Ο φεμινισμός της επιτήρησης: επεκτείνει τον κυβερνητικό έλεγχο στις πιο προσωπικές πτυχές της ζωής.

Ο φεμινισμός ορίζει πλέον το ισπανικό κράτος με τον τρόπο που το έκανε κάποτε ο Καθολικισμός.

Έχει τα δικά του υπουργεία και προϋπολογισμούς και το λεξιλόγιό του τώρα διαποτίζει στα σχολεία, σε τμήματα ανθρώπινου δυναμικού, στον πολιτισμό και τα μέσα ενημέρωσης.

Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν η υποσχεθείσα απελευθέρωση, αλλά μια αύξηση του κοινωνικού ελέγχου από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «φεμινισμός επιτήρησης» - ένα κίνημα που επεκτείνει τον κυβερνητικό έλεγχο παρουσιάζοντας τις γυναίκες ως θύματα, αντί για όντα ικανά να ασκήσουν ανεξάρτητη δράση.

«Ο νόμος εμπλέκει το κράτος στις πιο προσωπικές πτυχές της ζωής».

Μια πρόσφατη διαμάχη για τα «βραχιόλια κατά της έμφυλης βίας», που χρησιμοποιούνται στην Ισπανία από το 2009, δείχνει τον φεμινισμό επιτήρησης στην πράξη.

Οι δικαστές έχουν συνδυάσει τις περιοριστικές εντολές με συσκευές που εγκαθίστανται στους καρπούς ή τους αστραγάλους φερόμενων κακοποιητών που είτε έχουν καταδικαστεί είτε των οποίων η ποινή εκκρεμεί.

Στα θύματα δίνονται smartphones τα οποία, μεταξύ άλλων λειτουργιών, ειδοποιούν το φερόμενο θύμα εάν η τοποθεσία της συσκευής του δράστη πλησιάσει πολύ.

Νωρίτερα φέτος, μια παράδοση μεταξύ ιδιωτικών εργολάβων που διαχειρίζονται τις συσκευές οδήγησε στην απώλεια μηνών δεδομένων τοποθεσίας, αφήνοντας ενδεχομένως τα θύματα απροστάτευτα και υπονομεύοντας τις διώξεις.

Η δεξιά άδραξε την ευκαιρία να επιτεθεί, ενώ η κυβέρνηση έχει περάσει σε αμυντική θέση κατηγορώντας την εταιρεία.

Αλλά κανείς δεν θέτει το πιο σημαντικό ερώτημα: Τι είδους φεμινισμός παίρνει αυτό που κάποτε ήταν πρόβλημα ελευθερίας και το μεταφράζει σε θέμα αξιολογήσεων κινδύνου, τηλεπικοινωνιακών συμβάσεων, πινάκων ελέγχου και συσκευών παρακολούθησης;

Οι νέες μέθοδοι επιτήρησης συνοδεύονται από μια αυξανόμενη γκάμα αδικημάτων. Η νομοθεσία γνωστή ως νόμος «Μόνο Ναι Σημαίνει Ναι» συγχώνευσε τη «σεξουαλική επίθεση» και τη «σεξουαλική κακοποίηση» σε ένα έγκλημα, με τη θετική συναίνεση να είναι ο αποφασιστικός παράγοντας.

Νέοι τύποι σεξουαλικής κακοποίησης, όπως οι επιθέσεις, ποινικοποιήθηκαν.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι γυναίκες άρχισαν να θεωρούνται θύματα ή πιθανά θύματα, που χρειάζονται συνεχή εποπτεία και προστασία.

Απαιτώντας ο Νόμος την θετική συναίνεση, υπονοεί ότι οι γυναίκες πρέπει πάντα να γνωρίζουν τι θέλουν πάνω στην οικειότητα και να το θέλουν με ξεχωριστό-διακριτό ενθουσιασμό.

Η παλιά απαίτηση για σεξουαλική ελευθερία, φαίνεται, απαιτεί έναν συνεχώς αυξανόμενο μηχανισμό ελέγχου για να διασφαλιστεί ότι «μόνο ναι σημαίνει ναι».

Ένα σκάνδαλο γύρω από τον αριστερό πολιτικό Íñigo Errejón αποκάλυψε πόσο πολύ ο φεμινισμός της «σεξουαλικής ελευθερίας» στην Ισπανία έχει μετατραπεί σε επιτήρηση της ιδιωτικής ζωής.

Οι κατηγορίες εναντίον του εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο Instagram της δημοσιογράφου Cristina Fallarás, όπου δημοσιεύτηκαν δημόσια ανώνυμες μαρτυρίες.

Η Fallarás δημοσίευσε αργότερα αυτούς τους λογαριασμούς με τίτλο «Μην δημοσιεύετε το όνομά μου», ένα βιβλίο που παρουσιάστηκε ως μαρτυρία για το τραύμα των γυναικών.

Η ηθοποιός Elisa Mouliá κατηγόρησε στη συνέχεια δημόσια τον Errejón για σεξουαλική επίθεση, αν και οι δικές της δηλώσεις φάνηκαν να υποδηλώνουν ότι η συνάντηση την είχε αφήσει πληγωμένη και απογοητευμένη αντί να υποστεί εξαναγκασμό.

Παρ' όλα αυτά, το επεισόδιο αντιμετωπίστηκε ως περίπτωση έμφυλης βίας και ενσωματώθηκε σε μια αφήγηση συστημικής μισογυνίας.

Αυτό που προέκυψε ήταν μια ηθικιστική διαχείριση στην οποία τα συναισθήματα των γυναικών λαμβάνονται ως απόδειξη αδικήματος και η δημόσια καταγγελία αντικαθιστά την ορθή διαδικασία.

Η υπόθεση έδειξε πώς η λογική της «πίστης στις γυναίκες» επεκτείνει την θεραπευτική και την σωφρονιστική στάση στα πιο ιδιωτικά πεδία, όπου ακόμη και η επιθυμία και η απόρριψη γίνονται θέματα συλλογικής αστυνόμευσης.

Μπορούμε, άραγε, να έχουμε έναν φεμινισμό επικεντρωμένο στην ελευθερία που δεν διαλύεται μέσα στην επιτήρηση των πιο προσωπικών πτυχών της ζωής όλων;

Τέτοιος φεμινισμός θα ασχολούνταν λιγότερο με τη ρύθμιση της ιδιωτικής ζωής και περισσότερο με τις υλικές συνθήκες που θα εμπόδιζαν τις γυναίκες να εξαρτώνται από κακοποιητικούς άνδρες.

Δυστυχώς, η ισπανική αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό παραμελήσει τις υλικές πραγματικότητες που κυριαρχούν στη ζωή της εργατικής τάξης και την πιθανότητα ενοποίησης όλων γύρω από αυτέςⁱ.

ΠΗΓΗ

iβλ.Tiare Gatti Mora. (2025, December 3). Spanish feminists trade freedom for control. Compact. Retrieved December 3, 2025, from https://www.compactmag.com/article/spanish-feminists-trade-freedom-for-control/