Ο Παναγιώτης Θωμά γράφει[1] σε μια εποχή
που σημαδεύεται από βία, ρατσισμό, ποικίλο φανατισμό και μη ανεκτικότητα, επιλέγοντας
να σταθεί δίπλα στον «αδύναμο, τον άτονο,
τους περιθωριοποιημένους του κόσμου
μας».
Το έργο του θέτει το θεμελιώδες ερώτημα της υπαρξιακής επιβεβαίωσης ενάντια στον Άλλο — το ξένο, τον άσχημο, το πονεμένο.
Ο συγγραφέας αναζητά το οντολογικό θεμέλιο για την ευαισθησία και την αναγνώριση της ιερότητας του ανθρώπινου προσώπου μέσα στο πλαίσιο της αισθητικής θεολογίας.
Το ερώτημα του Καλού οδηγεί αδιαμφισβήτητα στον Χριστό, που είναι «ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης 14:6).
Σε αυτό το δοκίμιο, ο Παν. Θωμά εισέρχεται σε έναν βαθύ διάλογο με τον Φραντς Κάφκα, την Κική Δημουλά και τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, αντιμετωπίζοντας το κεντρικό ζήτημα της αισθητικής θεολογίας: τη λήψη του «λιγότερο από εσάς» (Ματθ. 25:45).
