ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΑΝΑΣΑ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΡΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

  Για  άλλη μιά φορά η αγάπη  του  Θεού θά σχίσει τό πέπλο της αγωνίας · της  ηθικής ρευστότητας- του παραλογισμού καί της
σύγχυσης  του  κόσμου  καί  θά  ακουμπήσει  στην  τόσο
ταλαιπωρημένη καί βασανισμένη κοινωνία των ανθρώπων.
   O ’Ανιστόρητος θά διέλθει τις εφιαλτικές συμπληγάδες, πού
τεχνούργησε  τό  αντίθεο  φρόνημα,  για   νά  περάσει  στην Ιστορία.  

O Άχρονος θά σπάσει τό κέλυφος του χρόνου καί θά ραγίσει τή σκληροτράχηλη επιφάνεια των   καρδιών, πού υποτάχθηκαν στο   σαρωτικό  πέρασμα  του ντετερμινιστικού υλισμού  καί υποδουλώθηκαν  μέσα  στήν  κρύα  φυλακή  μιας  άστατης καί άστοχης  ζωής,  για   νά  φωτίσει  καί  νά  νοηματοδοτήσει  τον χρόνο· την  ζωή καί τον  άνθρωπο.
  Έρχεται o Σωτήρας. "Όπως τότε. Μέ  την   λυτρωτική πνοή
της   αγάπης  Του.  Μέ  την   μεταμορφωτική  δυναμική  της
ελευθερίας Του . Μέ την  ασίγαστη αιμορραγία του  Παναγίου
Σώματος  καί  Αίματός  Του.  Μέ  την   λειτουργική  διδαχή  της
’Εκκλησίας Του .
Όχι για  νά σπείρει στις χερσωμένες ψυχές τον  ταπεινό του
λόγο. Ούτε νά διδάξει αθόρυβα  την   μεγαλειώδη Του  διδαχή.
’Έρχεται  νά μεταμορφώσει  τον   σκοτισμένο καί  βασανισμένο
άνθρωπο.
Νά  τον   ανασύρει  από   την   θλιβερή  του   πτώση·  νά  τον
ελευθερώσει  από   τό τυραννικό ροκάνισμα  του   πολύμορφου
θανάτου  καί  νά  τον   υψώσει,  λυτρωμένο·  άναστημένο-
μεταμορφωμένο, μέχρι την  αιωνιότητα.
Περπατάει  στήν  ανταριασμένη  κοινωνία  των  ανθρώπων,
όπου κυριαρχικά πιά «o άνθρωπος  για   τον   άνθρωπο κατήν-
τησε  λύκος»  καί  δικαιώνεται  o  στοχαστής  πού  έλεγε,  πώς
«γνώρισε τούς ανθρώπους κι αγάπησε τά ζώα», προκειμένου νά
της  προσφέρει τά μοναδικά αντισώματα ζωής καί τ’ αμόλυντα
σωσίβια  της  ελευθερίας,  πού  σαρκώνονται  στήν  θεία  του
ύπαρξη.
Γι’ αυτό καί σήμερα γεννιέται o Χριστός.
Μήπως καί σήμερα τό ίδιο εφιαλτικό σκοτάδι δέν ζυμώνει
την  ζωή μας;
Μήπως καί σήμερα  η αποϊεροποίηση κι o ευτελισμός δέν
κυριαρχούν στις σχέσεις μας;
Μήπως καί σήμερα τό αντίθεο φρόνημα καί  η απάνθρωπη
διχαστική  λογική δέν διαφεντεύουν τις υπάρξεις μας;
Τό αίμα- o πόνος· η αγωνία- η αποκαρδίωση· η αφιλία καί η
μοναξιά συντροφεύουν τις μοναχικές μας περιπλανήσεις.
Η παρουσία  του   Χριστού μέσα σ’ αύτόν  τον  ασυντόνιστο
κοχλασμό  του  κακού θά προσφέρει  την   μοναδική έξοδο- την
απαραίτητη λύση από  τον  φθοροποιό γόρδιο δεσμό, πού μάς
πληγώνει καί μάς βασανίζει.
’Εξάλλου, «χωρίς Χριστό o κόσμος είναι θέατρο  του  παραλόγου. 

Χωρίς Χριστό δέν μπορείς νά εξηγήσεις τίποτε. Γιατί
οι  θλίψεις,  γιατί  οι αδικίες,  γιατί  οι  αποτυχίες,  γιατί  οι
ασθένειες,  γιατί;  γιατί;  γιατί;  Χιλιάδες  πελώρια  “γιατί”.
Καταλάβετε το.  Δέν μπορεί  o άνθρωπος νά προσεγγίσει,  μέ
την  πεπερασμένη λογική του , την  απάντηση όλων αυτών των
«γιατί». Μόνο μέ τον  Χριστό όλα εξηγούνται.
Μάς  προετοιμάζουν  για   την   αιωνιότητα.  ’Ίσως  εκεί  μάς
αξιώσει νά πάρουμε απάντηση σέ μερικά “γιατί”...».
Πέρα από  τον  Χριστό ο άνθρωπος χάνεται στο   δάσος των
τραγικών  του   λαθών καί  παθών.  Ένώ,  ταυτόχρονα,  αδύναμος
δέν έχει την  αντοχή καί την  διακριτική ευχέρεια· τον  φωτισμό
του   νου  καί  την   απλότητα  της   καρδιάς  νά  «συλλογάται
ελεύθερα»,  αληθινά,  αναστάσιμα,  ανθρώπινα.  

