ’ αυτή τήν αντίληψη, το κήρυγμα, οτι ο σταυρωμένος Ιησούς από τή Ναζαρέτ της Ιουδαίας είναι σωτήρας τού κόσμου, ηχούσε στ’ αυτιά τους ως «μωρία», δηλ. ως ανοησία: “Ένας Εσταυρωμένος δέν μπορεί νά σώσει κανέναν, αυτος έχει καρφωμένος στον σταυρό την ανάγκη εμείς νά τον σώσουμε”.
Γιά το λόγο αυτό δέν πίστεψαν στο Χριστό, αφού δέν έβρισκαν καμία σοφία καί επιστημονική γνώση στο κήρυγμα το σχετικό με τον σταυρωμένο Ιησού Χριστό ώς σωτήρα τού κόσμου. (Α'Κορ.1,23).
Η Σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού, του αληθινού Μεσσία καί Υιού καί Λόγου τού Πατέρα Θεού, εκφράζει τήν υπέρλογη «σοφία καί δύναμη» της αγάπης Του γιά τον κόσμο καί της απαλλαγής & σωτηρίας του από το κακό, τήν αμαρτία, τή φθορά καί το θάνατο. Ο κόσμος δέν μπορεί νά διασωθεί ευδόκιμα από μόνος του. Ούτε μέ τή δύναμη, ούτε μέ την τεχνητή σοφία, ούτε μέ τήν επιστήμη νικιέται το διαχρονικό κακό το οποίο πολλαπλασιάζεται, ή αλλάζει μορφές.
Η πίστη και η αγαπητική υπακοή στο Χριστό, στον νικητή τού κακού καί του θανάτου, σώζει. Γιά τή σωτηρία του κόσμου ο Πατέρας Θεός παρεμβαίνει με τήν παντοδύναμη δύναμη της αγάπης καί του ελέους Του.
Αυτή τή μεγάλη αλήθεια αντιτάσσει ο Απόστολος Παύλος απέναντι στον εγωισμό καί τήν αλαζονεία τής ανθρώπινης σοφίας καί επιστήμης μέ το κήρυγμά του «γιά τον Ιησού Χριστο καί μάλιστα σταυρωμένο», όπως τήν καταγράφει, αναλυτικά στήν Α' προς Κορινθίους επιστολή Του (κεφ.1,18-25-2,1-5): << Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί. Βλέπετε γὰρ τὴν κλῆσιν ὑμῶν, ἀδελφοί, ὅτι οὐ πολλοὶ σοφοὶ κατὰ σάρκα, οὐ πολλοὶ δυνατοί, οὐ πολλοὶ εὐγενεῖς, ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. ἐξ αὐτοῦ δὲ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις, ἵνα, καθὼς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω. Κεφάλαιο 2. Κἀγὼ ἐλθὼν πρὸς ὑμᾶς, ἀδελφοί, ἦλθον οὐ καθ’ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας καταγγέλλων ὑμῖν τὸ μαρτύριον τοῦ Θεοῦ. οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστὸν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον. καὶ ἐγὼ ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ ἐγενόμην πρὸς ὑμᾶς, καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ.>>.
