Βλέπομε τώρα με δέος όλα αυτά τα ηλεκτροκίνητα πατίνια-βολίδες. Κάποιες φορές περνάνε δίπλα και κοψοχολιάζουν. Ε, φταίνε και οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να κρατήσουν την ευθεία. Εδώ στα βόρεια, οι ποδηλατόδρομοι έχουν γίνει επικινδυνότεροι κι από τους αυτοκινητόδρομους.
Σ’ αυτούς θερίζουν οι BMW, σ’ εκείνους τα e-bikes (ποδήλατα με συσσωρευτή) και τα πατίνια.
Εκεί το –προεκλογικό– δίλημμα «να μπει όριο ταχύτητας τα εκατό τριάντα ή ν’ αφεθεί το όριο ελεύθερο», εδώ «ποια ασφάλεια πεζών είναι καλύτερη»;
Το δίλημμα φαίνεται πάντως να το κερδίζει η Κίνα. Στην ηλεκτροκίνηση τουλάχιστον. Κι ας είναι οι μέρες άγιες.
Κι εμείς; Τι θα κατασκευάζουμε; Ή μήπως δεν χρειάζεται πλέον; Και τα παιδιά μας; Χρειάζονται τα χέρια τους; Ή αρκούν τα σχεδόν έτοιμα LEGO ρομποτάκια; Πάντως στα Σχολεία Waldorf ξεκινούν στην πρώτη δημοτικού με το πλέξιμο κασκόλ. Τελευταία έμαθα κι εγώ. Αλλά ό,τι μαθαίνεις μεγάλος, δεν ευδοκιμεί.
Πάντως στην εποχή των «Baby boomers» υπήρχαν μπόλικες σανίδες. Ρουλεμάν έφερνε ο πατέρας από το Κεντρικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων, στο Χασάνι τότε – όπως παίρνουμε την στροφή προς Άλιμο, ανάποδης κατεύθυνσης για την Γλυφάδα, εκεί.
Το πατίνι μπορούσε να έχει την κλασσική μορφή: τιμόνι, πατίνι-σανίδα για να πατάς το ένα πόδι, δυο ρόδες-ρουλεμάν.
Το δίλημμα φαίνεται πάντως να το κερδίζει η Κίνα. Στην ηλεκτροκίνηση τουλάχιστον. Κι ας είναι οι μέρες άγιες.
Κι εμείς; Τι θα κατασκευάζουμε; Ή μήπως δεν χρειάζεται πλέον; Και τα παιδιά μας; Χρειάζονται τα χέρια τους; Ή αρκούν τα σχεδόν έτοιμα LEGO ρομποτάκια; Πάντως στα Σχολεία Waldorf ξεκινούν στην πρώτη δημοτικού με το πλέξιμο κασκόλ. Τελευταία έμαθα κι εγώ. Αλλά ό,τι μαθαίνεις μεγάλος, δεν ευδοκιμεί.
Πάντως στην εποχή των «Baby boomers» υπήρχαν μπόλικες σανίδες. Ρουλεμάν έφερνε ο πατέρας από το Κεντρικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων, στο Χασάνι τότε – όπως παίρνουμε την στροφή προς Άλιμο, ανάποδης κατεύθυνσης για την Γλυφάδα, εκεί.
Το πατίνι μπορούσε να έχει την κλασσική μορφή: τιμόνι, πατίνι-σανίδα για να πατάς το ένα πόδι, δυο ρόδες-ρουλεμάν.
Αλλά το αγαπημένο μας ήταν ο σταυρός. Δυο σανίδες σε σχήμα σταυρού που κρατούνται μ’ έναν σύνδεσμο/πίρο. Ένα ρουλεμάν σε κάθε άκρη της οριζόντιας τάβλας κι ένα στην κάθετη πίσω. Πώς το οδηγούσαμε; Με το γόνατο στην κάθετη σανίδα και τα χέρια στην οριζόντια, ως φτερό αεροπλάνου, να το στρίβουμε. Η ώθηση με το άλλο πόδι.
Ποια ευχαρίστηση; Μα να έχουμε καλύτερη επαφή με το χώμα, ν’ απολαμβάνουμε την καθαρή σκόνη στο στόμα και τα μάτια.Τα γόνατά μας μόνιμα ανοιχτά, μικρή ακούσια αιμάτινη θυσία στην υπέρβαση του παιχνιδιού. Γήινες επαφές και προσγειώσεις που κοντύτερα μας έφερναν σε ό,τι σταυρικό.
Έστω κι αν έλειπαν τα γυφτόκαρφα και το μετέπειτα αντιληπτό μαρτυρικό υπόβαθρο, εμείς τρέχαμε μ’ ανθρώπινη ταχύτητα προς συνάντησή του. Κι αθλούμαστε σ’ αυτό που έγινε αργότερα συχνά η ζωή μας.
Πατίνι και σταυρός.
Ποια ευχαρίστηση; Μα να έχουμε καλύτερη επαφή με το χώμα, ν’ απολαμβάνουμε την καθαρή σκόνη στο στόμα και τα μάτια.Τα γόνατά μας μόνιμα ανοιχτά, μικρή ακούσια αιμάτινη θυσία στην υπέρβαση του παιχνιδιού. Γήινες επαφές και προσγειώσεις που κοντύτερα μας έφερναν σε ό,τι σταυρικό.
Έστω κι αν έλειπαν τα γυφτόκαρφα και το μετέπειτα αντιληπτό μαρτυρικό υπόβαθρο, εμείς τρέχαμε μ’ ανθρώπινη ταχύτητα προς συνάντησή του. Κι αθλούμαστε σ’ αυτό που έγινε αργότερα συχνά η ζωή μας.
Πατίνι και σταυρός.
[ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΣΚΑΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου