“Η υποβοηθούμενη ευθανασία είναι η πεμπτουσία της πολιτικής των καιρών μας.”

Ένας κρατούμενος αξιολογείται για «ιατρικά υποβοηθούμενη ευθανασία» (Ι.Α.Ε)ⁱ ενώ φορά χειροπέδες και του χορηγείται μια θανατηφόρα «φαρμακευτική αγωγή» για να τερματίσει τη ζωή του παρουσία φρουρών και αστυνομικών.

Ένας ανάπηρος άνδρας ζητά επανειλημμένα βοήθεια και συμπαράσταση για μια ανθρώπινη διαβίωση, αλλά αντί αυτού του προσφέρεται υποβοηθούμενη ευθανασία και του υπενθυμίζεται το κόστος της νοσηλείας του.

Ένας διάσημος υποστηρικτής της ιατρικά υποβοηθούμενης ευθανασίας δηλώνει ότι είναι γελοίο να διστάζει μια κοινωνία με τόσες «ακριβές σε κόστος» ασθένειες να αποδεχτεί την πρακτική.

Ένα φυλλάδιο υπέρ της Ι.Α.Ε (“medical assistance in dying”) σημειώνει ξεκάθαρα: «Αν είστε αναποφάσιστοι για την αυτοκτονία, το γεγονός ότι είστε βάρος για την οικογένειά σας ή για την ευρύτερη κοινωνία πρέπει να ληφθεί υπόψη».

Ακούγεται αυτό σαν ένα πλαίσιο στο οποίο η «αυτονομία του ασθενούς» είναι υψίστης σημασίας ;

«Μνημόνιο» διαρκείας στην παιδεία: ''να πουλάμε τα παιδιά και τους γονείς ως διαφημιστικά προϊόντα''.

H πτώση του Δείκτη Νοημοσύνης Σήμερα

Και καλά, το σπίτι μας το κάψανε οι Εγγλέζοι ;( Μίμης Φωτόπουλος)

[απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό  βιβλίο  Μίμης Φωτόπουλος «Όμηρος των Εγγλέζων – Ελ Ντάμπα» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1980)]

<< —Και καλά, το σπίτι μας το κάψανε οι Εγγλέζοι ;

—Ναι.

Αυτό το «ναι» μούφυγε σαν πονεμένη ανάσα. Τάπα σιγανά, θλιμμένα. Μα στ’ αυτιά της μητέρας μου έφτασε σαν κραυγή απελπισίας μέσα σε νύχτα πνιγμένη από καταιγίδα. Ακούμπησε πάνω μου τη ματιά της γιομάτη θλιμμένη εγκαρτέρηση και μου ψιθύρισε, έτσι, σαν ψαλμό, σα μοιρολόι:

—Καλά, εμείς τι κάναμε στους Εγγλέζους και μας κάψανε το σπίτι;

—Τίποτα. Είχαμε, μάλιστα, στην καλύτερη μεριά του σπιτιού μας κρεμασμένο κ’ ένα χαρτόνι που είχε κολλημένα επάνω του τα πλαδαρά μάγουλα του Σερ Ουίνστων Τσώρτσιλ.

—Τότε, γιατί;