Ή σχετική διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου συνεπώς είναι η εξής: «Αδελφοί, το κήρυγμα γιά το σταυρικο θάνατο τού Χριστού είναι ανοησία γι’ αυτούς πού πάνε στο χαμό τους· γιά μάς, όμως, τούς πιστούς πού είμαστε στο δρόμο τής σωτηρίας είναι η δύναμη του Θεού. Ο Θεός διακηρύττει στή Γραφή: «Θά αφανίσω τή σοφία των σοφών καί θά παραμερίσω τήν γνωστική αντίληψη των έξυπνων» (Ησ. 29,14). Πού, λοιπόν, νά βρεθεί σοφός, πού νά βρεθεί έμπειρος στίς Γραφές; Πού νά βρεθεί απολογητής αυτού εδώ του κόσμου; Ο Θεός απέδειξε ότι ή σοφία αυτού του κόσμου είναι ανοησία. Πραγματικά, επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τή σοφία τους νά αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μέσα στά δημιουργήματά του, τά οποία φανερώνουν τή σοφία του, ο Θεός θέλησε μέ τή θεωρούμενη ανοησία του κηρύγματος νά σώσει από τήν τελική καταστροφή εκείνους πού θά πιστέψουν. Οι Ιουδαίοι ζητούν ως αποδείξεις θαύματα κι οι ειδωλολάτρες φιλοσοφικές αλήθειες. Εμείς όμως, κηρύττουμε τον σωτήρα Χριστό, καί μάλιστα σταυρωμένο, κάτι πού φαίνεται προσβλητικό γιά τούς Ιουδαίους καί ανοησία γιά τούς ειδωλολάτρες, γι’ αυτούς όμως πού κάλεσε ο Θεός, Ιουδαίους καί ειδωλολάτρες, ο Χριστός πού κηρύττουμε είναι η δύναμη καί η σοφία του Θεού...» (Α' Κορ. 1,18-24).
Ο σύγχρονος κόσμος, έχει τήν ίδια προχριστιανική φιλοσοφική αντίληψη. Πιστεύει ότι θά απαλλαγεί από το κακό μέ βάση τή λογική, τή τεχνητή σοφία καί τήν πειραματική επιστήμη του, αλλά διαχρονικά απογοητεύεται καθώς μέσα από κυκλικές κρίσεις φαίνεται ότι το κακό τον εξουσιάζει. Ο δρόμος γιά τή σωτηρία είναι η βαθιά επίγνωση τής αδυναμίας νά διασωθούμε από μόνοι μας καί ή καταφυγή μας στον σταυρωμένο γιά μάς Σωτήρα Ιησού Χριστό, όπως ομολογεί ο Απόστολος Παύλος (Α' Τιμ. 1,12-15): << Καὶ χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντί με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς διακονίαν, τὸν πρότερον ὄντα βλάσφημον καὶ διώκτην καὶ ὑβριστήν· ἀλλ’ ἠλεήθην, ὅτι ἀγνοῶν ἐποίησα ἐν ἀπιστίᾳ, ὑπερεπλεόνασε δὲ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν μετὰ πίστεως καὶ ἀγάπης τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· >>._
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 συνεκδοχή (η) ΓΛΩΣΣ. σχήμα λόγου κατά το οποίο (α) το ένα δηλώνει πολλά ομοειδή, π.χ. ο γονιός θέλει ν' ακούει καλά λόγια για το παιδί του (αντί οι γονείς) (β) το µέρος δηλώνει το σύνολο στο οποίο ανήκει, π.χ. το τιμόνι θέλει ψυχραιμία (αντί το αυτοκίνητο) (γ) ένα αντικείμενο δηλώνει ένα άλλο µε το οποίο έχει σχέση, π.χ. ο ποδόγυρος αντί γυναίκα, ποτήρι αντί ποτό (δ) το όργανο δηλώνει την ενέργεια που πραγματοποιείται µε αυτό, π.χ. νυστέρι αντί εγχείρηση, μαχαίρι αντί φόνος, γερή πένα αντί συγγραφική ικανότητα (ε) το όργανο δηλώνει τον χρήστη τού οργάνου, π.χ. γερό ποτήρι αντί πότης (στ) η ύλη δηλώνει το αντικείμενο που είναι κατα- σκευασμένο από αυτήν, π.χ. σιδερικό αντί όπλο. [ΕΤΥΜ. µτγν. < συνεκδέχοµαι «συναναλαµβάνω µερίδιο ευθύνης, επεξηγώ» (< συν- + εκ + δέχοµαι)](βλ. Γ. Μπαμπινιώτη, «Λεξικό τής Νέας Ελληνικής Γλώσσας», Ιανουάριος 2002, Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε, σελ. 1701 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου