Δεν υπάρχουν δραματικά εφέ στα ‘’Παιδιά των Άλλων’’(Les Enfants des autres), όπου η αίσθηση του ρυθμού είναι ξεκάθαρη, καθώς το παραμικρό πλάνο φαίνεται να ξεκινά πάντα και μετά σταματά στη σωστή εικόνα, καθώς ο εσωτερικός ρυθμός των σκηνών φαίνεται ισορροπημένος μαζί με ορισμένα στιλιστικά εφέ που έχουμε ήδη συναντήσει στη φιλμογραφία της, κυρίως τα fades σε μαύρο, δηλαδή την χρήση της ίριδας που ανοίγει και κλείνει τις σεκάνς της ταινίας, σαν να σημαίνει διαφορετικά κεφάλαια στη ζωή της Rachel.
Με τον τρόπο αυτό η Rebecca Zlotowski, η σκηνοθέτης ( Belle epine , Grand Central ), επέλεξε αντί για μια ειλικρινή συγκίνηση έτσι να περιγράψει το ταξίδι της Rachel ( Virginie Efira), μιας 40χρονης γυναίκας που δένεται με το 4χρονο κορίτσι του νέου της εραστή (ο Roschdy Zem: είναι ο πατέρας σε μια απείρως πιο τρυφερή, ευαίσθητη και σαγηνευτική πτυχή η οποία δίνει σε κάθε σεκάνς την αίσθηση ενός καλού ηθοποιού).
Από αυτό το απλό ειδύλλιο γεννιέται ένας μεγάλος δεσμός ανάμεσα στη Rachel και τη Λεϊλά, την τετράχρονη κόρη του Άλι. Η Virginie Efira και ο Roschdy Zem, που αποτελούν ένα τρομερό κινηματογραφικό ζευγάρι, μεταφέρουν τέλεια τα μετανεωτερικά εύθραυστα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η αστικοποιημένη παρισινή σχέση τους.
Χωρίς να τονίζεται τίποτα με μεγάλες πινελιές, αυτή η κατάσταση αναγκάζει την ηρωίδα να αναλογιστεί τη μητρότητα, ειδικά λόγω της ταχύτητας με την οποία γυρίζουν τώρα οι δείκτες του βιολογικού της ρολογιού.
Η Virginie Efira, ως δραματική ηθοποιός έχει τον τρόπο να κινείται χωρίς να είναι θύμα. Να είναι θηλυκή χωρίς εγωπαθείς όψεις. Να είναι ελκυστική χωρίς να είναι φιλάρεσκη. Είναι εγκεφαλική παρατηρητής, αλλά αυθόρμητη. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ενσαρκώνει πραγματικά την ηλικία της, με όλη τη δύναμη και την ευθραυστότητά της.
Η Virginie Efira και ο Roschdy Zem, που αποτελούν ένα τρομερό κινηματογραφικό ζευγάρι, μεταφέρουν τέλεια τα μετανεωτερικά εύθραυστα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η αστικοποιημένη παρισινή σχέση τους.
Με άπειρη προσήλωση στο επάγγελμα της δασκάλας, θεωρεί τον εαυτό της ολοκληρωμένο. Ανοιχτή στην αγάπη χωρίς να την ψάχνει με κάθε κόστος. Πράγματι, συνθέτει έναν ολοκληρωμένο και αληθινό χαρακτήρα μιας γυναίκας της οποίας η αυξανόμενη επιθυμία για μητρότητα εκτίθεται σε μια σειρά από χτυπήματα της μοίρας, τότε που ο νέος ρόλος της ως θετής μητέρας την κάνει να συνειδητοποιήσει τη δική της επιθυμία να κάνει παιδιά και ο γιατρός της λέει ότι ο γόνιμος χρόνος τελειώνει, αν θέλει πραγματικά να ολοκληρώσει ένα τέτοιο έργο.
Με μια πιο σπάνια άποψη, η σκηνοθέτης, προσφέροντας το δικό της βλέμμα με τόση διαύγεια, απεικόνισε την πιο όμορφη δήλωση αγάπης στα ''Παιδιά των Άλλων''.
