Ο φεμινισμός ορίζει πλέον το ισπανικό
κράτος με τον τρόπο που το έκανε κάποτε
ο Καθολικισμός.
Έχει τα δικά του υπουργεία και προϋπολογισμούς και το λεξιλόγιό του τώρα διαποτίζει στα σχολεία, σε τμήματα ανθρώπινου δυναμικού, στον πολιτισμό και τα μέσα ενημέρωσης.
Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν η υποσχεθείσα απελευθέρωση, αλλά μια αύξηση του κοινωνικού ελέγχου από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «φεμινισμός επιτήρησης» - ένα κίνημα που επεκτείνει τον κυβερνητικό έλεγχο παρουσιάζοντας τις γυναίκες ως θύματα, αντί για όντα ικανά να ασκήσουν ανεξάρτητη δράση.