Βυθίζεται  σέ τέλματα.
O  Χριστός,  αυτό  τουλάχιστον  έρχεται  από   την   ολόφωτη
εμπειρία της  Εκκλησίας μας, κρατάει τό κλειδί της  προσωπικής
επιτυχίας  του   ανθρώπου. 

Τό περιφέρει καί τό προσφέρει στίς καρδιές πού ελεύθερα τό ζητούν. 

Για   την   ζωοποίηση καί  την
λύτρωση.
Γι’  αυτόν  ακριβώς  τό  λόγο  o  Μ.  Βασίλειος  θά  επισημάνει
εύστοχα, πώς τά Χριστούγεννα πανηγυρίζονται σάν «τά σωτήρια
του   κόσμου,  η γενέθλια ημέρα  της   ανθρωπότητας,  η κοινή
γιορτή ολάκερης της  κτίσεως». 
Κι o μεγάλος Ωριγένης θά σημειώσει: «Άκριβώς, επειδή μάς
επισκέφθηκε o Θεός κι έστησε τή σκηνή  του   ανάμεσά μας —
αδειάζοντας  τον  εαυτό του  —, μπορεί o κόσμος νά γεμίσει καί
νά ζήσει άπ’ τή θεία συγκατάβαση». 
Τό είπε τόσον  χαριτωμένα καί  απλά o σεμνός ποιητής  του
«Λυτρωτικού». O Γεώργιος Βερίτης σημείωνε:

«Χριστούγεννα ξανάνιωμα τον  

παλιωμένου κόσμον, σάν φως 

καί δύναμη ψυχής καί νοϋ, σάς 

νιώθω εντός μου!»

Ευλογημένος καί  πετυχημένος στή ζωή  του   αύτός πού θά
μπορέσει νά ζήσει έτσι τά Χριστούγεννα. Σάν «σεισμό» ελπίδος
καί μεταμόρφωση ζωής. 
 Χριστούγεννα μέ τον  Θεάνθρωπο κάτοικο στά ιερά δώματα της
άνήσυχης  καρδιάς  του  για   νά  αισθανθεί  τό  ιερό ρίγος,  πού
βίωνε o ποιητής:

«Πάνω στη Γέννηση, πού οι άγγελοί σκεπάζουν μέ τά 

γαλάζια τους φτερά, γυρίζει άπόψε γυμνό στρουθίον η 

ψυχή μου.

Δέν την  ιστόρησε κανείς όπως τη βλέπω κι ούτε μπορούν 

ανθρώπου μάτια νά τη όοϋν.

Είναι μιά φάτνη καί μιά Γέννηση, πού μόνο για  μένα τη 

ζωγράφισεν απόψε του  θείου Βρέφους η στοργή».

   Χριστούγεννα!
Καί  μέσα  στόν  κυκλώνα  της   εξαγρίωσης  ·  τον   άστατο
κυματισμό  της   ρευστότητας  καί  τον   αφηνιασμό  του
παραλογισμού,  η Εκκλησία μας  θά επιμένει  νά  «χτυπάει»  τό
χαρμόσυνο άγγελμα του  μεγάλου ’Ερχομού.
Σαρκώνεται o Χριστός σήμερα για  ν’ ανθίσουν στις ψυχές
τά  θεία  του   κρίνα  της   απλότητας·  της   αγάπης·  της
ελευθερίας.
«Γίνεται o Χριστός άνθρωπος,  για   νά κάμει  τον   άνθρωπο
Θεό».  για   νά μετατρέψει  την   κοινωνία  της   οδύνης καί  του
θανάτου,  σέ  κοινότητα  Ελπίδος  καί  ζωηφόρο  χαράκωμα
ελευθερίας. 
Για   νά  ζήσει  ένθεα  καί  λυτρωτικά  o  ταλαιπωρημένος
δραπέτης του  Παραδείσου- o πονεμένος Προμηθέας Δεσμώτης-
o τραγικός Σίσυφος της  καθημερινότητας άνθρωπος.
Ναι! Ήλθε η ώρα της  μεγάλης συνάντησης. Ήλθε η ώρα της  
σωτηρίας.
’ΑΣ αφουγκραστούμε την  ανάσα της  θείας αγωνίας. 
ΑΣ ζήσουμε  τον   παλμό  της   θείας αγάπης. 

ΑΣ ανοίξουμε  την καρδιά  μας  νά  δεχθεί  τον   μεγάλο  Επισκέπτη,  

για   νά  την αναμορφώσει- νά  την   αναδείξει- νά  την   λυτρώσει  

από   τον τυφλό εφιάλτη των   παθών.
Η Σάρκωση του  Θεού μπορεί νά φέρει τό χαμόγελο καί την
ελπίδα. ’Αρκεί νά κινηθούμε πρός τη συνάντησή Του . Εκεί πού
υπάρχει. 

Μέσα στο   ιερό Του  Σώμα, την  Αγία μας ’Εκκλησία,
τό Σώμα του  Χριστού, όπου υπάρχει τό ανεξάντλητο άνθισμα
της  Ζωής καί του  Ανθρώπου.