Εστιάζει έτσι στον ρόλο της «θετής μητέρας», σε μια σχέση όπου η βιολογική μητέρα (Chiara Mastroianni) είναι επίσης πολύ παρούσα στη ζωή του παιδιού. Ποια είναι η φύση της προσκόλλησης σε αυτές τις συνθήκες; Πώς μπορούμε να υποθέσουμε αυτόν τον πάντα δευτερεύοντα ρόλο για τον οποίο δεν υπάρχει καν ένα ξεχωριστό όνομα στη γαλλική γλώσσα;
Και τι γίνεται τη μέρα που, ίσως, η σχέση πρέπει να τελειώσει;
Η Virginie Efira, ως δραματική ηθοποιός, στην κοινή ανθρώπινη εμπειρία των μεικτών σχέσεων γίνεται -ως ήθισται- ο δευτερεύων χαρακτήρας, μερικές φορές ο απλώς επιπλέον, ο οποίος αφήνεται να ξεθωριάζει.
Η ταινία είναι περισσότερο η ιστορία της εξάχνωσης μιας γυναίκας παρά ένα αμερικανικού τύπου μελόδραμα, όπου η φιγούρα της θετής μητέρας, ακόμη και όταν δεν είναι θετή, στην πραγματικότητα αποτυπώνεται, συχνά στερεότυπη.
Εμπνευσμένη από κλασικά της δεκαετίας του 1980 όπως το Shoot the Moon (Alan Parker) ή το Kramer vs.Kramer (χρησιμοποιεί εξαρχής ένα κομμάτι του Βιβάλντι που ακούστηκε στην ταινία του Ρόμπερτ Μπέντον), η Rebecca Zlotowski εξερευνά έτσι, 40 χρόνια αργότερα, μια διαφορετική πτυχή της μικτής οικογένειας, σε μια εποχή που η έννοια ζευγάρι επανιδρύεται συχνά.
Εκεί βρίσκεται μια από τις ενδιαφέρουσες πτυχές αυτού του πίνακα της καθημερινής ζωής. Πέρα από τον δεσμό που δημιουργείται μεταξύ ενός μικρού κοριτσιού και του νέου εραστή του πατέρα της, η Zlotowski ζωγραφίζει σκηνικά εδώ, απλά και διακριτικά, το πορτρέτο μιας σύγχρονης γυναίκας, που αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα της εποχής της, κι ένα απ’ αυτά το να πει αντίο σε ένα παιδί που αγαπούσε χωρίς να είναι δικό της.
Χάρις στην σκηνοθεσία και την φιλμική ηθοποιία των δυο αυτών γυναικών το γεγονός αυτό δεν βιώνεται ως μια μόνο μεγάλη απογοήτευση, αλλά αποτελεί και μια ρομαντική στιγμή που δεν είχε ακόμη ζήσει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος.
Η σκηνοθέτης, πέρυσι για τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, μετατοπίζει εν τέλει το ζήτημα της ματαιωμένης μητρότητας, της γονιμότητας, σε αυτό της μετάδοσης - μεταλαμπάδευσης ενός ήθους και πολιτισμού ανθρωπιάς, στο τι μπορούμε να κληροδοτήσουμε στους άλλους, στο μικρό ίχνος που μπορούμε να εγκαταλείψουμε μέσα στην ύπαρξη εκείνων που μας συνάντησαν.
Στο τέλος, όπως η Rachel, συνειδητοποιούμε ότι, πολύ συχνά, το αίσθημα της ολοκλήρωσης εξαρτάται από το σε τι επιλέγουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας. Οι παρωπίδες πέφτουν, και κάπου εδώ εμφανίζεται κάτι που δεν το περιμέναμε...«τη γαρ ελπίδι εσώθημεν· ελπίς δε βλεπομένη ουκ εστιν ελπίς· ό γαρ βλέπει τι ελπίζει; ει δε ου βλέπομεν ελπίζομεν, δι’ υπομονής αποκδεχόμεθα»(Ρωμ. 8,24-25).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου