Μια δραστική ερώτηση του πολιτικού απαιτεί επίσης ερώτηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Στη μεταφυσική και την ηθική και ιδίως στην πολιτική, η ελευθερία τίθεται, αλλά παραμένει μια έννοια και μια κατάσταση σχεδόν αδύνατη. Δεν είναι ο προκαθορισμός ή η αιτιότητα που την δυσκολεύουν, είναι η ίδια που αποτελεί πρόβλημα.
(...) Η ελευθερία δεν αντιτίθεται στην αναγκαιότητα, είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η ανειλημμένη δύναμη του πεπρωμένου που την υπερφαλαγγίζει. Δεν θα πάψει ποτέ να λειτουργεί σαν μια διαψευσμένη υπόσχεση.
Η πολιτική ελευθερία θα απαιτείται διαρκώς, θα επίκειται διαρκώς, θα καλείται διαρκώς στην τάξη, η οποία όμως παραμένει υπερβολικά αμφίσημη.
Αυτό που σήμερα αποκαλούμε δημοκρατία είναι στην ουσία ολιγαρχία. Δυσαρεστημένοι από την υπάρχουσα αυτή δημοκρατία, ανατρέχουμε σε μια δημοκρατία του παρελθόντος, κατά γενικό κανόνα την ελληνική δημοκρατία, επικαλούμαστε μια βελτιωμένη δημοκρατία ή ονειρευόμαστε την επικείμενη δημοκρατία η οποία παραμένει εντελώς απροσδιόριστη.
Το γεγονός ότι η πλειονότητα των φιλοσόφων της σύγχρονης εποχής δεν υπήρξαν οπαδοί της δημοκρατίας, και μάλιστα ήταν ανοικτά εναντίον της, παραμένει άσκεφτο. Η καταγγελία του ηλίθιου και εγκληματικού ολοκληρωτισμού, Ανατολής και Δύσης, ο αγώνας ενάντια στις προπαγάνδες που αποσκοπούν στην εγκαθίδρυση παρομοίων καθεστώτων επιβάλλονται ευκολότερα.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τη δημοκρατία, τον πλουραλισμό της, τον κοινοβουλευτισμό της, την υποκριτική της ιδεολογία της ισότητας, δεδομένου ότι κανείς δεν διαπιστώνει την πραγματική ύπαρξη της ισότητας; Τι συμβαίνει με τη δημοκρατική δημαγωγία που επιτρέπει τη διακυβέρνηση εις βάρος των φτωχών, των απόκληρων, των αποκλεισμένων; Το ξετύλιγμα των ερωτήσεων αυτών, οι οποίες είναι όλες τους ομόκεντρες και όχι ρητορικές, συνεχίζεται.
Πώς να αντιμετωπίσουμε την απάτη και τη διαφθορά πό τις οποίες δεν ξεφεύγει κανένα καθεστώς; Πώς να εμποδίσουμε αυτούς που κατέχουν κάποια εξουσία να είναι αυταρχικοί και περιφρονητικοί έναντι των ταπει νών και δουλικοί και γεμάτοι σεβασμό απέναντι σ’ αυτούς που είναι ακόμη πιο ισχυροί; Και πώς να αποκαλύψουμε το έργο των δημίων; Με ποιο μηχανισμό -που δεν είναι μυστηριώδης- αυτό που κερδίζουν οι φτωχοί, οι οποίοι παραμένουν φτωχοί, πηγαίνει πάντοτε στους ανέκαθεν πλούσιους ή στους νεόπλουτους; Ποιος είναι ο βαθύτερος ρόλος των μέσων ενημέρωσης(ΜΜΕ), τα οποία σίγουρα μας ενημερώνουν και θέτουν στη διάθεση ενός πολύ μεγάλου αριθμού τα πολιτιστικά αγαθά, ισοπεδώνοντας τα πάντα, κάνοντας τα πάντα αδιάφορα;
Τα μέσα ενημέρωσης διαμορφώνουν το πνεύμα των καιρών -και όχι μόνο το πνεύμα- και διαμορφώνονται κι αυτά από εκείνο και από μια κατάσταση πραγμάτων λιγότερο πνευματική.
(...) Οι δημοκρατικές εκκλήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία μάζας όπου ένας μεγάλος αριθμός διαμεσολαβήσεων καθιστά αδύνατο οποιοδήποτε είδος άμεσης δημοκρατίας. Η υπερβολική επικράτηση της τεχνικοποίησης επιβάλλει τους κανόνες του παιχνιδιού της, οι οποίοι είναι ξένοι σε οιαδήποτε αμεσότητα.
Αυτό που ωστόσο επιβάλλεται επίσης είναι μια οξυδερκέστατη ανάγνωση της παρούσας δημοκρατίας...(συνεχίζεται).
ΠΗΓΗ
ΑΞΕΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ (1996/7), ''ΕΚΤΟ ΓΡΑΜΜΑ , ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΕΩΡΟ''. In Γράμματα σ’ ένα νέο στοχαστή (σσ. 77-98). ΕΞΑΝΤΑΣ. ISBN 960-256-340-0.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου